jueves, 11 de noviembre de 2021

no Ágora do Rural Galego:


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

no Ágora do Rural Galego:

un simposio vacío de alimentos

e bebidas que nos manteñan contentos.


Un simposio, no mantemento de camiños e carreiros.

Tan necesarios como superfluos.


No Ateneo do Pensamento Galego,

faltame o debate na supervivencia do Pueblo.


voluntarios por un soño. 

que ninguen pase fame neste pobo.

con fe, para adaptarse ao entorno.

viernes, 5 de noviembre de 2021

Pontes


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Gustanme esas pontes que unen Pobos e Culturas, esas pontes que reflexan os camiños na comunicación entre os veciños.

E ainda que no fondo se mire turbio e cambiante a ritmo das mareas, me gustan esas pontes que unen conciencias.

Dende os inicios do pensamento cognitivo, a humanidade foi imaxinando as posibilidades de seguir adiante. E como parte consciente no presente, ca axuda da Historia ben Entendida, imos soñando un futuro plausible.

A dirección donde apuntan as ideas, varia en función das circunstancias que van chegando. Si onte tiña preconcebido un principio, hoxe teño un final onirico. e tras a incertidumbre dos primeiros pasos, un xa se mira camiñando.

Somos todo e nada ao mesmos tempo.

Somos parte do equilibrio do pensamento.

Somos unha parte de ese eterno pensamento, ainda que sexa tanso nunha idea fugaz na infinidade que comprende nosa realidade.

Para aprendizaxe que cada un de nos teñamos da vida, nun mundo que para comprendelo, usamos o simbólico con unha mirada no propio.

Eu teño un pensamento consciente do individuo que son, e ao mesmo tempo teño, un pensamento consciente da “Sociedade” que son.

E Seguimos escribindo o pasado da nosa Historia,

hoxe fomos, o que onte quixemos,

mañan seremos o que pensemos.

Empatía, para gobernar hai que ter empatía. E paciencia para organizar a unha Sociedade que día a día pide mais colaboración entre as partes.

Voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.


lunes, 25 de octubre de 2021

A “Galicia Profunda”

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

A “Galicia Profunda” conquistando culturas.

Hasta os “xuices” de marvella lle chega.

Pois dictan sentencias que na Galicia tanso queda na “Mitoloxía”,

esa Galicia Profunda que da seu “veredicto”, deliberando tan só no “pozo” do seu “mundo”.

Seguro que esa “funcionaria”, e descendente da “Tia Carmela”, a vella meiga que vivia ao caron da cova da Moura, no monte Aloia.


domingo, 24 de octubre de 2021

el sueño de Morfeo

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

-foi ese soño que tiven de pequeño, o que me trouxo hasta o presente que teño. Foi aquela noite cando iluminado pola luz da vela, inspirou o soño dunha humanidade eterna. O universo dentro dunha bola de Cristal.


el sueño de Morfeo,

individualmente pode un autodeterminarse,

e libremente facerlle sitio no seu consciente.


Na comprensión que cada un de nos teñamos da vida,

esta a felicidade de facer sin “esforzo”, na adaptación ao entorno.


Meu peor enemigo; a pereza.

Meu millor amigo; Deus na miña cabeza.


Voluntarios por un soño, que ninguen fase fame nese pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.

 

 

lunes, 27 de septiembre de 2021

A Maldición de Tuiy

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

A Maldición de Tuiy”


conta a lenda, que cando desfixerón o vello cementerio para edificar as “ruas novas”, e os “tumbas dos mortos” foros exparcidas por donde lle cuadrou ao “gobernante” de turno, caiu sobre Tuiy a maldición. A de ir pouco a pouco en decadencia, donde cada un ca sua ocurrencio, vai facendo “mella” na cidade “vella”.

E para que se desfaga o feitizo, a de vir quen, e honre sua memoria, conciliando a os espiritus para que obren de boas formas.


continuara ...








jueves, 24 de junio de 2021

O Xardin do Paraiso

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

O Xardin do Paraíso.


Dende os xardins do paraíso, No Museo do Rural Galego.

os Santos e Santas mais milagreiros do mundo enteiro.

Que curan os mais diversos males, da alma e do corpo.


poñamos as Santas e os Santos enriba da mesa.

E que a ninguen lle falte alabanzas que levar a boca.


Teñamos plena fe nelas e neles.

E deixemos que nos alimenten das mais variadas divinidades que a Natureza nos agasalla.


San Pemento, un bo alimento,

Que aporta fibra e algunhas vitaminas.

Piquen ou non, sempre son unha boa opción.


Santa Cebola, un alimento que enamora,

as lagrimas o colaboran.

rica en oligoelementos e minerais,

cun feixe de propiedades nutritivas e medicinais.


Santa berenxena, para non dar pena,

ideal para que non se oxide noso corazón.

Cun manoxo de minerales esenciales.

que fan as delicias nos paladares.


Para o mal de ollo.

San Tomate, capaz de dar mais vista a os comensales.

Antiséptico, desinflamatorio e laxante, entre outras propiedades.


Santa calabaza, ideal contra gripes e catarros,

cuidando da digestión, e das vías de evacuación.

Para a dor de barriga, unha crema de calabaza por día.


A Santa verdura, para que non chirríe a musculatura.

un Santa gastronómica mui saudable,

cargada de fibra dietética, vitaminas (ácido fólico, provitamina A, vitamina E), minerales e oligoelementos (potasio, magnesio, hierro, calcio…) que aportan unha gran variedade de sustancias bioactivas, entre elas os antioxidantes.


a Santa Zanahoria, para “emvellecer” a memoria.

