PORCA MISERIA
Loitando sempre por todo aquilo que nos interesa.
Porca miseria,
morren como ratas,
movendose através das alcantarillas,
animais asustados,
escapando dos peligros,
depredadores da misma especie,
intentan extermínalos,
usando calquer tipo de sistema,
son humanos atacando a outros humanos,
porca miseria.
Que facer nos aquí,
tamen temos nosos pequenos problemas,
que si as festas son grandes ou pequenas,
que si non arranxan isto, “é unha pena”,
porca miseria.
Te desahucian polas tuas penas,
e en plena rua te quedas,
Problemas son os presupostos,
e as ilusións dos que governan,
problemas son as necesidades,
que non temos cubertas.
Porca miseria,
sempre tendo que solucionar nosos problemas.
¿Cales son eses problemas?
A cada un, os que lle molesten,
a uns a caza maior (elefantes),
a outros a caza de ratas (siria),
a uns o baile folclórico,
a outros a tormenta,
alguns sufren pola fame,
outros pola guerra,
outros nos queixamos que non vacían a papelera,
porca miseria,
sempre tendo que solucionar cada un seus problemas.
Os nenos non teñen ordenador na escuela,
bombardearon toda a aldea,
as augas se contaminan,
parte dos presupostos,
teñen que ir para festas,
“son os turistas quen nos alimentan,”
porca miseria.
Que meus fillos ballan a unha boa escola,
Que aprendan unha vida boa,
Donde co tempo non choren suas penas.
Como parte da misma especie,
Todos os problemas nos afectan,
Cando lastimas un dedo do pe,
Todo o corpo sufre e se entera,
E todo el o recupera,
Porque si todo isto non ocurrira,
A morte nos espera,
Porca miseria,
“si no te estas quieto, te encierro en el coche como antes,”
unha mai educando o seu fillo, escoitase de fondo.
¿con isto que nos espera?,
porca miseria.
¿Cales son nosos problemas?
A chuvia que non cae,
O sol que non chega,
O vento que sopla,
A brisa que non refresca,
Porca miseria.
¿Cal é a organización?
Que polo noso ben nos espera.
Salvaguardar o individuo,
Que el nos sustenta,
Porca miseria.
Uns loitan polo mar,
Outros pola terra,
Uns loitan polo amor,
Outros por alguen que os queira.
Loitamos por todo aquilo que temos na cabeza,
Nosos fillos,
nosas casas,
noso pobo,
nosas vidas,
¿e loitamos con sentido?,
¿Ou loitamos según nos chega?,
¿Temos claro noso destino?,
¿Temos claro cal é a meta?,
Porca miseria.
Loitemos pola humanidade enteira,
Os medicos nos hospitais,
Os labregos na terra,
Loitemos polas igualdades,
Acabemos ca miseria,
Cubramos as minimas necesidades,
Que a nós, nos afectan,
Vida esta de eternos dilemas,
Horrores que non merman,
Porca miseria.
¿Cómo solucionar todo aquilo que nos interesa?
sábado, 29 de junio de 2013
miércoles, 26 de junio de 2013
Cultura, Teatro, Patrimonio
Cultura, teatro,
patrimonio,
Tuiy, cidade de arte
dramatico.
Aun en ruinas y con la
apariencia de que algún día tuvo tejado, prosigue su función aun sin escenario,
el antiguo teatro.
En el primer acto, con
elocuente gallardía parece el alcalde, sobre el pueblo que esta en ruinas.
A su lado, como en todo
acto oficial, aparece la curia, tras ellos están algunas gentes del pueblo, los
bufones que tiene cual quier gobierno. El público, que no esta ni se le espera,
contempla el acto primero desde lo alto, cuando en este mundo los bancos
regalaban dinero. Eran tiempos de oro para el ladrillo, todo el mundo se iba a
dedicar al fornicio, para llenar tanto edificio.
El alcalde subiéndose al
estrado toma la palabra.
-me es muy grato estar
hoy aquí y Bla Bla Bla Bla Bla Bla Bla Bla Bla Bla Bla Bla Bla……………continuara.
San Xoan.
La relación con el mundo,
La interactuación del espíritu con el inframundo.
La interactuación del espíritu con el inframundo.
Un monte de fiuscas danzando ao son dos tempos,
Fogueiras con mistura de sentimentos,
As lapas queiman a consistencia da materia,
Deixando ir a enerxia que conteñan.
Asi son as fogueiras na noite das meigas.
Enerxia limpa no Olimpo das bestas.
Fogueiras con mistura de sentimentos,
As lapas queiman a consistencia da materia,
Deixando ir a enerxia que conteñan.
Asi son as fogueiras na noite das meigas.
Enerxia limpa no Olimpo das bestas.
“por San Xoan a sardiña pinga no pan”
Cultura na degustación de calquer pensamento que preste no momento.
Cultura na degustación de calquer pensamento que preste no momento.
Chegada a tarde dun Domingo claro de vran.
Preludio da noite mais
corta do ano.
Dispostos a queimar parte
do pasado,
E no ritual da fogueira,
Quedar Purificando.
Mística noite de San
Xoan,
Lume ardende,
sardiña quente,
Resplandor impaciente,
A ritmo de merengue.
Fogueira ao son de
rancheras,
Candelas da Costa Blanca
Orquesta,
Tradicións que mudan,
A golpe de comisións de
festas,
Festexeira noite de San
Xoan.
