y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Luns de San Telmo,
o
día amanece cuberto de nubes, soan as campanas en todas as igrexias da comarca.
Soan as charangas polas ruas, cheira a festa en cada esquina.
En breve irei dar unha volta pola feira dos cabalos, irei
dar unha voltiña, tomar a tapa de polvo ea falar un pouco. Buscarei o detalle.
-boas potras, que andaban no medio dos cabalos. Unha
feira que perdeu seu carácter comercial, e agora queda so en mans dos amantes
do cabalo. Clubs hípicos, e agrupación de amigos que se xuntan para ir tomar
algo.
Tomamos unhas tapas de pulpo, que estaban caras de
carallo, a trinta euros a ración. Mais as botellas de viño, que fixeron falta
para a dixestión.
Xa o polbo se cotiza casi como o meixón, como di a
canción.
-sabor a esencia do río, o Meixón como prato divino,
so ao alcance dos bolsillos elixidos.
-sabor a esencia do Minho, festa gastronómica de
astronómicos delirios.
Xa pola tarde, Baixei polas Quiringostas e aparquei
debaixo da via do tren frente a sarabia. Abrigueime, collin o paraguas e fun
cara a Remuiños, o tempo ameazaba chuvia, pero se ia mantendo aínda que soprara
un aire fresco. Parei na fonte, esa que esta xusto antes de chegar a ponte,
collín un pouco de auga fresca e seguin camiño cara a catedral, pois queria
meterme dentro do ritual na ofrenda ao santo.
As festas do patrono San Telmo deixanse sentir polas ruas
de Tuiy meu pueblo.
Xente xente xente e mais xente ateigando cada atracción
que este presente.
Actos folclóricos en panorámicas mentes, areas
recreativas para o disfrute da xente.
Soa a orquestra ao fondo da corredeira, soan os altavoces
noutros acordes, e xuntanse cos sons das tombolas e de todos e cada un dos
cachivaches de atraccións, que unido co murmullo dos presentes, chegan aos
nosos oidos como ruidos impertinentes.
Eu son parte de esa xente, que no paseo disfruta de cada
detalle do presente.
Soa a banda de Musica con pasarruas que invitan a
pararse, para que no medio de toda esa algarabía sentir os sons do himno da
alegria.
Subo pola porta da Pía, e torcendo por diante co Cabalo
Furado Vello chego a praza de San Fernando pola parte baixa das escaleiras. Paso
polo pórtico da entrada a catedral e logo baixo cara o claustro. Vinte e unha
andai, dende santa Rita, hasta a virxen da guia. Todas en fila preparadas para
lucir na procesión. E como aínda faltaba mais dunha hora para que escomenzase,
fun tomar unha cervexa ao Jaqueivi, un meson que hay diante da casa do
concello, un bo sitio para presenciar a función.
--
Unha simple instantánea do pórtico da catedral, lávame a
un tempo secular.
En el escenario del día a día, la vida sigue sin ensallos
previos.
En medio de las tinieblas, una representación de la
“divina comedia”.
Al fondo, tras las trompetas del órgano barroco, la luz
de San Telmo iluminando todo el templo. Todos los honores y todas las glorias
para quien sea capaz de sentir el ahora.
-busco en la escena el sentido que atrae a cada
personaje, e intento llegar a sus pensamientos a traves de los gestos que cada
uno se trae. El niño jugando de un lado para otro de la calle, su madre
sonriente lo observa y protege.
Sobre San Telmo, la madre. En representación de todas y
cada una de las madres, de esas madres que enjendraron un pensamiento divino en
lo vivido.
Suben y bajan gentes, algunos se detienen. Otros Pasan
uniformados con los instrumentos a cuestas, son gentes de bandas organizadas
que en la musica tienen su consciente.
Hay gentes que
portan bastones de mando, hay otras gentes mas practicas que llevan
paraguas. Los unos quieren apartar las aguas como Moises, a los otros se las
resbalan, las aguas que del cielo caigan.
Silencio en medio de las notas que marcan los pasos de
los sueños.
Y con cuidada oratoria exponen sus memorias.
Mil y un concepto puedo tener de las cosas, y todas y
ninguna me parecen preciosas. Y aun así, no logro sentir plenamente la esencia
de porque soi consciente.
Y observo desde los escondites camuflados del alma, una
imagen que me recuerda el pasillo de entrada al tempo de los Dioses.
El renacimiento con un discreto alegro minueto. Espiritus
vivos que estre canticos dan gracias y alabanzas en la labor de protección que
el santo les manda.
Suenan en silencio las notas que definen el tiempo, en un
ir y venir del pendulo que arrastra todo sentimiento.
Vivimos donde vivimos e formamos parte do mesmo entorno,
adaptado ao espiritu que somos. Terra de frondosas vidas que cubren cada rincon
do noso.
A simple vista somos un sinfin de celulas en movimiento,
que arrastran pensamientos.
Arrexuntáronse na praza todos os representantes dos
poderes. Publicos, privados, divinos e humanos. Todos miraban de seguido ao
ceo, hasta que se suspendeu a procesión por medo ao mal tempo. Santos que se
deterioran si se mollan.
La rigidez que esigen las teologias en la vanidad a los
cultos.
Arte representativa de la ley divina,
La banalidad de los recursos, la contrariedad de los
gustos.
Una mirada diferente del presente.
Una Teoria de lo vulgar en el viaje extraordinaro de la
vida.
Estudio de las artes, narrativa de las partes. Creando os
camiños que van definindo os nosos sentidos.
Los designios de la vida son misteriosos, para cualquiera
que observe detenidamente la naturaleza. En un día luminoso, a interpretación
do que somos.
Que la asimilación de conceptos sea ordenada en los
metodos. Que la ciencia sirva para coordenar los sentimientos.
Quizás iluso en mi discurso, no pasa de una
representación fantástica de lo que perciben mis sentidos.
Toda una teatralización del grupo social. Todo un
misterio que la vida pone en nuestros pensamientos.
Todo un devoto fervor en publica manifestación. Que
alimentados con la misma materia que los sustenta, conforman sus creencia. La
genetica de un sistema complejo de elementos, la naturaleza de nuestros sueños.