lunes, 25 de marzo de 2019

Cultura e política.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Cultura e política.
¿acaso non son a mesma película?

Cultura institucional, política de espectáculo.
E dende aquí,
Una denuncia a ese juego macabro.

En La puesta en escena de los candidatos.
Lo literal de los relatos, que no nos lleve a engaños.

La influencia de los actos culturales, el lenguaje político posicionado como vendedor de actos que gratifican el espíritu.

Un marketing, un negocio, propaganda en cada acto onde presentan sua causa.

Modelos sociales,
modelos de conducta, modelos comerciales,
representativos de las sociedades.

Perfectamente ficcionada, la vida ya solo se entiende a través del espectáculo.
Todo supeditada a la victoria o al fracaso.

La amplitud del mensaje, restaurando una y otra vez esa realidad ficcionada en la locura de la vida. La cultura política.

Leamos la mente y seamos optimistas.
La digitalización de la cultura.
La mediatización de la Política.

Corrijamos cada uno de los puntos de vista.
En Trayectoria mental y existencial del que porta el mensaje.

Porque siempre seguirá habiendo narrativa, con capacidad de juicio, con una critica al “vicio”.
Con un lenguaje de impacto continuo,
con nos breves guiones que nos lleven por el camino elegido.

El poder económico, el poder político.
La cultura subvencionada y la inteligencia artificial del hominido.

Todo esta manipulado, por los algoritmos que estamos creando.

Inocente inocente, yo en el presente. Un sueño diferente.
La política y la relación con la cultura. todo por agradecer al pueblo, todo su esfuerzo.

Tendencias de un futuro mucho mejor.
Discurso de autor, intentando influir en el espectador.

El relato encontrando la audiencia,
transmitiéndole el mensaje de grandeza,
capaz de cambiar su naturaleza.

Domingo 17-03-2019

Un cambio, necesitamos un cambio.
Que nos mantenga a buen recaudo.

Ya le esta constando a la sociedad dar el paso en la evolución y comprenderse como un todo.

“<<yo soy el que acostumbro>>”
En el juego de la vida, tiempo que nos determina.

Sobre o escenario, eu escribindo algo. Entou na terraza do pancho, e dende aquí observo duas partidas de cartas, que de vez en cando intercambian pareceres en algunha xogada.
Domingo de tarde apacible, logo baixarei a Tuiy que hai desfile.
Desfile de comparsas fantasticas, o “carnaval institucional” que foi trasladado polo mal tempo, pola auga que caeu naquela fecha prevista para a festa.

se parecen las bacanales fiestas de los carnavales, a las fiestas del paraíso.?
irradiaran tanta alegría?, y sera tanta la satisfacción en sus almas, que se desprenderán de la carne entrando en tiempo de coáresma.?

“<<¡Oh Helios, cuánto los embelleces!>>” que deslumbran en la fantasía de sus vidas.

Vencidos por la apariencia, desfilan los sueños envueltos en disfraces de cuento. Y ese fulgor que los rodea, los hace parecer pequeños ángeles liberados de su conciencia.
¡que maravilla es la fiesta!
Que deleite, al contemplar tanto ingenio en la mente.


Eruditos en las artes escénicas, sin que ningún órgano valla a su bola,
van todos las células a la bola del cerebro.
Historias que se van entrelazando en el pensamiento de los humanos.

Y para cerrar el acto, sobre el escenario el alcalde deste cuento del que yo invento, Repartiendo los premios.

Estrañas crenzas, camiños das culturas,
En Tuiy sacando conxeturas.


Domingo 24-03-2019, cando son as 18:39.

El sueño de la razón. La razón del sueño.

Dia calmado, o sol da tarde fai largas as sombras de calquer cousa que se lle poña diante. Estou en Guillarei na do meu sobriño tomando unha cervexa. Logo irei hasta Tuiy, pois hai festa pagana, o enterro do bacallau como escusa, irei pasar un bo momento e tomar algunha nota, de tan misteriosa procesión.

Carnaval eo enterro do “Bacallau”,
As 19:30horas, Eu xa sentado na do “Boby” nunha das mesas altas que ten na entrada.
Tomando nota, uo dando a nota, segun se mire. Todo para marcar os limites.
Logo empezaran as coplas.

Aparquei o coche xunto ao río, e polas rúas da histórica cidade, subín hasta a praza de San Fernando, alí onde comezaría a procesión ao santo.
con bachatas e musica salsa sae o bacallau para ser incinerado, tiempo soñado.

