domingo, 30 de junio de 2019

San Pedro eas crenzas do pueblo


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:



Nin Deus escoita a Misa baixo a luz abrasadora do Sol,
Todos recollidos a sombra dos seus pensamentos,
Na procura dunha zona mais fresquiña.

Ocultanse Baixo as sombras do vivido,
Lexos da luz do soñado.
Que na sua ausencia añoran,
E na sua presencia choran non habelo logrado.

¿Qué pensamento abstracto pode ter a vida?,
Donde os Deuses non son mais que a xentes que camiñan,
Que entre luces e sombras, 
buscan sempre un refrescante punto de vista.

San Pedro, pedras cas que tropezamos na vida.
Soño eterno de festas, bandas e orquestas,

Fogetes de xentes
Que queiman a mecha.
Cando silvando ascenden,
E no alto, explosionan e se desvanecen.

Efímero paso do tempo,
Que en repetidos rituais,
Escoitan seus lamentos.

“si un ciego guía a otro, ambos caerán en el hoyo”(San Mateo 15,14)

Liturgias del poder.
A la sombra del ayer.


miércoles, 26 de junio de 2019

Soñar-lo es la primera parte de la creación.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Dende a do Pancho.


Soñar-lo es la primera parte de la creación.
Una utopía que nos sirve de guía, para ir componiendo los acordes del día a día.
Luego esta la interpretación y el sentido que le queremos dar en cada ocasión.

El paraíso es una composición literaria que aun no siendo cierta, cada uno lo interpreta  a su manera.
Para mi el paraíso esta aquí, en el presente de nuestros días, en la conciencia que tenemos de la vida. Mas allá no hay nada. Al menos desde el punto de vista que mi mente alcanza.

Quizás solo sean sueños,  sueños que alcanzan el paraíso de lo puesto.
y aunque  la realidad solo sea el momento, allá donde nos encontremos en el viaje de nuestras vidas, disfrutemos.

Disfrutemos la mas bella música interpretada por los sentidos, esa mezcla de sutiles pinceladas que el día a día va creando.

Sueños, y la vida solo son sueños en las más diversas versiones que cada uno de nosotros tenemos.
¡impresionante, impresionante cada instante que nos ofrece la música, en cualquier longitud de onda que alcanza nuestros sentidos.


Saquemos de nuevo la paleta de colores y pintemos de alegres ilusiones los momentos.

lunes, 24 de junio de 2019

A praia da metralla


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

A praia da metralla.

-pensando na “Metralla” e en todo ese arranxo do litoral.
Deixemos de pensar co cu, e sexamos conscientes das “verdadeiras necesidades” das xentes.

A adolescente Sociedade que se maquilla ante as adversidades.

Vaian, vaian a la todos a facer a ofrenda a “Xesus Sacramentado” , e pidan por unha boa conciencia.
Unha simbólica ofrenda, dun reino máxico e misterioso na antiga terra de Breogan.

O dia 30 do presente mes de xunio, o “Concello” pon uns autobuses, gratis para os que vaian e queira acompañar a “comitiva oficial”.  
pagámolo todos, necesidades de decoro.

Vaiamos todos de excursión.
E todos xuntos cantando a coro no autobus:
“que buenos son, los políticos deste pueblo,
que buenos son, los políticos deste pueblo,
que buenos son, los políticos deste pueblo,
que buenos son, que nos llevan de excursión, chinpon”.

Se mira un colapso na comprensión dos humanos, vaiamos todos a levar a ofrenda ao santo. E pidamos, pidamos algo mais de entendedeiras na organización das bestas

Que a prosperidade ea paz esta en entre dito, pois a “base Social” esta ao limite do colapso. Cada vez os traballos son mais precarios, e as novas tecnoloxías os van desprazando, e na escravitude da vida nin o pensan, pois o instinto de supervivencia sae na súa defensa.
E a unica esperanza que nos queda e conseguir asentar as bases para que alcancen a cubrir as “necesidade Basicas” de todos e cada un dos individuos. Para ter tranquilidade de espiritu.

¡Ya tenemos limpios los jardines!, ¡Ya tenemos limpios los jardines!,
ya podran venir las divinidades, en forma de turistas celestiales.
Para que los mercaderes de los divinos placeres vender todos sus enseres, para hacerse un hueco entre os supervivientes.
¿canto de necesario é mais, o limpar as murallas, que garantir o alimento a todo fillo de veciño?