Sentido profundo renegado,
Na imaxinación do pasado.
Miradas pérdidas,
En cantantes populares,
Pasodobles,
arte para que a xente
baile.
Noite de San Xoan.
Razonable ou real,
Baile ancestral,
Festexo popular.
Pagano ritual,
Noite se San Xoan.
Cristales Rotos.
Resuenan Clarinetes.
Música, instrumentos.
Bandas, conciertos.
Escuelas, maestros.
Conservatorios,
pretextos.
Resuenan los sonidos en
los templos,
Claustros, catedrales,
Iglesias, cubiertos,
Sicología del estudio,
Distancias universales,
Enseñanzas por caudales,
Tristes universidades.
Sonidos graves del
clarinete,
Del Santo que esta
presente.
Sonidos agudos
Del que al fondo esta
mudo.
Silencios impertinentes,
De las gentes ausentes.
Impunes notas al viento.
Sonidos que nos elevan
hasta la puerta de lo organizado,
Sonidos callados.
Armonías de un cuerpo
sagrado.
Pensamientos de lo
deseado,
Amar para ser amado,
Reino de los esclavos.
Ternura del tiempo
instaurado,
Estaciones que van
pasando,
Primavera,
Que asoma cada año.
Brotan las flores,
Cantan los ruiseñores,
Sopla el viento,
Y un nuevo sueño.
Miel, que en laborioso
trabajo,
Bajo el sol del amanecer
hasta el ocaso,
La abeja pone su
entusiasmo,
Y en el descanso de lo
imaginado,
Saboreas la miel en los
labios.
Suenan los clarinetes en
el templo,
Sonidos que te llevan ha
dentro,
Hasta el más profundo de
tus sueños.
Olores del campo,
Sabores frescos de los
años,
Ilusiones de cosechar
buen grano.
Reflejo sutil del espejo,
Mirada pérdida de lo
hecho,
Movimientos que conservan
lo bello,
Hermoso sueño del
silencio.
Suspira la primavera,
Acaricia el aire su
cuerpo,
Las hojas van a su
encuentro,
Tesoro oculto,
Bajo el arco de colores,
Que inspira mis sueños.
Suenan palabras,
Se las lleva el viento,
Se repiten,
En esos viejos pueblos,
Donde el hacer suscita
suspicacias,
Hasta de las gentes que callan.
Mirada preocupada,
Al ver vacías las
butacas.
Crédito de lo hecho,
Absurdo juicio de lo
estrecho.
Éxito del que fracasa,
En el intento que otros
no alcanzan.
Se callan los clarinetes,
Se callan las gentes,
Viven su sueño.
martes, 25 de junio de 2013
Estudiantes da Xirila
Estudiantes da Xirila.
Camiños polos que nos leva a vida.
Enseñanzas que nos marcan,
a supervivencia como experiencia,
A Esther da Xirila miña primeira maestra. A clase estaba xunto á cruz, un pouco mais abaixo do cruce dos catro camiños do Lopo. Despois de botarlle de comer o gando, dende a do Pancho para chegar alí, tiñamos que pasar polo Pozo Lameiro, (camiño que ven dende a Costa do Venancio ata o Atrio da Guía), paso de augas con terras blandas que casi todo o ano estaba cheo de lama. Aínda que ese tramo non era o máis difícil da travesía que tiñamos que percorrer ata chegar á escola. Para sortealo subíamos polo muro de pedra que quedaba a esquerda, cun desnivel de tres metros co campo dabaixo e dun metro con respecto ó camiño, podias caír ó abismo ou de fuciños enriba da lama revolta con merda cando era tempo de labradio.
Despois de sortear as barreiras da naturaza, o medo chegaba na curva do Merda Seca, aquel balcón frente á taberna do Valdo, onde os cans sacaban a cabeza entre as rexas e ladraban coma se nos fosen comer. Corríamos ata chegar á do Amado, alí, a salvo do primeiro perigo, tomábamos alento no pequeno traxecto que nos levaba ata a do Manolo do Pato, entón xa tiñamos que estar atentos, ó imponente caserío Imdiano, (casa abandonada na finca do curiña), e aquelas historias que nos contaban de que alí habitaba unha Pantasma, que collía a todo neno que solo por ali pasara, e nós todos xuntiños non fora ser que se enganara. As veces mirabas, reflexada nos cristais das rotas ventanas, a silueta dunha muller que en silencio nos observaba.
Enfrente estaba a entrada do Julio Primavera, que xa non sei se lle tiñamos mais medo ós cans que a él, pero como a casa estaba aló ó fondo do carreiro, dende que nos detectaban dábanos tempo fuxir, que ese era outro sufrimento, por que xusto detrás do muro tiñamos que enfilar correndo unha subida chea de seixos, cos cans do Tola pola banda esquerda e os do chuvias pola dereita no alto como cans guardians das tinieblas, estes eran mais perigosos, pois eran cans de raza Loba e sin muros nin vallas cos deteñan. A primeira parte na coroacion da costiña, facíase procurando facer o menor ruido posible, observando por onde podía vir o inimigo, si lograbas alcanzar o mais alto sin ser detectado, que so iso acontece de pascuas en flores, invadíache toda unha sensación de alivio. Pero a maioría das veces tiñas que por os tacóns no cú, como se fose tras tua a morte, cans que os fixo o demo para o medo dos nenos.