Organizan as comparsas,
os gañadores do desfile de carnaval portan sobre andia, o espiritu da festa pagana.
E tras eles, en pobres e finxidos queixumes disfrutando das multitudes.
Todos eses querendo sentir colectivamente unha desgracia disfrazada.
E como “becerros de oro” portan los señores el decoro, disfrazados todos de negro, como manda el guión del entierro.
Ese sentirse parte da manda que avanza enfebrecida, por unha desgracia ficticia.
O enterro do bacallau,  tras a morte do “comercio” local. (antes que eu recorde, non se facía nada),

A xente agrupase ao redor do palco da musica, onde xa comezou o espectáculo,
A xente espera ansiosa polas coplas e recoplas, que satisfagan as expectativas creadas.
Esperan criticas, alegrías, risas.
Esperan que astutas sexan suas coplas.
Aínda que  algúns non se queden ca letra.

Catro artistas da palabra sobre o palco, (a priori, logo resiltou que era un pequeno grupo para amenizar o momento),e  o Vendedor da O.N.C.E. sin perder a  oportunidade para vender o cupon para hoxe.
Achéganse os reporteiros dos distintos medios, buscan a foto mais axeitada para que poida saír mañan na portada.
E Achegase ao son de “Batuca” o bacallau, onde lle rezaran as coplas.
A alegría desborda seus espiritus, e danzan cos brazos en alto gritando proclamas de escándalo. Tras eles como espiritus buscando a divinidade, achegase un grupo cargado de queixumes, con comentarios irelevantes.
No medio da multitude, sobresale a cabeza do alcalde por riba das dos demais,e non por que fora mais listo, senón porque é mais alto un cacho.
Que mal se escoita dende a posición que me atopo, estando detrás do escenario, donde entra o son rebotado.
“donde están cantos somos? Cantos somos donde están ?”
“donde están cantos somos? Cantos somos donde están ?”
“donde están cantos somos? Cantos somos donde están ?”
Escoitase de fondo.
Difinitivamente, que mal escoito, dende a posición que me topo.
Un expectaculo de música, sin copla algunha, “mi gozo en un pozo”.
Pouco perdo entón, por non escoitar muito.

E a golpe de “Xulio Iglesias”, (o cantante non o político, aínda que o espectáculo era parecido). Soa un bolero que aburre ao pueblo, que ansioso estaba pola copla popular de “escarnio e maldicir”.
O alcalde acercase ao “Burladero”
para sacar fotos cos primeiros,
falqueado polos seus “Anxeles de Charly”,
sacando fotos do evento.
e fai un “selfi”, e veselle contento.

As comparsas sintense apagadas,
Parece mais unha verbena que a despedida do carnaval. Isto eo que ten que sexa institucional.
“voto” de menos aqueles tempos, que ainda que groseros, tiñan algo mais de merito.
E siguen ca “cabritiña”, música festiva, que non cadra co enterro da sardiña.
 E vese de fondo bailar a algunha xente. Van todos vestidos de “góticos”, con esa vestimenta, que parecen sacados de cualquier novena negra.

Observo de lejos sus movimientos y los veo retorciéndose en sus adentros,
bailando en sus sueños.
Decaiu o “Furor” da masa, no ficticio enterro,
e sigue a verbena, e nada do que era en tempos.
Unha verbena de pueblo como as de antes, ¡nin que Berlanca fora o director!. 


mentras canta o “xouman Popular”, (por que se esperaba outra cousa), Con esa música de pelicula “Guapa guapa y guapa”. A cousa aburría, E a golpe de “sabanera, salta o publico a tocar e arrancaron co bacallau para darlle via.
E xa van indo as almas en pena, cara a traseira da area panorámica donde se ia facer a fogueira para queimar o “Meco”.
E vanse alonxando sin a “devida Gracia”, deixando ao presentador amenizar a verbena.
A corredoira esta chea de xente, que no pracer que da o descanso dominical, pasean dun a outro lado creando ambiente.

No palco soa “viaje con nosotros a mil y un lugar, y disfrute, y disfrute de todas las cosas buenas que estan al pasar.”
Olvidaronse das coplas, e da satírica Política?, ou as normas eran demasiado estreitas e ninguén se apuntou nas listas.

Eu apuro os últimos tragos da cervexa, e vou tras eles, tras eses espiritus que estan de festa, E que cada un, faga o ridículo como queira.
E nese camiñar, tocando o réquiem polo carnaval, vai toda a comitiva real.
Eu deixome ir con toda aquela algarabía, un pouco distante, pois nunca fun de muito bullicio. E xa chegando ao lugar onde se vai queimar o espiritu do bacallau, un forte cheiro a “xofre ”, que tras unha chispa que provoca a explosión, comenza a arder o meco.
E Todas aquelas sombras que estaban ao redor do circulo, escomenzaron a rotreceder tras o incendio. Parecían almas ao redor do lume do inferno,  Estaba tocando o fin do entierro.  E eu ia retirarme cara aos meus aposentos, cando o destino fixo que me cruzara con un vello amigo, o cal invitoume a tomar unha cervexa con el, e alá fomos ao Pilar.
Feudo “Popular” con metástase  de “ciudadanos”,
Alí estaban uns poucos de candidatos,  alí no “Empíreo” estaba noso alcalde con todos seus anxos, tamen estaba aquel “arcanxo” que se move tras as sombras dos partidos.

Y en medio de esa magia, fuera de toda lógica,  
Pase delante de ellos como si fuese uno más en la función. Y la comunicación no verbal reflejaba una “Tensión institucional. Allí en medio de los personajes mas influyentes del pueblo, allí vi yo, un sueño.
Un sueño roto,
un sueño loco,
y a comenzar de nuevo con otro proyecto.

Para mañan, “O Telón do vello Teatro principal”.




Estan chegando, xa se acerca o son


jueves, 14 de marzo de 2019

Lideres e Semi-lideres.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


En el limite de lo increíble, que cada uno crea lo que su espíritu le dicte.

Lideres e Semi-lideres.

La crisis del pensamiento político por falta de lideres, Nos lleva a replantearnos los caminos para administrar el Poder, por el bien en el sentir de las gentes.

El poder de convencer en la necesidad de una transformación en el discurso Político, para salvaguardar la integridad del individuo
Y seguimos cometiendo errores, sobre todo de percepción del mundo que nos rodea.
En el mercado de la industria perversa.

Calle, calle, calle.
Que la calle no se calle.

as pantasmas moraban ao redor das murallas,
seu xogo preferido era enredar nas crenzas humanas.

El circulo se cierra, el tiempo de espera pronto tocara su fin.
Aplicando principios a acciones concretas.
“Forrest Gump” y su locura de caminar en el mundo.

Y Hacen falta lideres, que marquen las pautas.
Y La comunicación Política parece que va por otro lado.
Con prejuicios de lideres sumisos.


¿que lideres necesitamos? Para la sociedad que deseamos.
¿que xentes son, os nosos “lideres espirituales” na Política?

¿Por quen imos votar?,
cando teñamos que elixir aos “Lideres” que nos han de gobernar.
Cando o culto a un solo líder se divide, aparecendo semi-lideres como semi-dioses profetizando que o de seu, é a unica realidade posible.

El líder sol.
La líder marte.
La luna y el arte.

Los Semi-lideres, diseñando mensajes que los acerquen al gobierno.
Gurus de lo incierto, sueños perversos.
Semi-Lideres que buscan sus referentes en el pasado, sin la convicción de poder crear una nueva corriente de opinión.

Y en Sub-realistas “mitines” como giras de cantantes. 
Los semi-lideres se pasean por las plazas y en sus descabellados idearios buscan los “votos” de sus conciudadanos.

Me emociono cuando los escucho,
Ese sucedáneo religioso en las sociedades modernas.
Los “Mesías” en busca de la ilusión perdida.

A Esos semi-Lideres que nos representan.
¿cuales son sus éticas?
¿cual es la moral que llevan en su cabeza?

La revolución humanista, y el pensamiento que alcanzan los “idealistas”.

La antropología de las tribus, 
Mediocres en sus discursos, Semi-lideres ofuscados en sus gustos.
Que los pintan como los mas bellos cuentos que jamas existieron.
Y son Lienzos rotos, que en pintorescas alusiones, se hacen los unos a los otros.

Avancemos en positivo. Por el bien de la comunidad donde vivo.

El líder es el que tiene la idea.
Es el que pelea por ella.
Es el que transmite la ilusión para su consecución .

Los Lideres lo son, sin saberlo,
hasta que están metidos de lleno en medio de cualquier proyecto.
El líder tiene los sueños y ve los pasos para alcanzarlos,
sean estos sueños grandes o pequeños.

El líder busca la meta, busca el fin de su conciencia.
Y en La Política, tiene que tener una visión completa.
Tiene que llegar a comprender la materia y el pensamiento que esta tenga.
Con ayuda de la ciencia.

