Antes de todo en este mundo,
Antes de un Deus tenebroso,
Antes da gran expresión do universo
coñecido.
¿Qué había antes?.
mente de un Deus inculto,
Que na algarabía das suas ideoloxías
Chocaron de frente seus pensamentes
inocentes.
Esta historia comenzou fai moito tempo, pero que moito
tempo, a la polos principios da eternidade(1), cando so estaba Deus e seus
pensamentos, cando pensaba e pensaba, e unha eternidade seguia pensando, e
pensaba outra eternidade mais, e mais e mais pensamentos. Estes ca imaxinación
movianse da riba para abaixo da Baixo para riba dun lado para outro da qui pa
la, da la pa qui, cada vez eses pensamentos ivan mais rapido, e mais e mais
rapapido, e cada vez tiña mais, e mais pensamentos. Tiña Deus tantos
pensamentos, que non lle chegava un universo para contelos, nin dous nin tres
nin catro nin cinco nin seis nin sete veces sete, os seus pensamentos ocupaban
todos os universos que había, e si atopaba mais universos, mais universos
enchia cos seus pensamentos. E eu pobre mortal, que a veces non sei donde poño
as cousas, non podo pretender de Deus, mais que meu propio pensamento, que é
tan pequeño no medio do pensamento de Deus, que imaxinar o que El pensaba, ou
pensa, é o unico que me queda, que outra cousa non, pero imaxinacion non me
falta.
(1)(eu ali non estaba, pero coa información que me
chegou, por un lado ou por outro, o imaxino e o penso mais ou menos como podo e
como quero, e iso non me impedira que mañan o imaxine doutra maneira),
E que
pensaba Deus?, que pensaba, que pensaba, ¿e Deus pensaba?, porque si penso que
non pensaba, xa se me acabou a historia, pero partamos da hipotese que Deus
pensa ou pensaba, ou pensa que pensaba, ou penso eu que pensaba,
Pero toda unha eternidade pensando, mais outros
pensamentos para outras eternidades, tiñan que andar aqueles pensamentos a unha
velocidade que non podo casi imaxinar, que para buscarlle unha comparación, so
me ven a cabeza, que a velocidade dos pensamentos de Deus fose coma a
velocidade da Luz, e en comparación, a velocidade da luz fora como Fernando
Alonso subido nun formula un, e mira que Fernando é rapido, e decir, eses
pensamentos de Deus, tiñan que ir a tanta velocidade, tanta tanta velocidade,
que a sua masa, no é que fora masa, sinon que era a antimasa, a antimateria
mesma, por iso non existia nada, tanso Deus e seus pensamentos, seus
pensamentos mais El, El mais seus pensamentos, El mismo era seus pensamentos, que
subian e baixaban que baixaban e subian dun lado para outro da qui pa la, da la
pa qui, cada vez eses pensamentos ivan mais rapido, e mais e mais e mais
rapido, e que pensaba Deus?, que Deus pensaba?. Isto que escribo o pensaria
Deus, non creo, porque isto estouno pensando eu, salvo que El pensara o que eu
estou pensando, e si isto e asi, non me estraña que tardara unhas poucas de
eternidades, en pensar todo aquilo que pensamos, ou pensamos que pensamos, pero
por outra banda, si El pensaba o que eu penso, e eu penso o que El pensaba, meu
pensamento tamen é pensamento de Deus, e o pensamento de Deus tamen é meu
pensamento, e si pensaba o que eu pensaba, tamen pensaria o que os demais
pensaban e pensan, e si meus pensamentos son pensamentos de Deus, o que pensan
os demais, tamen son pensamentos de Deus, e si todo o que pensaba e pensa Deus,
o pensamos entre todos os pensamentos que existen e existiron, todos formamos o
pensamento de Deus, polo tanto meus pensamentos son pensamentos de Deus, como
os teus sufrido lertor.