Os do Tola deixaron a portiña aberta, aqueles catro ou cinco cans, ladradores pero poucos mordedores, mantíñanos acorralados contra o muro, e todos cagadiños de medo, que unha cousa era o refran e outra o que nos temeramos, largo facíasenos o tempo que tardaba aquela vella miuda, en sacar os cans do férreo marcaxe que nos tiñan, e como cada dia que nos collían, a vella decia sempre as mesmas palabras,
-“non teñades medo que non fan nada”.
e nos polo Baixo diciamoslle,
-“pois metaos con vostede na cama que a nos, maldita a gracia nos fai o carallo dos cans que nos ladran.”
Tamen é verdade que preferíamos a eses pequenos charlatáns, porque unha vez que a Muller chegaba, defendíanos dos cans que polo alto xa acechaban, xustiza dos que polos pelos se salva.
Fose por uns ou por outros motivos, chegar tarde alí onde iamos a aprender, faise demasiado repetitivo, e coma sempre que chegas tarde, seguro hai castigo.
Metíanos naquel cuarto que tiña a o fondo no lado esquerdo, a mestra dende a mesa o tiña a dereita, como si fose ela goberno, e nos oposición. Todo aquel cuarto de castigo estaba feito de tablas estreitas, palabras vacías e resonantes dos que no outro lado aprendian, as motas de polvo que se observaban naquel raio se sol que polo ventanuco do alto procedia, dabame para entreterme todo o tempo que de castigo tiña.
Xa no pupitre, ca pizara e pizarrillo trazaba miñas primeiras palabras escritas, garabatos cargados de imaxinación, ilusións de nenos, principios dos nosos pensamentos, a comunicación cos millores medios.
Antes de saír, a mestra collía aquel moneco de follalata, e dándolle corda preguntaba.
-“dentro ou fora”
Uns decían “dentro”, e outros decíamos “fora”,
e que a lingua quede fora, que dentro se afoga,
e este foi o relato dun día na escola da Xirila a profesora.
Camiños polos que nos leva a vida.
Enseñanzas que nos marcan,
a supervivencia como experiencia,
A Esther da Xirila miña primeira maestra. A clase estaba xunto á cruz, un pouco mais abaixo do cruce dos catro camiños do Lopo. Despois de botarlle de comer o gando, dende a do Pancho para chegar alí, tiñamos que pasar polo Pozo Lameiro, (camiño que ven dende a Costa do Venancio ata o Atrio da Guía), paso de augas con terras blandas que casi todo o ano estaba cheo de lama. Aínda que ese tramo non era o máis difícil da travesía que tiñamos que percorrer ata chegar á escola. Para sortealo subíamos polo muro de pedra que quedaba a esquerda, cun desnivel de tres metros co campo dabaixo e dun metro con respecto ó camiño, podias caír ó abismo ou de fuciños enriba da lama revolta con merda cando era tempo de labradio.
Despois de sortear as barreiras da naturaza, o medo chegaba na curva do Merda Seca, aquel balcón frente á taberna do Valdo, onde os cans sacaban a cabeza entre as rexas e ladraban coma se nos fosen comer. Corríamos ata chegar á do Amado, alí, a salvo do primeiro perigo, tomábamos alento no pequeno traxecto que nos levaba ata a do Manolo do Pato, entón xa tiñamos que estar atentos, ó imponente caserío Imdiano, (casa abandonada na finca do curiña), e aquelas historias que nos contaban de que alí habitaba unha Pantasma, que collía a todo neno que solo por ali pasara, e nós todos xuntiños non fora ser que se enganara. As veces mirabas, reflexada nos cristais das rotas ventanas, a silueta dunha muller que en silencio nos observaba.
Enfrente estaba a entrada do Julio Primavera, que xa non sei se lle tiñamos mais medo ós cans que a él, pero como a casa estaba aló ó fondo do carreiro, dende que nos detectaban dábanos tempo fuxir, que ese era outro sufrimento, por que xusto detrás do muro tiñamos que enfilar correndo unha subida chea de seixos, cos cans do Tola pola banda esquerda e os do chuvias pola dereita no alto como cans guardians das tinieblas, estes eran mais perigosos, pois eran cans de raza Loba e sin muros nin vallas cos deteñan. A primeira parte na coroacion da costiña, facíase procurando facer o menor ruido posible, observando por onde podía vir o inimigo, si lograbas alcanzar o mais alto sin ser detectado, que so iso acontece de pascuas en flores, invadíache toda unha sensación de alivio. Pero a maioría das veces tiñas que por os tacóns no cú, como se fose tras tua a morte, cans que os fixo o demo para o medo dos nenos.
Os do Tola deixaron a portiña aberta, aqueles catro ou cinco cans, ladradores pero poucos mordedores, mantíñanos acorralados contra o muro, e todos cagadiños de medo, que unha cousa era o refran e outra o que nos temeramos, largo facíasenos o tempo que tardaba aquela vella miuda, en sacar os cans do férreo marcaxe que nos tiñan, e como cada dia que nos collían, a vella decia sempre as mesmas palabras,
-“non teñades medo que non fan nada”.
e nos polo Baixo diciamoslle,
-“pois metaos con vostede na cama que a nos, maldita a gracia nos fai o carallo dos cans que nos ladran.”
Tamen é verdade que preferíamos a eses pequenos charlatáns, porque unha vez que a Muller chegaba, defendíanos dos cans que polo alto xa acechaban, xustiza dos que polos pelos se salva.
Fose por uns ou por outros motivos, chegar tarde alí onde iamos a aprender, faise demasiado repetitivo, e coma sempre que chegas tarde, seguro hai castigo.
Metíanos naquel cuarto que tiña a o fondo no lado esquerdo, a mestra dende a mesa o tiña a dereita, como si fose ela goberno, e nos oposición. Todo aquel cuarto de castigo estaba feito de tablas estreitas, palabras vacías e resonantes dos que no outro lado aprendian, as motas de polvo que se observaban naquel raio se sol que polo ventanuco do alto procedia, dabame para entreterme todo o tempo que de castigo tiña.
Xa no pupitre, ca pizara e pizarrillo trazaba miñas primeiras palabras escritas, garabatos cargados de imaxinación, ilusións de nenos, principios dos nosos pensamentos, a comunicación cos millores medios.
Antes de saír, a mestra collía aquel moneco de follalata, e dándolle corda preguntaba.
-“dentro ou fora”
Uns decían “dentro”, e outros decíamos “fora”,
e que a lingua quede fora, que dentro se afoga,
e este foi o relato dun día na escola da Xirila a profesora.
viernes, 21 de junio de 2013
Esperadla despiertos
“El sonido de sus voces
queda cubierto por las risas ajenas” La Foule.
Canto por no llorar,
Río por no cantar,
Que profundo mi pesar.
“Dejaros llevar por el
gentío que tira de vosotros y vos empuja,”
¿Donde sacar la furia del
gentío que nos lleve a la igualdad en lo básico?,
¿Como despertar eses
pensamientos de unidad?.
¿Como podemos definir la
miseria?
Para luego depositar la
creencia de que se puede erradicar.
“El día que llegue a
vuestras casas la miseria, os ha de preguntar; ¿Cuál es lo mínimo que precisáis
antes de que os vallais a suicidar?.
En verdad os digo, que aquello
que penséis hoy, mañana será cumplido.
Y vuestra miseria será la
más mísera de ser humano que este vivo”.
Repartid a cada una de
las gentes lo que preciséis, antes de que llegue la miseria a vuestras casas”. (N.E.
26-3,2).
“esperadla despiertos”.
jueves, 20 de junio de 2013
Rio Muiños
Rio Muiños,
Augas que sons leva,
Augas miudas polas pedras,
Incesante miudiño cae,
Que hasta devaixo das follas chove,
“quen se acolle devaixo da folla,
Duas vecez se molla”
Remuiños incesantes,
Augas que nos regan,
Ponte de escudo noble,
De tres estrelas e media lua,
Ponte de union entre culturas,
Canles de comunicación,
Gotas incesantes que caen,
Despois de arrastrarse por as tellas,
Lavadoiro de impurezas,
Historias da realeza,
-¿Sio Tripes que levas,
Con sons de palabras,?
-Melancolía das augas,
xentes con paraugas,
Decentes pausas,
Mormallar incesante desta terra,
Tuiy, humeda cidade,
De constante goteiras,
Alento empañado polo momento,
Sons claros da nosa facenda
Desnudas lagrimas,
Que da arbore gotean,
Frescos aromas da naturaza,
Eternas gotas,
Que o rio leva,
Remuiños ese fermoso barrio,
De Tuiy miña cidade,
Soberbia, a li por onde te atopes,
Augas que sons leva,
Augas miudas polas pedras,
Incesante miudiño cae,
Que hasta devaixo das follas chove,
“quen se acolle devaixo da folla,
Duas vecez se molla”
Remuiños incesantes,
Augas que nos regan,
Ponte de escudo noble,
De tres estrelas e media lua,
Ponte de union entre culturas,
Canles de comunicación,
Gotas incesantes que caen,
Despois de arrastrarse por as tellas,
Lavadoiro de impurezas,
Historias da realeza,
-¿Sio Tripes que levas,
Con sons de palabras,?
-Melancolía das augas,
xentes con paraugas,
Decentes pausas,
Mormallar incesante desta terra,
Tuiy, humeda cidade,
De constante goteiras,
Alento empañado polo momento,
Sons claros da nosa facenda
Desnudas lagrimas,
Que da arbore gotean,
Frescos aromas da naturaza,
Eternas gotas,
Que o rio leva,
Remuiños ese fermoso barrio,
De Tuiy miña cidade,
Soberbia, a li por onde te atopes,
miércoles, 19 de junio de 2013
Buenos días les de Dios, ¿Cómo amanecieron?
“Buenos días les de Dios,
¿Cómo amanecieron?”
“-¿De que sirve a los
pobres enojarse?, mas regio nos pegaran. Es la ley de Caifás: al fregado,
fregarlo más.” Agustín Yañez.
No blasfeméis en el
templo del sentimiento.
Transición de la cultura,
Que camina a destiempo.
Sagrado Don del que va,
Más allá de los tiempos.
Consagración de lo hecho,
Profecía de los
acontecimientos,
Recuerdos que profanan el
pensamiento,
No deshonréis el descanso
de las almas,
Que en la aurora
despertaran los demonios,
Si flaquea la verdad de
las tierras.
“seria como si nos
muriéramos de nuevo y nos sacaran otra vez al entierro.”A.Y.
Resurrección de los
vivos,
Muerte de los
pensamientos.
Hoy es fiesta, fiesta de
bien venida del hermano que se ira.
