martes, 29 de octubre de 2019

La humanidad, el hombre y su realidad.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


La humanidad, el hombre y su realidad.
El sublime placer del sentimiento, es percibir el momento.

Somos uns pequenos programas mentales, que esta creando a naturaleza.
Somos experimentos de grandeza.

Pinten una luna alegre y alimenten el presente.

toda (a nosa) “natureza” esta nunha constante preparación para o futuro.”
O corpo prepara o útero, para ser fecundado. As arboles crecen para dar seus frutos, esas sementes que faran perdurar seu presente.
A relatividade e a cuántica, xunto ca “Multicelulariedade” da vida, fainos sentir parte da misma.

A adaptación é a clave.
cada elemento axustase aos demais e os demais a el”, como si fosen o mismo ser.
(salvo alguns conscientes ou “inconscientes” dos humanos, que se creen “independentes” dos demais elementos.).


Son un pensamento consciente do universo, e como parte intento comprendelo.
Non sei cal é a razón, pero intentar descubrir o misterio, é un bo enredo.
Vale a pena pensarse, pois tranquiliza as partes.
Pois Grandes cambios Sociales se esperan.
La cadena de supuestos alcanza la madurez del intelecto,
Y todos y ninguno, tenemos claro nuestro futuro.

A realidade esta sobrepasando o consciente do individuo, cara a un consciente colectivo.
Quizas las fronteras del individuo estan mas allá de nosotros mismos.

cuando la piel, los musculos, los vasos sanguineos o los huesos son dañados por un golpe, una llama o un proyectil. Todo acontece como si el organismo adaptase unha serie de medidas –unas inminentes, otras retrasadas- para reparar las lesiones de los tejidos.” Así, ten que ser a sociedade, salvagardando todas e cada unha das partes.
En parte xa é, sobre todo cando acontecen grandes catratrofes, pero queda encaixar o día a día, alimentando todas e cada unha das “celulas” que a conforman.

Xa sei que Estes fenomenos, “no son inteligibles a luz de nuestros conceptos actuales de la individualidad, la organización, el tiempo y el espacio.”pero intentemos entendelo.



A máxia impregna toda esencia, na “Locura” de ser conscientes da mesma.
A vida eo concepto que temos da nosa naturaleza.
Cada celula, cada atomo do noso corpo, e unha parte inseparable do universo,
Cada pensamento, cada soño.

Ficcionada ou non, todo é un falar por non estar calados.
¿A sociedade e o individuo, forman parte do mesmo espiritu,?

Eu penso que si.
E na función de adaptación, todo se orienta hacia o fin perseguido.
En la evolución de las especies, la humanidad no se detiene.
todo tejido (individuo) es capaz –en cualquier momento del impredicible futuro- de responder segun convenga al interés del cuerpo (sociedad).

Eu son o que dou, eu son o que recibo,
Eu son ti, no consciente que escribo.
Empecemos a comprender a Sociedade como un ser vivo.


Y En le tablero de mi ciudad, jugemos con la realidad.
O xogo consiste en asentar as bases sociais, das presentes sociedades.
Entrando en xogo mecanismos intelixentes. Que han e ter enconta os gobernos presentes.

Quero que a Sociedade se comporte como o noso corpo. Primeiro garantindo o básico e necesario para a vida, a todos os individuos que a conforman, e en caso de desgraza mais grande, poder afrontar millor os problemas.
E todas axudas son boas, por pequenas que sexan.

O individuo ea sociedade, comparten experiencias vitales,
Las grande cuestiones siempre son resueltas en el “cumulo de opiniones”.


Firma.
Voluntarios por un soño.
Que ninguen pase fame neste pobo,
Con fé para adaptarse ao entorno.

jueves, 24 de octubre de 2019

¿cual es la ceguera?


