Camiños polos que nos leva a vida.
Enseñanzas que nos marcan,
a supervivencia como experiencia,
A Esther da Xirila miña primeira maestra. A clase estaba xunto á cruz, un pouco mais abaixo do cruce dos catro camiños do Lopo. Despois de botarlle de comer o gando, dende a do Pancho para chegar alí, tiñamos que pasar polo Pozo Lameiro, (camiño que ven dende a Costa do Venancio ata o Atrio da Guía), paso de augas con terras blandas que casi todo o ano estaba cheo de lama. Aínda que ese tramo non era o máis difícil da travesía que tiñamos que percorrer ata chegar á escola. Para sortealo subíamos polo muro de pedra que quedaba a esquerda, cun desnivel de tres metros co campo dabaixo e dun metro con respecto ó camiño, podias caír ó abismo ou de fuciños enriba da lama revolta con merda cando era tempo de labradio.
Despois de sortear as barreiras da naturaza, o medo chegaba na curva do Merda Seca, aquel balcón frente á taberna do Valdo, onde os cans sacaban a cabeza entre as rexas e ladraban coma se nos fosen comer. Corríamos ata chegar á do Amado, alí, a salvo do primeiro perigo, tomábamos alento no pequeno traxecto que nos levaba ata a do Manolo do Pato, entón xa tiñamos que estar atentos, ó imponente caserío Imdiano, (casa abandonada na finca do curiña), e aquelas historias que nos contaban de que alí habitaba unha Pantasma, que collía a todo neno que solo por ali pasara, e nós todos xuntiños non fora ser que se enganara. As veces mirabas, reflexada nos cristais das rotas ventanas, a silueta dunha muller que en silencio nos observaba.
Enfrente estaba a entrada do Julio Primavera, que xa non sei se lle tiñamos mais medo ós cans que a él, pero como a casa estaba aló ó fondo do carreiro, dende que nos detectaban dábanos tempo fuxir, que ese era outro sufrimento, por que xusto detrás do muro tiñamos que enfilar correndo unha subida chea de seixos, cos cans do Tola pola banda esquerda e os do chuvias pola dereita no alto como cans guardians das tinieblas, estes eran mais perigosos, pois eran cans de raza Loba e sin muros nin vallas cos deteñan. A primeira parte na coroacion da costiña, facíase procurando facer o menor ruido posible, observando por onde podía vir o inimigo, si lograbas alcanzar o mais alto sin ser detectado, que so iso acontece de pascuas en flores, invadíache toda unha sensación de alivio. Pero a maioría das veces tiñas que por os tacóns no cú, como se fose tras tua a morte, cans que os fixo o demo para o medo dos nenos.
Os do Tola deixaron a portiña aberta, aqueles catro ou cinco cans, ladradores pero poucos mordedores, mantíñanos acorralados contra o muro, e todos cagadiños de medo, que unha cousa era o refran e outra o que nos temeramos, largo facíasenos o tempo que tardaba aquela vella miuda, en sacar os cans do férreo marcaxe que nos tiñan, e como cada dia que nos collían, a vella decia sempre as mesmas palabras,
-“non teñades medo que non fan nada”.
e nos polo Baixo diciamoslle,
-“pois metaos con vostede na cama que a nos, maldita a gracia nos fai o carallo dos cans que nos ladran.”
Tamen é verdade que preferíamos a eses pequenos charlatáns, porque unha vez que a Muller chegaba, defendíanos dos cans que polo alto xa acechaban, xustiza dos que polos pelos se salva.
Fose por uns ou por outros motivos, chegar tarde alí onde iamos a aprender, faise demasiado repetitivo, e coma sempre que chegas tarde, seguro hai castigo.
Metíanos naquel cuarto que tiña a o fondo no lado esquerdo, a mestra dende a mesa o tiña a dereita, como si fose ela goberno, e nos oposición. Todo aquel cuarto de castigo estaba feito de tablas estreitas, palabras vacías e resonantes dos que no outro lado aprendian, as motas de polvo que se observaban naquel raio se sol que polo ventanuco do alto procedia, dabame para entreterme todo o tempo que de castigo tiña.
Xa no pupitre, ca pizara e pizarrillo trazaba miñas primeiras palabras escritas, garabatos cargados de imaxinación, ilusións de nenos, principios dos nosos pensamentos, a comunicación cos millores medios.
Antes de saír, a mestra collía aquel moneco de follalata, e dándolle corda preguntaba.
-“dentro ou fora”
Uns decían “dentro”, e outros decíamos “fora”,
e que a lingua quede fora, que dentro se afoga,
e este foi o relato dun día na escola da Xirila a profesora.
No hay comentarios:
Publicar un comentario