domingo, 24 de enero de 2021

orxía de ideas

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

sentados os catro ao redor da mesa,

a orxía de ideas chegaba ao seu mais álxido dilema.

¿quen lle poñia o cascabel ao gato?

¿quen collia polos cornos o becerro de ouro?

 ¿quen dirixiria o destino da sociedade? Contra a tiranía dunha ilusión.


Dotados de un pensamiento cuasi-divino,

se encuentran mezclados entre las gentes de barrio.

Con la argamasa de las palabras,

crean y recrean castillos de arena.

Se tragan las ruedas de molino,

y elevan hasta lo absurdo su discurso.


discursos individualistas,

acostumados a viaxar polos lugares mais recónditos do pensamento.

anárquicos conceptos dalgúns intelectos.

La libertad con limites en el silencio.


Resistiremos ao “cliché” que poidan ter algúns pensamentos raiados. Que sin reflexionar sobre a xeneralización da que falan, sufren en silencio algo así como almorranas. Sangrantes dialécticas internas, que buscan verse reflexadas na simpleza das súas verbas .

Resistiremos a os envites da vida, ainda que estes sexan de “fantasía”.

Que o silencio sepulcral, non encha nosas almas,

e que a nosa comunicación sexa viva en palabras.


La libertad individual, sujeta a la libertad de la sociedad.


A libertade, ven dada pola facilidade que temos de conseguir o que se precisa.

Si precisan moito, mais che costara esa liberdade.

Si nada precisas, morres de fame.


A min non me chega a liberdade que nos presta a democracia.

Si a supervivencia dos individuos depende deles mesmos.


El silencio de los buenos, no los hace participes de una sociedad de las gentes.

El silencio de los buenos no apoya lo indecente, ni forma parte del colectivo consciente.


As ideoloxías, son ideas enquistadas,

que non deixan florecer as ramas.

E ignorar, no é unha desgracia.


Pois ignoramos o sentido do noso consciente,


A dependencia do entorno, marca as normas do comportamento do “homo”.

A evolución das especies ea asociación da vida complexa.

Organizandose como individuos, nunha sociedade libre de prexuicios.

Organizarse como colectivo, ou ser escravos de nos mismos.


“el peligro de la libertad, es la esclavitud en tiempos de “paz”.”.


Repasemos todos e cada un dos traballos pendientes, fagamos acopio do avituallamiento suficiente, e con paciencia sigamos construindo eslabóns sa nosa sapiencia. Para que nos guíe no millor sentido.


Ao longo da historia sa humanidade, a política sempre estubo nun estado lamentable. Salvo en pequenas e breves excepcións, e ainda así, moito se mellorou.

-claro que hai que seguir mellorando, e non dudedes que como humanidade, así o estamos logrando. Xa, xa quixera eu que no seu conxunto, fosemos quen de ir mais rapidos. E nesta loita non temos mais enemigos que nos mesmos, asumindo de ante man que somos un experimento social, de natureza animal.


“La aceleración de la historia.”posicionamiento de la prosa,

un mundo paralelo de realidades que levamos dentro.

E casi nunca, pasa nada. E todo muda, a cuántica da cultura.


-hay que saber tantas cosas y callarse tantas veces para encontrar la realidad de los hechos. que se me hace casi imposible, si no planteo preguntas, para discernir si voi por buen camino.


¿y cual es el camino?, ¿cual es la razón de estar vivos?.


A vida é un camiñar, no medio dos pensamentos cognitivos. Definindo en cada momento o que somos.

é o destino, é a vida, tanto no individuo como no colectivo.


O fín dunha realidade que non se sabe,

virtuosos misterios das humanidades.

 

No hay comentarios:

Publicar un comentario