martes, 28 de diciembre de 2010

LAS NOTAS DEL PIANO



Escucho las notas del piano,
El gotear del agua en un metal,
Miro hacia la ventana,
Y contemplo tu rostro mojado por la lluvia.

El sol en el horizonte,
Reflejado en tus ojos de cristal.
Sigo escuchando la melodiosa música,
Y pensando en tus labios mojados.

Cierro los ojos,
Creo una imagen,
Las notas del piano,
Tus ojos de cristal,

El sol ya oculto,
La música que cesa,
La ilusión con locura,
El día que acaba su fin.

Abro los ojos,
Desaparece la imagen,
Las notas del piano,
Sin ojos de cristal.

El sol en lo alto,
La música que llega a mis oídos,
La locura sin ilusión,
Un nuevo día,
Una nueva música,
Una nueva lluvia,
Una vieja ilusión.

Cierro los ojos,
Creo una imagen,
Las notas del piano,
Tus ojos de cristal,

La habitación a media luz,
El humo del cigarrillo,
La música de una ilusión.
los cuerpos descansando de la pasión.

Alzo los ojos,
Contemplo la ventana,
No veo tu rostro,
Pobre mi corazón,

Cierro los ojos,
Creo una imagen,
Las notas del piano,
Tus ojos de cristal,

La imagen toca el piano,
El día se vuelve loco,
El cristal rompe a la noche,
Tus labios intentan moverse,
Escucho en silencio,
La imagen de una ilusión.

Cierro los ojos,
Creo una imagen,
Las notas del piano,
Tus ojos de cristal,

Moco.

lunes, 27 de diciembre de 2010

LA VIDA OBSERVADA DESDE LA TAZA DEL CAGATORIO


(..o retrete.. o excusado ... o tocador…..o letrina…. o garita…...)
...( ….o despacho…, …o gobierno o …)…

…que se encuentra situado en la primera planta de un rascacielos.

La disposición en cualquier estructura,es siempre perpendicular.
Por que así,
los desagües de las fecales facilitan su evacuación,hacia la red de saneamiento
Por lo tanto, se puede decir,
que todo pasa por la parte inferior.
(¡ y pasa hasta el mismísimo…….¡).

Llega uno!!,
Apurado, y con el mismísimo apretado,
Abre la puerta del baño,
y sin que su oprimido culo,
le deje ver mas allá del ombligo,
cierra la puerta simplemente con disimulo,
y cuando se da la vuelta para alcanzar la taza,
Observa pasar con innegable disimulo,
Ciertos asuntos que salen del culo

(consecuentemente a el le salpica).

Los habrá que no aguanten,
y quieran salir de culo,
pero la putada,
es que la puerta esta cagada,
¿Cómo sobrevivir?., a la P…….

Personaje numero uno.- …pongan ustedes el nombre que les de la gana.


Moco.

viernes, 24 de diciembre de 2010

Cuales son nuestras ambiciones.


Cuales son nuestras ambiciones.

Observo hablar, de los países, de las naciones, de los territorios, como si estos tuvieran sentimientos. Yo por mi parte, considero a los estados, las patrias, como un simple método de organización, como todo mejorable. La cultura, las ideas, la ideología, el carácter, los gustos y cualquiera personalidad que se le quiera dar, eso para mi forma parte de los pueblos, de las personas, en cualquier dimensión que nos antojemos ver.
Los individuos, las poblaciones, a lo largo del tiempo se fueron adaptando a las condiciones del entorno, creando sus propias ambiciones, culturas o religiones, las gentes construyendo caminos se fueron uniendo, por esas vías transitaron los pensamientos, las ideas, las propias ambiciones de cada uno, y fueron uniendo conocimientos y adoraciones, también sus ambiciones, y aunque cada persona tenia su propio pensamiento, el sentimiento de adaptación  al entorno, sigue siendo un instinto animal que jamás podremos parar. En las calles de hoy, siguen viajando esos pensamientos, esas ideas, nuestras propias ambiciones. Sabiendo que estoy cerca de todo el mundo, através de esa ventana abierta, que es cualquier medio de comunicación, esta en camino pues una nueva cultura, que como indicaba él, en “Desiderata. Tenemos que recoger mansamente el consejo de los años, renunciando grandiosamente a las cosas de nuestro pasado. Por lo tanto debemos mantenernos en paz con el Creador, de cualquier modo que lo concibamos, y cualquiera que sean nuestras ideologías, o ambiciones.”. Organicémoslo para nuestra adaptación, y dejemos que los caminos nos sigan uniendo, en la sabiduría y en la ambición.

