lunes, 25 de marzo de 2019

Cultura e política.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Cultura e política.
¿acaso non son a mesma película?

Cultura institucional, política de espectáculo.
E dende aquí,
Una denuncia a ese juego macabro.

En La puesta en escena de los candidatos.
Lo literal de los relatos, que no nos lleve a engaños.

La influencia de los actos culturales, el lenguaje político posicionado como vendedor de actos que gratifican el espíritu.

Un marketing, un negocio, propaganda en cada acto onde presentan sua causa.

Modelos sociales,
modelos de conducta, modelos comerciales,
representativos de las sociedades.

Perfectamente ficcionada, la vida ya solo se entiende a través del espectáculo.
Todo supeditada a la victoria o al fracaso.

La amplitud del mensaje, restaurando una y otra vez esa realidad ficcionada en la locura de la vida. La cultura política.

Leamos la mente y seamos optimistas.
La digitalización de la cultura.
La mediatización de la Política.

Corrijamos cada uno de los puntos de vista.
En Trayectoria mental y existencial del que porta el mensaje.

Porque siempre seguirá habiendo narrativa, con capacidad de juicio, con una critica al “vicio”.
Con un lenguaje de impacto continuo,
con nos breves guiones que nos lleven por el camino elegido.

El poder económico, el poder político.
La cultura subvencionada y la inteligencia artificial del hominido.

Todo esta manipulado, por los algoritmos que estamos creando.

Inocente inocente, yo en el presente. Un sueño diferente.
La política y la relación con la cultura. todo por agradecer al pueblo, todo su esfuerzo.

Tendencias de un futuro mucho mejor.
Discurso de autor, intentando influir en el espectador.

El relato encontrando la audiencia,
transmitiéndole el mensaje de grandeza,
capaz de cambiar su naturaleza.

Domingo 17-03-2019

Un cambio, necesitamos un cambio.
Que nos mantenga a buen recaudo.

Ya le esta constando a la sociedad dar el paso en la evolución y comprenderse como un todo.

“<<yo soy el que acostumbro>>”
En el juego de la vida, tiempo que nos determina.

Sobre o escenario, eu escribindo algo. Entou na terraza do pancho, e dende aquí observo duas partidas de cartas, que de vez en cando intercambian pareceres en algunha xogada.
Domingo de tarde apacible, logo baixarei a Tuiy que hai desfile.
Desfile de comparsas fantasticas, o “carnaval institucional” que foi trasladado polo mal tempo, pola auga que caeu naquela fecha prevista para a festa.

se parecen las bacanales fiestas de los carnavales, a las fiestas del paraíso.?
irradiaran tanta alegría?, y sera tanta la satisfacción en sus almas, que se desprenderán de la carne entrando en tiempo de coáresma.?

“<<¡Oh Helios, cuánto los embelleces!>>” que deslumbran en la fantasía de sus vidas.

Vencidos por la apariencia, desfilan los sueños envueltos en disfraces de cuento. Y ese fulgor que los rodea, los hace parecer pequeños ángeles liberados de su conciencia.
¡que maravilla es la fiesta!
Que deleite, al contemplar tanto ingenio en la mente.


Eruditos en las artes escénicas, sin que ningún órgano valla a su bola,
van todos las células a la bola del cerebro.
Historias que se van entrelazando en el pensamiento de los humanos.

Y para cerrar el acto, sobre el escenario el alcalde deste cuento del que yo invento, Repartiendo los premios.

Estrañas crenzas, camiños das culturas,
En Tuiy sacando conxeturas.


Domingo 24-03-2019, cando son as 18:39.

El sueño de la razón. La razón del sueño.

Dia calmado, o sol da tarde fai largas as sombras de calquer cousa que se lle poña diante. Estou en Guillarei na do meu sobriño tomando unha cervexa. Logo irei hasta Tuiy, pois hai festa pagana, o enterro do bacallau como escusa, irei pasar un bo momento e tomar algunha nota, de tan misteriosa procesión.

Carnaval eo enterro do “Bacallau”,
As 19:30horas, Eu xa sentado na do “Boby” nunha das mesas altas que ten na entrada.
Tomando nota, uo dando a nota, segun se mire. Todo para marcar os limites.
Logo empezaran as coplas.

Aparquei o coche xunto ao río, e polas rúas da histórica cidade, subín hasta a praza de San Fernando, alí onde comezaría a procesión ao santo.
con bachatas e musica salsa sae o bacallau para ser incinerado, tiempo soñado.

Organizan as comparsas,
os gañadores do desfile de carnaval portan sobre andia, o espiritu da festa pagana.
E tras eles, en pobres e finxidos queixumes disfrutando das multitudes.
Todos eses querendo sentir colectivamente unha desgracia disfrazada.
E como “becerros de oro” portan los señores el decoro, disfrazados todos de negro, como manda el guión del entierro.
Ese sentirse parte da manda que avanza enfebrecida, por unha desgracia ficticia.
O enterro do bacallau,  tras a morte do “comercio” local. (antes que eu recorde, non se facía nada),

A xente agrupase ao redor do palco da musica, onde xa comezou o espectáculo,
A xente espera ansiosa polas coplas e recoplas, que satisfagan as expectativas creadas.
Esperan criticas, alegrías, risas.
Esperan que astutas sexan suas coplas.
Aínda que  algúns non se queden ca letra.

