Muiño do Mañoco,

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

O Xardín dos Deuses esta presente na nosa mente, e de seguido estamos reconstruindo o Paraiso en sintonía co entorno que nos rodea.

para o Muiño do Mañoco, mais para ese Amigo que con insistencia e constancia sacouno do corredor do olvido. Gracias.

Unidos e coordinados cún obxetivo claro.

Preservar na nosa memoria, o que os nosos devanceiros nos deixaron.

Gracias a Asociación dos Muiñeiros e burros fariñeiros do rio Tripes.

Gracias a todos cantos compartiron momentos, ledicias e pensamentos.

Gracias pola conservación do noso pasado. Pois este sustenta toda a razón no presente efimero do noso consciente.

Un pasado que nos axuda a comprender millor o que temos na mente.

Gracias por esa labor paciente e constante de manter vivas nosas raices. Raices dunha cultura que nos manten na cordura. Raices que alimentan o espiritu dos pobos, e éstes comprendan millor o que somos.

Gracias no seu conxunto a todo o mundo.

gracias a Deus, “Propietario” de todo canto podamos estar pensando, que en “cesión temporal de uso”, pon en mans dos “Anxeles Custodios” (Asociac. Dos Muiñeiros e burros fariñeiros do rio Tripes.) o muiño do Mañoco.

O “Muiño do Mañoco” como unha peza estratéxica, nun puzzle de pezas únicas nos cauces de todos os regatos da Eurocidade Tui-Valença, da Eurorexión Galicia-Norte de Portugal.

Gracias unha vez mais polo aporte Tanxible na historia da humanidade. Ainda que sexa unha gota no medio do oceano, pois sin gotas, estaría valeira toda nosa historia. Tanto ou mais importante é o plancton que a ballena para o ecosistema.

Gracias a todas esas xentes que dunha ou doutra maneira axudan na conservación do entorno. Pois entre todos, somos o entorno.

Gracias a ese falar entre veciños,

gracias a eses que entre conversas cargan ao lombo a “desbrozadora” e limpan toda a “lebada”, para que a Bendita Auga, mova o Rodicio que fai do gran a millor fariña, e dos “individuos” a millor “familia”. Que alimenta o corpo eo espiritu de quen polos muiños se acerca.

Gracias a todos e cada un dos veciños, cós seus mais e seus menos a hora de afrontar o reto. O reto de manter o entorno o mais axeitado posible para a convivencia de todos. De todos e cada un dos animales do seu ecosistema.

E por ultimo, gracias tamen a os burros, que sin preguntar a quen lle falta, ca maxia do bo facer, con alegria e constancia no medio de toda esa algarabía, axudanos a soportar a carga no noso día a día. Pois eles tamen son, unha das razóns de ser da Asociación.

vagalume

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

cando as tinieblas cubren todo o horizonte, un pequeno “vesvello” fai que reparemos na luz que levanos dentro.

lusicús

lucecús

vagalume

luciérnaga

facia tempo que non miraba un destes “bichos” con luz propia.

Gustame esa idea de compararme con el. Como “Vagalume emitindo unha pequena luz na oscuridade da noite. Si, seguro que son un “bicho” mais na diversidade do entorno.

Eu non son de presaxios, mais tamen me asombro, por como vai encaixando todo no breve espacio de tempo que somos. Unha idea luminiscente no medio da oscuridade do presente.

Unha luz “ínfima”, sino “calor” do medio día.

Unha voz “ínfima”, no “clamor” da maioria.

E nada aparentemente cambia, e todo cambia na constante evolución do que somos.

-Por que? Para que?

Cal é súa razón de ser?

-comunicar e perpetuar a especie.

Perpetuar o coñecemento que cada un ten no seu pensamento.

Sintome vagalume no medio da longa noite meiga. Un vagalume como moitos que estan emitindo sua luz e observando as demais almas, para xuntarse e procrear, procrear un mundo mais afable, un mundo mais amable para con nos. Para Con nos e os nosos.

Todas as “Luciérnagas” espalladas polos “camiños” da comunicación. Amplificando unhas cas outras as “luces” das súas “Oracións”.

Orar, na súa mais profunda etimoloxía.

Orar, sin que sexan “repetitivas” as homilías,

unha duas tres catro cinco seis sete e sete veces sete, os “lusicús” que alumean o camiño, ese camiño por donde transitamos no día a día que nos vai levando.

e todas esas luces, cargadas de sentimentos en prol dunha millor comprensión do medio.

A FORMIGA QUE FOI O MUIÑO

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 A FORMIGA QUE FOI O MUIÑO

Isto era unha formiga que foi o muiño a por fariña, e polo camiño meteu o pe na neve, e quedou prendida; entón dille a formiga a neve:

F- neve, tan forte eres que meu pe prendes, deixame ir. E dille a neve

N- non son forte non, que o sol me derrete.

F- sol, tan forte eres que derretes a neve que meu pe prende, deixame ir.

S- non son forte non, que as nubes me tapan.

F- nubes, tan fortes sodes que tapades o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixádeme ir.

N- non son forte non, que o vento me leva..

F- vento, tan forte eres que levas as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, déixame ir.

V- non son forte non, que o muro me para..

F- muro, tan forte eres que paras o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

M- non son forte non, que o rato me atravesa .

F- rato, tan forte eres que atravesas o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

R- non son forte non, que o gato me come.

F- gato, tan forte eres que comes o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

G- non son forte non, que o can me come.

F- can, tan forte eres que comes o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

C- non son forte non, que o pau me bate.

F- pau, tan forte eres que bates no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

P- non son forte non, que o lume me queima.

F- lume, tan forte eres que queimas o pau, o pau bate no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

L- non son forte non, que a auga me apaga.

F- auga, tan forte eres que apagas o lume, o lume queima o pau, o pau bate no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

A- non son forte non, que o burro me bebe.

F- burro, tan forte eres que bebes a auga, a auga apaga o lume, o lume queima o pau, o pau bate no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

B- non son forte non, que o home me manda.

F- home, tan forte eres que mandas no burro, o burro bebe a auga, a auga apaga o lume, o lume queima o pau, o pau bate no can, o can come o gato, o gato come o rato, o rato atravesa o muro, o muro para o vento, o vento leva as nubes, as nubes tapan o sol, o sol derrete a neve que meu pe prende, deixame ir.

H- non son forte non, que a formiga me come a fariña.

E a formiga escoitando isto dixo:

Neste mundo non hai ninguén mais forte que ninguén, que a todo hai quen gañe.