Moco

os pedaneos


Queria dedicarlla a os nosos pedaneos.

Queria darlle unha omenaxe a esa figura indispensable (que hoxe non o é tanto), pero en tempos, non mui atras, foi unha peza clave para o desenrrolo do rural, con todos os acontecementos da parroquia que os facia del, tiña que coñecer a parroquia de cavo a rabo, e si algún problema había, a mais de un parecialle que a culpa era del, cousas da vida. A esa figura cando a sacaron da Politica, e a meteron nun partido politico, deron cabo dela.
Queria agradecerlle esa labor, que fixeron durante anos, esa entrega polo ben de todos, que o pensaran millor ou peor, pero que hai estaban, ainda que solo fora para escoitar a os veciños, que a veces fai falla que nos escoiten.
Queria tamen pedirlle os nosos politicos, que articularan a figura do pedaneo, que o doten de presuposto, e que o diexen traballar sin condicions.


Moco

Unha reflexión sobre a humanidade e as humanizacions.


Unha reflexión sobre a humanidade e as humanizacions.

Humanizacions.- referente a humano. Obvio, pero pra iso non fai falla consultar o diccionario.
Os humanos creamos espacios, pra que as nosas vidas sexan mais agradables.
Os humanos creamos arte, pra que os nosos pensamentos tranquilicen a nosa mente.
Os humanos creamos as cousas, pra que a nosa existencia sexa mais levadeira.
Os humanos cambiamos os espacios, as artes, as cousas, e esas basuras as escondemos, pra que as nosas xentes esten contentas.

E a pregunta é?: que é mais humano, invertir o diñeiro en engalanar as
Ruas ou poñer en marcha as dipuradoras.
Pra min e seguramente aqueles que vivan neste planeta no Futuro, (non mui lonxano),o mais humano sera por en marcha as depuradoras, o fin e o cabo, tamen crean postos de traballo, e non lle deixamos este engorro as vindeiras xeracions. Como decia a miña abuela, “as cousas hai que facelas ben, que non preguntan canto tempo levou, sinon que nas fixo.”.



Moco

dedicada os nosos alcaldes

DEDICADA OS NOSOS ALCALDES

Para a búsqueda de cualquer solución,
-o primeiro, e ter claro cal é o problema, sinon estaremos dado paus de cego.
-o segundo, é sacarlo a debate e generar un espacio para o bombardeo de ideas, en busca de solucions.
-o terceiro, coller as que parezan mellores, e intentar levalas acabo.
-o cuarto, si non funcionan volver o primeiro punto, tantas veces sexan necesarias para solucionar o problema.

Duas cousas que quixera que polo menos as estudiaran.

A primeira, que nombraran un concellal de enerxia, co obxetivo de controlar todos os gastos enerxeticos do concello, (luz, calor, desplazamento, electricidade.), co compromiso dunha reduccion anual desa enerxia, 0,01 ; 0,1 ; 1 ; uo un 10%. (eses teñen que ser os devates do futuro politico.).
Rañen algo doutras partidas, e dotena dun  pequeño presuposto.

Simplemente organicen a sua funcion, sera unha das claves cara o futuro.

 Outra das claves, sera a alimentación, (necesidade vital).
Temos que garantizala, si ou si, e que a xente o sepamos, sobre todo que o sepamos que temos esa garantia, porque asi moitos medos poden fuxir, e a activacion economica podese dar.

Unha posible financiacion, é a traves dos impostos de todos os sectores que tocan a alimentación.

