y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
referente a os “bancos de alimentos”,
éstes, como fiel
reflexo da impotencia ou incompetencia Política, para evitar a
miseria que nos rodea.
Estas noticias créanme
sentimentos enfrentados, alegres e enfoscados. grato pola
colaboración a os necesitados. Triste, por non ser quen “como
sociedade”, de garantir o “básico”, sin ter que ir mendigar a
ningun lado.
Prexuicios absurdos, en
contextos abstractos.
xuntarse con amigos,
para que en placenteras
tareas do día a día, melloremos o mundo que nos rodea.
Consumamos esos
placeres que a vida nos pon diante,
saboreando todos e cada
un dos seus matices,
gocemos da rareza que é
a vida.
Disfrutando en todo
momento
do consciente
pensamento.
E así, alcanzar a
tranquilidade da nosa alma.
Todos somos necesarios
nálgun sentido,
apoiemos aquilo que
poida ser bo para o colectivo.
Los abrazos que se
desean,
están cargados de los
Dones que uno lleva.
Y con solo pensarlo,
se desencadena en
nuestro interior una satisfacción plena.
Si los deseos son de
ética buena
Gustame ese “alento
do mar”,
que eleva o animo de
quen esta a escoitar.
Gustame a música que
me fai soñar.
Como pequenas
divinidades protectoras,
representadas en cada
nota que dan.
Facendo Chegar aos
nosos oidos
os sons do paraiso-
Xoves 24 de decembro do
2020 cando son as 11:00 horas, na terraza do bar pancho eu só.
Despois de bastante tempo sin ler prensa en papel, voulle dar un
repaso a os titular do Atlántico Diario. Eo primer titular hacia
donde se me van os ollos reza así:
“o déficit público
se quintuplica en España hasta octubre ao chegar ao 7,14% do PIB.”.
- deudas eternas que
serán saciadas cando San Xoan baixe o dedo, penso eu.
“manteñen o rumbo”,
comezan as vacunas. A batalla pola liberación das almas, désas
almas perdidas que estan pechadas nas suas casas todos os dias dende
que se decretou a pandemia.
Un aplauso a “Xela
Arias”, por todo o legado que nos deixou do seu pensamento humano.
As letras Galegas fanlle o merecido homenaxe.
Como peregrino
incansable.
buscando la razón,
sin nunca alcanzarle.
Viendo la luz siempre
al final del túnel,
cruzando el prisma de
sus costumbres,
iluminando de sentido
cada rincón de lo conocido.
El Oráculo desgranando
la razón se observa al fondo.
Exponiendo
minuciosamente todo el talento guardado en el consciente de los
humanos. todo esta allí, para disipar las dudas a cualquier pregunta
que planteemos.
<< Verba autem
nea non praeteribunt >>
<< Veritas
Domin manet in aeternum >>
<< Tu autem idem
ipse es, anni tui non deficient >>
entre las zarzas
escondido,
se encuentra el fruto
prohibido.
Sabor amargo de lo
desconocido.
Sublime, o pensamento
que nos define.
O carnaval permanente
das redes sociais.
-o “instinto animal”,
levamos a deixar gardada toda “nosa memoria”.
Un sinfin de datos,
esparcidos polas nuves dos informáticos.
Murmuramos nas letrinas
das redes sociais,
ca bífida lingua de
“esquerdas” e “dereitas” soltando as barbaridades,
sin a mais mínima
reflexión das partes.
Catro son os que arman
escandalo,
sendo mais pesados que
unha vaca en brazos.
Cuiden seu vocabulario.
E co humor propio do
capricho.
Pregoan algúns
misteriosos milagros,
que en maravilla e
abundantes, lisonjean suas partes.
Outros mal falantes,
describen os horrores das outras artes.
Os hai tamen, “que
ricos en boas palabras”, e sin mais animo que compartir aquilo que
mais lles entusiasma. Nos enseñan o millor que a vida nos garda.
Tamen hai artistas de
distintas cores, sóns e emocións.
