y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
O xogo da vida.
Un tableiro:
Tuiy meu pueblo.
Os xogadores: todos e cada un dos señores.
En xogo: o reparto do necesario.
E Vexo a os gobernos “como cabalos cegos que dan voltas e
mais voltas durante todo o dia para saciar a sede da súa boca.
E nesa mirada continua ao que fomos en cada etapa do noso
día a día.
Sentimentos ofuscados, de batallas ganadas o perdidas.
O xogo consiste en equilibrar a vida da “Sociedade”.
O xogo consiste en que ningún individuo pase necesidades.
A integración social na imaxinación permanente.
Tuiy, lo nuestro es una ventura, donde lo diferente se
hace presente.
Entonemos las ideas que tenemos y sigamos soñando en un
mundo nuevo.
Observemos con detenimiento los “movimientos” de las
gentes de este pueblo.
Que Van y vienen en sus quehaceres.
Entre alegrias y risas,
Entre penas y placeres,
Entre ocupaciones y deberes.
Demos un paseo por sus intelectos, un paseo por las
fortalezas de sus pensamientos.
Ca bruxula na man, como norte a amabilidade, aínda que a
veces me saia de madre. Emprendamos a viaxe que nos ha de levar a algunha parte.
- ¡¡ Mira canto solidarios somos, que saímos na foto
!!
E tendo todo o Poder para corrixilo, venden a
Solidariedade a os veciños.
-¡¡ si !!, so é un pequeno encaixe.
E con toda a Vanidade, cementan a mediocridade.
¿cuanto merece la pena alardear de hacer el bien?
“Dime de que presumes, e direite de que careces”,
O que non sei é como dicírvolo, e iso que “é mais
sinxelo co mecanismo dun chupete”.
Teremos pois que ir un pouco polo absurdo, a ver
si así comprendemos millor este mundo.
-De idiotas y locos esta plagado el mundo, y por
mucho que observo, no encuentro a más que a estos. Teniendome a mi, por uno de
los mas idiotas y locos del mundo.
Pero con capacidad de distinguir, entre lo real y
o absurdo.
E aparte de humanizar as rúas, e os xardíns, que están
moi bonitos, tamén era bo humanizar a Sociedade, por iso de non pasar fame, sin
ter que mendigar a alcaldes.
Nada, Non hai nada que celebrar, todo forma parte da
evolución animal.
-palabras vacias, nun contexto de ideoloxías.
-Quizas.
-mi bandera es blanca y negra. Y todos aquellos que la
vean blanca, buena es su alma. Mas todos aquellos que la vean negra, mala es su
conciencia. Porque mi bandera es blanca o negra, segun le de la luz o las
tinieblas.
-tocante a las creencias. Todos creemos en lo mismo, con
mallor o menor conocimiento de uno mismo.
Con la necesidad de las mentes por crear amuletos que le
protejan de lo indecente.
Y en “el divino placer de la creación” Sus sueños Crean
dioses, banderas, santos, demonios y crean magicos remedios para los males de
su tiempo. Aunque estos solo sean cuentos.
O “bo Samaritano” no anda por aí publicitandose .
O xogo da vida continua. Non deixemos de facer
conjeturas.
E todo para dar car formulas mais axeitadas.
É tempo de encaixe na Sociedade do coñecemento,
intentemos comprendelo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario