y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
no Ágora do Rural Galego:
un simposio vacío de alimentos
e bebidas que nos manteñan contentos.
Un simposio, no mantemento de camiños e carreiros.
Tan necesarios como superfluos.
No Ateneo do Pensamento Galego,
faltame o debate na supervivencia do Pueblo.
voluntarios por un soño.
que ninguen pase fame neste pobo.
con fe, para adaptarse ao entorno.
y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Gustanme esas pontes que unen Pobos e Culturas, esas pontes que reflexan os camiños na comunicación entre os veciños.
E ainda que no fondo se mire turbio e cambiante a ritmo das mareas, me gustan esas pontes que unen conciencias.
Dende os inicios do pensamento cognitivo, a humanidade foi imaxinando as posibilidades de seguir adiante. E como parte consciente no presente, ca axuda da Historia ben Entendida, imos soñando un futuro plausible.
A dirección donde apuntan as ideas, varia en función das circunstancias que van chegando. Si onte tiña preconcebido un principio, hoxe teño un final onirico. e tras a incertidumbre dos primeiros pasos, un xa se mira camiñando.
Somos todo e nada ao mesmos tempo.
Somos parte do equilibrio do pensamento.
Somos unha parte de ese eterno pensamento, ainda que sexa tanso nunha idea fugaz na infinidade que comprende nosa realidade.
Para aprendizaxe que cada un de nos teñamos da vida, nun mundo que para comprendelo, usamos o simbólico con unha mirada no propio.
Eu teño un pensamento consciente do individuo que son, e ao mesmo tempo teño, un pensamento consciente da “Sociedade” que son.
E Seguimos escribindo o pasado da nosa Historia,
hoxe fomos, o que onte quixemos,
mañan seremos o que pensemos.
Empatía, para gobernar hai que ter empatía. E paciencia para organizar a unha Sociedade que día a día pide mais colaboración entre as partes.
Voluntarios por un soño.
Que ninguen pase fame neste pobo.
Con fe, para adaptarse ao entorno.
