jueves, 29 de agosto de 2013

Tuiy, Miña cidade. Parte primera de la frontera.

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:


Tuiy, Miña cidade. Parte primera de la frontera.

Fronteiras mentais mais ala da cruda realidade,
Resquicios da dictatura que sufriron  nosos pais,
Temor do que goberna, e non se sinte parte da terra,
Morriña olvidada polo creado,
Efímero transcurrir dos anos.

Razones habrá para tal compendio de barbaridades,
Donde la dejación se ve por todas partes.
Infructuosos gobernantes,
que piensan que el pueblo no sabe,
y en el sisi, ponen todo como zanjado.

Moribundo pueblo,
Que en agonía de sus llantos,
nadie pone remedio.
y en el recuento, siempre salen los mismos lamentos.

A un concejal puente, aspiran unos,
A un tercero, aspiran otros,
Revalidar el mandato, quieren aquellos,
No se sabe, que quieren los otros.

Ninguno habla de los problemas del pueblo.
Que maldita condición,
la de político sin vocación.
Todo por no tener, donde caerse muerto. ( y si no, ¿Qué pintan ahí?)

Al entrar en la fortaleza en ruinas,
Que la ciudad de Tuiy, en lo alto alberga.
No pude más que dar la razón,
al poder de la naturaleza que lo sustenta.

Adreirás, herbas e arbustos,
Xestas, fentos e buxos,
Figueiras que algun plantou,
E algun cardo borriquero,
Que deveu plantar algun gran señor.

Que eficaz resulta el devenir de la historia,
Que todo aquello que ya no tiene fin,
Se lo devora la memoria.

Viejas paredes, de teatros inútiles,
Viejos tejados, que debieron caer hace años,
Viejos gobernantes que se aferran al pasado,
Viejas gentes que gruñen demasiado.

Cosas que acontecen en este pueblo,
Con los discursos cara a la galería,
Como este, que así termina:

Cuando protesta la vecina,
Que le seca la verdura,
Por tener la tubería obstruida.

Sale con gritos de desesperación,
Como si se le estuviera ardiendo la casa.

En auxilio fue a su gobierno.
Y aun no era la hora de comenzar,
Cuando allí ya estaba la señora.
El encargado díjole, en otro momento,
que aquello no era una urgencia.

Ella Arranco en cólera,
Y a su alcalde se fue a quejar,
Situación embarazosa de verdad,
Donde la verdura no puede secar.

Mal oliente del pesar,
En la amargura de tener que tratar,
Con aquellas corduras que suelen pasar.

Decide que van ya.
Y el sorprendido operario,
Que un sumidero tenía que desatascar,
Y aunque la mierda fuera veneno,
La verdura no podía secar.

Que gobierno es ese,
Que la cólera lo puede doblegar.
Que pueblo es ese,
Que la verdura no le puede secar.

Acaso la verdura sirve para atajar el mal.

            -Cosas que tiene la naturaleza, a todos se nos va la vida en aquello que creemos, y si tropezamos, salinos corriendo como bestias poseídas de razonamientos y exigimos la rápida respuesta de nuestro gobierno.

            -¿será verdad entonces?
            -Pues si amigo Sancho, así es la ciudad donde me encuentro.
 

miércoles, 28 de agosto de 2013

el delirio


y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:



El delirio.

Transformación cultural en la sociología humana,
Practicada desde la moche de los tiempos,
Adornos que en estética aparente,
No se distingue si es cabra o carbón el presente.

“Lo más incierto del mundo, es que sea cierto”.

Que tiempo este donde el aprecio,
que se tiene de lo que otros hicieron, es escaso.

Siempre pensando que es un fracaso,
Donde los cambios son tan rápidos,
Que algo que tuvieras hace años,
Hoy ya es un viejo trasto.

En un tiempo donde siempre tenemos que estar organizando algo,
El sabor de las cosas vuela rápido.
Y aun no acabada una,
Ya están pensando en la próxima.

Mi lamento por tanto talento enfuscado en sus cosas.

Añoranza del pasado,
Al comenzar la fiesta de la historia,
Todo en exceso tiene su lamento,
El juego de la vida, por el sustento.

