domingo, 28 de abril de 2019

El mundo y el pensamiento


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Conocernos nos hace más eficaces ante los desafíos de las nuevas sociedades.
El mundo y el pensamiento que tenemos de uno.

Si somos capaces de entender todos los frentes, seremos capaces de atender todos los presentes.
Un lugar para soñar, donde la unión con otros pensamientos, eleva la luz del conocimiento.
Y así poder alimentar nuevos sueños.

Con fé para adaptarse al entorno.

jueves, 25 de abril de 2019

el sentido,


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

-todo aquel que se cruce en el camino,
encontrara que a su destino 
no le importa la razón.

Mas todo aquello que percibimos,
En la imaginación lo convertimos,
En nuestra propia razón. 


Y según el escenario elegido,
Puede haber perdido el sentido,
Para aquellos que ven la función.


martes, 23 de abril de 2019

CANDO OS TRASNOS VOLTARON OS NOSOS MUIÑOS


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

CANDO OS TRASNOS VOLTARON OS NOSOS MUIÑOS
Conta a historia, que sentado o caron das augas cristalinas do Tripes,
o son da naturaza falandolle, e ollando para suas mans,
as cales acababan de poñer a falar as moas do muiño da Devesa,
decia pra si: 
-un consegino facelo soar, pero o soño de arranxar todo o entorno cos seus muiños,
correndo a auga polo medio coma si fose a sangue da vida,
“non, eu só, non son capaz”.
Nese momento foi cando seus soños escomenzaron a facerse realidade,
-¿Cómo conseguir ilusionar un grupo de persoas?, preguntabase.
Pero sabia que esa era a primeira cousa que tiña que intentar.
E empezou a darllle voltas na cabeza, hasta conseguilo sin mais.
as suas ilusións forense compartindo, forense mezclando entre as xentes,
E nos hoxe aquí, os queremos felicitar. Por todo ese traballo conxunto,
que nos fai sentir orgullosos, e formar parte dese precioso lugar.
E cando as augas soan no rodicio, alegranse os Trasnos do bullicio.
Tamen nos alegramos por aprender, que entre todos saen as cousas millor,
E para realizar todo a quilo que queremos, tan so hai que darse conta,
que un solo non é capaz, e ilusionar as persoas fai que o camiñar se faga realidade.
Gracias, a Asociacion de Muiños e Fariñeiros, por todo ese traballo que o facedes sin mais.

Unos molinos de piedra,
Que un riachuelo hila,
Con la más cristalina agua,
Y al contemplar ese hermoso paraje,
Es como tomar un puro brebaje,
Haciendo que te relajes.
Mana de esta tierra.
Tierra de campos,
Tierra de aguas,
Tierra que nos alimenta.

Soan as gaitas nos camiños,
É día de festa de burros e muiños,
Soan as augas nos regueiros,
É día de papas e pan de millo,
Soan tambores e bombos,
Alegría de vellos e nenos,
Festa de xentes que andan nos carreiros,
Festexan a recuperación do entorno
e dos burros fariñeiros,
burros que nos acompañan os muiños,
burros que nos levan polo camiño.
sons de gaitas,
amores polos espacios naturais,
amores pola historia,
amores sin mais.

miércoles, 17 de abril de 2019

sito, un avance


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


"O primeiro instrumento musical que lle escoitei tocas a Sito foron as campanas da igrexia da Guia, bueno minto, antes o vira tocar as campanillas na hora da misa, onde ao seu son, as xentes se arrodillan.
Eu estaba ca miña nai sacándolle as herbas aos tomates no medio do alcouve, cando vin a Sito que baixaba da casa do cura,  pois o eido estaba de frente ao  atrio, donde hoxe esta o Bar Pancho.
-que fas, dígolle,  e levantou a cabeza por que non se daba conta que o estabamos mirando. E dixo.
-bou tocar por un defunto, veis.
Eu quedei vendo para miña nai, con cariña para que me deixara. Ela miroume ca dulzura dunha nai, e dixome. vaite, pero logo acabas de sacarlle as herbas aos pementos.
-vou, berreille a Sito, lavei un pouco as mans, que as tiña cheas de terra, naquela auga con que estaba regando os pementos, e xa baixei entre o muro que da ao atrio e o poste da luz que alí había. Eu aínda co corpo un pouco dolorido da caída do dia anterior.....