As malezas han de voltar a crecer, unha e outra vez. Salvo que se teña capacidade de comprender.

Dios dios, dalle entendederas, cando cheguen alá a ofrecerche algún presente, que non podemos demorar mais o encaixe das sociedades, como un solo organismo capaz de salvagardar todas e cada unha das partes. Desde la base.
Y si,
La falta de inteligencia  hace su presencia. forman sus mentes sobre la estupidez en los programas de los expectaculos publicos. Transformando lo ordinario en extraordinario, cultivando la alegria y el placer, en lo superficial del ser.
Basan toda su industria, en las vanalidades del culto al cuerpo,.
Fiesta fiesta fiesta, y que no pare la orquesta.
Que buenos y que bonitos son, que hipnotizan a población,
con un “Antes e un despois”.

Somos un conxunto inseparable do pensamento común. Ea corrente que  mais “palabras” leve, encauza a Razón.
Sexa esta boa ou non.

“palabras” que humedecen o sentido,
Sentido que damos a consciencia de estar vivos.
E voltemos de novo a centrarnos na organización do que somos.
Partindo do coñecemento común, para alcanzar o consciente das partes.


Sentir que o vento, as follas en movemento, a luz do firmamento, forman parte do noso pensamento. Faime sentir contento.


 Hai correntes de pensamento que son como regueiros, pequenos e saltarins, que transcorren alegres entres penedos, e co paso do tempo vaille dando forma.
Mais hai ríos caudalosos que desenrolan as aparencias, e se comportan como bestias.
“higo maduro para mi culo”

Para resumir, o que dixen ao principio, deixemos de pensar co cu.

Un bico, Un saúdo, e que compartamos momentos mais a menudo.



jueves, 20 de junio de 2019

O xogo da vida


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


O xogo da vida.

Un tableiro:     Tuiy meu pueblo.
Os xogadores: todos e cada un dos señores.
En xogo: o reparto do necesario.

E Vexo a os gobernos “como cabalos cegos que dan voltas e mais voltas durante todo o dia para saciar a sede da súa boca.

E nesa mirada continua ao que fomos en cada etapa do noso día a día.
Sentimentos ofuscados, de batallas ganadas o perdidas.

O xogo consiste en equilibrar a vida da “Sociedade”.
O xogo consiste en que ningún individuo pase necesidades.
A integración social na imaxinación permanente.

Tuiy, lo nuestro es una ventura, donde lo diferente se hace presente.
Entonemos las ideas que tenemos y sigamos soñando en un mundo nuevo.

Observemos con detenimiento los “movimientos” de las gentes de este pueblo.
Que Van y vienen en sus quehaceres.
Entre alegrias y risas,
Entre penas y placeres,
Entre ocupaciones y deberes.

Demos un paseo por sus intelectos, un paseo por las fortalezas de sus pensamientos.
Ca bruxula na man, como norte a amabilidade, aínda que a veces me saia de madre. Emprendamos a viaxe que nos ha de levar a algunha parte.

- ¡¡ Mira canto solidarios somos, que saímos na foto !!
E tendo todo o Poder para corrixilo, venden a Solidariedade a os veciños.
-¡¡ si !!, so é un pequeno encaixe.
E con toda a Vanidade, cementan a mediocridade.
¿cuanto merece la pena alardear de hacer el bien?

“Dime de que presumes, e direite de que careces”,
O que non sei é como dicírvolo, e iso que “é mais sinxelo co mecanismo dun chupete”.
Teremos pois que ir un pouco polo absurdo, a ver si así comprendemos millor este mundo.

-De idiotas y locos esta plagado el mundo, y por mucho que observo, no encuentro a más que a estos. Teniendome a mi, por uno de los mas idiotas y locos del mundo.
Pero con capacidad de distinguir, entre lo real y o absurdo.

E aparte de humanizar as rúas, e os xardíns, que están moi bonitos, tamén era bo humanizar a Sociedade, por iso de non pasar fame, sin ter que mendigar a alcaldes.

Nada, Non hai nada que celebrar, todo forma parte da evolución animal.
-palabras vacias, nun contexto de ideoloxías.
-Quizas.


