orxía de ideas

 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

sentados os catro ao redor da mesa,

a orxía de ideas chegaba ao seu mais álxido dilema.

¿quen lle poñia o cascabel ao gato?

¿quen collia polos cornos o becerro de ouro?

 ¿quen dirixiria o destino da sociedade? Contra a tiranía dunha ilusión.

Dotados de un pensamiento cuasi-divino,

se encuentran mezclados entre las gentes de barrio.

Con la argamasa de las palabras,

crean y recrean castillos de arena.

Se tragan las ruedas de molino,

y elevan hasta lo absurdo su discurso.

discursos individualistas,

acostumados a viaxar polos lugares mais recónditos do pensamento.

anárquicos conceptos dalgúns intelectos.

La libertad con limites en el silencio.

Resistiremos ao “cliché” que poidan ter algúns pensamentos raiados. Que sin reflexionar sobre a xeneralización da que falan, sufren en silencio algo así como almorranas. Sangrantes dialécticas internas, que buscan verse reflexadas na simpleza das súas verbas .

Resistiremos a os envites da vida, ainda que estes sexan de “fantasía”.

Que o silencio sepulcral, non encha nosas almas,

e que a nosa comunicación sexa viva en palabras.

La libertad individual, sujeta a la libertad de la sociedad.

A libertade, ven dada pola facilidade que temos de conseguir o que se precisa.

Si precisan moito, mais che costara esa liberdade.

Si nada precisas, morres de fame.

A min non me chega a liberdade que nos presta a democracia.

Si a supervivencia dos individuos depende deles mesmos.

El silencio de los buenos, no los hace participes de una sociedad de las gentes.

El silencio de los buenos no apoya lo indecente, ni forma parte del colectivo consciente.

As ideoloxías, son ideas enquistadas,

que non deixan florecer as ramas.

E ignorar, no é unha desgracia.

Pois ignoramos o sentido do noso consciente,

A dependencia do entorno, marca as normas do comportamento do “homo”.

A evolución das especies ea asociación da vida complexa.

Organizandose como individuos, nunha sociedade libre de prexuicios.

Organizarse como colectivo, ou ser escravos de nos mismos.

“el peligro de la libertad, es la esclavitud en tiempos de “paz”.”.

Repasemos todos e cada un dos traballos pendientes, fagamos acopio do avituallamiento suficiente, e con paciencia sigamos construindo eslabóns sa nosa sapiencia. Para que nos guíe no millor sentido.

Ao longo da historia sa humanidade, a política sempre estubo nun estado lamentable. Salvo en pequenas e breves excepcións, e ainda así, moito se mellorou.

-claro que hai que seguir mellorando, e non dudedes que como humanidade, así o estamos logrando. Xa, xa quixera eu que no seu conxunto, fosemos quen de ir mais rapidos. E nesta loita non temos mais enemigos que nos mesmos, asumindo de ante man que somos un experimento social, de natureza animal.

“La aceleración de la historia.”posicionamiento de la prosa,

un mundo paralelo de realidades que levamos dentro.

E casi nunca, pasa nada. E todo muda, a cuántica da cultura.

-hay que saber tantas cosas y callarse tantas veces para encontrar la realidad de los hechos. que se me hace casi imposible, si no planteo preguntas, para discernir si voi por buen camino.

¿y cual es el camino?, ¿cual es la razón de estar vivos?.

A vida é un camiñar, no medio dos pensamentos cognitivos. Definindo en cada momento o que somos.

é o destino, é a vida, tanto no individuo como no colectivo.

O fín dunha realidade que non se sabe,

virtuosos misterios das humanidades.

 

na Terraza da Viña

 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

vitamina D en abundancia.

Pequenas divinidades protectoras,

que nos axudan a reter o calcio.

Vitamina B con moderación,

como apoio a un bo funcionamento do sistema nervioso.

Disfrutemos en todo o momento, ao calorciño dos amigos,

Consumamos os placeres que a vida nos pon diante,

saboreemos todos e cada un dos seus matices,

gocemos da rareza que é a vida.

E en boa compañía, tomemos na do Pancho unha “Birra”.

busco palabras sensatas

 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 Que a realidade misteriosa da vida, nos leve por bo camiño.

Con fé, para adaptarnos ao entorno.

busco palabras sensatas, para alcanzar a comprensión do mundo que me rodea.

Cada dia que pasa, estamos mais cerca da desgracia.

En cada paso que damos, non temos a certeza de pisar en firme, ou de cair no avismo do indescriptible. A miseria das partes que nos define.

”aumenta a pobreza sebera, e ter un traballo xa non sirve para salir da miseria.”

