y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
“Tuiy promociona en FITUR sus activos turísticos:
el Minho e seu pasado xudio”.
Xunto ao río, munha noite de lúa chea, estaba o gran dragón verde escupindo lume pola boca, cociñando un bo plan para facer ver súa razón ao “cabaleiro” que goberna no alto do castillo.
Gallaecia, como un Gran parque temático, para que turistas e peregrinos disfruten do mais divino.
esta semana hai “Feirón” grande na capital do reino,
os mais “grandes” de cada eido fan presencia no acto.
Que si reis, Que si presidentes, que si conselleiros, con todos seus escudeiros.
Eo alcalde de Tuiy miña cidade, non ia ser menos, e alá foi para “pescar” o maximo numero de “turistes” posibles. “turistes” como xenero bobo dunha lingua que muda para correxir posturas.
Levan como “cebo”, o “Idílico” de cada “eido”.
Que si ríos, que si montañas,
que si redes de culturas pasadas.
Que si camiños, que si pousadas,
que si mil maravillas gratificantes para súas almas.
-¡E dime Dante que teño que aprender a mirar a luz que nos rodea!,
no, si agora nos queren vender que o turismo é o corazón da sociedade que a de facer chegar a cada individuo o alimento necesario para manterse vivo. si parece que estou lendo na Odisea a Ulises indo tras o velloncino de ouro en versión “turista-peregrino”, que nos ha de sacar as castañas do lume a todo fillo de veciño.
E como símbolo, o “vota-fumeiro”, para sacar o mal cheiro.
“boas perspectivas”, ?????
-“o turismo como motor de economía”, e síntoma dunha sociedade que non sabe como afrontar o día a día, e pretende vender experiencias divinas, para que lles entren algunhas divisas.
-xa os “alcaldes” traen unha boa carteira de clientes,
“o turismo volta a despegar”
“2500 peregrinos que van vir visitar Tuiy, eo concello ten que habilitar “locais” para os albergar.”
-tras a visión das “reliquias” en Compostela.
as grandes rutas da seda, agora son camiños que levan a Gallaecia, na procura da súa mais preciada esencia,
a de atoparse con un dentro de si mismo camiñando, sin descanso cara o obxetivo marcado. O meu o teño claro.
“oh fantasía, que de tal modo nos arrebatas a veces fuera de nosotros mismos, que nada siente el hombre, aunque suenen mil trompetas en su entorno.” Dante na Divina Comedia baixando ao circulo dos presuntuosos.
día a día e alá donde nos atopemos, soñemos.
E disfrutemos dese viaxe que nos habrá de levar a comprensión dún mismo.
Voluntarios por un soño.
Que ninguen pase fame neste pobo.
Con fe, para adaptarse ao entorno.