-mi bandera es blanca y negra. Y todos aquellos que la vean blanca, buena es su alma. Mas todos aquellos que la vean negra, mala es su conciencia. Porque mi bandera es blanca o negra, segun le de la luz o las tinieblas.

-tocante a las creencias. Todos creemos en lo mismo, con mallor o menor conocimiento de uno mismo.
Con la necesidad de las mentes por crear amuletos que le protejan de lo indecente.
Y en “el divino placer de la creación” Sus sueños Crean dioses, banderas, santos, demonios y crean magicos remedios para los males de su tiempo. Aunque estos solo sean cuentos.
O “bo Samaritano” no anda por aí publicitandose .

O xogo da vida continua. Non deixemos de facer conjeturas.
E todo para dar car formulas mais axeitadas.
É tempo de encaixe na Sociedade do coñecemento, intentemos comprendelo.



domingo, 16 de junio de 2019

A expresión dunha realidade.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


A expresión dunha realidade.
Hoxe, sábado 25 de maio, despois de ir xunto ca miña sobriña Elena as instalacións da Radio Municipal de Tuiy, no programa “Guateque” de Kico Carballo, para falar un pouco do “cine clube Maruja”, ea proxección dos documentais da “triloxía tabu. Un Cinema experimental con perspectiva de xénero.   de Andreia Costas , que a noite se representa. Acercámonos a exposición de pinturas na “Area Panorámica Francisco Sánchez”, na sala que esta debaixo da biblioteca, unha exposición da “Artista plástica” Maríameijide.

Unha exposición sobre as pinturas que saen no “calendario do concello de Tuiy 2019”, e algúns poucos cadros mais.

Trazos dunha cidade,
Cas cores humedecidas dos días chuviosos de inverno,
Ca humidade teñindo de roxo a punta dos dedos.
Cunha mirada onde resalta o detalle,
no medio da algarabía da realidade.

-e cal foi o motivo de ir a exposición?,
Aínda que xa escoitara a través da Radio a “propaganda”. A chispa que prendeu en min foi o día anterior no concerto de Wullie & Winnie, no Bar Pancho, pois hai coñecín as “dúas Marías de Compostela”. Pintora unha, “Transformer” ?(1)?? a outra, e ambas conforman a mesma cousa.
(1) Transformer, ou algo parecido, iso foi o que lle entendín. Unha especie de actriz de baile lento, capaz de expresar parte daquilo que leva dentro, metina nalgún personaxe de conto.

E bailando tras os cadros,
 Con movementos describindo o voo dos paxaros,
apareceu “María a miúda” con un gran sorriso dándonos a benvida.
A súa amiga, a outra María, a mais dicharacheira, , apareceu un chisco mais tarde, traendo nas súas mans e a altura do peito un libriño de cor vermello, Intitulado: “Coloquios para un mundo mais lóxico”.  Un libro da miña autoría, que llo regalara o día anterior na do Pancho. Xa que non se da vendido e antes de que podrezan, millor regalarllo a un amigo ou a un descoñecido que nos crucemos no camiño.
-bos día, díxenlle, gústame que leves ese libriño na man.
-si, contestoume, é que fun ao baño e quixen aproveitar a ler un pouco.
 Bo sitio para meditar, pensei para min, e sacar de dentro todo aquilo que non precisemos.
E xa de seguido a MariaMeijide, que así se chamaba esa rapaza, foinos facendo de “Guía-Autora” de parte da súa obra.
Parámonos primeiro, no proceso de montaxe do calendario de Tuiy 2019. Ese que foi, segun ela, encargado a 30 de Novembro, en pleno inverno, e cun tempo tan xusto, que non o daba acabado hasta o 3 de Abril. E a proposta de MaríaMeijide, de facer o calendario dende o 03-03-2019 ao 03-03-2020, foi rexeitada polo alcalde por ser atrevida. Sobre todo en ano electoral, iso pénseno eu. Pero foi unha magoa, pois daría para falar un rato sobre o “Arte” ea “política” que nos goberna. Sexa o alcalde que sexa.


Recorremos toda a exposición, meténdonos en cada recuncho do seu “estudio”, e logo de recorrer medio mundo, a través dun caderno de viaxe, fómonos.

-e o tempo sigue pasando implacablemente. Os días, os meses, os anos se suceden arrastrándonos con eles.