Si seguimos, nos afogamos. Si paramos, por inanición morremos.

¿que facer, como sociedade, para evitalo?.

Para correxir esa enfermedade mortal que oprime a o ser humano.

Non votemos a culpa a ninguen,

e reflexionemos sobre o papel de cada quen.

-e si temos que pechar, pois pechemos. Non valen medias tintas, para conter as enfermedades “viricas”.

Que peche todo!, garantindo o basico a todos.

No evolucionar constante da humanidade, esta o concepto de unidade. “todos para un, e un para todos” como decian os “mosqueteros” nos seus soños.

Parece que non nos queremos enterar, de que as cousas teñen que mudar. Isto estoupounos nos fuciños, e seguimos querendo obrar do mesmo xeito.

Que mais da que abra todo comercio é hosteleria?, a desgracia xa a temos enriba. Ninguen vai sobrevivir cun traballo honrrado, estes seran os novos “hidalgos”. os mais, subsistiremos ca axuda que temos do “medio”.

Arruinados individualmente no medio dunha sociedade opulenta.

estamos pondo en “jaque”, nosa propia existencia.

Por ser incapaces de encaixar todo o que nos enseña a ciencia.

¿que recuperar de una socidad? que cae en desgracia, porque en la agonica productividad fija la supervivencia de sus individuos.

Deixemonos de “bonos” e bases “reguladoras”.

Deixemonos de calquer plan “activa” Para salvar nosos comercios e hosteleria, Que nada fan, para arranxar a desfeita.

Sobre a burocracia do contido, perdese o continente que pode crecer.

centremonos no individuo, e en como garantir a sua supervivencia, para salvar as xentes da miseria.

Homo sapiens

homo sapiens sapiens

homo sapiens sapiens subencionable

miseria das partes.

Temos que facer algo, antes que a “metastasis dos fanatismos” alcancen o poder establecido. Logo sufriremos mais para conseguilo. Non deixemos que de novo a barbarie faga sufrir a humanidade.

“toca voltar a baixar as persianas”,

e si ten que ser, que sea. Sin excusas fuleras.

Toca organizar a Casa Común, que é a Socidade,

e que o “Rancho”, non lle falte a nadie.

Xa habra tempo de retomar nosos individuais proxectos.

Como anécdota:

-xa voltaron roubar as duas barras de pan. deciame miña irman .

-alguen que tera fame, e non quer darse a coñecer nos “servicios sociais”. Dixenlle eu.

-¿como eu?, que noutra hora acomodado entre os mais afortunados, vou ir mendigar ao “pueblo llano”. Pensamentos que se cruzan entre os elexidos, eses que culpables ou non, son condenados por ladróns.

-a xente perde o concepto da convivencia, cando a fame apreta.

-rouban hasta a verdura, deciame o Picho, aquel campo que esta detrás do club de piragüismo de paramos, o tiña cheo de grelos, de nabizas, e de verdura común. E sempre faltaba.

-unha apandemia peor cado virus, e esa insistencia de culpavilizar a quen se infecta. Do virus, da pobreza.

Non, non votemos as culpas ao veciño do lado, pois eles somos nos, en todos os terminos.

Non, non estamos a altura das circunstancias. Por non saber adaptar a Sociedade salvaguardando todas as partes.

¿que facer entón, para por remedio a tanta desazón?

Miña recomendación, e a de sempre, o reparto do basico para o pesente, T.B.A., Tarxeta Basica de Alimentación.

-non te deixan, non te deixan, repitenme moitos cando llo conto.

-¿non nos deixa quén?, ¿ e por qué? preguntolle eu.

-non te deixan os “poderes establecidos”.

- non é cuestión de que non queiran, non o fan, porque nin o pensan.

Si, estou convencido de que somos capaces, si nos centramos en protexer ao individuo. Capacidade de producción no seu conxunto, indudablemente que temos, so é cuestión de bondade Política, E sin que merme o “caudal” dos poderes establecidos,

-¿como facer que entren en Razón?, e sexamos capaces. Pregunta que de seguido me fago.

Non, no perdo a fé, na “competencia da Sociedade no seu conxunto. Ainda que tarda de carallo, para o meu gusto.

As cousas estan particularmente complicadas en cada rincon da Sociedade.

Todos estamos pensando no futuro, buscando a supervivencia do que somos,

que a rabia non nos cegue, e sexamos quen de ver, prever e proveer, para que a ninguen lle falte o necesario.

Si, sempre foron as palabras encuadernadas as que alimentan a nosa alma.

Algún día seran capaces, as politicas sociales, sin “solidariedade”, alimentar a sociedade.?