jueves, 20 de junio de 2019

O xogo da vida


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


O xogo da vida.

Un tableiro:     Tuiy meu pueblo.
Os xogadores: todos e cada un dos señores.
En xogo: o reparto do necesario.

E Vexo a os gobernos “como cabalos cegos que dan voltas e mais voltas durante todo o dia para saciar a sede da súa boca.

E nesa mirada continua ao que fomos en cada etapa do noso día a día.
Sentimentos ofuscados, de batallas ganadas o perdidas.

O xogo consiste en equilibrar a vida da “Sociedade”.
O xogo consiste en que ningún individuo pase necesidades.
A integración social na imaxinación permanente.

Tuiy, lo nuestro es una ventura, donde lo diferente se hace presente.
Entonemos las ideas que tenemos y sigamos soñando en un mundo nuevo.

Observemos con detenimiento los “movimientos” de las gentes de este pueblo.
Que Van y vienen en sus quehaceres.
Entre alegrias y risas,
Entre penas y placeres,
Entre ocupaciones y deberes.

Demos un paseo por sus intelectos, un paseo por las fortalezas de sus pensamientos.
Ca bruxula na man, como norte a amabilidade, aínda que a veces me saia de madre. Emprendamos a viaxe que nos ha de levar a algunha parte.

- ¡¡ Mira canto solidarios somos, que saímos na foto !!
E tendo todo o Poder para corrixilo, venden a Solidariedade a os veciños.
-¡¡ si !!, so é un pequeno encaixe.
E con toda a Vanidade, cementan a mediocridade.
¿cuanto merece la pena alardear de hacer el bien?

“Dime de que presumes, e direite de que careces”,
O que non sei é como dicírvolo, e iso que “é mais sinxelo co mecanismo dun chupete”.
Teremos pois que ir un pouco polo absurdo, a ver si así comprendemos millor este mundo.

-De idiotas y locos esta plagado el mundo, y por mucho que observo, no encuentro a más que a estos. Teniendome a mi, por uno de los mas idiotas y locos del mundo.
Pero con capacidad de distinguir, entre lo real y o absurdo.

E aparte de humanizar as rúas, e os xardíns, que están moi bonitos, tamén era bo humanizar a Sociedade, por iso de non pasar fame, sin ter que mendigar a alcaldes.

Nada, Non hai nada que celebrar, todo forma parte da evolución animal.
-palabras vacias, nun contexto de ideoloxías.
-Quizas.


-mi bandera es blanca y negra. Y todos aquellos que la vean blanca, buena es su alma. Mas todos aquellos que la vean negra, mala es su conciencia. Porque mi bandera es blanca o negra, segun le de la luz o las tinieblas.

-tocante a las creencias. Todos creemos en lo mismo, con mallor o menor conocimiento de uno mismo.
Con la necesidad de las mentes por crear amuletos que le protejan de lo indecente.
Y en “el divino placer de la creación” Sus sueños Crean dioses, banderas, santos, demonios y crean magicos remedios para los males de su tiempo. Aunque estos solo sean cuentos.
O “bo Samaritano” no anda por aí publicitandose .

O xogo da vida continua. Non deixemos de facer conjeturas.
E todo para dar car formulas mais axeitadas.
É tempo de encaixe na Sociedade do coñecemento, intentemos comprendelo.



No hay comentarios:

Publicar un comentario