Catro artistas da palabra sobre o palco, (a priori, logo resiltou que era un pequeno grupo para amenizar o momento),e  o Vendedor da O.N.C.E. sin perder a  oportunidade para vender o cupon para hoxe.
Achéganse os reporteiros dos distintos medios, buscan a foto mais axeitada para que poida saír mañan na portada.
E Achegase ao son de “Batuca” o bacallau, onde lle rezaran as coplas.
A alegría desborda seus espiritus, e danzan cos brazos en alto gritando proclamas de escándalo. Tras eles como espiritus buscando a divinidade, achegase un grupo cargado de queixumes, con comentarios irelevantes.
No medio da multitude, sobresale a cabeza do alcalde por riba das dos demais,e non por que fora mais listo, senón porque é mais alto un cacho.
Que mal se escoita dende a posición que me atopo, estando detrás do escenario, donde entra o son rebotado.
“donde están cantos somos? Cantos somos donde están ?”
“donde están cantos somos? Cantos somos donde están ?”
“donde están cantos somos? Cantos somos donde están ?”
Escoitase de fondo.
Difinitivamente, que mal escoito, dende a posición que me topo.
Un expectaculo de música, sin copla algunha, “mi gozo en un pozo”.
Pouco perdo entón, por non escoitar muito.

E a golpe de “Xulio Iglesias”, (o cantante non o político, aínda que o espectáculo era parecido). Soa un bolero que aburre ao pueblo, que ansioso estaba pola copla popular de “escarnio e maldicir”.
O alcalde acercase ao “Burladero”
para sacar fotos cos primeiros,
falqueado polos seus “Anxeles de Charly”,
sacando fotos do evento.
e fai un “selfi”, e veselle contento.

As comparsas sintense apagadas,
Parece mais unha verbena que a despedida do carnaval. Isto eo que ten que sexa institucional.
“voto” de menos aqueles tempos, que ainda que groseros, tiñan algo mais de merito.
E siguen ca “cabritiña”, música festiva, que non cadra co enterro da sardiña.
 E vese de fondo bailar a algunha xente. Van todos vestidos de “góticos”, con esa vestimenta, que parecen sacados de cualquier novena negra.

Observo de lejos sus movimientos y los veo retorciéndose en sus adentros,
bailando en sus sueños.
Decaiu o “Furor” da masa, no ficticio enterro,
e sigue a verbena, e nada do que era en tempos.
Unha verbena de pueblo como as de antes, ¡nin que Berlanca fora o director!. 


mentras canta o “xouman Popular”, (por que se esperaba outra cousa), Con esa música de pelicula “Guapa guapa y guapa”. A cousa aburría, E a golpe de “sabanera, salta o publico a tocar e arrancaron co bacallau para darlle via.
E xa van indo as almas en pena, cara a traseira da area panorámica donde se ia facer a fogueira para queimar o “Meco”.
E vanse alonxando sin a “devida Gracia”, deixando ao presentador amenizar a verbena.
A corredoira esta chea de xente, que no pracer que da o descanso dominical, pasean dun a outro lado creando ambiente.

No palco soa “viaje con nosotros a mil y un lugar, y disfrute, y disfrute de todas las cosas buenas que estan al pasar.”
Olvidaronse das coplas, e da satírica Política?, ou as normas eran demasiado estreitas e ninguén se apuntou nas listas.

Eu apuro os últimos tragos da cervexa, e vou tras eles, tras eses espiritus que estan de festa, E que cada un, faga o ridículo como queira.
E nese camiñar, tocando o réquiem polo carnaval, vai toda a comitiva real.
Eu deixome ir con toda aquela algarabía, un pouco distante, pois nunca fun de muito bullicio. E xa chegando ao lugar onde se vai queimar o espiritu do bacallau, un forte cheiro a “xofre ”, que tras unha chispa que provoca a explosión, comenza a arder o meco.
E Todas aquelas sombras que estaban ao redor do circulo, escomenzaron a rotreceder tras o incendio. Parecían almas ao redor do lume do inferno,  Estaba tocando o fin do entierro.  E eu ia retirarme cara aos meus aposentos, cando o destino fixo que me cruzara con un vello amigo, o cal invitoume a tomar unha cervexa con el, e alá fomos ao Pilar.
Feudo “Popular” con metástase  de “ciudadanos”,
Alí estaban uns poucos de candidatos,  alí no “Empíreo” estaba noso alcalde con todos seus anxos, tamen estaba aquel “arcanxo” que se move tras as sombras dos partidos.

Y en medio de esa magia, fuera de toda lógica,  
Pase delante de ellos como si fuese uno más en la función. Y la comunicación no verbal reflejaba una “Tensión institucional. Allí en medio de los personajes mas influyentes del pueblo, allí vi yo, un sueño.
Un sueño roto,
un sueño loco,
y a comenzar de nuevo con otro proyecto.

Para mañan, “O Telón do vello Teatro principal”.




Estan chegando, xa se acerca o son


No hay comentarios:

Publicar un comentario