viernes, 23 de abril de 2021

Pancho Cultural. Museo do Rural Galego.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Pancho Cultural.

Museo do Rural Galego.


Pancho Cultural é unha fonte de ideas que se esta facendo realidade.

Pancho cultural é “terra fértil”,

donde todo un mundo de artistas,

esparcen súas sementes.


Doctos en artes graficas,

doctos en artes escénicas.

doctos en artes musicales,

doctos en artes manuales,

doctos como agricultores.


Doctos “baristas” sacando os millores sabores da vida.

Fértiles almas en plena sementeira.

Cultivando os campos e os sentidos co millor da súa colleita,

para enriquecer aos corpos e aos espíritus,

dos que polo Pancho se acercan.


Falando das mais amplias posibilidades que temos para sentir este mundo.

Largas e agradables charlas se suceden entre os distintos “actores” improvisados do reparto, que aparecen polo eido do Pancho de a diario.

Buscando acordes que reconfortan a os espíritus presentes.


Pancho Cultural nace ao redor de todos eses “Artistas”,

que no eido do Pancho a veces están presentes.

nese falar no día a día, vaise creando un movemento cultural sin parangón. Músicos, poetas, pintores. canteiros, escultores, costureiras, predicadores,

Arqueólogos, escritores, historiadores.

Todos eles soñadores. Eu un mais entre os presentes.



O Museo do Rural Galego, é unha parte de ese Pancho cultural, desde donde pretendemos expoñer o pasado, o presente, eo futuro na supervivencia das xentes que nas aldeas dos arredores viven.

Pondo en valor todos seus recursos, dandolle visibilidade a través das Artes.


O museo do Rural galego, esta situado nuns cubertos da casa vella do Pancho, ao caron da igrexia da Guía, en Randufe Tuiy. casa e finca donada a igrexia, por algun dos descendentes do mayorazgo de Arcos por unhas misas eternas, e que miña tatarabuela mercou ao “clero” por 500 pesetas, e foi quen fixo o canizo no ano de 1865. e que ainda hasta o ano de 1982 as cortes da vacas estaban debaixo da casa.


A nosa fortaleza é creer na naturaleza,

cunha idea ben abonada e tras remover as terras para que aireen o sistema, prantar con todo o cariño e ilusión a boa semente. Logo regala frecuentemente sin exceso, non vaia a afogar no presente, e procurando coidar que as hervas que saen o redor non malogren o seu crecemento.

Para que seus frutos sexan degustados pos todas as xentes do pueblo


O encaixe dos valores individuais, conformaran unha sociedade mais digna.


Voluntarios por un soño,

que ninguen pase fame neste pobo.

con fe, para adaptarse ao entorno.



sábado, 17 de abril de 2021

Bucólicas

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

el poder de convicción.


El poder de la mente humana.

el poder de lo humanamente posible,

el poder de lo tangible.

Todos somos pensamientos creíbles.


Para los consejeros de toda nación.

Para que sean más Eclécticos en su razón.


Parlare parlare parlare.


Sobornos de escandalos, sin arte en las injurias al otro.


Cánticos de pastores en medio del rebaño de los hombres.

Criterios puramente estéticos, que hablan de lo ético.

Y Lamentando la confusión, cantan su amor por lo propio.


Les falta el ingenio afilado,

ponderado y exacto, lucido y preciso.

Con la elegancia suficiente, para sacar un agridulce vocablo.


Siempre buscando un “cordero que sacrificar”,

Siempre hablando de su propio mal.

Para lograr la paz de su interior.

El humor como fuente de creación.


El humor como vinculo entre las creencias de los unos y de los otros.

Donde comparten el sentir de las partes.


¿eso es lo que quieren?

Pues rebusquemos en su mente.


que bellos son ellos,

cuando en la imaginación se acercan a los nuevos tiempos.

Y en la realidad que los pensamientos presentan,

se crean y recrean en los sueños.



Bucólicas


“Oh divino poeta, igual tu canto

al sueño del viandante en los hierbales,

o al gusto de apagar, cuando el sol quema,

la sed al filo de un raudal bullente.

Voz y tañido emulan ya al maestro:

en pos de él quedas tú, joven dichoso.

Cantaré yo a mi vez y, como pueda,

ensalzaré a tu Dafnis a los astros,

a los astros te digo, pues de Dafnis

amado fui también.”