El olor a eucalipto inundaba toda la estancia, las negruzcas piedras comían la tenue luz del fuego, Tan solo se podía ver reflejaba la palidez de su rostro bajo las mugrientos mantos.

El destino hizo que aquella noche tuviera un sueño.

Bajo el manto blanco que cubría todo el valle,
Deberían estar las islas Cies,

Bajo el manto de la vida,
Deberían estar las alegrías,
Allá bajo la mirada tranquila,
Debería de estar la fatiga,

Bajo el horizonte donde la mirada no llega,
Debería estar la vida plena.

Y al cruzar bajo la espesa niebla,
Donde la contemplación se reduce hasta casi no poder ver nada,
Tenemos que cruzar en calma.

el viento poco a poco arrastra la bruma que cubre nuestros sentidos.

La vida son pensamientos que perciben información por los sentidos,
Dolor del pensamiento si le amputan alguno miembro,
Amargo don del que se oculta estando vivo.
Humana transformación de la cultura.
Reino de la locura.

Todo lo servido por lo comido.
Triste condición del individuo.

Tuiy.
 

jueves, 15 de agosto de 2013

Foguetes de festas na víspera da Guía.

foto.- Xavier Rivadulla

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:



Foguetes de festas na víspera da Guía.

Os feitos aquí acontecidos foron  un sete de septembro do ano 1980.

            Estaba a punto de escomenzar a tirada, a misa do día con procesión incluida daba os últimos pasos. A tirada facíana por debaixo do cruceiro, o día era caluroso, meu irman mais outros amigos saíron correndo cara o camiño vello, eu saín tras deles coma un foguete. Os pelos poñíanseme de punta tan só en pensar coller un cartucho de pólvora na man, como nas peliculas de vaqueros. 

            No alto podías observar a algunha xente, ademais de todos aqueles fogos e foguetes de artificio preparados e que durante unha hora ían resoar no tímpano das xentes deste pobo. O millo alto nos campos ocultában-nos das impertinentes miradas dos que, de cotío, che acusan por non facer aquilo que eles consideran normativo. Un dos homes dos que alí estaban, o que lle faltaba o brazo esquerdo, díxonos que tivéramos coidado, que aquilo o cargaba o demo.

-“ti non os collas ca man, que eres pequeno”, decíame meu irmán que tiña catorce anos.
-si si, dixenlle, aínda que a miña intención era ter un deses.

“Sssssssiiiiii”… silbando subiu o primeiro, asustado como os cans cando sinten preto o treboeiro, escoitei a primeira detonación… “Bummmmmmmmm”.

Pareceume escoitar de fondo “cuidado cas canas” cando nin a dous palmos de min espetase unha canela. A misión estaba clara, coller o máximo de munición sin explotar. Coma vietnamita oculto trala maleza sendo bombardeado pola troica imperialista.

Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,

Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, 
Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,

Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,


Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, Bumm,

Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm, Bumm, Buuummmmmmmmmm,

Fogos de tres estralos e bomba, tiñas que estar atento, a simple ausencia dun sonido no medio de todo aquel bombardeo de desexos cumplidos, que unha cultura ancestral celebra para súa defensa.

-“¡¡unha bomba, unha bomba!!”, Gritei, o son bombardéante que voaba sobre min enmudeceu, e o tenue sonido da canela sentíuse coma un machete apañando no millo, o aroma da pólvora queimada inundaba a atmósfera, a respiración ralentizouse, o paladar resecouse, e a mirada posta naquel cartucho de pólvora. Como neno nun campo minado de tantos que existen neste mundo, a mente que o quere alcanzar… o Corpo paralizado.

-“Donde, donde”, entre empuxons decianme os outros.
-“ahí diante”, puiden decir aínda sen poder mover o Corpo.
-“donde, donde”, repetían sen poder lograr velo.
-“diante de min, ¿ou é que estas cego…?, dixen

Debemos de coller polo menos unha ducia de foguetes sin explotar, nada mais acabar a tirada, puxémonos no cruce entre o camiño da sombra boa, e o camiño vello ou do Carballo gordo, o caron do basureiro. Poñíamos un pouco de pólvora no muro, unha pedra sobre ela e con outra tirabámoslla  enriba, tiñas que pechar os ollos que che saltaban pedriñas a cara, alí estivemos un rato, logo fomos comer.