Alá imos os dous polas escaleiras arriba cara o campanario, non era a primeira vez que subira, pero si a primeira cando as estaban tocando. Subía eu diante, con ganas de chegar ao alto, por unha escaleira estreita que acaba nun remanso, donde púxose Sito a tocar, eu teño que saltar para o outro lado, os brazos apenas me chegan, teño que poñerme na punta do escalon, estirar os brazos, agacharme un pouco e dar un salto, agarrado polos codos, subo xiro e sentome, Sito de enfrente, con unha man en cada mazo das campanas. E comeza o réquiem. 

Dooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Diiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Dooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Diiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Dooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Diiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Dooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Diiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      

Alí enriba do campanario, donde se divisa media parroquia, o alto do coello, o monte Seixos Albos, o monte Aloia, o monte Faro e as fortalezas de Valença, e os sons das campanas meténdoseche na testa. ese son lento que recorre todo o valle, donde para dar a seguinte campanada, tiña que esvaecerse de todo o son da anterior. Ese son lento que durante media hora avisaba a todo o pobo dun defunto.

-quen morreu, gritan desde abaixo, escoitaron as campanas, e veñen a informarse.  E nos dende a riba tamen berrando – a tia isilda da familia dos janchos, e a xente transmite o pésame pola alma en descanso.



Eo son sigue,
Dooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Diiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Dooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Diiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Dooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Diiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Dooommmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      
Diiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm      



Ese lento son, que nos persigue.
Hasta que se quede en silencio o que cada un vive."

martes, 16 de abril de 2019

Cartilla de racionamiento


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Cartilla de racionamiento.

Conta o Pancho cando foi a unha manifestación polo ano 1944.

-“Daquela, nos tempos da fame , pola posguerra había “a requisa”; era que viñan polas aldeas e os que tiñan campos, aparte dos impostos, collíanlle cestos de millo según os campos que tiveran. Todo ese millo o almacenaban na do Emilio o Xirelo, cerca da ponte internacional, e logo o mandaban para outros lugares.

E como aquí había moita fame, moitos pobres no campo, entón fíxose unha manifestación ao almacén Xirelo, e alí levoume miña nai,. Era de mulleres e rapaces, eu tería uns cinco anos, e acórdome perfectamente; fóronse xuntando frente ó almacén do Xirelo e cantando e gritando montaron tal cristo, que a garda civil nin se movía; iso sí, non había ningún home nin de lonxe. Despois o alcalde, que era Rosendo Bugarín, deu orden de que levaran o millo para as panaderias todas de Tui, en dous días xa había pan para coller ca cartilla de racionamento”.

Para elas, entre elas miña abuela Encarna que alí marchaba. 

el discurso


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

En procesión a cuestas sacan sus santos.
Suspiran por la inspiración divina en la actuación de sus actos.
Ese es el discurso, un pulso contra el Dios oculto, capaz de desdoblar el sentido.

Fantasía y Gloria, en la expresión del pensamiento humano.
Los enamorados van al santo encuentro de las pasiones del momento.
Los amantes aclamados por el pueblo, caminan indefensos cara al trágico encuentro.
Sienten la presencia de un todo poderoso, con la cruz a cuestas, con todas las imágenes que vio su conciencia.

miércoles, 10 de abril de 2019

de idea en idea


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Nunha evolución sin descaso, recreando cada detalle no delirio dos individuos.

E tras os xuros e conxuros dos espiritus confusos, a luz iluminando o papel en branco,
e tras o bolígrafo, unha sombra que o vai arrastrando.

Busco el agua que sacie mi sed y que calme mi ser.
Busco la idea, el concepto, el pensamiento que refresque mi intelecto.
Busco una linea continua en la expresión de mis sueños.
Y apenas encuentro despojos, en medio de toda la naturaleza del pensamiento.

Busco en la lectura de los otros, algo que pueda apaciguar mis ansias y me dé paso por otros caminos, donde me sea mas fácil alcanzar mi destino.

Y “veo mi mente comprimida, de idea en idea, en un nudo del que espera con ansia verse libre.” Como Decia Dante, en la Divina Comedia.

Y Los espiritus soñadores recorriendo todo el pensamiento, desde los principios de los tiempos.
“el origen del Kaos” y todo lo que vino despues.
Solo si los sueños son grandes, seremos capaces de ver cada instante.

imaxinádesvos  un mundo sin a ansiedade na loita polo alimento.
La naturaleza de nuestros sueños, es la realidad en la que nos movemos.

E qui estamos, nun dos frentes para mudar a dirección dos acontecementos,
cánticos de ilusión, soños eternos.

Voluntarios para un soño.
E Que ninguén pase fame neste pobo.
Con fe, para adaptarse ao entorno.

martes, 9 de abril de 2019

Gárgolas


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Gárgolas



Conta a lenda que eses misteriosos seres que coroan os templos dos saberes, foron esculpidos polo “mestre canteiro” no barrio de Martin no Rosal. E que tras unha noite de rituais ao redor da eira dos “Mouros”, e cas esencias das mais finas herbas concibiron os espiritus das gárgolas. Encargadas de evacuar todas as enchentas que caen sobre as nosas cabezas.

O día estaba cuberto con nubarros escuros, os lóstregos iluminaban todo o val do Minho, os tronos facían tremer cada músculo do sentido. Era o día señalado, o día que marcaban as profecias para a volta do “Mesías”. Estaba todo preparado, sobre a “ Pedra do Encontro” tiñan depositado todo o necesario para  facer o ritual. Ese ritual que os levaría a darlle un alma a aquelas figuras de “barro” que de antemán esculpiran.

Mitade  paxaros, mitade divas. Seres mitolóxicos que portan o espiritu dos seus creadores, deses seres fantásticos que ca imaxinación e o oficio aprendido, son capaces de crear con alma propia todas súas artes.



Eran cinco os elementos; a pedra, o espacio, o tempo, a imaxinación ea realidade.
Os cinco estaban entrelazados en forma de estrela, unha estrela de cinco puntas, que define toda nosa naturaleza. Esa naturaleza que pasa pola materia confinada nun espacio que ao largo do tempo fai que a imaxinación supere a realidade.

Detrás de cada elemento estaba cada un de nos. Os cinco que conformabamos o grupo dos elixidos. elixidos polas enerxías que rexen os sentidos. elixidos polo escritor para coller un fío entre a realidade ea ficción. Compartindo opinións.......

Continuaremos noutra ocasión...si me convenzo de que pode ser un bo guión.

Vos que ledes, tamén podedes aportar opinión.

lunes, 1 de abril de 2019

El viejo telón.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


El viejo telón.

Es arte,
Es teatro,
Es espectáculo.

En la grandeza de su obra, la memoria.
El principal telón del teatro,
El telón del principal teatro,
El teatro del principal telón.

Y en la función, salen los unos y los otros orgullosos de la exposición.
Con motivos alegóricos a literatura e as letras galegas, xogos florais da naturaleza.

El “Telón” del viejo teatro, vuelve a lucir con todo su encanto.
Reliquia de una época, que San Telmo resucita por sus fiestas.
Ese “Viejo Telón”, ante sala de la función, arte de la creación.

Sueños de un recuerdo infundado, Principal teatro de lo acordado.
Que sirva todo ello para nuestra alegría.
A mi ya me esta valiendo, al observar la algarabía que el telón esta teniendo.
Renovando los sueños, conforme a los nuevos tiempos.

Pasen y vean señores pasen y vea el gran espectáculo,
que están dando los que hacen gala de tan grande milagro.

Resucitado entre los “muertos”,
donde antes estuvo cubierto de polvo, es hoy reluciente telón de fondo.
Por obra y gracia de los “espíritus vivos”, lo recuperan para que no caiga en olvido.

“Memorias do silencio”, que estaban ocultas ao pensamento.

E para que non morra ese “fantástico” recordo.
Unha limpeza superficial, un examen organoelectrico.
Consolidar a policromía, Controlar as condicións do clima.
E con un par de remendos, xa esta para expor en publico o telón polas festas de San Telmo.

Símbolo da cultura contemporánea de Tuiy.
“Érgete e camiña”
“Xogos Florais” das nosas vidas.

Tuiy, mantén a esencia dese pasado cércano,
onde un se sente parte do entorno soñado.
E aclarado o do “Telón”,
e que os “Xogos florais” non motivou a súa creación,
que comece a función.
(ou si, xa non sei, con tanto cruce de información.)           

Es arte,
Es teatro,
Es expectaculo.

Que florezan os xogos das letras, que experimenten de novo toda súa grandeza.
Eu propoño Un concurso literario, para rehabilitar o teatro.

Non estaría mal.
Un xogo de letras nas frondosas conciencias.


Xoguemos cas letras, con esas flores onde se forman as semillas das novas novelas, dos novos contos, dos novos soños literarios.
Xoguemos cas letras galegas, pra que floreza unha vez mais o sentimento que nos une a terra, a esta terra Galega.
Xoguemos ca narrativa, ca composición creativa,
xoguemos na comunicación do noso día a día.

A cultura se multiplica exponencial-mente, con cada libro, con cada paxina, con cada renglón do vivido.
Pero sempre ao final hai un renglón en branco, para seguir escribindo o futuro que queiramos.

E como di meu amigo Kico Carballo ao despedirse de guateque na radio.
“non deixedes nunca de soñar”.