Non é entendible, que poidamos producir mais e mellor, e alla xente que pase fame. A fame pai de moitos males.

Non é moita aportación pero polo menos intenteino.

E si vos acusan de facelo mal, decirlle que o fracaso, é non intentalo.

Animo e que non digan que fracasastes señores alcaldes.


Moco

la busqueda de soluciones


Para la búsqueda de cualquier solución,
-lo primero, es tener claro cual es el problema, sino estaremos dado palos de ciego.
-Lo segundo, es sacarlo a debate y generar un espacio para el bombardeo de ideas, en busca de soluciones.
-Lo tercero, coger las que parezcan mejores, e intentar llevarlas a cabo.
-lo cuarto, si no funciona volver al primer punto, tantas veces sean necesarias para solucionar el problema.

El problema no es que yo esté en el paro, ni que las perspectivas de trabajo no sean buenas. El problema real cuando se me acabe la prestación de desempleo será, y por este orden:
-         Que voy a comer yo y los míos.
-         Si no tengo para pagar el agua, me la cortan.
-         Y la luz, también me la cortan.
-         En invierno, con unas mantas igual solucionamos.
-         Y para pagar el transporte publico, como hago.
-         En la vivienda me quedo de ocupa, o no?.
-         Etc.

Primer punto expuesto, vayamos por unas propuestas para el segundo punto:

-         En los ayuntamientos necesitamos por lo menos un concejal de alimentación y uno de energía, y uno de vivienda. Dotarlos de presupuestos, y que pongan a debate todas las propuestas posibles, garantizar un mínimo de alimentación, bajar el consumo energético, y buscar nuevas fuentes, que no halla sin techos.
-         Si fuera concejal de alimentación, los árboles de los jardines serian frutales, en convenio con las comunidades de montes, plantaría castaños, nogales, etc. Aparte de dar madera daría frutos.
-         Si fuera concejal de energía, tendría como objetivo la reducción de un 5% anual del consumo energético del ayuntamiento, en luz, calefacción, desplazamiento. Implantar en nuestras instalaciones un 5% anual de energías que se puedan producir en la comarca, biomasa, eolica, solar, geotermia, etc. Etc.
-         Si fuera concejal de vivienda.¿?. el chabolismo es un a realidad, organicémosla.
Etc.
Etc.
Etc.
El tercer punto esta en vuestra mano.


Moco

426 €


426€

El dinero es una simple pieza, que nos facilita  el intercambio de bienes. Si a todos aquellos que no tienen bienes le damos dinero, a medio y largo plazo nos cargamos esa pieza que sirve par intercambiar bienes. Lo más sensato y lo que tendrá que llegar a ser, es darle los bienes no el dinero.
 De acuerdo que tengo unas necesidades, pero ésas son de bienes.
Déjenme una cartilla como de la seguridad social, pero en alimentación, hagan convenios con las distribuidoras de alimentación  y facilítenme una dieta equilibrada (minima e imprescindible), suminístrenme también la energía suficiente para tener una lámpara de bajo consumo encendida unas cuatro horas, y un poco mas para calentar la leche en el microondas, y alguna cosa mas me podríais dar, pero por favor no me deis nuca los 426€ que es pan para hoy y hambre para mañana.

Por otro lado, si tenemos las necesidades básicas cubiertas, la economía se activaría, por que ya no haría falta los ahorros para necesidades futuras.



Moco

miércoles, 22 de diciembre de 2010

EDUCACION


EDUCACIÓN

¿Que es y para que sirve?
Es la sabiduría, donde el saber, ocupa lugar.
Es la doctrina, donde lo divino, se une con lo real.
Es la cortesía, donde quita lo valiente.
Es la finura, donde roza lo ridículo.
Es la incultura, donde lo mejor es no saber.
Es la insolencia, donde existe la soledad.
Es el aprendizaje, donde abunda el dudar.
Es el civismo, donde nadie quiere ver.
Es el sistema, donde todos quieren mandar.
Es el respecto, donde estas en inferioridad.
Es el salvajismo, donde todo es natural.
Es el desconocimiento, donde todos quieren tener la verdad.
¿Que es y para que sirve?
Tacto, mucho tacto
Donde la disciplina no es educación,
Y ser amable no da razón,
Temer es saber, por que los miedos están hay,
 Y nadie los puede ver,

Moco.