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Hallábame en medio de las montañas,
Escuchado al viento que entre árboles desfilaba.
Que en ráfagas de recuerdos, Dejaban
al paso las almas.
Etiquetas en los talentos,
Tolerancia de los paletos,
Ignorancia en los sonetos.
Complejos en la manipulación de la manada,
Ironía del que habla.
y…
y Siempre hay que estar remando en el mar de los sueños,
Donde en la tempestad de las ideologías,
Se cruzan con miles de otros pensamientos.
Encerrados en la cárcel de la moral que no sientes,
Actuando en la inercia del pensamiento que te lleva,
Entra el fanático en la esfera.
¿Cuál es la ceguera?,
Al embarcarse en cualquier guerra.


la Tierra se mueve”
Parte quinta de la séptima profecía.
Bien aventurados los orgasmos que fecundan la vida.
Bienaventurados los dogmáticos que infringen la fatiga.
La información que tenemos a nuestro alcance,
No es más que un recuerdo en el tiempo.
La orden mendicante de las almas penitentes,
Fundamentales principios de una moral confesa,
Donde cada uno dice lo que le interesa.
Y al final vencieron los cátaros,
Controladas por la opiniones institucionalizadas.
A favor de las viejas herejías,
aprobación del canón Omnis Ultriusque Sexus”
Fuegos de tempestad,
Vientos de amistad.





Contención de los salarios,
Distribución de los alijos,
Responsabilidad de los actos,
El mal tiempo dando paso al fin del verano.
Caza en la velocidad del exceso,
Peajes en la música de los sueños.
Pinceladas callejeras,
En las fachadas de las fronteras.
Melancolía del que desespera.
Un artista en su obra,
Reparto de voluntarios en la historia,
Cincuenta toneladas de necesarias palabras.
Escultura en beneficio de quien nos sustenta.
“cada vez menos ayudas de la administración,
y la demanda de las familias necesitadas aumenta” S.O.S. …---…
¿Dónde esta la gran familia?,
¿Donde esta la humanidad entera?,
¿Donde están los que gobiernan?.

Buscando la isla del conocimiento,
Entre las aguas del pensamiento.
Un mar de sentimientos,
Un océano de recuerdos,
Un universo.
Sagrada congregación de los ritos,
¿Cuáles son los rituales que tenemos que alcanzar, en la sociedad actual?,
Para tener tranquilidad.

jueves, 10 de octubre de 2019

Ecce in saeculi fine sistimus


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Apuntillemos todos y cada uno de nuestros deseos, para que salgan al galope en busca de sus sueños.


teño moito que perder e pouco que gañar.
Pero me teño que atrever, si quero descansar.

O reto, é presentar o novo proxecto:
Voluntarios por un soño,
e que ninguen pase fame neste pobo, con fe, para adaptarse ao entorno.
Podo perder a razón ea vida, e como moito gañar “brillantina”.

Non, non quero entrar na absurda batalla pola gobernación da “Vila”.
Pero quero que estes reflexionen sobre a vida.

A Sociedade precisa unha urxente transfusión de humildade. Porque a veces parace mais un “pavo real” no baile de “apareamento”, que unha Nai, que protexe a todos e cada un dos seus “elementos”, das “inclemencias” do “tempo”.
E porque “unha nai nunca se cansa de esperar”,
sigamos intentando convencer a todo fillo de veciño.
Desa necesidade, como Sociedade, de garantir un “Minimo”.

Despois deses proxectos Politicos, acalorados e fustrados, que na simplicidade dos actos, non alcanzan a organizalo.

As necesidades Sociales, son necesidades individuales.
E non me vale, para miña tranquilidade, a caridade.
Pois iso significa, que non temos capacidade.
Pero tendo a capacidade de producir, que no seu conxunto é indudable. Só nos falta a organización para que a nadie lle falte, o mais basico para a vida. E todo o demais, son alegorias, do paraiso terrenal de cada cual.

O reto, é presentar o novo proxecto.
¿quen se atreve?

Por el bien de la inteligencia, tentemos a la suerte, que hasta a lo mejor, quien sabe?, va y acierta.

benditos los oidos que escuchan”, razonan y actuan.

De buena fe, aportemos ideas un poco magicas, para solucionar el hambre atrasada.
La realidad esta llena de un abanico de ideales, entre todos, encaucemos las artes.
Unamos los polos de atracción, para que elijan la mejor opción.