E que pensaba Deus de verda? A verda, a verda e que non
sei, nin me importa, porque xa co que penso eu chegame de carallo, non me
queria mirar no seu pelexo, porque toda unha eternidade pensando, un pode
bolvese un pouco tolo, un pouquiño esta ben, pero os abusos nunca foron bos, e
con iso non quero decir que Deus tolease, nin moito menos, pero tiña que ter
unha paciencia de carallo, iso si, porque toda unha eternidade pensando non o
aguanta nin o mais santo dos santos, Polo tanto, meu pensamento mais o teu
pensamento, mais o resto dos pensamentos que hai nos universos, sera o que
pensaba Deus, ou pensa, ou pensa que pensaba, ou penso eu que pensaba, Sempre e
cando pensemos que Deus pensa.
E nese andar que teñen os pensamentos de Deus a traves
das eternidades, donde os pensamentos transitaban a grandes velocidades, da
riba para abaixo da Baixo para riba dun lado para outro da qui pa la, da la pa
qui, cada vez eses pensamentos ivan mais rapido, e mais e mais rapidos.,……..
En nun deses momentos eternos, tubo pensamentos que se
enfrentaron,
Agarrandose a vida no medio donde se encontraron,
afogados nos seus mais profundos sentimentos, buscando a luz dos ceos, o tempo
cero, cando o mundo non era mundo, e Deus perdeu o coñecemento e co paso do
tempo a consciencia é un simple acontecemento,
enton produciuse A GRAN EXPLOSION o BIG-BAN o RUIDO
ATRONADOR,
¿
que ainda debe de estar hoxe soando a traves dos
universos, nese xusto instante,
o tenue eco dos primeiros recordos, o accidente casual
dos pensamentos, y en el segundo divino, donde el tiempo fue dividido, nos
trajo a la actualidad.
nese chis da
eternidade, nese tempo de menos infinito, de menos eternidade, na deformación do
espacio tempo donde nos movemos,
foi cando Deus perdeu parte, ou toda a conciencia, que
iso non quer decir que perdera os pensamentos, porque os pensamentos estaban
hai, estaban hai estan aquí estan a li estaran a la, pero pararon. Pararon en
seco. E na fluctuación do vacio cuantico primordial, o eco do Big Bang, un hito
na historia do pensamento, teorias de la razon y cada uno con su opinión.
E parte deses pensamentos de Deus, que a tan grande
velocidade pasaban, colisionaron, chocaron, estrellaronse, tocaronse,
bicaronse,
El baile polarizado de la luz, torvellino de ilusiones,
en la ceguera del pensamiento, el fondo difuso cosmico , el vacio cuantico del
pensamiento eterno. “la ignorancia delimitada en la oscuridad de la epistemológica
vida.
e aplicando a formula dun pensamento de Deus, que nos
transmitiu Einstein, donde a enerxia e igual a masa pola velocidade da luz o
cuadrado. esa enerxia contida neses pensamentos, no momento da colisión,
tuberon que aumentar tanto, tanto a masa, porque o cairlle tanto a velocidade,
e sendo a enerxia a mesma, non lle queda mais remedio que modificar as
restantes magnitudes especificas, e
nese momento os pensamentos de Deus, empezaron a esparcirse, como facian ata de
agora, pero a unhas velocidades infinitamente moito mais baixas,
un universo de particulas de Deus, Higgins y su famoso
razonamiento, particulas que atraen a los sueños, sueños divinos esparcidos por
el universo, macabro suceso.
neses pensamentos estaban as nevulosas, neses pensamentos
estaban as galaxias, neses pensamentos estaban todo aquilo que Deus pensou, e
no seu pensamento recitaba.
Camiñando nas alas do vento,
Esparciránsé meus pensamentos
Polos camiños do universo,
Creando estrellas no firmamento,
E hasta buracos negros,
Meus pensamentos,
Formaran galaxias,
Enanas blancas,
Enanas rojas,
Grandes estrelas,
Feitas de nevulosas,
Crearan a Venus,
a mais fermosa,
e meus pensamentos
seguiran o camiño
hasta que algun dia
a imaxinacion os ilumine
e sexan concientes
que forman parte
do mismo ser divino.
el estruendo mediático, no debe llevarnos a engaño.