Hasta el ganado en estas horas busca

el fresco de las sombras, y a las zarzas

se acogen aun las verdes lagartijas.


Mas mientras voy tras ti vibra y resuena,

eco a mis quejas bajo un sol quemante,

la estridente canción de las cigarras.


Me tira Galatea una manzana,

traviesa niña, y a los sauces corre;

pero es todo su afán que antes la vea.

* El Ménalo. . . pinares melodiosos

que escuchan al zagal en sus amores,

el monte en que primero Pan se opuso

a dejar muertas y sin voz las cañas.. .


Pequeña y con tu madre, yo por guía,

en mi vergel te vi coger manzanas

cuajadas de rocío. Los doce años

tenía yo cumplidos, ya del suelo

podía dar un salto hasta las ramas.

Te v i . . . ¡Verte y quererte! ¡ Ah mi locura!”


Publio Virgilio Naron, +- 310 aC.



Algo novo esta acontecendo na relación con outros elementos.

Mitos efímeros na realidade dos individuos.


Baixemos a idea, e sobre os feitos observados, moldeemos o pensamento.

Que sexa referente na cultura dun pobo,

que sexa porta de entrada para coñecer como somos.



“al final lo importante de todo, es creerselo. Es Creerte lo que quieras creer, Lo demás es mentira.”. sueños de toda una vida.


Virgilio acompañando a Dante en su inspiración.

Bucólicas historias de la razón.


“oh capitan mi capitan.

El azaroso viaje aun no ha acabado,

el fin, es seguir soñando.”.


voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo.

Con fé, para adaptarse ao entorno.


lunes, 12 de abril de 2021

Pancho 3.0 & Adri Vila.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

hai lugares no universo,

donde a idea dun todo, forma parte do que somos.

donde suas “Estrelas” alimentan nosos soños.


hai lugares cercanos, donde se da culto a Creación.

Templos das mais diversas creencias,

donde se transmiten as ideas.

Donde se comparten as experiencias.


E Con cada sorbo, a esencia do que somos.


unha bebida suave con aromas delicados,

con un postgusto afrutado.

estrelas que brilan a o teu lado,

e que nos fan sentir de bo agrado.


Na historia da terra donde vivo,

hai lugares que merece a pena coñecer,

lendas e mitos que reconfortan o espiritu.

Riqueza cultural do medio rural.



Pancho 3.0

& Adri Vila


un novo “Capitán” (Adrián Vila), neste camiñar dun bar de aldea. (bueno, Pancho 3.0, que o neno non quer que lle chamemos bar, el di, que pancho 3.0 é un novo concepto, e que bar se lle fai pequeño, pois nada enton, empezamos de novo)


un novo “Capitan” (Adrián Vila), neste novo camiñar dun “novo concepto” de aldea.


a caron da igrexia da guia (Randufe, Tuiy), O BAR PANCHO abriu na decada dos oitenta, en pleno cambio radical do rural, cando se comezaba a asfaltar hasta os carreiros que levan as campos. Hasta ahí, polos camiños de terra ivan e viñan carros cargados de erva, de abono, de toxo, e de todo un sinfin de mercadorias que sustentan a un pobo. desaparecia ese medio rual donde tiñas que ir monxer a vaca antes de ir a escola. E comenzaban os coches a facer presencia polo medio das leiras.

Os anos oitenta, en plena re-conversión naval, o Pancho traballador de Ascon en paro, teimou para facer un bar ao caron do atrio, e acarrexando madeira cun tractor vello que mercara, fendia e vendia leña, cas mans dos fillos que tiña.

Recien botada a primeira placa, co baixo lobrego, ainda sin camaras, piso de xabre e unha barra larga metálica que nos prestara Victoriano do Bar o Carrasco. Abriu por tres días as portas,para a festa da guia o bar Pancho. Corria o ano de 1984. litros e litros de viño era o que mais se vendia, Toda a colleita da casa, e ainda así non chegaba.


Eu, un neno de trece anos, metido no medio daquel bullicio de xentes, que en altavoces conversaban alegres.

xa se recollera a procesión, e eu non facia mais que carrexar xerras de viño dende a bodega da casa vella.

-vai buscar viño, vai buscar viño, me decian, e eu querendo ir xogar cos amigos.


