y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
El viejo telón.
Es arte,
Es teatro,
Es espectáculo.
En la grandeza de su obra, la memoria.
El principal telón del teatro,
El telón del principal teatro,
El teatro del principal telón.
Y en la función, salen los unos y los otros orgullosos de
la exposición.
Con motivos alegóricos a literatura e as letras galegas,
xogos florais da naturaleza.
El “Telón” del viejo teatro, vuelve a lucir con todo su
encanto.
Reliquia de una época, que San Telmo resucita por sus
fiestas.
Ese “Viejo Telón”, ante sala de la función, arte de la
creación.
Sueños de un recuerdo infundado, Principal teatro de lo
acordado.
Que sirva todo ello para nuestra alegría.
A mi ya me esta valiendo, al observar la algarabía que el
telón esta teniendo.
Renovando los sueños, conforme a los nuevos tiempos.
Pasen y vean señores pasen y vea el gran espectáculo,
que están dando los que hacen gala de tan grande milagro.
Resucitado entre los “muertos”,
donde antes estuvo cubierto de polvo, es hoy reluciente
telón de fondo.
Por obra y gracia de los “espíritus vivos”, lo recuperan
para que no caiga en olvido.
“Memorias do silencio”, que estaban ocultas ao
pensamento.
E para que non morra ese “fantástico” recordo.
Unha limpeza superficial, un examen organoelectrico.
Consolidar a policromía, Controlar as condicións do
clima.
E con un par de remendos, xa esta para expor en publico o
telón polas festas de San Telmo.
Símbolo da cultura contemporánea de Tuiy.
“Érgete e camiña”
“Xogos Florais” das nosas vidas.
Tuiy, mantén a esencia dese pasado cércano,
onde un se sente parte do entorno soñado.
E aclarado o do “Telón”,
e que os “Xogos florais” non motivou a súa creación,
que comece a función.
(ou si, xa non sei, con tanto cruce de información.)
Es arte,
Es teatro,
Es expectaculo.
Que florezan os xogos das letras, que experimenten de
novo toda súa grandeza.
Eu propoño Un concurso literario, para rehabilitar o
teatro.
Non estaría mal.
Un xogo de letras nas frondosas conciencias.
Xoguemos cas letras, con esas flores onde se forman as
semillas das novas novelas, dos novos contos, dos novos soños literarios.
Xoguemos cas letras galegas, pra que floreza unha vez
mais o sentimento que nos une a terra, a esta terra Galega.
Xoguemos ca narrativa, ca composición creativa,
xoguemos na comunicación do noso día a día.
A cultura se multiplica exponencial-mente, con cada libro,
con cada paxina, con cada renglón do vivido.
Pero sempre ao final hai un renglón en branco, para seguir
escribindo o futuro que queiramos.
E como di meu amigo Kico Carballo ao despedirse de
guateque na radio.
“non deixedes nunca de soñar”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario