y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
No derramemos la fuente que porta los alimentos.
Los panes y los peces, servidos en bandeja de plata.
-¿cual es la convicción que tiene una neurona para
sentirse parte de la persona?
-¿cual es la convicción que tiene una persona para
sentirse parte de la sociedad?
-un “puerto de comunicación en cada “individuo”,
unos enlaces cognitivos transmitiendo señales de
continuo.
Unos procesadores personales, que sienten y se emocionan,
que ríen y lloran.
23-11-2018
Estaba eu comendo no bar, cando alguén entrou mendigando
unha limosna. Eu escoitaba, non miraba, pois estaba nun pequeno comedor anexo que
ten o bar. Atendeuno a ama.
-bos días, dixo aquela alma en pena, viña por si me
podiades dar unha axuda.
-eu cartos non che dou, dixo a ama, pero si queres un
litro de aceite, un litro de leite ou outra cousa.
-pois si me podes dar un bocadillo, agradecíacho. Dixo
aquel famélico mendigo.
-de que o queres, de xamón de chourizo de queixo. Dixo a
ama.
-dame igual. Dixo aquel que busca o auxilio social.
-bueno, pois entón fágocho de xamón e queixo.
Entón escoito entrar a ama na cociña. Eu seguía comendo,
enseguida tiña que ir traballar para conseguir o “Sustento”, dende a realidade
do momento.
Ao saír a ama da cociña díxolle ao mendigo dándolle o
bocadillo.
-e para beber?, un zume , un kas, unha cocacola.
-unha cocacola, dixo aquel home, que estaba castigado
pola fome.
-fría ou do tempo? preguntoulle a dueña do bar.
-dáme igual, dixo aquel chaval.
-a min si que me da igual, collela dentro da nevera que
no estante, dixo a ama.
-pois entón do tempo, que o día esta frío. Dixo o
mendigo.
Eu, mentres comía un brócoli con patacas acompañado dun bife
de vitela, quedei pensando no traballo, no mendigo e na sociedade donde vivo.
¿e de verdade, pensades que como sociedade non somos quen
de corrixir a “necesidade de pedir” para subsistir.?
Si, eu estou convencido que seremos capaces. Si non é
nesta xeración, xa viran outros que se pensen millor.
Pois a sociedade ten capacidade para producir, e cada vez
mais (o primeiro milagre feito, ca tecnoloxía de por medio).
E so nos falta o encaixe no reparto do básico, buscando o
algoritmo para obrar o segundo milagre, dos pans e os peixes.
Reflexionemos sobre o que temos. e sigamos buscando o
camiño correcto.
Non deixemos pasar as oportunidades, xuntemos esforzos,
unamos conceptos, centrémonos como Sociedade, na supervivencia das partes. As
partes, os individuos do corpo social.
Los panes y los peces sobre los manteles, y que no le
falte sustento a la Sociedad, en la parte que como individuos somos.
Sigamos construyendo puentes, para que mejor sea la
comunicación entre las gentes.
-que las neuronas reflexionen en voz alta, para
comprender mejor el presente.
Sigamos construyendo ideas, para una mejor
interpretación de la ciencia.
Y Apliquemos el estudio a todo su conjunto.
Vexamonos como neuronas do corpo social, como Políticos
que teñen capacidade para reflexionar,
querendo encaixar todos os elementos. Eo primeiro, é garantir o
alimento.
-hasta ao millor, quen sabe. Hasta ao millor, podemos
estar no certo.
T.B.A.
No hay comentarios:
Publicar un comentario