¿Que dice del aire cuando
no hay viento?
¿Que dice de los
recuerdos?.
¿Que dicen las animas de
lo que fueron?
¿Que dicen los espíritus
de los sueños?.
¿Cual es el tesoro que
hallaron?
Pasado los tiempos.
¿Cuál el sentimiento?
Acariciando los sueños.
Malos son los argumentos,
Que en lo hecho tienen su
despecho.
Malos son los miedos,
Que en el sueño hacen su
derecho.
Malo es el día,
Que dejemos de luchar por
lo nuestro.
Pensamientos que
despiertan de los sueños eternos.
La mente es como un pozo,
Donde al expresar unas
ideas,
Otras detrás están a
brotar.
Vacías de razones,
Las Aguas paradas,
Las Mentes calladas.
Sacad las palabras de
vuestro pozo,
Los recuerdos estancados,
En la búsqueda de la comprensión.
Palabras, simples
palabras,
Del pozo profundo de la
verdad.
Palabras, simplemente
palabras vacías que cabalgan unas encima de otras,
En tormentosos momentos
que a veces acarrean nuestros pensamientos.
Dicen que sois un loco,
Palabras que expresan
poco.
Sentimientos encerrados,
En la mente de los
humanos.
Con la voluntad de la
divina providencia,
Y los conocimientos que
hayamos adquirido,
Podremos lograr el odjetivo.
lunes, 17 de junio de 2013
La Mentira
Esta
La mentira, ¿es todo lo que no es cierto?.
No, si así fuere seria mentira lo que cuento.
Si es cierta la mentira,
Mintamos pues a nuestros adentros,
Siendo cierto lo que espero,
y no me miente mi cerebro.
Mentirosos son los que mienten
Y también los que no entienden,
Por que el que miente sabe,
Que a veces es cierto,
Y el que no entiende la mentira
Da por cierta la sabiduría.
Que raro es esto de la mentira,
Que mueve y remueve sentimientos,
No queremos que nos mientan,
Y asumimos disfraces por ciertos,
La mentira es un cuento,
Que no afecta a mis lamentos,
La mentira es una expresión,
Que todos llevamos dentro,
¿Será verdad lo que cuento?
Mintamos pues diciendo lo cierto,
Que mentira es lo que sobra del acierto,
No digamos más mentiras,
Acreditemos los aciertos,
Mientras innegables sean los sentimientos,
Y si ciertas las hayáis,
Los adornos las negaran.
Que intuiciones no son razones,
Para desprestigiar.
Más si las mentiras son obvias,
Por escabrosas que afectan a la dignidad,
Mentir, a veces es decir la verdad.
Contadme una mentira,
Que la verdad es difícil de encontrar,
Cuando se encuentra mezclada,
Con los pensamientos de la humanidad,
De la persona que lo esta a contar,
La mentira, una seria verdad,
Que siempre hay que tener en cuenta al hablar.
Aunque la ausencia de la verdad,
Nunca es mentira.
¿Será esto que digo verdad?
recuerdos
Imágenes que activan los resortes de la memoria,
Memoria que impulsa la imaginación,
Imaginación que nos lleva a una realidad pasada,
Pasados que marcan los pensamientos de los Pueblos,
Pueblos que imaginan buscando siempre una razón,
Muchas veces sin tener en cuenta,
Que todo es imaginación.
Memoria que impulsa la imaginación,
Imaginación que nos lleva a una realidad pasada,
Pasados que marcan los pensamientos de los Pueblos,
Pueblos que imaginan buscando siempre una razón,
Muchas veces sin tener en cuenta,
Que todo es imaginación.
martes, 11 de junio de 2013
percepcion dos sentidos
l Clero” eso escuche decir, en alguna
de las grandes y largas conversaciones, de aquellas gentes de Pueblo.
El siguiente relato fue casual haberlo escuchado, perdido estaba aquel hombre que se sentó a mi lado, y algún recuerdo de la niñez traía que así decían:
Baixando polas Quiringostas, camiño de xabre con bastantes seixos, acompañado dalgun dos meus hirmans maiores. Camiño fondo, flanqueado por grandes eucaliptos, estes resonaban os días de aire, facendo que percibirás o espíritu do vento. O final do camiño, despois de duas curvas en forma de ese, aparece a ponte da vía do tren,
Vai o tren hacia Portugal,
Cando retorna,
O combolho vemolo pasar,
Camiño de ferro,
Que nos leva,
Dun a outro lugar.
En frente, o aroma do pan fresco da Saravia, recordos de esencias que te fan sonreír. Daquela, tiñanme dito que non pasara por debaixo da vía do tren, cando este transitaba por riva da ponte de ferro, que podía quedar cego. E eu realmente o creía, mente inocente en época de aprender. Sempre ó chegar ao caron da ponte, varias sensacions xurdian na cabeza, o de quedar cego, ¿Cómo seria un mundo de cegos?, ¿aquilo que imaxinou Saramago, quizas?.
Tamen a ponte reflexaba a fronteira mental de ser da aldea ou de Tui, conceptos imaxinarios de calquer territorio, xeneralizando usos e costumes entre os que viven dun e doutro lado da fronteira.
E nos momentos previos a supérala, agudizaban se os seis sentidos,
-Oídos atentos a captar calquer minimo movemento,
-Ollos buscando calquer ruido.