Con propiedades anticancerixenas,

dando forza ao pelo e as uñas.




Santa Maza, roga por nos.

Santa Laranxa, roga por nos.

santa Pataca, roga por nos,

san Limón, con Gin e tónica por favor.


san_allo. combate o colesterol, e da unha boa sustancia a os condimentos.

favorece o sistema inmunitario, reduce la presión sanguínea, é antiinflamatorio, evita resfriados, mellora o asma eo mal espanta.


Dende o Museo do Rural Galego,

venta directa, dende a horta a mesa.

Un mercado de cercania, pondo en valor os santos do día.


Nota:

Para financiar o proxecto, No Museo do Rural Galego,

vendemos tomates e pementos.

Xa podedes ir encargando, para cando o “Xardin das delicias”, comece a ofrecernos os mais saudables alimentos.


Para os pedidos por privado. Gracias.



 

martes, 22 de junio de 2021

unha noite na catedral

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 


Las tropas del Imperio asedian la ciudad donde se encuentra el Oráculo. La mañana se prepara para la gran batalla, poniendo un reto a las autoridades del pueblo, que por bandera tienen un billete de quinientos euros pegados en su cerebro.
Entran las fuerzas más influyentes, financieras fieras, depredadores del comercio, sin conciencia suficiente, Ignorando el sufrimiento de la gente.
Colección de mutantes de una sociedad con costumbres ancestrales.
El poderoso caballero don dinero. Gran invento para el intercambio de bienes de cualquier imperio. Pero insuficiente para el equilibrio del pensamiento.


Cada mañana ejercitamos las pasiones que llevamos dentro.
Sobre a popa dun endeble destino, navegando sobre as augas do Minho.
Despiertan cada mañana con el esfuerzo de entrenarse para la batalla.


Un seísmo con epicentro no pensamento.
Da comezo a transmisión do coñecemento.

Comprender lo que fuimos, nos ayuda a ser más conscientes de lo que somos.



Pum pum pum. Pum pum pum.
Y quedan resonando durante un rato. Para que de nuevo el claustro se quedara en silencio.
La luna llena iluminaba todo el pórtico. Y las noticias que traían, auguraban tiempos revueltos.

Después de aporrear la puerta durante varios intentos, se escuchan unos pasos a lo lejos. Es el padre Ángel, el portero del convento. De allí no entra ni sale nadie, que el no tenga conocimiento. El era el contacto que tenía con el oráculo, que enclaustrado se encontraba en el templó.
Abrió la puerta, y allí estaba.....


Abrió la puerta y allí estaba...
-Buenas noches hermana, dijo el padre Ángel, el oráculo te espera en su estancia.
Al entrar el viejo padre cerró aquella pesada puerta de madera y avanzó en medio de la penumbra cruzando todo el claustro hasta la torre sur. Sor Beatriz marcaba con el taconeo el ritmo rápido que la llevaba detrás del clérigo.
Primero bajaron doce peldaños, para pararse delate de la puerta de entrada que lleva a la torre.
Le dio paso a Sor Beatriz, que la perdió de vista en las escaleras de caracol que subían.
Al apartarse el padre Ángel murmuró entre dientes.
-"no es de recibo una monja con tacón tan fino'.
Y se retiró con la certeza de que hasta el tercer día, no la vería de nuevo....


La fortaleza estaba tomada por unha inmensa manada en edades de apareamiento.
Todos los fines de semana van al encuentro cargados de sus prejuicios y sus miedos.
Los inhiben con brebajes y humos de inciensos.
En sus rituales hacen ruidos molestos.
Y los vecinos no descansan sus lamentos.

E regio gobernante propuesto a atajar el mal molesto.
Los comerciantes rasgándose las vestiduras por las medidas tan duras.
Y las madres en vela, por no saber dónde le andan sus criaturas.

El Instinto animal en la supervivencia de la especie.
Buenas noches, y que descansen los presentes.


De paseo en medio del bosque mágico de los sueños. Sobre las murallas del sagrado monte del tiempo. (Aloia)
Seres mitológicos que transmiten conocimiento, aparecen con el objetivo puesto.
Cuenta la leyenda, que tras años de asedio de las legiones del Imperio, todos los habitantes del bosque comieron de fruto prohibido y pasaron a formar parte del entorno. Y cuando entraron las tropas del emperador, no encontraron más que las rocas en que se habían convertido.


La pequeña Caperucita se puso a navegar en busca de su abuelita, se metió en el espeso bosque de las redes sociales y de los medios de comunicación actuales. Cuando una manada de lobos con ansias de comérselo todo, entra en la intimidad de sus modos.


Un culto a sus sueños.
La pasión en los acontecimientos,
Las relaciones con los hechos.
El lobo estepario esta al acecho.


La intimidad de Caperucita al descubierto.
La dependencia de ser la elegida, en medio del espeso bosque de la fantasía.


Que en la noche de advenimiento de cobijo a los sueños.
Y no dudéis que cada personaje de la historia, forma parte de nuestra memoria.

Encuentra la esencia de la realidad, y disfrúta de cada sensación que tengas.
Que el laberinto ético de todo conocimiento nos deje ver cada detalle. Para que en el camino donde nos encontremos, sintamos que formamos parte del medio.
Y así alcanzar la tranquilidad en los pensamientos.


... Y aplaudieron en silencio, con las manos levantadas, ondeandolas al viento. 

que la música alcance la satisfacción de los hechos.


La belleza es la simetría de las proporciones.
Y en ellas nos vemos reflejados, si son acordes a nuestras emociones.
En el ocaso, la luz descompuesta pinta de ocres todo lo que encuentra a su paso.