El líder busca la causa, marcando las pautas para alcanzar la gracia.
Y Empuja con la suficiente cordura en medio de su realidad, cara a una sociedad mejor.
Una realidad que día a día nos lleva, ante esos avatares de la vida.

Podemos cambiarlo todo.....
Si prestamos la debida atención a lo que somos.
Como Sociedad. Como homo.

E como en campionato de orientación.
Me pregunto ¿quien soy? , y luego corro.
Me pregunto ¿que soy como Sociedad?, y luego busco encajar.

¿donde esta el líder que nos haga soñar?
En el limite de lo increíble.


viernes, 8 de marzo de 2019

Los panes y los peces, servidos en bandeja de plata.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


No derramemos la fuente que porta los alimentos.

Los panes y los peces, servidos en bandeja de plata.

-¿cual es la convicción que tiene una neurona para sentirse parte de la persona?
-¿cual es la convicción que tiene una persona para sentirse parte de la sociedad?

-un “puerto de comunicación en cada “individuo”,
unos enlaces cognitivos transmitiendo señales de continuo.
Unos procesadores personales, que sienten y se emocionan, que ríen y lloran.


23-11-2018

Estaba eu comendo no bar, cando alguén entrou mendigando unha limosna. Eu escoitaba, non miraba, pois estaba nun pequeno comedor anexo que ten o bar. Atendeuno a ama.
-bos días, dixo aquela alma en pena, viña por si me podiades dar unha axuda.
-eu cartos non che dou, dixo a ama, pero si queres un litro de aceite, un litro de leite ou outra cousa.
-pois si me podes dar un bocadillo, agradecíacho. Dixo aquel famélico mendigo.
-de que o queres, de xamón de chourizo de queixo. Dixo a ama.
-dame igual. Dixo aquel que busca o auxilio social.
-bueno, pois entón fágocho de xamón e queixo.

Entón escoito entrar a ama na cociña. Eu seguía comendo, enseguida tiña que ir traballar para conseguir o “Sustento”, dende a realidade do momento.
Ao saír a ama da cociña díxolle ao mendigo dándolle o bocadillo.
-e para beber?, un zume , un kas, unha cocacola.
-unha cocacola, dixo aquel home, que estaba castigado pola fome.
-fría ou do tempo? preguntoulle a dueña do bar.
-dáme igual, dixo aquel chaval.
-a min si que me da igual, collela dentro da nevera que no estante, dixo a ama.
-pois entón do tempo, que o día esta frío. Dixo o mendigo.

Eu, mentres comía un brócoli con patacas acompañado dun bife de vitela, quedei pensando no traballo, no mendigo e na sociedade donde vivo.

¿e de verdade, pensades que como sociedade non somos quen de corrixir a “necesidade de pedir” para subsistir.?

Si, eu estou convencido que seremos capaces. Si non é nesta xeración, xa viran outros que se pensen millor.
Pois a sociedade ten capacidade para producir, e cada vez mais (o primeiro milagre feito, ca tecnoloxía de por medio).
E so nos falta o encaixe no reparto do básico, buscando o algoritmo para obrar o segundo milagre, dos pans e os peixes.

Reflexionemos sobre o que temos. e sigamos buscando o camiño correcto.

Non deixemos pasar as oportunidades, xuntemos esforzos, unamos conceptos, centrémonos como Sociedade, na supervivencia das partes. As partes, os individuos do corpo social.

Los panes y los peces sobre los manteles, y que no le falte sustento a la Sociedad, en la parte que como individuos somos.

Sigamos construyendo puentes, para que mejor sea la comunicación entre las gentes.
-que las neuronas reflexionen en voz alta, para comprender mejor el presente.

Sigamos construyendo ideas, para una mejor interpretación de la ciencia.
Y Apliquemos el estudio a todo su conjunto.

Vexamonos como neuronas do corpo social, como Políticos que teñen capacidade para reflexionar,  querendo encaixar todos os elementos. Eo primeiro, é garantir o alimento.
-hasta ao millor, quen sabe. Hasta ao millor, podemos estar no certo.
T.B.A.


martes, 5 de marzo de 2019

Buenos días amada mía.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Si uno quiere ver,
encuentra señales por doquier.
Lo que hay que tener claro es el destino.
La señal está en todo aquello que percibimos.
Un beso amor mío...

Y seguiré soñando.
En cualquier mundo,
En cualquier lado.

Una sonrisa como base de creación.
La forma de percibir el mundo y procesar su culto
La parte cognitiva de la conciencia activa,
Esencia de la ilusión.

