unha miñoca debaixo da alfombra

 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

unha miñoca debaixo da alfombra.

A lenda da miñoca, que facendo de cebo, armou un revuelo na comunicación entre pensamentos cognitivos de Tuiy seu pueblo.

Atopábase a miñoca no medio da lama que a fonte rebosante salpicaba, ricos nutrientes a mantiñan alegre, terras que a refrescaban baixo as erbas e plantas que rodeaban todo seu existir.

E nese pracer de deixarse levar, da noite para o día mudou todo seu entorno. Un “manto” verde manufacturado e procesado cubría todo seu xardin. A un raio de sol que saia, queimaba toda forma de vida.

A “miñoca” como cevo para pescar a atención dos presentes, e que se queden prendidos polo que eu digo. Para que co tempo enraice en eles as ideas que contemplo.

-para ”un novo capitulo del “de la triste figura”, escoiteille a un amigo. Mirando a foto da “erva” sintética que lle puxeron a poza do Souto en Guillarei.

“Alcaldia no pais das maravillas”, escrivin de seguido.

-fontes e pozas de regadio, un capitulo que apremia para defender nosa cultura, para defender as nosas raices ainda que as silvas as cubran.

-non sei si teran os informes favorables de “patrimonio”, e si os teñen, que cumplan co moralmente decoro.

- como en tempos que asfaltaban hasta o ultimo carreiro, decoran hoxe as “fontes” os do goberno. (é o que ten, ser das parroquias, que nos toman por idiotas, cheos de ideas locas.)

¿para que?. Eses “xardins de plástico” que dun xeito ou outro, sempre acaban contaminando.

-¿cal é o problema de que este cuberta de “maleza”?

¿hai algunha razón Sanitaria?

¿hai algunha razón Alimentaria?

¿hai algunha razón mais alá dos gustos personales dos que mandan?.

¿tanto se vai disparar a “economía da vida?

¿ que acaso sera necesario lavar no río por que a enerxia ten un precio prohibitivo.?

-alfrombras, alfombras para non “gastar en desbroces”,

logo co tempo, traballo doble.

en tempos plantabanse arbustos, tanto para que non creceran as ervas como para secar a roupa.

Agora cas alfombras, xa non crece nada.

Xa parece un “xogo da pequena pantalla”.

Ea vida que se nos escapa.

¿canto duraran as alfombras de “cachemira”? Cando a natureza reclame o que é dela. E enpecen a crecer as silvas.

Dous, tres, catro anos, e a implacable natureza fai estragos.

Creencias de deuses de porcelana,

que a mínima, rompen e non valen para nada.

“adeus ríos, adeus fontes,

adeus regatos pequenos,

vista dos meus ollos,

endexamais nos veremos”.

Adeus ranas, adeus miñocas,

adeus cabaliño do demo,

que o goberno local, non deixou folla onde te pousar.

Unha mágoa, estes xardins de “follaplástica”,

Alfombras verdes de salóns solemnes. (estilo anos oitenta, que nin servían para recibir as visitas)

Ridículos dos presentes, Paraísos ausentes.

que a pouco que espirren as forzas da natureza, comenos a “maleza”.

Acaban co patrimonio cultural dun pobo, mais rapido que canta un galo, nas nosas nerices,

e temos que aplaudirlle polo ben que organizan o “publico”.

-”manda narices”, como diría o outro.

-¿que lle vas pedir? Si non saben mais.

-Pidollo que:

Por favor, non me poñan mais alfombras nas pozas.

Que no rural galego, preferimos unhas moras para facer marmelo.

Que o alimento é mais necesario, que limpar os pes, antes de metelos no charco.

Non, non entendo este afán por facer, sin ter en conta o “saber”.

Logo faran cursos para crear ecosistemas únicos, donde o “postín” prevaleza por riba da natureza.

Faran cursos de reciclaxe, para que aparentemente o mundo se salve.

non hai maior riqueza que unha fonte a veira do camiño.

E que esta este chea das mais diversar plantas, que sempre algunha sirve de remedio, para o mal que padece o pueblo

Non hai maior riqueza que quererse a un mismo. (como colectivo),

e cuidar o entorno donde vivimos.

o de comprender, xa son augas doutro muiño.

¿que nos di a experiencia acumulada, ainda que un non se acorde de nada?

O apagón intelectual do xenerobobo, confunde nosos miolos.

A dór de estar na cola esperando a ración diaria.

Rompe o corazón de quen comprende o drama.

Non, non, o drama non son as alfombras, sinon a fame que pasan algunhas persoas.

Escalofriantes traxedias, guerras personales perdidas.

Desahucios, vidas.

