y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
“la ceguera”
Ensayo sobre los caprichos de la naturaleza.
Sentimientos que confunden nuestros delirios. Delirios de grandeza en
los individuos, donde en egocéntricos prejuicios, confunden su ira con la
mentira que les rodea.
Animales perdidos en busca de la fuente. Fuente de intereses para
mantener las penurias de sus presentes.
No cave duda, que el aislamiento nos pone de mala uva. Por eso las
injerencias de la ciencia. Por eso la ceguera a la hora de comprender la
naturaleza.
Nuestra naturaleza, de la materia que piensa, siente y procesa.
Comunicar. En la selectiva memoria que cada uno aporta.
Somos monotematicos. Aquela información que recibimos, a procesamos
según sabemos e logo a transmitimos unha e outra vez ao longo da vida.
Ao largo do tempo, os matices vanse acentuando, cada un co seu rango.
No fondo, somos pezas dunha naturaleza que pensa por si sola. Somos un
pensamento poderoso, que na comunicación ten a palanca para definir seu decoro.
Ideas absurdas no medio dunha xungla de datos. Teorías extrañas do
razoamento humano.
Aceptar las consecuencias que la vida nos pone a cuestas. Sabiendo que
el todo y la nada, pasa por el pensamiento que cada uno se haga.
Dioses de lo impropio configurando pactos de amor por el poder del
ayuntamiento.
Soñando condicións que non se axustan a dereito. Sin plenas garantías
de conformar goberno.
Demagogias de la gloria,
Percebes con zanahorias.
Sabores e sin sabores del folclórico e extraordinario pleno de Tuiy
miña didade.
El sueño no es eterno, solo es un concepto.
Desgracia de urxencia, “Tomas de Razón” que non alcanzan condición.
Un Penoso tinglado político. Unha trapallada dos que alcanzaron o
goberno con malas mañas.
Si señor alcalde, todo o publico e todo político esta por intereses
personales.
E eu o primeiro. Polo meu ben, como sociedade que son, que si estamos ben organizados, mais
levadeiros seran os anos.
Polo interés de cada individuo en cuestión, como sociedade que son,
que na boa organización somos quen de correxir as miserias de toda a población.
Seguro señor alcalde que vostede fala da avaricia, desa que rompe o
saco, por promover unha moción de censura con calzador. O egocentrismo na
critica, absurdos procederes do orador.
Intervención por alusións. Como sociedade que son.
Con tempo suficiente para decirlle, que non sabe donde se mete.
Ainda non ten goberno dende a moción, e vostede como alcalde contesta
que non ten responsabilidade algunha. ¡tereina eu!, si lle parece. Que si quer
que quede por tonto, quedo, non valla a ser non topen ao tonto, e que vostede non confrome goberno por iso.
Que tomades decisións é tedes acordos programaticos, ¿ ea nos, que nos
contas? Como sociedade que son. E que non tiñan capacidade para prever tales
males?, cando presentaron a moción.
Isto de querer gobernar e non saber, cheirame a incapacidade do
sindrome do neno emperador.
Por alusións, como sociedade que son.
Comportamentos infantiles, interrupción permanente na linea
equivalente.
E deu lectura a uns parafos do “Pacto Antitransfuguismo”, que nin o traduciu
o “Galeguista”, o liberal idealista.
Eo resto mo calo, que xa non teño ganas de pasar mais a limpio.
Rematemos facendo unha reflexión. Como sociedade que son.
Comprendamos que las buenas ideas no solo se encuentran en los genios,
sino que la mayoría se guardan en esos anónimos individuos de pueblo. Que en
la deliberación de los hechos llevan al intelecto a un nuevo concepto.
Iso si, deixa vostede falar mais que os que lle precederon.
No dudemos que todo esto sirve para seguir aprendiendo.
Como sociedade que son, como pueblo.