EL NACER DEL PENSAMIENTO


EL NACER DEL PENSAMIENTO

Como surgió el pensamiento del ser humano vista por mí.

         Hace mucho tiempo pero que mucho, la especie humana aun no existía, sus abuelos Vivian en una época de plenitud, los lugares que habitaban eran verdaderos paraísos, no les faltaba de nada. Criaban a sus hijos en las mejores de las comodidades, eses padres de la especie, crecieron sin saber que era el peligro, que era el hambre, que es la supervivencia animal. Esos padres no necesitaban fuerza para cazar, no necesitaban agilidad para escapar, simplemente vivían en paz. Su lucha para la perpetuidad de la especie, bajo a tales mínimos, que la única condición que se daba para la procreación, era el puro placer. Tan fuerte fue esa pasión, que llego a romper la barrera del tiempo, y cualquier momento era bueno para la copulación, ya no importaba la especie, porque era tanto el tiempo que empleaban en la fornicación, que surgió el Amor. Y cualquier individuo servia para la pasión. Malos tiempos se fueron avecinando, y la especie se tubo que ir adaptando, ya no caía el mana del cielo, y eran tantos y tan débiles para los nuevos tiempos, que su mente se fue desarrollando.




Moco.

dia de Santos. noite de difuntos.



dia de Santos. noite de difuntos.


 Y es la noche en que los muertos despiertan de sus sueños eternos,
y sus espíritus vagan a través de las tinieblas,

el Sol desaparecerá en el horizonte,
para no volver a reflejar sus rallos,
en los rostros desvanecidos de los humanos,

el blanco apagado color de los esqueletos,
reflejarán en todos aquellos que los vean,
un frío intenso en su alma,
una imagen insípida de su propio Ser,

caerá sobre todos nosotros, un enemigo,
para justificar nuestra ya derrota en vida,
de un frágil y eterno corazón,

se escucharan voces a lo lejos,
nuestros gritos de placer,
y la sangre correrá a trabes de los años,
Tocando un día sinfín,

Nosotros ya todos muertos en la estepa,
sin una gota de vida que perder,
porque exprimimos tanto  nuestras historias,
que no las dejamos ni mover,

mas cuando el sol ya oculto para siempre,
es cuando intentamos ver,
pero la cerrada oscuridad,
nos atrapa con todas sus garras,
para que en esta vida,
no podamos entender,

y la corriente ya ida de los recuerdos,
empieza en nuestra cabeza a amanecer,
porque cerramos un día los ojos,
para nunca jamás,
volver a vencer.

Triste día, cuando me dieron mi alma,
y empecé a comprender,
que la vida no es un sueño,
que tengo que proteger,

el amor a los míos,
el amor a los vivos,
que a los muertos,
no le hay que hacer.

Y no perdáis la esperanza,
ni el recuerdo.
que os mantiene vivos.

Cierra los ojos,
y piensa en el pasado.
ábrelos,
y observa el presente.

Ten en cuenta el futuro,
Contemplándolo desde el presente.
Pero elije bien el prisma del pasado.
para que te deje ver,
mas allá de la muerte.


Moco.

ialma queimada


IALMA QUEIMADA

Esqueletos branquecidos
Sombras da noite
Espiritus dos infernos
Noite estraña de San Xoan.

Estrelas que vides doutros mundos
Pensamentos inquietos dos vivos
Por algo que foi e sera
Noite estraña de San Xoan.

Sombras da noite
Portales que van levar
¿é unha festa ou algo mais?
Noite estraña de San Xoan.

Pensamentos inquietos dos vivos
Sentimentos calados dos espiritus
Por algo que vai pasar
Noite estraña de San Xoan.

Portales que van levar
Ladridos de cans inquietos
Esplandor da fogueira
Noite estraña de San Xoan.