Non tiña diñeiro, nin un lugar para vivir.

Todo era inverno no seu existir.

Alarmantes valores comerciales, de productos esenciales.

A depresión das economías mundiales.

Por non garantir o básico e necesario a todo individuo.

-”barrigas llenas no hacen guerras”,

a des-compensación da ferramenta “Moeda”, fai “Chirriar” o sistema organizativo das sociedades.

A ironía burlona dunha humanidade con capacidade de producción, que non alcanza a perfecta colaboración. (Co facil que é)

e tras o “ultimo Vran” que se acerca, o colapso das economías “modernas”,

Temblalle o cú hasta o mais rico.

E tras un tempo expectante, sairon a rúa e en manifestas palabras, e alzando a voz hasta donde lle dava súa garganta, cantaron a presente:

“A prosperidade esta a volta da esquina,

pero o que queremos saber é en que esquina.

Pois xa demos a volta a tantas, que estamos mareados”.

Pero seguro que pronto estaremos revolucionados.

-Contra que? E por que?

-iso é o de menos, a cuestión é facilitar o cambio.

O cambio de posturas, o cambio de ideas para que nos leven polo bo camiño.

E ter enconta, que sin pan nin viño, non se fai o camiño.

-esperamos esperamos esperamos,

ea desesperación se fai presente en moita xente.

Locuras que lles pasan polos miolos cando intentan adaptarse ao entorno e non o consiguen, quedando marxinados de todo o “visible”.

Ao cuidado da casa común,

labores de limpeza e mantemento de fontes e carreiros.

Os xardins e os camiños todos afeitadiños.

-¿a horta?

-non deven saber que é iso, e a mesa non chega o cultivo.

Pementos, patacas, verduras,

e demais proteínas para as culturas.

-Salvado, pola campana dando aviso.

De novos coñecementos das almas que el libre comprensión,

tocan as teclas acertadas do seu corazón.

O cuidado da casa común.

¿cultivar?

Cultivar a mente ben ordenadiña, para que chegue a mesa de todos os presentes,

-Culturalmente, o afrontamos como unha aposta en pelexa de “galos”.

-naturalmente, mentras non se sexa plenamente consciente dos seus propios pensamentos.

Maquiavelo- Maquialó

a cultura de grandes palacios.

A alma de Rosendo, dando na tecla en todo momento.

Na interpretación da partitura que une culturas.

-¿quien obra?

-¿quien es el obrero que se conforma?

-¿quien gobierna los designios de la vida?

-¿quien se esta quieto todo el día?.

-¿quén són, como somo sociedade?

como parte, ¿como comunico todo meu “arte”?

“negra sombra que me asombras,

que a os pes dos meus calcañais,

tornas facendome mofa”

-aparentemente nada se move na mente, e as conversas repitense constantemente.

“e non se confundan, señoras e señores,”

A mesa do camiño, paso do peregrino.

Un camiñar incesante hasta meu destino.

Unha sociedade “adolescente”,

que experimenta e que crece.

A Alfaia da coroa, xentes autosuficientes.

Intelectuales xenerales, na perfección do sistema de organización.

Conservador progresista, liberal comunista.

Forzas do mercado, tempestades dos pensamentos humano.

Keynesiano marxista, a natureza a hora de organizar a conciencia.

Mercado libre, garantindo o básico a todos os individuos.

A economía mixta, Eureka!.

unha política económica que ten en conta os dous puntos de vista.

A transformación do mundo esta en como o pensemos,

a na segunda revolución capitalista.

Xa nada do pasado nos é extraño, e asumidos todos os erros, buscamos remedio a os novos retos.

Si sabes o que has de facer, faino. E criticade en alto, que sempre algo aprendemos.

a compra venta dos “valores” que garantizan a supervivencia, se eleva cando non “somos quen” como sociedade de garantir o básico a todas as partes.

A estas alturas, o ir paso a paso xa non funciona, hai que tomar medidas drásticas no tocante a dixestión eo reparto da alimentación.

Os debates que libran nosos propios intestinos, para separar o gran da palla. Son debates que alimentan a alma.

E para alimentar o corpo, un bo “método” de “reparto do básico. (vitaminas proteínas etc, etc.) necesarias para a propia supervivencia da sociedade. Que en corpo e alma é consciente da éfimera realidade do pensamento cognitivo de todo individuo.

O comercio, a pobreza, e as reglas do xogo da natureza.

O libre comercio produce todo o que precisamos e mais, as reglas teñen que ser eficaces para que a ninguen lle falte.

Empecemos experimentando en Tuiy. Na cidade donde todo é imaxinable.

Voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo,

con fe, para adaptarse ao entorno.