-A pel sensible, poñendo casi os pelos de punta, como si non quixeran deixar nada sin sentido
-Buscando os aromas doutro lado, para poder entrar mais confiado,
-Sabores e sinsabores que podo atopar no camiño, danlle voltas a cabeza, para que non che collan desprevenido.
-A imaxinacion percibindo seus posibles futuros, mais a la, do seu tempo inmediato, tras as fronteiras que creamos no camiño.
A imaxinacion formando parte da supervivencia da especie humana.
Un pequeno paso para o home, un gran paso para a humanidade,
Diluir fronteiras, deixar o tren pasar.
No mismo sitio, o mesmo rapaz, cos recordos de ver os anos pasar, xa non é un camiño fondo e polas Quiringostas en coche consigue rodar, non son os espíritus do vento, e o roce das ramas co aire o pasar.
Según sumas coñecementos, as creencias van se disipando, ainda que ese saber confirme algunha posibilidade de quedar cego, Sempre hai risco de quedar cego de calquer sentido, e a perdida da imaxinacion e un mal mui extendido.
Cegos de imaxinacion estamos, a non ser capaces xuntos de imaxinar un mundo millor, nin tan siquera no basico, e si fallan os soños, non teremos futuro, tan so un presente convulso, na percepción dos restantes sentidos.
Imaxinamos oír a o rival cando preparamos un debate, vemos na imaxinacion a ponte que pretendemos construir, palpamos e imaxinamos en momentos de penumbras, saboreamos con imaxinacion uns pementos de piquillo, ó recitar o asistente o menu que lle escribiron, os aromas na imaxinacion percibidos, fanme pedir un alvarinho.
¿Dónde esta o limite da imaxinacion?
¿Dónde imaxinamos os limites?
Si a cortamos de todo, asi non viviremos,
Cal é enton o limite por arriba, para non perdernos nun mundo de soños donde viviremos.
Si o tren perdía aceite, que non é probable pero si posible, e cuadrara cair unha gota no preciso momento, nas duas dianas negras que son nosas pupilas, o millor, hasta podías quedar cego, seria moita casualidade, ¿pero?
¿As casualidades existen?, ¿será a nosa vida un cúmulo de casualidades?.
¿Será casual que en malos tempos, haxa malos gobernos?
¿Será casual que si eleximos mal, mal seremos gobernados?
¿Será casual que si non facemos nada, nada avanceremos?
¿Será casual que o pobo escoite, e o alcalde cale?
¿Qué podemos facer para que cambien estas casualidades?
El siguiente relato fue casual haberlo escuchado, perdido estaba aquel hombre que se sentó a mi lado, y algún recuerdo de la niñez traía que así decían:
Baixando polas Quiringostas, camiño de xabre con bastantes seixos, acompañado dalgun dos meus hirmans maiores. Camiño fondo, flanqueado por grandes eucaliptos, estes resonaban os días de aire, facendo que percibirás o espíritu do vento. O final do camiño, despois de duas curvas en forma de ese, aparece a ponte da vía do tren,
Vai o tren hacia Portugal,
Cando retorna,
O combolho vemolo pasar,
Camiño de ferro,
Que nos leva,
Dun a outro lugar.
En frente, o aroma do pan fresco da Saravia, recordos de esencias que te fan sonreír. Daquela, tiñanme dito que non pasara por debaixo da vía do tren, cando este transitaba por riva da ponte de ferro, que podía quedar cego. E eu realmente o creía, mente inocente en época de aprender. Sempre ó chegar ao caron da ponte, varias sensacions xurdian na cabeza, o de quedar cego, ¿Cómo seria un mundo de cegos?, ¿aquilo que imaxinou Saramago, quizas?.
Tamen a ponte reflexaba a fronteira mental de ser da aldea ou de Tui, conceptos imaxinarios de calquer territorio, xeneralizando usos e costumes entre os que viven dun e doutro lado da fronteira.
E nos momentos previos a supérala, agudizaban se os seis sentidos,
-Oídos atentos a captar calquer minimo movemento,
-Ollos buscando calquer ruido.
-A pel sensible, poñendo casi os pelos de punta, como si non quixeran deixar nada sin sentido
-Buscando os aromas doutro lado, para poder entrar mais confiado,
-Sabores e sinsabores que podo atopar no camiño, danlle voltas a cabeza, para que non che collan desprevenido.
-A imaxinacion percibindo seus posibles futuros, mais a la, do seu tempo inmediato, tras as fronteiras que creamos no camiño.
A imaxinacion formando parte da supervivencia da especie humana.
Un pequeno paso para o home, un gran paso para a humanidade,
Diluir fronteiras, deixar o tren pasar.
No mismo sitio, o mesmo rapaz, cos recordos de ver os anos pasar, xa non é un camiño fondo e polas Quiringostas en coche consigue rodar, non son os espíritus do vento, e o roce das ramas co aire o pasar.
Según sumas coñecementos, as creencias van se disipando, ainda que ese saber confirme algunha posibilidade de quedar cego, Sempre hai risco de quedar cego de calquer sentido, e a perdida da imaxinacion e un mal mui extendido.
Cegos de imaxinacion estamos, a non ser capaces xuntos de imaxinar un mundo millor, nin tan siquera no basico, e si fallan os soños, non teremos futuro, tan so un presente convulso, na percepción dos restantes sentidos.
Imaxinamos oír a o rival cando preparamos un debate, vemos na imaxinacion a ponte que pretendemos construir, palpamos e imaxinamos en momentos de penumbras, saboreamos con imaxinacion uns pementos de piquillo, ó recitar o asistente o menu que lle escribiron, os aromas na imaxinacion percibidos, fanme pedir un alvarinho.
¿Dónde esta o limite da imaxinacion?
¿Dónde imaxinamos os limites?
Si a cortamos de todo, asi non viviremos,
Cal é enton o limite por arriba, para non perdernos nun mundo de soños donde viviremos.
Si o tren perdía aceite, que non é probable pero si posible, e cuadrara cair unha gota no preciso momento, nas duas dianas negras que son nosas pupilas, o millor, hasta podías quedar cego, seria moita casualidade, ¿pero?
¿As casualidades existen?, ¿será a nosa vida un cúmulo de casualidades?.
¿Será casual que en malos tempos, haxa malos gobernos?
¿Será casual que si eleximos mal, mal seremos gobernados?
¿Será casual que si non facemos nada, nada avanceremos?
¿Será casual que o pobo escoite, e o alcalde cale?
¿Qué podemos facer para que cambien estas casualidades?
lunes, 10 de junio de 2013
paseando pola veira do minho
Fantasia do pensamento,
Melancólicos paseos pola
vida,
Abrumadoras forzas
misteriosas.
Vella cidade de Tuiy,
¿Por qué este noso
asombro o contemplarte?
¿Por qué ese aire de
resignacion,
O mirarte cair en ruinas?.
Estas pedras que miramos
amontonadas,
non son as mismas donte,
e cando mañan as
contemplen,
non seran as que
admiramos hoxe.
Todo cambia na vida,
Todo se muda e
transforma,
Camiñando vamos paso a
paso,
Sumidos nos nosos tristes
pensamentos.
Paseos por camiños que
non son alleos,
Oculos de regos,
Desagúes fuleros,
Madeiros do paseo.
Concepto irónico do
tempo,
Na procura dalgun
coñecemento.
Desesexo onírico do
contento.
“Que Buscas??
Que Busco??
Je je,
A locura ou a cordura??
O entender ou non
entender??
Que mais da!!
Cada un o é todo,
Cada un o é nada.
Ja ja.”
Buscamos sempre unha razón,
Un algo que nos confirme
que o estamos a facer ben.
Buscamos unha seguridade,
Para os tormentos que
temos no pensamento.
Buscamos solucións,
sentimentos que temos por
momentos.
e según se mire o
espacio-tempo,
podemos desesperar no
intento.
tomemolo con paciencia,
que malo sera,
que non se domine a
percepción.
Do que esta sucedendo.
Institucións
territoriais,
Organizacións sin
alianzas,
Gobernos sin esperanza,
Intereses de servicios,
de cidades que caen en
precipicio,
Monstruos e monstruosidades,
Dignificación na vida.
Garantía da sociedade.
Imperio de alianzas,
Estructuras sociais que
non alcanzan.
Causas que cautivan a esperanza,
Cuidado co precipicio,
Que acarrea a sociedade.
Que lenta mente mata,
A esgrimida palabra,
¿Que escandalo faranos
sair en procesion?,
Para que en libre
conclusión,
Paseemos nosos defectos.
E ca ilusión poñamos noso
asombro,
No simple concepto.
Misteriosos monstruos,
Fantasía do pensamento.
viernes, 7 de junio de 2013
noite de San Xoan
É a noite na que os mortos
Despertan dos seu soños eternos,
E os espiritus, vagan a traves das tinieblas,
O sol desaparece no horizonte,
Para non volver a reflexar seus raios
Nos rostros desvaidos dos humanos.
O Branco apagado cor dos esqueletos,
Reflexan en todos aqueles que os miran
Un frio intenso na sua ialma,
Unha imaxen insipida do seu propio ser.
Caera sobre todos nos un enemigo,
Pra xustificar nosa xa derota en vida,
Dún fraxil e eterno corazón.
Escoitaranse voces o lexos,
Nosos gritos de pracer,
A sangre correra a traves dos anos,
Tocando un dia seu fin.
1
Esqueletos branquecidos
Sombras da noite
Espiritus dos infernos
Noite estraña de San Xoan.
2
Estrelas que vides doutros mundos
Pensamentos inquietos dos vivos
Por algo que foi e sera
Noite estraña de San Xoan.
3
Sombras da noite
Portales que van levar
¿é unha festa ou algo mais?
Noite estraña de San Xoan.
4
Pensamentos inquietos dos vivos
Sentimentos calados dos espiritus
Por algo que vai pasar
Noite estraña de San Xoan.
5
Portales que van levar
Ladridos de cans inquietos
Esplandor da fogueira
Noite estraña de San Xoan.
6
Sentimentos calados dos espiritus
Somentes cinza no chan
E a xente que se vai
Noite estraña de San Xoan.
7
Ladridos de cans inquietos
Mortos e vivos,
A quen temeran?
Noite estraña de San Xoan.
Despertan dos seu soños eternos,
E os espiritus, vagan a traves das tinieblas,
O sol desaparece no horizonte,
Para non volver a reflexar seus raios
Nos rostros desvaidos dos humanos.
O Branco apagado cor dos esqueletos,
Reflexan en todos aqueles que os miran
Un frio intenso na sua ialma,
Unha imaxen insipida do seu propio ser.
Caera sobre todos nos un enemigo,
Pra xustificar nosa xa derota en vida,
Dún fraxil e eterno corazón.
