jueves, 25 de febrero de 2021

Fantástico!!


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Los abrazos que se desean,

están cargados de los Dones que uno lleva.

Y con solo pensarlo,

se desencadena en nuestro interior una satisfacción plena.

Si los deseos, son de ética buena,


Como peregrino incansable.

buscando la razón,

sin nunca alcanzarle.


Viendo la luz siempre al final del túnel,

cruzando el prisma de mis costumbres,

iluminando de sentido cada rincón de lo conocido.


El Oráculo desgranando la razón se observa al fondo.

Exponiendo minuciosamente todo el talento guardado en el consciente de los humanos. todo esta allí, para disipar las dudas a cualquier pregunta que planteemos.


<< Verba autem nea non praeteribunt >>

<< Veritas Domin manet in aeternum >>

<< Tu autem idem ipse es, anni tui non deficient >>



Gustame ese “alento do mar”,

que eleva o animo de quen esta a escoitar.

Gustame a música que me fai soñar.


Como pequenas divinidades protectoras,

representadas en cada nota que dan.

Facendo Chegar aos nosos oidos

o sendido de estar vivos.


Fantástico!!

pues “el tiempo a todos nos alcanza y a todos nos iguala”.

La vida es un juego donde elegimos ser influenciados por el saber.

El saber relacionarse con los demas,

el saber relacionarse con uno mismo,

el saberse consciente en el presente.


Eo millor, xuntarse con amigos,

para que en placenteras tareas do día a día,

melloremos o mundo que nos rodea.


Todos somos necesarios nálgun sentido,

apoiemos aquilo que poida ser bo para o colectivo.

alimentando a alma, cos desexos de conseguilo.


“ a millor medicina?. Unha boa alimentación.

Fonte de toda condición.


“fonte pura, donde beberemos a realidade sin mezcla.”

o pobo famelico de boas palabras que axiten sua alma.



Voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.


 

martes, 2 de febrero de 2021

a humanidade

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

A Libertade, é directamente proporcional a abundancia dos bens de primeira necesidade, e inversamente proporcional a os traballos que temos que realizar para que non nos falten.


Tomemos un respiro con toda a prudencia que se require, e con paciencia para saber esperar os acontecementos, iniciemos conversacións que sirvan de base para un mello encaixe.


a humanidade de follas caducas.

Cargada de froitas, que alimentan o espiritu den quen o pensa.

Sigamos a gran viaxe da vida disfrutando da travesía, ainda que sexan nas “Galeras”, nosa habitual residencia. A unidade fai a forza.


Dejenme que os cuente, cual es la percepción de mi mente.

Trabajos precarios que no alcanzan para tener una vida tranquila a corto plazo, calculo de futuros trabajos.


Según as noticias que estou escoitando, o sistema se bloquea, eo movemento dos capitales, están entre realidades virtuales.


Implacable pasa o tempo,

inquieto ante as circunstancias que estamos vivindo.


Abertas as ventanas,

aireando a estancia,

e a vida transcurre en calma.


A tensa espera se agudiza,

e a parálisis entume-ze nosas vidas.


Esperanza, esperanza é o que precisa nosa alma,

para levar o día a día que nos arrastra.


Collamos ca calma suficiente,

pondo os seis sentidos no presente.

Buscando solucións capaces de chagar as partes.


“fai ben, e non mires a quen”. Xa o dí o refran.


Que manía de querer hurgar en la herida,

para ponerle en el “banquillo” de los necesitados.


-no es pertinente,

se escucha frecuentemente.

Siendo todos necesitados,

en un, u otro grado.


O auxe e caida dun mito,

o ouro como recurso económico.

Cuadriculados, a hora de archivar datos.



“sacan o ouro dun buraco debaixo da montaña, para metelo noutro buraco debaixo do banco.”

¿e me decides vos a min, que ese ouro ten valor para a vida?, vaia tonteria. E si, move unha gran cantidade de rexursos, e diso viven unha gran cantidade de “familias”. Pero o ouro, é inservible para a vida.


-todo empieza de nuevo.

Una realidad que cambia día a día

y que por momentos se desencadena a una velocidad que nos supera como humanidad.


A historia da vida, un soño que nunca se termina.

O capitalismo fallou, porque non só se comercializa co sobrante. E son capaces de vender os mais maravillosos parques, sin alimentar a todas súas partes.


Como individuos, somos débiles e indefensos.

Como Sociedade, somos parte.

A cada día a cada hora, temos unha millor comprensión da nosa historia.


Voluntarios por un soño,

que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.