Sentimentos calados dos espiritus
Somentes cinza no chan
E a xente que se vai
Noite estraña de San Xoan.


Moco.

BUSCANDO EN LA ARENA






Déjala mar, déjala que se vaya.


Buscando en la arena,
Junto al mar una esperanza,
Una concha,
Una piedra estrellada.

Agua que a mis pies llegaba,
Impulsada con furia,
Por el viento que soplaba.

La mar cantaba
Su canción desesperada.

 Y buscaba en la arena,
Junto la Mar una esperanza,
Una mirada,
Una persona encantada,
Que venga algún día,
La persona amaba.

Que sobre su espalda navegaba,
Un velero con una solo asta,
Y la mar ayudada,
Con el aire que soplaba,
Desde su espalda
La llevo a sus entrañas.

Déjala mar,
que no era tuya ni te amaba.
Déjala que se vaya.

Moco.

lunes, 20 de diciembre de 2010

formula para jubilacion


                                               Formula jubilación

            Variables que tendré que tener en cuenta, para obtener el valor de las mensualidades en la jubilación MJ.

AC – Años Cotizados.
EJ – Edad de Jubilación.
ESP – Esperanza de vida.
            ESP_ – Esperanza de vida especifica del sector.(como por ejemplo, el minero)
SMI – Salario Mínimo Interprofesional.
MJ – Mensualidades Jubilación.
%MR – porcentaje Medio Retenciones vida laboral.
MBCVL – Media de la base de cotización vida laboral.
MSMIVL – Media salario mínimo interprofesional en vida laboral.
DF1 – Diferencial 1.
DF2 – Diferencial 2.

DF1=  AC  ·    EJ+AC      /100
                       ESP-EJ

DF2=  %MR · AC
               1000
MJ=  SMI · DF1 · DF2 ·   MBCVL    · (¿’??)    
                                          MSMIVL
(¿’??)- factor de corrección.

Todo aquel que DF1 esté por debajo de 1’??, ajustar, no entran en pensiones contributivas 
Las pensiones no contributivas que se jubilen a los 70 o 75 años.
.

jueves, 16 de diciembre de 2010

la rabia


LA RABIA

La rabia, no pertenece a quien sufre un dolor,
El destino de la rabia, es para quien tiene miedo.

La impotencia que sientes, cuando algo, no te cuadra con tu pensamiento, es porque esa opción, no la habías contemplado.

Si fuésemos capaces de analizar, todas las situaciones de la vida, no sentiríamos rabia ni impotencia, sino desilusión. Desilusión, por que sabes que las cosas, se pueden hacer bien, simplemente es analizar, para aportar soluciones.
Imaginaos un mundo perfecto, e intentar analizar todas las formas posibles de llegar allí, no seréis capaces de ver todos los caminos, pero con que encontréis uno solo, bastará para seguir vuestro destino. Pero, no paréis de imaginar vuestro mundo, porque cada paso que deis, cambiara el camino.
Cada uno tiene su gloria, y seguro que también la solución. Busquemos pues, entre todos, soluciones.




La rabia nunca desaparece,
Lo que desaparece, es el miedo.
Hagamos pues, desaparecer el miedo.
Para que se apacigüe la rabia.

El que tiene rabia, no es aquel a quien infringen un dolor,
Sino es aquel, que tiene miedo.


Moco.