Xoves 30 de Maio do 2019, cando son as 19:15 horas, na do Pancho esperando a Sito, (o musico), para ir ver a exposición de pinturas de MariaMeijide. Esa rapaza que coñecemos o outro dia pola do Pancho, no concierto de Wullie & Winnie, e como no Bar andamos dandolle unha nova dimensión as “Artes”, empezando en breve con exposicións, vou la, a ver si consigo algo.
 
Eu xa fora o sábado anterior, pero nunha segunda volta, sempre se mira doutra forma.

A voltas co lenzo en branco,
O suor da calorosa tarde en Lisboa, percorrendo cada recuncho da súa persoa.
A cabeza baleiras de ideas,
e sobre a cama, todo que no interior nos garda.

E plasma o instante,
E tras revolver a estancia,
Repite a instantánea.

Unha obra mergullada nun todo no cotidiano.
No mais intimo do instinto humano.


E ala fomos, acercouse con nos un amigo, que lle cuadraba de camiño. Esta vez so estaba a “María dicharacheira” (a “María Miúda” xa fora para Compostela), que outra vez nos fixo de “Guia-autora”. Quedou Sito co amigo a escoitala, e eu déixeme ir pola súa obra.

Cadros que estaban dentro doutros cadro, e a súa vez dentro doutros estaban.
Instantáneas dunha realidade efémera, vestidos cos cores da vida.
Que tal como deus os trouxo a este mundo, os representa cando son adultos.
Adúlteros, na mirada que expresan, aliviados do instinto que a creación nos leva.

E nese falar, onde a alegría e a algarabía se van elevando, baixan os responsables da biblioteca, para advertirnos de que aquel lugar non é unha feira.
A sala de exposicións, nun dos seus laterais, da cas mesas de estudio, onde preparan as oposicións os alumnos.
Sito cómpralle un libro, unha replica do caderno de viaxe que pintara a artista por terras de Sudamérica.
Antes de despedirme, inviteina de novo a expor algún día na do Pancho. Contestándome que o pensaría. E aquí estou, pasando a limpo algo do que escribín eses días, para seguir insistindo, e que a lo menos o siga pensando.
Que xa o decia miña abuela “o que non chora non mama”.

Que te vaia bonito, MariaMeijide, por terras do pais veciño. Que sei que estes días expós no “Archivo municipal de Valença”, que si me cuadra ainda me acerco, e non deixes de visitar o Pancho, que sempre sacaras un bo “re-trato”.



domingo, 9 de junio de 2019

Bar editorial Pancho.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:



Bar
Editorial
Pancho.
Para todo o que estes pensando.

Somos quen de crear o inimaxinable,
Somos quen de influír nas artes.
Nesas artes que día a día non van levando.

Nunha das “Andainas” que estamos facendo pola do Pancho, é a creación da nosa literatura. Dos veciños e veciñas, que do seu xeito expresan o “pensamento”, ese que cargado de ideas levan dentro. Grandiosos todos, polo mero feito de transmitir unha parte do ser de cada un.

“las matemáticas de las palabras”
Para entender millor o mundo e a vida.
A corrección lingüística, ea arte de xogar a confundila.
Cunha flexibilidade mental, capaz de comprender cada detalle.
“El Saber de las Humanidades”.

-que los sueños sean alcanzables, depende de nosotros y los remedios que ponemos a nuestro alcance.
Solo la transmisión de nuestro conocimiento, nos hace estar presente en los tiempos venideros.
aveces, solo aveces somos quien de inspirar el consciente.
Las más, pasamos por la vida “mecánicamente”.
Aveces, solo aveces la realidad se hace presente, y nos pone en la lucha por la supervivencia de la especie.

Descubrámonos a nosotros mismos y disfrutemos de lo que sentimos.
Sin limites en la imaginación de nuestro propio concepto.
Sin limites en el pensamiento.


Creemos firmemente que somos capaces de conseguilo.
 Bar editorial Pancho.
Un punto de encontro, no máxico concepto da vida.

Todo aquel que teña algo que decir, para que os demais podamos sentir.
Que Non dubide,  que pase pola do Pancho, e buscaremos a maneira de compartir.

“la vida en una sinfonía de elecciones”, elijamos las mejores.