O bar tivo suas época douradas, donde os días de festa, só o que se recaudaba do futbolin, daba para pagar a os camareros. (canto se mallaba daquela,)


Os tempos mudaron dende aqueles comezos.


E nesa historia, entrou un neno de oito anos co abuelo (o Moca vello), cando este ia votar a partida, no bar estaba o Pancho de “taberneiro”, eo os tios do Pancho, Adolfo e Fernando. Adrian, que así se chama o neno, estaba nunha mesa aburrido cando escoita ao seu abuelo:

-”a ver Pancho, enseña a este neno a por un viño, e vamos votar unha partida ao tute.”

e así como empezou...


E tras as causalidades que a vida nos vai dando.

Como os elementos precisos para crear vida.

con ese universo de estrellas que nos acompañan cada día,

Cún corpo equilibrado e todo o sabor de ilo logrando.

e que xuntos ao redor do Pancho, crean as sinerxias no medio dunha atmósfera favorable, para desembocar nun lugar único.

Pancho 3.0 & Adri Vila.

A terceira xeración dun proxecto de vida.


Oh, Capitan, mi Capitan !!

nuestro azaroso viaje no ha terminado,

el fin, es seguir soñando.




sábado, 10 de abril de 2021

rebelión social pacifica.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

xa atopei a ferramenta que perdera fai uns 300.000 anos.


Xa estamos preparados para sementar a “Leira”.

Tras a fertilización con esterco de burra.

Que é millor para que creza a verdura.


rebelión social pacifica.

¿como?


Las melodiosas notas que provenían del piano,

me llegaban a través de la radio.


Sueño de un Domingo en la primavera de cualquier época.

En silencio y a una distancia prudente para no caerme, observo el abismo que tengo en frente. Un sueño diferente capaz de igualar al consciente.

La vida entendida como la suma de una consciencia colectiva.


“estoy cierto que las aflicciones del tiempo presente no tienen proporción alguna con la gloria futura, que se manifestara y brillaraen nosotros algun día.”


obxetivo común e dialogo constante.


que bellos son ellos,

cuando en la imaginación se acercan a los nuevos tiempos.

Y en la realidad de los pensamientos,

se crean y recrean en los sueños.


La tragedia del ser humano ante la “Superproducción” para la supervivencia del individuo.

En medio de los cánticos de sirenas que cautivan a los “Orcos”, que sin sentido critico se arrastran hacia las llamas de lo absurdo.


La pasión de la carne,

el deseo ardiente de la concupiscencia,

las estrellas divinas de la ciencia.

Si, eu créo nesta Sociedade, que ainda que lenta para meu entender, vai encaixando o Saber.

El homo-habilis, como especie indeterminada entre el inconsciente y el consciente. Entre la naturaleza del individuo y la naturaleza del todo.

O un eo diverso.

O un como misterio.


“Caldo de Gloria”,

o alimento para nosa memoria.

A miseria petando na porta.

 

Derrota y miel,

la vida en los contrastes de sabores,

en la diferencia de opiniones,

En la lucha de pasiones.


Todos unidos,

unidos nun todo como ser vivo.


Pola liberdade de expresión,

pola liberdade de elección.


Voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.


sábado, 3 de abril de 2021

A economía de subsistencia nas sociedades modernas.


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

A economía de subsistencia nas sociedades modernas.

Con capacidade de producción, garantindo un “minimo” a pobación.

alimentando a alma, cos desexos de conseguilo.


Historias que poñen e quitan “señoríos” según o poder establecido.

La turba, la masa enfurecida accediendo al bastión de la cultura.

Tiempos aquellos de asedios constantes,

de innobles señores, que batallan por sus posiciones.


Deixádeme que faga de abogado do Diaño.

Pois el tamen ten pasado, e sempre este nos enseña algo.


La divina comedia,

en franja de máxima audiencia.

Si para vivir, temos que renuncias a verdade,

non dudedes que mentiremos como humanidade.


Somos por condición, erdeiros do noso pasado.

Tanto na Gloria, como no engaño.

O Diaño, é ese que se agacha baixo a incomprensión do que busca o malo, para derribar a quen esté ao o mando, e non para axudalo.

Somos por condición, humanos.


“ a millor medicina?. Unha boa alimentación.

Fonte de toda condición.


“fonte pura, donde beberemos a realidade sin mezcla.”

o pobo famélico de boas palabras que axiten sua alma.


Voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.