Suenan los acordes al ritmo del viento.
Desde el balcón del paraíso eterno.


Suenan las cuerdas del momento.
Desde los pensamientos concretos.
 El día de hoy contiene un fin y un principio.
Sepamos bien el siguiente destino.

Un hasta luego, aunque no nos volvamos a ver.
Un cruce de caminos en los acontecimientos.

Aunque no alcancemos la gracia para conseguirlo.
El tiempo, pondrá cada cosa en su sitio.
No niego ni afirmó nada.
En el fascinante tiempo que guarda mis recuerdos.
tengan dulces sueños.


Fue aquella noche, en aquella fuente, cuando el destino hizo que se cruzara en mi camino.
Apenas sentía su latido y el tiempo jugaba a darle sentido.
Tenía todo premeditado, una y otra vez repasaba los cálculos, nada podría fallar, pues el día señalado estaba ya marcado en el calendario.
Al despedirnos, nos dimos un beso y nos deseamos suerte, cada uno en su cometido.
 que en el atardecer de nuestros sueños, sepamos saborear los momentos.


Guiémonos por la luz que determinan nuestros instintos.
Ellos nos ayudarán a lograr lo mejor de nosotros mismos.
El Amor verdadero, Secreto reservado a los que creen en sus sueños.

Y con la mirada puesta desde otro punto de vista, 

la humanidad se repiensa su existencia.
Formamos parte de la unidad.
Somos sociedad.


La capacidad mitológica, senderos de la gloria.
“Ningún pesimista gano batalla alguna”,
Como mucho, puede hacer pronósticos del que fracasa.
Pero solo fracasa el que lo intenta, como tan solo acierta quien insiste en el tema.


Emocionar descubriendo conceptos que nunca antes habían sido imaginados.
Disfrutando, dejándose llevar por lo soñado.


El futuro esta aquí al servicio de las emociones,
“no hay nada mas perfecto que la vida”, solo la acumulación de defectos la derriba.


Evitar la muerte a destiempo, la del alma, la del cuerpo.
Células madre del pensamiento.
Cambios de genomas, ajustes y desajustes del sistema.


No hay como la sensación de descubrir algo nuevo, es una de las mejores sensaciones del ser humano.
A la ultima va la vencida.
Señoras y señores, la ciencia responde a lo absurdo, desde el punto de vista simplista.
La teoría de la relatividad, el espacio tiempo virtual.
tengan buenos pensamientos, i no os ira mal.


Esos árboles iluminados por fuera y vacíos en sus adentros.
Ornatos de un ayuntamiento.
En la Inmaculada plaza,
se presentan para la inauguración de una efímera ilusión. En el día de la Constitución.


Adornemos el espíritu con luces que iluminen el camino.
Adornemos con bolas de ilusión,
Adornemos el corazón.
Hagamos más agradable nuestro espacio interior. Para que descanse nuestra alma mejor.
Iluminemos la sociedad que queremos.


Y se iluminaron con preciosas palabras cargadas de simbolismo, que sin voluntad no sirven de nada.


Recojan el espíritu de la Navidad y articulen la bondad que la sociedad demanda.
Ser capaces de preservar a todas y cada una de las almas. Evitando el sufrimiento en la obtención del alimento, para el espíritu y el cuerpo.


Contemos hasta diez al revés.
Y demosle al interruptor para iluminar nuestros sueños.
Para renovar la fe en los pensamientos.
Siendo capaces de comprender los momentos.


Re-interpretemos una vez más el mensaje. Que el Verbo transmite a través de las artes.
Nos jugamos el ser o no ser, en las reflexiones que hacemos del ayer.
Y al filo de lo imposible, que sea comestible.
Las lucecitas de colores, para que afloren las emociones.



Que descubran sus posibilidades para alcanzar la satisfacción de las partes.
Que se presenten ante el amor con la libertad suficiente para crear cualquier ilusión.
A mi Ángel, desde la ciudad donde compartiremos momentos.
Enamorándose del concepto.
soñemos.


Luces y sombras en el amanecer de cada historia.
La Revolución de los sueños, no merecen ni un recuerdo.


deixemos que a luz entre pola retina.
Iluminando todos os rincóns, que no seu interior esconden a idea preconcebida.
Los valores son los que determinan el futuro de cada uno. Dejemos que estos sean puros.


La vieja torre, que en tiempos albergaba la esperanza. Hoy se encuentra en ruinas por la desidia de quien domina.
Cuenta la leyenda que en noche de luna llena, ilumina la mente de quien se encuentre en ella.
Y que si lo piensa bien, es capaz de ver lo que deparará el tiempo que le espera.
Torres de una sociedad que cambia el sistema.


Y floreció en su boca una rosa.
Tras el paso por su garganta de las espinas más amargas.
Me gustan esas flores, que en el tallo tienen hermosas palabras que las protegen de toda desgracia.
Dame la flor de tu boca,
Que con cariño la guardaré en mi memoria.
Recogeré cada pétalo que el tiempo deje caer, haciéndole compañía en el atardecer de cada día.


Dejaré que el instinto me lleve.
Sin ponerle resistencia con los procederes.
Rendirse no entra en mis planes.
Seguiré buscando la esencia de mi alma.
Buscaré como loco en cada rincón de mis pensamientos.
Buscaré hasta en el inconsciente,
Para alcanzar el presente.


El progreso viene de la mano del pensamiento.
No dejemos de pensarlo en ningún momento.
un beso para el que comparta mis recuerdos.

Y se hizo el silencio.
Y en los recuerdos quedó lo aprendido.
Y como niños seguimos creciendo.
Día a día, con nuevos sueños.


