y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
La
humanidad, el hombre y su realidad.
El sublime
placer del sentimiento, es percibir el momento.
Somos uns
pequenos programas mentales, que esta creando a naturaleza.
Somos
experimentos de grandeza.
Pinten una
luna alegre y alimenten el presente.
“toda (a
nosa) “natureza” esta nunha constante preparación para o
futuro.”
O corpo
prepara o útero, para ser fecundado. As arboles crecen para dar seus
frutos, esas sementes que faran perdurar seu presente.
A
relatividade e a cuántica, xunto ca “Multicelulariedade” da
vida, fainos sentir parte da misma.
A
adaptación é a clave.
“cada
elemento axustase aos demais e os demais a el”, como si fosen o
mismo ser.
(salvo
alguns conscientes ou “inconscientes” dos humanos, que se creen
“independentes” dos demais elementos.).
Son un
pensamento consciente do universo, e como parte intento comprendelo.
Non sei cal
é a razón, pero intentar descubrir o misterio, é un bo enredo.
Vale a pena
pensarse, pois tranquiliza as partes.
Pois
Grandes cambios Sociales se esperan.
La cadena
de supuestos alcanza la madurez del intelecto,
Y todos y
ninguno, tenemos claro nuestro futuro.
A realidade
esta sobrepasando o consciente do individuo, cara a un consciente
colectivo.
Quizas las
fronteras del individuo estan mas allá de nosotros mismos.
“cuando
la piel, los musculos, los vasos sanguineos o los huesos son dañados
por un golpe, una llama o un proyectil. Todo acontece como si el
organismo adaptase unha serie de medidas –unas inminentes, otras
retrasadas- para reparar las lesiones de los tejidos.” Así, ten
que ser a sociedade, salvagardando todas e cada unha das partes.
En parte xa
é, sobre todo cando acontecen grandes catratrofes, pero queda
encaixar o día a día, alimentando todas e cada unha das “celulas”
que a conforman.
Xa sei que
Estes fenomenos, “no son inteligibles a luz de nuestros conceptos
actuales de la individualidad, la organización, el tiempo y el
espacio.”pero intentemos entendelo.
A máxia
impregna toda esencia, na “Locura” de ser conscientes da mesma.
A vida eo
concepto que temos da nosa naturaleza.
Cada
celula, cada atomo do noso corpo, e unha parte inseparable do
universo,
Cada
pensamento, cada soño.
Ficcionada
ou non, todo é un falar por non estar calados.
¿A
sociedade e o individuo, forman parte do mesmo espiritu,?
Eu penso
que si.
E na
función de adaptación, todo se orienta hacia o fin perseguido.
En la
evolución de las especies, la humanidad no se detiene.
“todo
tejido (individuo) es capaz –en cualquier momento del impredicible
futuro- de responder segun convenga al interés del cuerpo
(sociedad).
Eu son o
que dou, eu son o que recibo,
Eu son ti,
no consciente que escribo.
Empecemos a
comprender a Sociedade como un ser vivo.
Y En le
tablero de mi ciudad, jugemos con la realidad.
O xogo
consiste en asentar as bases sociais, das presentes sociedades.
Entrando en
xogo mecanismos intelixentes. Que han e ter enconta os gobernos
presentes.
Quero que a
Sociedade se comporte como o noso corpo. Primeiro garantindo o básico
e necesario para a vida, a todos os individuos que a conforman, e en
caso de desgraza mais grande, poder afrontar millor os problemas.
E todas
axudas son boas, por pequenas que sexan.
O
individuo ea sociedade, comparten experiencias vitales,
Las grande
cuestiones siempre son resueltas en el “cumulo de opiniones”.
Voluntarios
por un soño.
Que ninguen
pase fame neste pobo,
Con fé
para adaptarse ao entorno.