            Pola noite enriba do muro onde hoxe está o Bar Pancho, facíamos un carreiriño de pólvora e o final deixábamoslle un montonciño mais grandiño, e cun chisqueiro prendíamos o destellante lucerío que camiñaba de vagariño, o cheiro a pólvora entrábache polo nariz e no montón final ascendía a luz paro logo, durante uns intres,  percibir a oscuridade do entorno. Alguén dende o camiño, advertiunos que non xogáramos ca polvora. Saímos do muro e fomos cara o mirador da abuela Encarna o que está frente a casa do Cholas, detrás da iglesia, alí proseguimos co mesmo xogo, xogábamos ca pólvora, xogos que marcan a historia.

Estaba meu irmán extendendo o carreiro do demo sobre a pedra do mirador, eu a uns dous metros tras del, o cartucho da polvora debía estar pola mitade, as luces da festa de fondo facíame ver a sombra do acontecido, o cartucho de pólvora na man dereita, e na esquerda a chispa que a prendería, prendeu no principio do rego, e según iba combustionando, baixou a man dereita, para que o final da traca fose mais espectacular, a reacción química xa estaba escomenzada, e no camiño que a leva ata o final, non esperou a que sacara a man, “Buummmmmm”, o reflexo da sombra da man deireita parecia que lle faltaban dedos, un pitido nos oido meteute de cheo nun mundo de sentidos, gritos de dolor penetraban polos oidos; sombras, veíanse sombras que ivan e viñan, o pensamento parado e o Corpo correndo para todo-los lados. Asustado e sin saber moi ben o que acontecia, fuxin a esconderme sin saber onde me metía, meu irmán correu para a casa, as caras de pregunta polo que acontecera mirábanse por todos lados, escoitábanse gritos e llantos de dor, alguén sacou unha camisa e enrolouna sobre a parte do Corpo amputado, saiu o Pancho co catro-latas cara a vigo, que daquela tardaban moito as ambulancias, eran camiños de terra, tempos de esperanza. Este é un conto de nenos que xogan nunha vida corta, carreiros de pólvora que explotan.

Para meu irman,
ao que lle falta un dedo da man.
 

domingo, 11 de agosto de 2013

?¿

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:



Tempo de soedade,
donde os pensamentos fuxen por calquer parte,
quimera do que pasa cada día,
silencio do guía,
Piar do sentido,

Efímero olvido,
que en silencio é reprimido,
Aroma da aurora,
Que busca o matiz prometido.

Inspiraciones en los recuerdos,
Que hayamos vivido.
Fértil valle,
De sueños prohibidos.

Amor a lo vivido,
Esperanza del sentido,
Calma en lo sucedido,
Silencio de lo creado.

Ausencia del prelado,
En todo lo realizado,
Siervo de lo ocurrido,
Donde las casualidades marcan el destino.

Inquietud siempre,
A la hora de marchar,
Tiempos que compartimos,
Con los demás.

viernes, 9 de agosto de 2013

pan e circo

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:



Contos e lendas nos tempos en que vivimos

Na fortaleza sobre a torre do vello castello encontrase a realeza, que no entretemento ten a sua cabeza. Bufons dos que gobernan, aristocracia desta terra.

            Nada mais entrar no cuarto, a humidade rancia que inpregna todos os sentidos, o fixo parar e observar con seus ollos o que parecia un organismo vivo. Oredor dunha mesa redonda encontrabase un grupo de persoas que organizaban a fortaleza do seu pobo. quitados os Santos e as Inauguracions que facian en tempos, e xa teñen solucion para ter o pobo entretenido.
            -xa sei, xa sei que é unha parte importante de todo ser vivo, que as fortalezas son xardins, como o Eden prometido.
            Pero a mirada perdida do que a porta se asomaba, pudo contemplar unha polvorenta estanteria que na escuridade se atopaba, Nela pudo ver a unha nai que nos seus brazos lava a unha moribunda cultura, un pensamento que aflora por todos lados, que oculta o que vivo esta debaixo.
            A man dereita da estancia, atopase un gran ventanal que a unha teraza da, e dende o alto da torre sobre o castelo podese divisar a natureza, un río caudaloso con blancas arenas, limpo de maleza, columpios balanceándose en silenciosa espera.
            Mirou para o ceo, e contemplou unha gran cantidade de carteles de festa, panfletos cheos de actos que anuncian cultura, e tan espeso estaba que uns pisaban a Boutros e non deixaban ver as estrelas.
            Pechou a porta, detúvose un instante, e dende o alto da torre, polas escaleiras ata chegar a Baixo xunto o pobo, donde se encontra a fortaleza, e mirou a anarquía que reina, donde nos xardins non existen frutais, e os ideales non aparecen por ningunha parte.