miércoles, 15 de diciembre de 2010

dos cositas


                                               DOS COSITAS


            La verdad, mira que es complicado explicarme, para dos ideas que tengo, cuando estas pueden estar equivocadas, o no. Yo intentare explicarlas, y vosotros por lo menos tenerlas en cuenta.
            Es cierto que la tecnología trae comodidades, como también es cierto que reduce trabajos, puede ser buena para gente como yo. Desde mi parecer, pienso que si.
            Recuerdo de pequeño cando íbamos sacar as patatas, con la azada al hombro*, y un montón de gente, y aun así, no terminábamos en el día.  Hoy con un tractorcito de eses pequeños, y un rastrillo detrás, con la mitad de gente que antes y en una horita tenemos el trabajo hecho, y estas, son las patatas para la familia, que necesidades de comer seguimos teniendo. Me puedo imaginar cuanta mano de obra, pudieron ahorrar las grandes explotaciones.
            En el fondo, la tecnología es muy buena, por lo menos para aquellos que comen patatas. Pero, para eses otros que comían del jornal, ¿que les parecerá? para mi, sigo pensando que la tecnología es buena, aunque ello deje una innumerable lista de parados, porque si señores, cuanta mas tecnología, a cojones que hay mas parados, y no me vale la retórica, de que crea puestos de trabajo, destruye siempre mas de los que crea, o en uno u otro lado.
            Si somos capaces de comprender esto, ya dimos un buen paso para salir de esta sinrazón, que algunos tildan de crisis.
            Por tanto, teniendo tecnología, producimos más, podemos ser más competitivos, y cada vez podemos conseguir más tecnologías al servicio de la humanidad.  Lo que si debemos de tener en cuenta, es esa otra parte de la humanidad, que para comer patatas, se valía de la necesidad do jornal. Necesidades básicas siguen teniendo, y conseguir que la tecnología pueda unificar a la humanidad, por lo menos en las básicas necesidades, eso tiene que estar en nuestras manos, y cuando digo nuestras, me refiero a las gentes, que gente hay mucha, según habla la gente, y yo, como también soy gente, también esta en mis manos.
            Partido Liberal Comunista de la gente.
1ª I+D+E+A.- necesidades básicas cubiertas.
2ª I+D+E+A.- liberación del mercado laboral.

P.D.- No se puede dar una sin la otra, si no vamos por mal camino.

*-yo iba con el caldero, que con el azadón no podía.

la combustion

para comenzar a rea lizar a combustion, necesitamos 4 coisiñas, unha piña, unhas estilla, chisqueiro e que non chova

viernes, 10 de diciembre de 2010

A FORMIGA QUE FOI O MUIÑO

                        A FORMIGA QUE FOI O MUIÑO

Isto era unha formiga que foi o muiño a por fariña, e polo camiño meteu o pe na neve, e quedou prendida; entón dille a formiga a neve:

F- neve, tan forte eres que meu pe prendes, deixame ir. E dille a neve
N- non son forte non, que o sol me derrete.

F- sol, tan forte eres que derretes a neve que meu pe prende, deixame ir.
S- non son forte non, que as nubes me tapan.

F- nubes, tan fortes sodes que tapades o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixádeme ir.
N- non son forte non, que o vento me leva..

F- vento, tan forte eres que levas as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, déixame ir.
V- non son forte non, que o muro me para..

F- muro, tan forte eres que paras o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
M- non son forte non, que o rato me atravesa .

F- rato, tan forte eres que atravesas o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
R- non son forte non, que o gato me come.

F- gato, tan forte eres que comes o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
G- non son forte non, que o can me come.

F- can, tan forte eres que comes o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
C- non son forte non, que o pau me bate.

F- pau, tan forte eres que bates no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
P- non son forte non, que o lume me queima.

F- lume, tan forte eres que queimas o pau, o pau bate no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
L- non son forte non, que a auga me apaga.

F- auga, tan forte eres que apagas o lume, o lume queima o pau, o pau bate no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
A- non son forte non, que o burro me bebe.

F- burro, tan forte eres que bebes a auga, a auga apaga o lume, o lume queima o pau, o pau bate no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
B- non son forte non, que o home me manda.

F- home, tan forte eres que mandas no burro, o burro bebe a auga, a auga apaga o lume, o lume queima o pau, o pau bate no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.
H- non son forte non, que a formiga me come a fariña.

E a formiga escoitando isto dixo:
Neste mundo non hai ninguén mais forte que ninguén, que a todo hai quen gañe.

martes, 7 de diciembre de 2010

probando 1 2 3

meu primeiro blog, espero que me sirba pra algo, inda que sexa pasar o tempo. iremos pouco a pouco. expresando miña locura, ou cordura nunca se sabe.