-soñe su presencia, y al instante senti todo su arte.
Y con todo detalle, alianzas que alcanzan la sabiduria de las hadas.
<<Donne, ch’avet e intelletto d’amores>>”.

Teorias y variantes. Unha posición fascinante.
Dar voz al pueblo, una realidad, un sueño.

La Liturgia es un arte y una ciencia en formación lenta.”
<<Ecce in saeculi fine sistimus>>”,
firme a las puertas del fin del mundo.”

lo que fue, es lo mismo que lo que sera”.

En el “circulo de la ultima tortura”, Dante caminava por un sendero extrecho, por un lado la realidad de los hechos y la supervivencia en el dia a dia. Por el otro la realidad de los sueños y la supervivencia en el día a día.


Expliquemos con argumentos, o ¿por qué? Da necesidade dun bo reparto do basico para a vida.

Despertemos todos nuestros sentidos, y captemos la esencia de lo puesto.

A Seguridade Alimentaria nunha Sociedade Avanzada, meten na misma cartilla da “Seguridade Social” o alimento, garante dun bo sustento.
Pensemos en grande, actuemos nas pequenas partes.

-cuando en medio de la sociedad la supervivencia sea colectiva, y en la lucha del día a día no tenga exclavizada a ninguna “conciencia”. Es cuando podemos decir, que es una Sociedad Plena.
Ya se que lo mio solo es un ideal. Pero facil de alcanzar, si ponemos empeño en ello.

Yo solo ya se que no soy capaz, pero espero de la Política, la que organiza a las sociedades en los marcos de sus posibilidades, sea capaz de encajar las partes.
E posibilidades temos, na convivencia e na ciencia.

voluntarios por un soño”, organicemonos, para que dende a casa comun do pueblo (axuntamento), distribullamos o basico alimento.


A verdade é que non lle vexo incombeniente ningun, salvo o de dar combencido a todo fillo de veciño.

Y si no me dais otra opción, apelare un poco mas a la alluda de Dios. Le pedire más que palabras, le pedire que intervenga en la “evolución de las especies”, y que avancen un poco mas rapido las “Neuronas” que gobiernan.
E sinceramente, eu creo que a moitos lle falta un punto na evolución do consciente, para chegar a comprenderse.

Pero miña loita Politica continua, dar que falar, hasta que iterpreten ben a partitura.

É importante iso de “entenderse”, sobre todo si pretenden gobernar o pueblo. Porque gobernar sin saber o que son, mal imos na nosa condición.

A supervivencia do individuo non pode depender dun mismo. A humanidade ten que aprender a controlar seu propio instinto.
Pues ya nos es el hombre de las cabernas, que poco distan de algunas creencias.
La humanidad es un solo individuo, la Sociedad el camino.

La belleza en medio del Kaos, el encaje de la “materia”, con la capacidad de razonar.
-¿y no veis miseria cuando se tiene capacidad, y no hay quien de con la tecla, en la organización social.?

-¿acaso é tan macabro o que pido?
-acaso é tan dificil de comprendelo?

-si, a loita sigue sendo “Politica”, pois é a arte de marcar as “doctrinas” con leyes establecidas.
Sigamos avanzando como Sociedade, e que ninguen pase fame.
Con fe para adaptarse ao entorno.


lunes, 7 de octubre de 2019

moldeando 2


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Despois de preparar a ferramenta, utilizando tecnoloxía moderna,
De pau de buxo, que xa caira en desuso.
Despois de amasar cas mans o barro, e deixalo repousar un rato.
Prepara a base para moldear ao santo.



¿quien sabe?, si el futuro de la humanidad se esta moldeando.


Frente a frente, cunha mirada diferente.
ollando un para outro,
moldeando a alma en barro e o barro en alma.
recreando soños internos, e Ambos son o mesmo verbo.


Un saudo, despois dun tempo sin expresarme a través deste medio.
Despois de abrazar o “silencio”, o instinto tira por min, para comunicar o que levo dentro, e alcanzar o obxetivo: T.B.A.


