jueves, 10 de octubre de 2019

Ecce in saeculi fine sistimus


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Apuntillemos todos y cada uno de nuestros deseos, para que salgan al galope en busca de sus sueños.


teño moito que perder e pouco que gañar.
Pero me teño que atrever, si quero descansar.

O reto, é presentar o novo proxecto:
Voluntarios por un soño,
e que ninguen pase fame neste pobo, con fe, para adaptarse ao entorno.
Podo perder a razón ea vida, e como moito gañar “brillantina”.

Non, non quero entrar na absurda batalla pola gobernación da “Vila”.
Pero quero que estes reflexionen sobre a vida.

A Sociedade precisa unha urxente transfusión de humildade. Porque a veces parace mais un “pavo real” no baile de “apareamento”, que unha Nai, que protexe a todos e cada un dos seus “elementos”, das “inclemencias” do “tempo”.
E porque “unha nai nunca se cansa de esperar”,
sigamos intentando convencer a todo fillo de veciño.
Desa necesidade, como Sociedade, de garantir un “Minimo”.

Despois deses proxectos Politicos, acalorados e fustrados, que na simplicidade dos actos, non alcanzan a organizalo.

As necesidades Sociales, son necesidades individuales.
E non me vale, para miña tranquilidade, a caridade.
Pois iso significa, que non temos capacidade.
Pero tendo a capacidade de producir, que no seu conxunto é indudable. Só nos falta a organización para que a nadie lle falte, o mais basico para a vida. E todo o demais, son alegorias, do paraiso terrenal de cada cual.

O reto, é presentar o novo proxecto.
¿quen se atreve?

Por el bien de la inteligencia, tentemos a la suerte, que hasta a lo mejor, quien sabe?, va y acierta.

benditos los oidos que escuchan”, razonan y actuan.

De buena fe, aportemos ideas un poco magicas, para solucionar el hambre atrasada.
La realidad esta llena de un abanico de ideales, entre todos, encaucemos las artes.
Unamos los polos de atracción, para que elijan la mejor opción.


-soñe su presencia, y al instante senti todo su arte.
Y con todo detalle, alianzas que alcanzan la sabiduria de las hadas.
<<Donne, ch’avet e intelletto d’amores>>”.

Teorias y variantes. Unha posición fascinante.
Dar voz al pueblo, una realidad, un sueño.

La Liturgia es un arte y una ciencia en formación lenta.”
<<Ecce in saeculi fine sistimus>>”,
firme a las puertas del fin del mundo.”

lo que fue, es lo mismo que lo que sera”.

En el “circulo de la ultima tortura”, Dante caminava por un sendero extrecho, por un lado la realidad de los hechos y la supervivencia en el dia a dia. Por el otro la realidad de los sueños y la supervivencia en el día a día.


Expliquemos con argumentos, o ¿por qué? Da necesidade dun bo reparto do basico para a vida.

Despertemos todos nuestros sentidos, y captemos la esencia de lo puesto.

A Seguridade Alimentaria nunha Sociedade Avanzada, meten na misma cartilla da “Seguridade Social” o alimento, garante dun bo sustento.
Pensemos en grande, actuemos nas pequenas partes.

-cuando en medio de la sociedad la supervivencia sea colectiva, y en la lucha del día a día no tenga exclavizada a ninguna “conciencia”. Es cuando podemos decir, que es una Sociedad Plena.
Ya se que lo mio solo es un ideal. Pero facil de alcanzar, si ponemos empeño en ello.

Yo solo ya se que no soy capaz, pero espero de la Política, la que organiza a las sociedades en los marcos de sus posibilidades, sea capaz de encajar las partes.
E posibilidades temos, na convivencia e na ciencia.

voluntarios por un soño”, organicemonos, para que dende a casa comun do pueblo (axuntamento), distribullamos o basico alimento.


A verdade é que non lle vexo incombeniente ningun, salvo o de dar combencido a todo fillo de veciño.

Y si no me dais otra opción, apelare un poco mas a la alluda de Dios. Le pedire más que palabras, le pedire que intervenga en la “evolución de las especies”, y que avancen un poco mas rapido las “Neuronas” que gobiernan.
E sinceramente, eu creo que a moitos lle falta un punto na evolución do consciente, para chegar a comprenderse.

Pero miña loita Politica continua, dar que falar, hasta que iterpreten ben a partitura.

É importante iso de “entenderse”, sobre todo si pretenden gobernar o pueblo. Porque gobernar sin saber o que son, mal imos na nosa condición.

A supervivencia do individuo non pode depender dun mismo. A humanidade ten que aprender a controlar seu propio instinto.
Pues ya nos es el hombre de las cabernas, que poco distan de algunas creencias.
La humanidad es un solo individuo, la Sociedad el camino.

La belleza en medio del Kaos, el encaje de la “materia”, con la capacidad de razonar.
-¿y no veis miseria cuando se tiene capacidad, y no hay quien de con la tecla, en la organización social.?

-¿acaso é tan macabro o que pido?
-acaso é tan dificil de comprendelo?

-si, a loita sigue sendo “Politica”, pois é a arte de marcar as “doctrinas” con leyes establecidas.
Sigamos avanzando como Sociedade, e que ninguen pase fame.
Con fe para adaptarse ao entorno.


No hay comentarios:

Publicar un comentario