Buenos días amada mía.
Como esta tu corazón?
Palpita de amor?
Huyo del pasado, hacia un futuro soñado.
Llevo con migo la historia, para indicarme el camino de la gloria.

Tu ya formas parte de mi presente, y del futuro que tengo en mente.
Compartiendo pensamientos, acariciando los cuerpos.
Un paseo por las nubes,
Surcando el destino.
Bajo el paraguas del sentido.

Buenos días, más tranquila que Ayer?
Los pasos que vas a dar, los tienes claros?
Esta algo en mi mano que te pueda ayudar?
Aparte de hablar?
Algo que contar?
Un beso, y a ver si algún día te convenzo para mirarte por este lugar.
Que tengas un buen despertar.

Poderosa seductora,
Apasionada,
Amor de Hada
--

que te vaya bien en el tribunal.
y Que te declaren apta para hacer el amor todos los días conmigo.
Lo demás que concuerde con lo que pienses.
Atreviéndose para alcanzar los mejores deseos.
Un beso apasionado para que te acompañe cuando dicten el veredicto.
Y sea este, el veredicto, de tu agrado o no, que seas capaz de cogerlo con un suspiro.
Y que este esté cargado de sentimientos tranquilos.

domingo, 3 de marzo de 2019

caca de la vaca


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Unha ventosidade, desas que non son moi agradables.
Lo siento, es mi naturaleza.

E cantando entra o trobador no escenario:

-“en el fondo del maaar,
En el fondo del maaaar,
Me cago un pedo, suben burbujas y huele fatal. “

E seguiu decindo.

-me cago un pedo,
y sueño,
sueño que alce el vuelo.
y que llegue hasta las narices de quien busca lo bueno.

“ventosidades de las vacas sagradas”.

Cargados deses cheiriños inconfundibles
De simples dixestións, que desprenden na información.
-“peidos dos infernais cus”,
E fedorenta lingua do “político” mal parido.
Que na opinión dos contidos,
so se queda co titular, para engrandecer así seu espiritu mais liberal.

Que pouca capacidade de análises, ante un problema que afecta a sociedade.
E si esa simpleza previra dun ninguén coma min, bueno. Pero que esa simpleza veña do
alcalde do pueblo, prodúceme un pouco de urticaria allea no pensamento.


En si, cando falan de gases, non se refiren só as peidos que poidan votar as vacas involuntariamente, que tamen. Sinon que se inclúe toda a bosta (a merda que cagan), que en descomposición producen metano.  Uns dos compoñentes que están afectando ao cambio climático.

Un non se pode deixar ir pola simpleza dun titular, e a veces hai que baixarse a cruda realidade. ¿vostede non cree, Sr. Alcalde?

O obxetivo é reducir as emisións, e vostede se queda so co peido da vaca.

Xa me imaxino a eses eurodiputados debatendo sobre o asunto, e nese debate un propón meterlle impostos aos peidos das vacas, e eu dende aquí propoño meterlle un tapón no cu.
E vostede Sr. Alcalde?, vostede que propón?.  Para reducir a contaminación.
Porque as dúas propostas anteriores son un pouco absurdas, ainda esperanza teño, por que non son as únicas. Xa hai algunhas iniciativas de aproveitamento. E non é meténdolle unha bolsa plástica no cu a vaca, para encher a bombona de butano.
Pero vostede que propón?
Para la caca,
la caca de la vaca.
E os peidos que se escapan.
Cargados deses Cheiriños que nos atrapan.

Nas “bio-dixestións” que se dan nas redes sociales..
Peidos de vacas que afectan ao cerebro de quen do titular non pasa.
Sexa ou non sexa realidade o que un fala.

A Bosta (la caca de la vaca).

A bosta, unica merda do reino animal con nome propio,
“caca de la vaca”,
que na súa fermentación produce o metano para a calefacción.

Adaptarse o morir, la sociedad tiene que decidir.
Os peidos das vacas, chegando a nosa nariz.

Ainda recordo ese cheiro inconfundible, de cando as vacas estaban debaixo da casa, onde os cheiros mais grandes emanaban cando estabas a arrancar o esterco.

E “chegados a este punto”, a resposta que cave, é aplicar as ideas que temos, hasta que aparezan outras con cheiros mais agradables.
Tras esas “ventosidades” de los gases intelectuales, que sobrepasan los limites de los  titulares. Entremos a fondo sobre lo que pienso, tocante a la reorganización de cualquier impuesto, hasta alcanzar el objetivo propuesto. (T.B.A.).