Imos, e seguimos insistindo, e seguimos moldeando un mundo mais digno.

-la vida, amigos mios, la vida es un aprendizaje continuo.

E Quizás sexamos un soño perdido na eternidade do olvido. Pero nada é mais satisfactorio que ir vendo recreados os soños. Aínda que estes sexan efímeros no presente.



Miremos dende o sentido que miremos, a vida é máxica, no consciente de todo individuo.

Gozosos y gloriosos días son, los que al despertar, sentimos.
Exploremos las emociones y disfrutemos de todas las funciones.

Deixemonos sorprender: e demos un salto mortal, ao vacio cuantico.
Dicen que traballando moito, os soños podense cumplir.
Y a la sombra de la duda, no perdamos la oportunidad de hacer una revolución intelectual.
E os economistas, que metan un dedo no cú, e que comproven que a temperatura anal, é directamente proporcional as estupideces que dicen.
Pois si é como eles contan; que o diñeiro é o que alimenta, sacaran xa procesados os excrementos que o corpo rexeita.

-¿canto de necesario é o diñeiro para a vida?









¿somos lo que pensamos?
¿pensamos lo que somos?

O pensamento como poder, de moldear o momento.

Partamos desde sus origenes, y siguiendo su evolución, intentemos comprender mejor.
El mundo es pesamiento, puro cuento, sentido por el consciente que tenemos.

Gocemos, gocemos intensamente de los pensamientos que nos vienen, y no coartemos su entendimiento.

E na reunificación dos soños, esta o que somos.

Dún pasado “estudiado”, proven todo aquilo que estou pensando no presente consciente dos meus actos.

A vida, e a relativa importancia de creernos que somos algo.
-a existencia do noso ser tira por nos, intentando transmitir todo o aprendido.
¿por qué?. A saber, pero é unha constante a todo ser vivo.
Geneticamente ou non, transmitimos información.

O avance evolutivo expectacular que sufriu a “Naturaleza”, fainos perder a cabeza:
pasamos de transmitir a “información” a traves da “Xenética”, en largos periodos de tempo e a través de miles de xeneracións adaptandose ao seu entorno. A transmitir esa información a través da “Ciencia”, e as tecnoloxias modernas, ca metodoloxia do penamento aplicado, e a realidade do pensamento humano.

pasamos de transmitir a información ca “Xenética”, a pasala a traves da “intelixencia”.

Pero sigamos avanzando na comprensión do que somos.
E Como individuos dunha sociedade, conscientes do presente.
Hagamos un ejercicio de imaginación:

-supongamos que somos una “Celula” del cuerpo humano, y situemonos en la extremidad u organo, donde estemos más acomodados.
Ponganse, no lo duden, en una de las infinidades de neuronas que pueda tener el cuerpo, y razonemos: ¿puede nuestro cuerpo vivir, si no llega alimento a todas las celulas de nuestro cuerpo?

Ahora como “celulas Neuronales”, hagamos otro ejercicio de ingenio.
Y razonemos como “celulas” del “Cuerpo Social”, del cual formamos parte.
Razonemos en lo más amplio que uno pueda llegar a pensarse, y más allá de realidad aparente de las partes,

¿realmente que somos, en medio del universo? Que para llegar a sus confines, iendo a la velocidad de la luz, tardariamos 46.500.000.000. años.
Y aun siendo insignificantes. ¿realmente que somos, en medio del pensamento?
¿que somos?, sin los sueños.

Convertir la realidad en sueños, para que estos sean eternos, en el recuerdo.

E partindo de “Celulas madre”, podremos crear todo canto imaxinemos. Podemos crear neuronas, capaces de comprendernos .




Toda evolución, nos lleva por el camino de la unión, porque despois do “Big Bam” e salpicar todo o “polvo cosmico”, este, foise arrexuntando para chegar a ser nos hoxe algo.

¿quien sabe?, si el futuro de la humanidad se esta moldeando.
Frente a frente, cunha mirada diferente.