Cánticos cheos de
pensamentos oníricos que arrastran os sentidos.
Fantásticos!!
pues “el tiempo a
todos nos alcanza y a todos nos iguala”.
La vida es un juego
donde elegimos ser influenciados por el saber. El saber relacionarse
con los demas, el saber relacionarse con uno mismo, el saberse
consciente en el presente.
¿por que retroceden as
“Democracias” no conxunto do mundo?.
Pois as democracias non
son un todo absoluto, e a libertade hai que defendela a cada minuto.
Eternamente, sin cair na melancolía de calquer pasado. Pois este
sempre sera doutro xeito recordado.
¿por que os “Pobos”,
agachan a cabeza ante as dictaduras que entran?
¿que facer, si as
circunstancias se prestan?.
“eu perdono algunhas
veces, Deus perdona sempre e a natureza nunca.”
- - -
no camiño interior que
nos leva polas almas do pasado, recordo vivo da conexión divina
entre humanos. cargados de maxia, que nos fai sentir parte
inseparable deste mundo que nos rodea.
Confianza e fe,
na Galiça, acollemos a
os celtas, e estes integráronse da millor
maneira. Logo acollemos a os romanos, pois traian unha boa
organización e alguns bos inventos.
Logo viñeron os
suevos, os vandalos e os alanos, ainda que como os outros, roubaran
en moitos pueblos, tamen os acollemos.
Logo acollemos a os
godos, a os visigodos, e a todos cantos se acercaban por este pobo.
Eo pobo Galaico
observando o acontecido, collendo o millor de cada “Tribu”,
consigue que todos acaben facendo usos e costumes do noso entorno.
-unha copa de viño,
acompañada dun amigo.
E Si chega outra
“tribu” cunha millor proposición, non dudaremos en adaptarnos a
ocasión.
Na historia da terra
donde vivo,
hai lugares que merece
a pena coñecer,
lendas e mitos que
reconfortan o espiritu.
Riqueza cultural do
medio rural.
Historias que poñen e
quitan “señoríos” según o poder establecido.
La turba, la masa
enfurecida accediendo al bastión de la cultura.
Tiempos aquellos de
asedios constantes,
de innobles señores,
que batallan por sus posiciones.
alimentando a alma, cos
desexos de conseguilo.
Si centramos a
estratexia nos “novos empregos”, fallarenos antes de concretar os
supostos,
a izquierda?. Cando o
reloxo xira a contra “norma”.
O paro?. Un concepto
humano.
A deuda?. Unha pública
conciencia.
O fracaso?. Iso que a
natureza deixa de lado.
As portas xiratorias?.
Un invento para que non escape o frío en inverno.
O dedo?. Guiado polo
concepto que temos de nos mesmos.
O pais?. O viño que se
dí, de aquí.
A economía de
subsistencia nas sociedades modernas.
Con capacidade de
producción, garantindo un “minimo” a pobación.
“ a millor medicina?.
Unha boa alimentación.
Fonte de toda
condición.
“fonte pura, donde
beberemos a realidade sin mezcla.”
o pobo famélico de boas
palabras que axiten sua alma.
De celebración en
celebración, pasamos o tempo confabulando.
Creando na nosa
imaxinación, gloriosos actos.
Ao redor da candea,
revoloteaba unha luciérnaga.
Medidas de gracia, para
quen alcanza.
Medio século, un nada.
E seguimos sendo uns
nenos, na maravillosa aventura da vida.
Compartindo momentos,
construindo noso propio intelecto.
No camiño, rituais que
reconfortan o espititu.
Nese camiñar a traves
do tempo,
nese camiñar polo
universo.
Que non sepan como, non
os convirte en culpables do que somos.
A vida cambia día a
día, hora a hora. E nin uns, nin outros, acertan cas recetas
(obsoletas), para que non teñan miseria no seu “pobo”. Ou país,
ou familia, ou ou ou … .
na casa daquel home,
ninguen pasa fome.