Si existiera el silencio, me daría un baño refrescante que limpiará todos mis recuerdos.
Y como un niño, comenzaría de nuevo.
en la distancia, compartamos los sueños


que liberen su mente.
Efemérides de un presente.
Cuando seremos plenamente conscientes?


En el diálogo con las gentes.
Soñemos en alto.
El tesoro de doña Urraca,
Escondido en las cloacas.


Un rescate en el Renacimiento del arte
Confianza en las maneras.
Emblemas de un sistema.


En época de birreinados,
Donde unos se creen los amos,
Donde los otros esclavos.
Una época de licenciados.
Pensamientos idealizados,


Cuando no son capaces de adaptarse a los modos.
Cumpliendo los compromisos que como seres vivos somos.


A debate, el talante para mezclar credos.
Aunque no sepamos bien sus miedos.
Una visión inteligente de la historia,
Buscando siempre la mejor forma.


La vida es dulce, en compañía de quien comparte el día a día.
Amarga para quien la contempla como una lucha contra el sistema.
Empalagosa cuando uno mira algunas cosas

Existe en nuestros pensamientos una frontera que nos delimita en el conocimiento.
Lo cotidiano en el día a día de cualquier humano.
Sin costuras, sin ataduras, sin normas que obligan conductas.
Sobre las líneas rojas que otros mantuvieron.
Un viaje a las fronteras existenciales de la vida.
Un viaje más allá de la razón comprendida.


Cuando arribe a tu jardín,
me esconderé entre los matorrales,
Como animal indefenso,
buscando la protección de tus sueños.


Sentiré tu presencia,
Cargando de emociones mis momentos
Te veré a lo lejos,
Cojida de la mano con tus recuerdos.

Llevándolos, trayéndolos al antojo de tus tiempos.

en el sueño de lo eterno. Nos cruzaremos de nuevo.
Venimos de un pasado, no siempre recordado. Y en la repetición de los hechos, serán recordados.
El jardín del Edén te espera.
Ven a esta tierra.


Sentirse atendida, cuidada y querida.
Tuiy y la ciudad elegida.


Se está generando un nuevo orden.
Un género híbrido,
Entre lo real y lo imaginativo.


La esencia de lo que somos,
Como seres humanos con ganas de seguir consiguiendo más sueños.
Política dos elementos.
Unhas pintadiñas e todos contentos.


La obra maestra de moda,
Tuiy y su flora.
Tempos de creacións máxicas entrelazando conceptos.
De silencios se cargan los sueños, cuando no comprendemos los procedimientos, y en ese silencio buscamos soluciones para nuestros miedos.
Habrá que preguntarse si queremos realmente saber lo que somos.
Como sociedad,
Como homos


 




miércoles, 2 de junio de 2021

Fada do Aloia

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Andaba Lago experimentando ca nova cámara de fotos, e cunha exposición larga para captar o invariable, eliminando todo ese movimento continuo de moitos seres vivos. Fotografiou un deses seres de Luz, que habitan nas terras sagradas ben conservadas.

Antonio Lago enseñandome a foto dixo:

-”mira, captei a miña prima. A Fada do Aloia.” e a min saliume esta estrofa.


A Fada é a que nos enseña a comprender o Medio.

A Fada é a que nos enseña a sentirnos parte do mesmo.


Na natureza do noso pensamento.

A Fada é a que nos une nun só elemento.


Nota: despois de que Antonio Lago apretara botón da camara, votou a correr por diante do obxetivo ca linterna en alto.


foto de Antonio Lago,

titulo: a Fada do Aloia,



domingo, 30 de mayo de 2021

alimentando a alma

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

referente a os “bancos de alimentos”,


éstes, como fiel reflexo da impotencia ou incompetencia Política, para evitar a miseria que nos rodea.


Estas noticias créanme sentimentos enfrentados, alegres e enfoscados. grato pola colaboración a os necesitados. Triste, por non ser quen “como sociedade”, de garantir o “básico”, sin ter que ir mendigar a ningun lado.


Prexuicios absurdos, en contextos abstractos.


xuntarse con amigos,

para que en placenteras tareas do día a día, melloremos o mundo que nos rodea.

Consumamos esos placeres que a vida nos pon diante,

saboreando todos e cada un dos seus matices,

gocemos da rareza que é a vida.

Disfrutando en todo momento

do consciente pensamento.

E así, alcanzar a tranquilidade da nosa alma.


Todos somos necesarios nálgun sentido,

apoiemos aquilo que poida ser bo para o colectivo.


Los abrazos que se desean,

están cargados de los Dones que uno lleva.

Y con solo pensarlo,

se desencadena en nuestro interior una satisfacción plena.

Si los deseos son de ética buena


Gustame ese “alento do mar”,

que eleva o animo de quen esta a escoitar.

Gustame a música que me fai soñar.


Como pequenas divinidades protectoras,

representadas en cada nota que dan.


Facendo Chegar aos nosos oidos

os sons do paraiso-



Xoves 24 de decembro do 2020 cando son as 11:00 horas, na terraza do bar pancho eu só. Despois de bastante tempo sin ler prensa en papel, voulle dar un repaso a os titular do Atlántico Diario. Eo primer titular hacia donde se me van os ollos reza así:

“o déficit público se quintuplica en España hasta octubre ao chegar ao 7,14% do PIB.”.

- deudas eternas que serán saciadas cando San Xoan baixe o dedo, penso eu.

“manteñen o rumbo”, comezan as vacunas. A batalla pola liberación das almas, désas almas perdidas que estan pechadas nas suas casas todos os dias dende que se decretou a pandemia.

