y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Apuntillemos
todos y cada uno de nuestros deseos, para que salgan al galope en
busca de sus sueños.
teño moito
que perder e pouco que gañar.
Pero me
teño que atrever, si quero descansar.
O reto, é
presentar o novo proxecto:
Voluntarios
por un soño,
e que
ninguen pase fame neste pobo, con fe, para adaptarse ao entorno.
Podo perder
a razón ea vida, e como moito gañar “brillantina”.
Non, non
quero entrar na absurda batalla pola gobernación da “Vila”.
Pero quero
que estes reflexionen sobre a vida.
A Sociedade
precisa unha urxente transfusión de humildade. Porque a veces parace
mais un “pavo real” no baile de “apareamento”, que unha Nai,
que protexe a todos e cada un dos seus “elementos”, das
“inclemencias” do “tempo”.
E porque
“unha nai nunca se cansa de esperar”,
sigamos
intentando convencer a todo fillo de veciño.
Desa
necesidade, como Sociedade, de garantir un “Minimo”.
Despois
deses proxectos Politicos, acalorados e fustrados, que na
simplicidade dos actos, non alcanzan a organizalo.
As
necesidades Sociales, son necesidades individuales.
E non me
vale, para miña tranquilidade, a caridade.
Pois iso
significa, que non temos capacidade.
Pero tendo
a capacidade de producir, que no seu conxunto é indudable. Só nos
falta a organización para que a nadie lle falte, o mais basico para
a vida. E todo o demais, son alegorias, do paraiso terrenal de cada
cual.
O reto, é
presentar o novo proxecto.
¿quen se
atreve?
Por el bien
de la inteligencia, tentemos a la suerte, que hasta a lo mejor, quien
sabe?, va y acierta.
“benditos
los oidos que escuchan”, razonan y actuan.
De buena
fe, aportemos ideas un poco magicas, para solucionar el hambre
atrasada.
La realidad
esta llena de un abanico de ideales, entre todos, encaucemos las
artes.
Unamos los
polos de atracción, para que elijan la mejor opción.
-soñe su
presencia, y al instante senti todo su arte.
Y con todo
detalle, alianzas que alcanzan la sabiduria de las hadas.
“<<Donne,
ch’avet e intelletto d’amores>>”.
Teorias y
variantes. Unha posición fascinante.
Dar voz al
pueblo, una realidad, un sueño.
“La
Liturgia es un arte y una ciencia en formación lenta.”
“<<Ecce
in saeculi fine sistimus>>”,
“firme a
las puertas del fin del mundo.”
“lo que
fue, es lo mismo que lo que sera”.
En el
“circulo de la ultima tortura”, Dante caminava por un sendero
extrecho, por un lado la realidad de los hechos y la supervivencia en
el dia a dia. Por el otro la realidad de los sueños y la
supervivencia en el día a día.
Expliquemos
con argumentos, o ¿por qué? Da necesidade dun bo reparto do basico
para a vida.
Despertemos
todos nuestros sentidos, y captemos la esencia de lo puesto.
A
Seguridade Alimentaria nunha Sociedade Avanzada, meten na misma
cartilla da “Seguridade Social” o alimento, garante dun bo
sustento.
Pensemos en
grande, actuemos nas pequenas partes.
-cuando en
medio de la sociedad la supervivencia sea colectiva, y en la lucha
del día a día no tenga exclavizada a ninguna “conciencia”. Es
cuando podemos decir, que es una Sociedad Plena.
Ya se que
lo mio solo es un ideal. Pero facil de alcanzar, si ponemos empeño
en ello.
Yo solo ya
se que no soy capaz, pero espero de la Política, la que organiza a
las sociedades en los marcos de sus posibilidades, sea capaz de
encajar las partes.
E
posibilidades temos, na convivencia e na ciencia.
“voluntarios
por un soño”, organicemonos, para que dende a casa comun do pueblo
(axuntamento), distribullamos o basico alimento.
A verdade é
que non lle vexo incombeniente ningun, salvo o de dar combencido a
todo fillo de veciño.
Y si no me
dais otra opción, apelare un poco mas a la alluda de Dios. Le pedire
más que palabras, le pedire que intervenga en la “evolución de
las especies”, y que avancen un poco mas rapido las “Neuronas”
que gobiernan.
E
sinceramente, eu creo que a moitos lle falta un punto na evolución
do consciente, para chegar a comprenderse.
Pero miña
loita Politica continua, dar que falar, hasta que iterpreten ben a
partitura.
É
importante iso de “entenderse”, sobre todo si pretenden gobernar
o pueblo. Porque gobernar sin saber o que son, mal imos na nosa
condición.
A
supervivencia do individuo non pode depender dun mismo. A humanidade
ten que aprender a controlar seu propio instinto.
Pues ya nos
es el hombre de las cabernas, que poco distan de algunas creencias.
La
humanidad es un solo individuo, la Sociedad el camino.
La belleza
en medio del Kaos, el encaje de la “materia”, con la capacidad de
razonar.
-¿y no
veis miseria cuando se tiene capacidad, y no hay quien de con la
tecla, en la organización social.?
-¿acaso é
tan macabro o que pido?
-acaso é
tan dificil de comprendelo?
-si, a
loita sigue sendo “Politica”, pois é a arte de marcar as
“doctrinas” con leyes establecidas.
Sigamos
avanzando como Sociedade, e que ninguen pase fame.
Con fe para
adaptarse ao entorno.
No hay comentarios:
Publicar un comentario