            Pensando no que mirara na torre, e ca fortaleza de resolver o misterio que o silencio oculta detrás daquel goberno, sae do castelo. E non moita distancia daquel soño, atopasa cun dos bruxos do pobo que en distendido compadreo, contalle o ocurrido.
            -as visions estan claras, pudeches ver a gloria nos xardins do paraiso, e a miseria Baixo o manto do olvido.
            -e a terceira, esa que en carteles de festa cubren a boveda do sentido.
            -esas son amigo Sancho, esas son as medallas que se colgan os que de baixo estan gobernando.
            -pan e circo, amigo Sancho,
Pan e circo para o camiño, que a fortaleza esta lexos de enfrentarse o seu destino.
            Contos e lendas nos tempos en que vivimos.
 

lunes, 5 de agosto de 2013

Los Santos

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:



Los Santos.
Unos ingenieros que abren caminos,
Donde las palabras navegan por todas las aguas,
Marcado su destino.

Y en el oído del que quiere escuchar,
Se repetirá parte del contenido,
Tecnologías que usan los seres vivos,
Silencio amargo de lo divino,
Que en lo humano esta su destino.

Saber para aprender,
Aprender para tropezar,
Tropezar para saber,
Cual destino nos lleve el vivir.

Nadie posee la absoluta verdad del ser,
Donde a nuestro parecer,
Es mejor que el día de ayer,
Es mejor que el mañana.
Absurdo proceder,
De la especie humana.

Humano pensamiento.

Dilemas, donde lo creado,                
No va mas allá de lo imaginado,

Sueños de un mundo amistoso,
Donde el porvenir,
Esta en un medio demasiado hostil,
Familias que las une la amistad,
Donde sus miembros son parte de la sociedad.

Y la concepción que nos marca la búsqueda del sustento.
Imprime la razón do nuestro sufrimiento,
Instinto conservador del depredador.

Nacemos, crecemos, morimos.
¿Cuál es el destino?

La madre, es madre del Dios Padre,
Y los hijos, son hijos de la Diosa Madre,
Y en la procreación,
Tiene la gloria del eterno sistema.

La familia es esa gente,
Que en la unión,
Tiene la lucha por los de su especie,



Locura del que piensa en lo que hacer en esta vida.
Que la muerte esta cerca,
Y no quiere fatigarse para vivirla.
Que el silencio es buena compañía,
y el recuerdo te hace gozar de la vida.

Los recuerdos son actos de avaricia,
Donde los gustos son parte esencial de la vida.
Cada uno cargando su fatiga. Yo, la mía.

¿Qué mayor gusto?, el soñar la vida.

Donde las emociones son como las flores,
Que de año a año,
Se marchitan.

La primavera devuelve la sonrisa.
Estoy hoy aquí,
Mañana será un sueño,,
Que el ayer marco en mis recuerdos.

Recuerdo de los Pueblos,
Que cruzan los sentimientos,
Instinto animal,
En la lucha por lo sobrenatural,
Conciencia que habla de la ciencia,
Caminos que unen ilusiones en las pasiones,
Argumentos de hechos concretos,
Posibles soluciones a los lamentos,
Inconformismo del momento,
Sacro silencio del demonio,
Cúpula de los gobiernos


Añoranza de lo creado.
Seguidores de Newton,
Discípulos de Aristóteles,
Gregarios de platón,
Y en el glamour,
La Marilyn Monroe,

Predicadores de dioses,
Que en los cuernos del becerro,
Tienen su cruz.
Santos inocentes de toda una cultura.

Por Dios!,
que mundo este donde la imaginación,
que en la lucha por la vida, es parte de la función.
Cuando nos brinda la ocasión.


Un saludo desde el público,
Que observa su razón.