Un aplauso a “Xela Arias”, por todo o legado que nos deixou do seu pensamento humano. As letras Galegas fanlle o merecido homenaxe.




Como peregrino incansable.

buscando la razón,

sin nunca alcanzarle.


Viendo la luz siempre al final del túnel,

cruzando el prisma de sus costumbres,

iluminando de sentido cada rincón de lo conocido.


El Oráculo desgranando la razón se observa al fondo.

Exponiendo minuciosamente todo el talento guardado en el consciente de los humanos. todo esta allí, para disipar las dudas a cualquier pregunta que planteemos.


<< Verba autem nea non praeteribunt >>

<< Veritas Domin manet in aeternum >>

<< Tu autem idem ipse es, anni tui non deficient >>



entre las zarzas escondido,

se encuentra el fruto prohibido.

Sabor amargo de lo desconocido.


Sublime, o pensamento que nos define.


O carnaval permanente das redes sociais.


-o “instinto animal”, levamos a deixar gardada toda “nosa memoria”.

Un sinfin de datos, esparcidos polas nuves dos informáticos.


Murmuramos nas letrinas das redes sociais,

ca bífida lingua de “esquerdas” e “dereitas” soltando as barbaridades,

sin a mais mínima reflexión das partes.


Catro son os que arman escandalo,

sendo mais pesados que unha vaca en brazos.


Cuiden seu vocabulario.



E co humor propio do capricho.

Pregoan algúns misteriosos milagros,

que en maravilla e abundantes, lisonjean suas partes.


Outros mal falantes, describen os horrores das outras artes.



Os hai tamen, “que ricos en boas palabras”, e sin mais animo que compartir aquilo que mais lles entusiasma. Nos enseñan o millor que a vida nos garda.


Tamen hai artistas de distintas cores, sóns e emocións.

Cánticos cheos de pensamentos oníricos que arrastran os sentidos.



Fantásticos!!

pues “el tiempo a todos nos alcanza y a todos nos iguala”.

La vida es un juego donde elegimos ser influenciados por el saber. El saber relacionarse con los demas, el saber relacionarse con uno mismo, el saberse consciente en el presente.



¿por que retroceden as “Democracias” no conxunto do mundo?.

Pois as democracias non son un todo absoluto, e a libertade hai que defendela a cada minuto. Eternamente, sin cair na melancolía de calquer pasado. Pois este sempre sera doutro xeito recordado.


¿por que os “Pobos”, agachan a cabeza ante as dictaduras que entran?

¿que facer, si as circunstancias se prestan?.

“eu perdono algunhas veces, Deus perdona sempre e a natureza nunca.”



- - -

















no camiño interior que nos leva polas almas do pasado, recordo vivo da conexión divina entre humanos. cargados de maxia, que nos fai sentir parte inseparable deste mundo que nos rodea.

Confianza e fe,


na Galiça, acollemos a os celtas, e estes integráronse da millor maneira. Logo acollemos a os romanos, pois traian unha boa organización e alguns bos inventos.

Logo viñeron os suevos, os vandalos e os alanos, ainda que como os outros, roubaran en moitos pueblos, tamen os acollemos.

Logo acollemos a os godos, a os visigodos, e a todos cantos se acercaban por este pobo.

Eo pobo Galaico observando o acontecido, collendo o millor de cada “Tribu”, consigue que todos acaben facendo usos e costumes do noso entorno.

-unha copa de viño, acompañada dun amigo.

E Si chega outra “tribu” cunha millor proposición, non dudaremos en adaptarnos a ocasión.



Na historia da terra donde vivo,

hai lugares que merece a pena coñecer,

lendas e mitos que reconfortan o espiritu.

Riqueza cultural do medio rural.




Historias que poñen e quitan “señoríos” según o poder establecido.

La turba, la masa enfurecida accediendo al bastión de la cultura.


Tiempos aquellos de asedios constantes,

de innobles señores, que batallan por sus posiciones.



alimentando a alma, cos desexos de conseguilo.



Si centramos a estratexia nos “novos empregos”, fallarenos antes de concretar os supostos,

a izquierda?. Cando o reloxo xira a contra “norma”.

O paro?. Un concepto humano.

A deuda?. Unha pública conciencia.

O fracaso?. Iso que a natureza deixa de lado.

As portas xiratorias?. Un invento para que non escape o frío en inverno.

O dedo?. Guiado polo concepto que temos de nos mesmos.

O pais?. O viño que se dí, de aquí.



A economía de subsistencia nas sociedades modernas.

Con capacidade de producción, garantindo un “minimo” a pobación.


“ a millor medicina?. Unha boa alimentación.

Fonte de toda condición.


“fonte pura, donde beberemos a realidade sin mezcla.”

o pobo famélico de boas palabras que axiten sua alma.





De celebración en celebración, pasamos o tempo confabulando.

Creando na nosa imaxinación, gloriosos actos.


Ao redor da candea, revoloteaba unha luciérnaga.

Medidas de gracia, para quen alcanza.



Medio século, un nada.

E seguimos sendo uns nenos, na maravillosa aventura da vida.

Compartindo momentos, construindo noso propio intelecto.


No camiño, rituais que reconfortan o espititu.

Nese camiñar a traves do tempo,

nese camiñar polo universo.




Que non sepan como, non os convirte en culpables do que somos.

A vida cambia día a día, hora a hora. E nin uns, nin outros, acertan cas recetas (obsoletas), para que non teñan miseria no seu “pobo”. Ou país, ou familia, ou ou ou … .


na casa daquel home, ninguen pasa fome.





martes, 25 de mayo de 2021

o camiño de Santiago

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

o camiño de Santiago é como o cauce dun Gran rio, donde os peregrinos son as gotas de auga que conforman o caudaloso camiño.

En tempos do Xacobeo, hai enchentas que regan as aldeas aledañas,

creando novos afluentes, novos lugares por donde peregrina a xente.

Un Xubileo eterno no presente do noso consciente.


Peregrinando por Gallaecia,

Terra Santa en cada recuncho que un pisa.

Peregrinando por cada parroquia,

por cada capela, por cada lugar sagrado da nosa terra.


Das mans de Eu Pelayo un canteiro, mais das miñas mans que ese día funlle de pinche, é ese peregrino que marca o camiño. (o peregrino que esta na foto).


e ao mirar cara o destino que un quer alcanzar,

“peregrino son tus huellas el camino y nada más”

“Peregrino non hai camiño, faise camiño o andar” .



domingo, 16 de mayo de 2021

Pepe o Sastre


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Pepe o Sastre.

Pepiño para os amigos.


Sendo pequeño toda unha vida,

un dos grandes que coñecin.


-Paciencia e constancia.

E se a burra se pon terca, como ao touro bravo, corda larga. Xa se cansara de facer o parvo.


Gústanme esas amistades que sempre teñen agochado algo para refrescas a gorxa.

Gústame ese animo alegre, que comparte cos presentes.

Eu era un neno cando o coñecin, de camiño a escola, alí no cruceiro do monte donde tiña súa pequena sastrería, E un rincón cheo de golosinas.

Que co cheiro, alimentaba noso desexo de comelas.


-tamen os domingos pola tarde diante da igrexia da guía, donde nos reuniamos os rapaces dos barrios mais cercanos, aparecía pepe co seu Seat 124 e abrindo de capo, surtíanos de toda unha variedade de golosinas.


E hai sigue.

Don Jose é un deses homes que comprometidos ca causa, que non deixa de levar o “avituallamiento” necesario para o almorzo dos que estan traballando no entorno.


Home de boa fe, parrandeiro por natureza.

Sastre e carpinteiro, que enseguida che monta un “meco” para festexar calquer evento.


Un saudo compañeiro.


 

sábado, 15 de mayo de 2021

vapores inestables


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Vapores inestables


os que celebran mais a derrota das ideas dos “outros”, que a victorias das suas, é porque estan faltos de ideas.

Os que lamentran mais victoria das ideas dos “outros”, que a derrota das súas, é porque están faltos de ideas.

E tanto uns como outros, reflexionan pouco.


vapores inestables,

corrientes de pensamientos “inefables”.

que se creen en la posesión de la verdad absoluta.

Y no dejan espacio para la duda.


¿que es la vida?, si para ella no tenemos preguntas.


Confundimos ideas tras as pancartas que conteñen “proclamas”.

Sicopatías extrañas.

Axitando a idea forza viral que satisfaga nosas ansias de venganza.


Ruidosos e enfurecidos ante a incomprensión do mundo no que vivimos.


Que simple seriamos,

si fiamos todo a unha soa causa,

a un só motivo na confrontación das masas.

E sempre entra millor unha “proclama”, que un desenrolado programa.

E Todo ven dado polo que uns é outros imos falando.


¿por qué?

¿por qué ese odio desenfrenado de lo otro?

¿por qué esas comparaciones odiosas que definen lo propio?

¿por qué nos lleva ese pensamiento a los extremos opuestos?

Sintiendo en nosotros todos los desenfrenados egos.


Parecen agraciados con el don de la comprensión,

y agravidos ante cualquier “símbolo”,

en una simple visión, definen todo su mundo.


¿por qué un símbolo acoge a tantos adeptos? ¿tantos ineptos?

¿por que en una bandera, entienden una lucha contra el sistema?

¿por qué y para qué? Tanta injuria callejera.


El arte escénico de las partes,

la puesta en escena de la realidad que nos lleva.


El pensarse siempre enrabietados,

los hace sufrir demasiado, llegando a querer su propio fracaso.


Vapores inestables.


“teatro, la vida es puro teatro”

igual que en el escenario, todo es relato.

Sabores amargos, que algunos tienen, al querer ser algo.

Dulces los sabores de lo soñado, que algunos tienen” al observarlo.


-¡Yo fui la Victima!, gritan en su foro interno.

Y al exteriorizarlo,

enarbolan sus Instintos Mas Básicos.

El individual concepto que tienen de si mismos,

los lleva por ese camino de confrontación,

incapaces se sentir lo divino.

La grata experiencia del consciente colectivo.


Non me gusta esas loitas viscerales na conciencia dos mortales.

Cargando con palabras envenenadas seus discursos,

pois a mais minima, Unha chispa ea tomar polo cú “todo canto Marta fiou”.


No xa, si ao final quen vai ter a culpa, é o “Oxixeno”, por entrar nesa “atmósfera” de vapores inestables.



jueves, 6 de mayo de 2021

Non me gusta non.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Non me gusta non.

Que rompan o silencio do Pai Minho.


Non me gusta que veñan romper o silencio das tranquilas augas do Minho.

E todo por “divertimento”.

Non me gusta a “velocidade”, con que deterioramos o medio.


Silencio do Minho.

Un minuto de silencio polos animaliños.


Deberíamos como sociedade, non só deixar de patrocinalo,

sinon de prohibilo.

De prohibir todo desenfreno, camuflado como “deporte” punteiro.

Vergoña dos gobernos.


¿o evento non esta na Rede Natura?

¿e ésta, permite estas locuras?


Non me gusta, non.

Por muito “elenco”, que teña a atracción de circo.

Non me gusta, non.

Poñen en “Estrés” o entorno donde vivo.


Imaxinadevos por un momento,

que se rompe o silencio.


¿Imaxidades a eses “animais” do rio,

sin escapatoria para fuxir. o que van sufrir?



E pondo o grito no ceo,

Suplicando por un infernal treboento.

Cragado de furacanados ventos.

E se suspenda o evento.


E sobre nós caindo lostregos,

aturuxos desesperados dos monstruos.

Que compiten por destruir o entorno.


Non me gusta non,

unha humanidade incapaz de correxilo.


pra qué?

¿Pra qué a adrenalina os faga sentir mais vivos?

¿para pasar un momento divertido?


Un saudo.

E perdón, si algun se sentiu ofendido.

Eu perdoareille polo ruido, cando sean capaces de sentirse parte das augas que profanan sin sentido.


Non me gusta non.

Que rompan o silencio do Pai Minho.




sábado, 1 de mayo de 2021

os “Maios”,

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

os Maios,


para que non entren os burros.

Dicen os mais entendidos no asunto.


Un “cántico alegre” de benvida, no rexurdir do noso consciente.


Para sentir este mundo,

dicen os profetas mais profundos.


Para que non entren as meigas,

dicen os que non teñen conciencia.


Para que non entren en “Nós” os “Maios”,

os perezosos cansancios que atinxen ao noso animo.


No laberinto eterno que temos de nos mesmos,

unha idea “pagana”, que chega ao presente dos nosos tempos.



viernes, 23 de abril de 2021

Pancho Cultural. Museo do Rural Galego.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Pancho Cultural.

Museo do Rural Galego.


Pancho Cultural é unha fonte de ideas que se esta facendo realidade.

Pancho cultural é “terra fértil”,

donde todo un mundo de artistas,

esparcen súas sementes.


Doctos en artes graficas,

doctos en artes escénicas.

doctos en artes musicales,

doctos en artes manuales,

doctos como agricultores.


Doctos “baristas” sacando os millores sabores da vida.

Fértiles almas en plena sementeira.

Cultivando os campos e os sentidos co millor da súa colleita,

para enriquecer aos corpos e aos espíritus,

dos que polo Pancho se acercan.


Falando das mais amplias posibilidades que temos para sentir este mundo.

Largas e agradables charlas se suceden entre os distintos “actores” improvisados do reparto, que aparecen polo eido do Pancho de a diario.

Buscando acordes que reconfortan a os espíritus presentes.


Pancho Cultural nace ao redor de todos eses “Artistas”,

que no eido do Pancho a veces están presentes.

nese falar no día a día, vaise creando un movemento cultural sin parangón. Músicos, poetas, pintores. canteiros, escultores, costureiras, predicadores,

Arqueólogos, escritores, historiadores.

Todos eles soñadores. Eu un mais entre os presentes.



O Museo do Rural Galego, é unha parte de ese Pancho cultural, desde donde pretendemos expoñer o pasado, o presente, eo futuro na supervivencia das xentes que nas aldeas dos arredores viven.

Pondo en valor todos seus recursos, dandolle visibilidade a través das Artes.


O museo do Rural galego, esta situado nuns cubertos da casa vella do Pancho, ao caron da igrexia da Guía, en Randufe Tuiy. casa e finca donada a igrexia, por algun dos descendentes do mayorazgo de Arcos por unhas misas eternas, e que miña tatarabuela mercou ao “clero” por 500 pesetas, e foi quen fixo o canizo no ano de 1865. e que ainda hasta o ano de 1982 as cortes da vacas estaban debaixo da casa.


A nosa fortaleza é creer na naturaleza,

cunha idea ben abonada e tras remover as terras para que aireen o sistema, prantar con todo o cariño e ilusión a boa semente. Logo regala frecuentemente sin exceso, non vaia a afogar no presente, e procurando coidar que as hervas que saen o redor non malogren o seu crecemento.

Para que seus frutos sexan degustados pos todas as xentes do pueblo


O encaixe dos valores individuais, conformaran unha sociedade mais digna.


Voluntarios por un soño,

que ninguen pase fame neste pobo.

con fe, para adaptarse ao entorno.



sábado, 17 de abril de 2021

Bucólicas

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

el poder de convicción.


El poder de la mente humana.

el poder de lo humanamente posible,

el poder de lo tangible.

Todos somos pensamientos creíbles.


Para los consejeros de toda nación.

Para que sean más Eclécticos en su razón.


Parlare parlare parlare.


Sobornos de escandalos, sin arte en las injurias al otro.


Cánticos de pastores en medio del rebaño de los hombres.

Criterios puramente estéticos, que hablan de lo ético.

Y Lamentando la confusión, cantan su amor por lo propio.


Les falta el ingenio afilado,

ponderado y exacto, lucido y preciso.

Con la elegancia suficiente, para sacar un agridulce vocablo.


Siempre buscando un “cordero que sacrificar”,

Siempre hablando de su propio mal.

Para lograr la paz de su interior.

El humor como fuente de creación.


El humor como vinculo entre las creencias de los unos y de los otros.

Donde comparten el sentir de las partes.


¿eso es lo que quieren?

Pues rebusquemos en su mente.


que bellos son ellos,

cuando en la imaginación se acercan a los nuevos tiempos.

Y en la realidad que los pensamientos presentan,

se crean y recrean en los sueños.



Bucólicas


“Oh divino poeta, igual tu canto

al sueño del viandante en los hierbales,

o al gusto de apagar, cuando el sol quema,

la sed al filo de un raudal bullente.

Voz y tañido emulan ya al maestro:

en pos de él quedas tú, joven dichoso.

