caca de la vaca

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Unha ventosidade, desas que non son moi agradables.

Lo siento, es mi naturaleza.

E cantando entra o trobador no escenario:

-“en el fondo del maaar,

En el fondo del maaaar,

Me cago un pedo, suben burbujas y huele fatal. “

E seguiu decindo.

-me cago un pedo,

y sueño,

sueño que alce el vuelo.

y que llegue hasta las narices de quien busca lo bueno.

“ventosidades de las vacas sagradas”.

Cargados deses cheiriños inconfundibles

De simples dixestións, que desprenden na información.

-“peidos dos infernais cus”,

E fedorenta lingua do “político” mal parido.

Que na opinión dos contidos,

so se queda co titular, para engrandecer así seu espiritu mais liberal.

Que pouca capacidade de análises, ante un problema que afecta a sociedade.

E si esa simpleza previra dun ninguén coma min, bueno. Pero que esa simpleza veña do

alcalde do pueblo, prodúceme un pouco de urticaria allea no pensamento.

En si, cando falan de gases, non se refiren só as peidos que poidan votar as vacas involuntariamente, que tamen. Sinon que se inclúe toda a bosta (a merda que cagan), que en descomposición producen metano.  Uns dos compoñentes que están afectando ao cambio climático.

Un non se pode deixar ir pola simpleza dun titular, e a veces hai que baixarse a cruda realidade. ¿vostede non cree, Sr. Alcalde?

O obxetivo é reducir as emisións, e vostede se queda so co peido da vaca.

Xa me imaxino a eses eurodiputados debatendo sobre o asunto, e nese debate un propón meterlle impostos aos peidos das vacas, e eu dende aquí propoño meterlle un tapón no cu.

E vostede Sr. Alcalde?, vostede que propón?.  Para reducir a contaminación.

Porque as dúas propostas anteriores son un pouco absurdas, ainda esperanza teño, por que non son as únicas. Xa hai algunhas iniciativas de aproveitamento. E non é meténdolle unha bolsa plástica no cu a vaca, para encher a bombona de butano.

Pero vostede que propón?

Para la caca,

la caca de la vaca.

E os peidos que se escapan.

Cargados deses Cheiriños que nos atrapan.

Nas “bio-dixestións” que se dan nas redes sociales..

Peidos de vacas que afectan ao cerebro de quen do titular non pasa.

Sexa ou non sexa realidade o que un fala.

A Bosta (la caca de la vaca).

A bosta, unica merda do reino animal con nome propio,

“caca de la vaca”,

que na súa fermentación produce o metano para a calefacción.

Adaptarse o morir, la sociedad tiene que decidir.

Os peidos das vacas, chegando a nosa nariz.

Ainda recordo ese cheiro inconfundible, de cando as vacas estaban debaixo da casa, onde os cheiros mais grandes emanaban cando estabas a arrancar o esterco.

E “chegados a este punto”, a resposta que cave, é aplicar as ideas que temos, hasta que aparezan outras con cheiros mais agradables.

Tras esas “ventosidades” de los gases intelectuales, que sobrepasan los limites de los  titulares. Entremos a fondo sobre lo que pienso, tocante a la reorganización de cualquier impuesto, hasta alcanzar el objetivo propuesto. (T.B.A.).