sábado, 13 de abril de 2024

O principio Antrópico,





y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

  • Escoitaches de que xa estan augurando unha nova crisis mundial, e que imos todos a rebentar?.

  • Xa, tal como esta indo a cousa, xa se espera dende fai tempo. Esa “Súper Produción” continua pola supervivencia, levanos a miseria.

Temos que saber, como Sociedade, articular un bo reparto do necesario e deixar de aumentar a producción pola nosa supervivencia.

Si temos que seguir producindo e producindo para sobrevivir, morreremos todos empachados de tanta “merda”, de tanto producto que cubra nosos gustos. Miseria dos novos mundos.







Dialogos cargados de reflexión, y optimistas frente a las predicciones que el futuro nos depara.



Debate sobre as partes:



Temos que dende a Sociedade apaciguar esa ansiedade dos individuos pola supervivencia do día a día.

Só é cuestión de voluntade, cas ideas claras para interpretar a realidade.



Elevemos el rango de la sapiencia humana.

Si observamos dende a outra punta do universo, non somos nada.

Si observamos dende os nosos adentros, o somos todo no pensamento.

-”adelante, adelante. Sin prisa y sin pausa, para alcanzar a gracia.





A señal de alarma soaba en todos os oídos da comarca,

A eurocidade que foi asolagada polos liberais despois da “Gran Depresión Social”, a xente afogándose na miseria dos pudientes. Mendigaban polas institucións na procura dunha axuda, e ao sumo, dabanlle credito que o cargaban nas costas das demais xentes do pueblo.

A miseria deixase ver, entre eses rostro coñecidos, xa nunca foron mui alagüeños, pero parece que “os mirou o demo”, miseria de pueblo, incapaz de articular unha medida que amortigüe tan grande desgracia.



Y Ocultos tras sus mascaras, bailan como garzas queriento alzar vuelo. Parecen absurdos pensamientos, que ajitando sus miedos, chapucean en los charcos de sus sueños.



Ea “Disonancia cognitiva colectiva”, “o auto engaño creando unha realidade mais acorde aos seus gustos”.

As realidades universales, licuadas en dogmas sociales.



a vida breve, poesia por quen escreve”.



100 desempleados son los agraciados.

Tuiy como campo de batalla, na loita pola supervivencia.



Asfixiados en su pobre condición de asalariados, pasan las almas en pena por los mas dibersos “chiringuitos”, en busca de un trabajo digno.

Y Misero espiritu, que en la consagración de lo suyo, emite veredicto.

¡Culpables!, culpables por no conocer las “Artes”, tecnicas de aprendizaje de los sistemas actuales.



Un silencio atronador, cubria todo el expectro Político. Nadie se hacia cargo del que no era capaz de conseguirlo.

con lo sencillo que seria, que ganas de complicarse la vida.



Y la sociedad se mueve al son de los tiempos.

La imagen de un sueño, todos comiento del mismo puchero.

efecto útil, e calculo de rendimento”.



O universo tende a organización,

a “teoria das cordas”, amarrando a razón.

Tocounos a loteria de estar vivos,

as forzas da materia que pensa.



a forza do destino”, o soño prohivido.

Dende o micro-mundo, hasta o macro-universo,

na dualidade espazo-tempo, somos un insignificante soneto.



O principio Antrópico,

tocounos aquí e agora, ser conscientes das cousas.

somos el medio a traves del cual el universo se conoce a si mismo”, ainda que a veces o dudo.

Somos materia pensante,

somos pensamientos, puro cuento.



Materia mineral,

materia viviente,

materia pensante.



¿Sin proposito algun?



Sin espacio nin tempo,

a nosa imaxinación, é para unha vida practica”.

Sin espacio e sin tempo, a idea se desplaza.



Sin espacio e sin tempo, tanso o pensamento.

Unha fluctuación cuántica, no raciocinio de quen fala-



La nada es inestable,

La nada no existe,

y todo es nada, en la mente que no se aclara.

Sumidos en la nada, todo nos alcanza, eternamente seremos o mesmo. Un nada no macro-universo, un todo no consciente do noso pensamento.



No medio do micro-universo, o macro-concepto de que nos temos.

- Si señor Alcalde, si nos observamos dende os confins do universo, non somos nadie. E si observamos dende os nosos adentros, somos misterio.

E a Sociedade?

Que é a Sociedade?, señor Alcalde.