Escoitaranse voces o lexos,
Nosos gritos de pracer,
A sangre correra a traves dos anos,
Tocando un dia seu fin.
1
Esqueletos branquecidos
Sombras da noite
Espiritus dos infernos
Noite estraña de San Xoan.
2
Estrelas que vides doutros mundos
Pensamentos inquietos dos vivos
Por algo que foi e sera
Noite estraña de San Xoan.
3
Sombras da noite
Portales que van levar
¿é unha festa ou algo mais?
Noite estraña de San Xoan.
4
Pensamentos inquietos dos vivos
Sentimentos calados dos espiritus
Por algo que vai pasar
Noite estraña de San Xoan.
5
Portales que van levar
Ladridos de cans inquietos
Esplandor da fogueira
Noite estraña de San Xoan.
6
Sentimentos calados dos espiritus
Somentes cinza no chan
E a xente que se vai
Noite estraña de San Xoan.
7
Ladridos de cans inquietos
Mortos e vivos,
A quen temeran?
Noite estraña de San Xoan.
Telmo Alfaya Pérez
foto. Javier Alvarez Rivadulla
jueves, 6 de junio de 2013
ofrenda a Jesus sacramentado
“¿no os atrae el misterio
profundo,
de mil cosas inútiles,
viejas, polvorientas?
El espíritu de esas cosas
pasadas,
Un mundo de sensaciones
esfumadas
en la lejanía de los
tiempos.”
El fin de las almas en el
purgatorio,
El pecado eterno de un
dios tenebroso.
.“Delegado regio en la
ofrenda del Santísimo”
El silencio del demonio,
El predicar de un brujo,
El maldecir de un
clérigo.
.“Jesús sacramentado,
No Reino de Galicia,
Mezcla de divino e
humano”
Las tinieblas del
infierno,
La debilidad de los vivos,
El sueño de los muertos.
.“Alcaldes de ciudades,
Que añoran antiguas
capitales”
El cáliz de la sangre,
El fin del recuerdo.
El presente de los
hechos.
.“Procesións,
Institucionais tradicions,
Símbolos de identidade,
Dunha Galicia particular.
El fuego del pecado,
la justicia del ser
humano,
la ira de nuestros hermanos.
.“Solemnes dificultades económicas”,
Das xentes nas antiguas
capitales,
Las penas en los
recuerdos,
las alegrías en los
sueños,
.ofrendas gratuitas que
esperan o sacramento,
dunha nova conversión,
gañando de novo as
eleccións,
que apacigüe seu sufrimento,
el atardecer del
encuentro,
el ideario del guerrero,
el lazarillo del pueblo,
la verdad de la piedra
filosofal.
.¿que aconteceu no
medievo de 1669?
La leña del árbol
sagrado,
La absoluta verdad,
La absurda realidad.
.A Coruña, Lugo, Ourense,
santiago, Mondoñedo, Betanzos, Tui,
Santo entierro,
Santo encuentro.
Santos que lleva el
pueblo.
Gobiernos que se lo
gastan en paseos.
Con los dineros que le
saca al pueblo.
miércoles, 5 de junio de 2013
unha jran cornetada.
A cornetada, tradición
moi arraigada nesta nosa terra, trala morte dun dos casados,
E si o viudo
arrexuntabase outra vez, durante sete noites seguidas faciase soar o ronco son
dos cornos, para que o espiritu do morto fuxira, e asi poder emprender unha
nova vida, sin a inxustiza dos recordos que dictan que un pasado sempre foi
millor.
A cornetada, tradición
que foi cambiada, xa non son eses agradables sons (1), que nun largo tempo
cubrian as xentes desta terra. Agora soan estridentes, chillidos impertinentes(2).
Donde a morte en vida dos estafados, desahuciados, marxinados, maltratados,
malpensados, buscan as almas en pena dos gobernos que non solucionan seus
problemas.
E cando a desesperación
apoderase destas almas en vida, fan soar os sons destemplados dos humanos,
durante os días que lle restan ata o fin dos seus días, ou ata resarcir o
prexuizo recibido polos propios humanos(3).
Os gobernantes teñen que
escoitar o ronco son da xustiza, para que seu espíritu mude
Nunha nova vida.
(1) Os ideales.
(2) os caudales.
(3)Nunca o faran contra
outra especie animal. neste caso culpan a Dios de non telos protexidos das
garras do enemigo.
martes, 4 de junio de 2013
o vento
Tuiy, miña cidade.
Na fortuna e na derrota.
Esta o camiño.
“o vento murmuraba,
Soñaba,
Mais non dormía.”
Na fortuna e na derrota,
As duas levan a misma
gloria.
Os ventos eran continuos,
O río estaba crecido,
O tempo era calido,
Baixo o sombrío.
a fortuna e a derrota,
Ambas camiñan da man,
Na ventura do soñado
Sendo fortuna si foi ben pensado,
Derrota si mal
imaxinado,
Tuiy, miña cidade.
Gardate de tanta
vanidade,
Comunicate con humildade.
Que na fortuna e na
derrota,
a paciencia tamen se
agota.
E na gloria do prometido,
O fracaso de non haber
cumplido.
Tuiy, miña cidade.
¿Qué mal fixemos nos?
Para merecer estes
gobernantes.
“o vento murmura,
Soña,
Mais non esta dormido.”
Suscribirse a:
Entradas (Atom)