Cantaré yo a mi vez y, como pueda,

ensalzaré a tu Dafnis a los astros,

a los astros te digo, pues de Dafnis

amado fui también.”


Hasta el ganado en estas horas busca

el fresco de las sombras, y a las zarzas

se acogen aun las verdes lagartijas.


Mas mientras voy tras ti vibra y resuena,

eco a mis quejas bajo un sol quemante,

la estridente canción de las cigarras.


Me tira Galatea una manzana,

traviesa niña, y a los sauces corre;

pero es todo su afán que antes la vea.

* El Ménalo. . . pinares melodiosos

que escuchan al zagal en sus amores,

el monte en que primero Pan se opuso

a dejar muertas y sin voz las cañas.. .


Pequeña y con tu madre, yo por guía,

en mi vergel te vi coger manzanas

cuajadas de rocío. Los doce años

tenía yo cumplidos, ya del suelo

podía dar un salto hasta las ramas.

Te v i . . . ¡Verte y quererte! ¡ Ah mi locura!”


Publio Virgilio Naron, +- 310 aC.



Algo novo esta acontecendo na relación con outros elementos.

Mitos efímeros na realidade dos individuos.


Baixemos a idea, e sobre os feitos observados, moldeemos o pensamento.

Que sexa referente na cultura dun pobo,

que sexa porta de entrada para coñecer como somos.



“al final lo importante de todo, es creerselo. Es Creerte lo que quieras creer, Lo demás es mentira.”. sueños de toda una vida.


Virgilio acompañando a Dante en su inspiración.

Bucólicas historias de la razón.


“oh capitan mi capitan.

El azaroso viaje aun no ha acabado,

el fin, es seguir soñando.”.


voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo.

Con fé, para adaptarse ao entorno.


lunes, 12 de abril de 2021

Pancho 3.0 & Adri Vila.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

hai lugares no universo,

donde a idea dun todo, forma parte do que somos.

donde suas “Estrelas” alimentan nosos soños.


hai lugares cercanos, donde se da culto a Creación.

Templos das mais diversas creencias,

donde se transmiten as ideas.

Donde se comparten as experiencias.


E Con cada sorbo, a esencia do que somos.


unha bebida suave con aromas delicados,

con un postgusto afrutado.

estrelas que brilan a o teu lado,

e que nos fan sentir de bo agrado.


Na historia da terra donde vivo,

hai lugares que merece a pena coñecer,

lendas e mitos que reconfortan o espiritu.

Riqueza cultural do medio rural.



Pancho 3.0

& Adri Vila


un novo “Capitán” (Adrián Vila), neste camiñar dun bar de aldea. (bueno, Pancho 3.0, que o neno non quer que lle chamemos bar, el di, que pancho 3.0 é un novo concepto, e que bar se lle fai pequeño, pois nada enton, empezamos de novo)


un novo “Capitan” (Adrián Vila), neste novo camiñar dun “novo concepto” de aldea.


a caron da igrexia da guia (Randufe, Tuiy), O BAR PANCHO abriu na decada dos oitenta, en pleno cambio radical do rural, cando se comezaba a asfaltar hasta os carreiros que levan as campos. Hasta ahí, polos camiños de terra ivan e viñan carros cargados de erva, de abono, de toxo, e de todo un sinfin de mercadorias que sustentan a un pobo. desaparecia ese medio rual donde tiñas que ir monxer a vaca antes de ir a escola. E comenzaban os coches a facer presencia polo medio das leiras.

Os anos oitenta, en plena re-conversión naval, o Pancho traballador de Ascon en paro, teimou para facer un bar ao caron do atrio, e acarrexando madeira cun tractor vello que mercara, fendia e vendia leña, cas mans dos fillos que tiña.

Recien botada a primeira placa, co baixo lobrego, ainda sin camaras, piso de xabre e unha barra larga metálica que nos prestara Victoriano do Bar o Carrasco. Abriu por tres días as portas,para a festa da guia o bar Pancho. Corria o ano de 1984. litros e litros de viño era o que mais se vendia, Toda a colleita da casa, e ainda así non chegaba.


Eu, un neno de trece anos, metido no medio daquel bullicio de xentes, que en altavoces conversaban alegres.

xa se recollera a procesión, e eu non facia mais que carrexar xerras de viño dende a bodega da casa vella.

-vai buscar viño, vai buscar viño, me decian, e eu querendo ir xogar cos amigos.


O bar tivo suas época douradas, donde os días de festa, só o que se recaudaba do futbolin, daba para pagar a os camareros. (canto se mallaba daquela,)


Os tempos mudaron dende aqueles comezos.


E nesa historia, entrou un neno de oito anos co abuelo (o Moca vello), cando este ia votar a partida, no bar estaba o Pancho de “taberneiro”, eo os tios do Pancho, Adolfo e Fernando. Adrian, que así se chama o neno, estaba nunha mesa aburrido cando escoita ao seu abuelo:

-”a ver Pancho, enseña a este neno a por un viño, e vamos votar unha partida ao tute.”

e así como empezou...


E tras as causalidades que a vida nos vai dando.

Como os elementos precisos para crear vida.

con ese universo de estrellas que nos acompañan cada día,

Cún corpo equilibrado e todo o sabor de ilo logrando.

e que xuntos ao redor do Pancho, crean as sinerxias no medio dunha atmósfera favorable, para desembocar nun lugar único.

Pancho 3.0 & Adri Vila.

A terceira xeración dun proxecto de vida.


Oh, Capitan, mi Capitan !!

nuestro azaroso viaje no ha terminado,

el fin, es seguir soñando.