domingo, 30 de mayo de 2021

alimentando a alma

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

referente a os “bancos de alimentos”,


éstes, como fiel reflexo da impotencia ou incompetencia Política, para evitar a miseria que nos rodea.


Estas noticias créanme sentimentos enfrentados, alegres e enfoscados. grato pola colaboración a os necesitados. Triste, por non ser quen “como sociedade”, de garantir o “básico”, sin ter que ir mendigar a ningun lado.


Prexuicios absurdos, en contextos abstractos.


xuntarse con amigos,

para que en placenteras tareas do día a día, melloremos o mundo que nos rodea.

Consumamos esos placeres que a vida nos pon diante,

saboreando todos e cada un dos seus matices,

gocemos da rareza que é a vida.

Disfrutando en todo momento

do consciente pensamento.

E así, alcanzar a tranquilidade da nosa alma.


Todos somos necesarios nálgun sentido,

apoiemos aquilo que poida ser bo para o colectivo.


Los abrazos que se desean,

están cargados de los Dones que uno lleva.

Y con solo pensarlo,

se desencadena en nuestro interior una satisfacción plena.

Si los deseos son de ética buena


Gustame ese “alento do mar”,

que eleva o animo de quen esta a escoitar.

Gustame a música que me fai soñar.


Como pequenas divinidades protectoras,

representadas en cada nota que dan.


Facendo Chegar aos nosos oidos

os sons do paraiso-



Xoves 24 de decembro do 2020 cando son as 11:00 horas, na terraza do bar pancho eu só. Despois de bastante tempo sin ler prensa en papel, voulle dar un repaso a os titular do Atlántico Diario. Eo primer titular hacia donde se me van os ollos reza así:

“o déficit público se quintuplica en España hasta octubre ao chegar ao 7,14% do PIB.”.

- deudas eternas que serán saciadas cando San Xoan baixe o dedo, penso eu.

“manteñen o rumbo”, comezan as vacunas. A batalla pola liberación das almas, désas almas perdidas que estan pechadas nas suas casas todos os dias dende que se decretou a pandemia.

Un aplauso a “Xela Arias”, por todo o legado que nos deixou do seu pensamento humano. As letras Galegas fanlle o merecido homenaxe.




Como peregrino incansable.

buscando la razón,

sin nunca alcanzarle.


Viendo la luz siempre al final del túnel,

cruzando el prisma de sus costumbres,

iluminando de sentido cada rincón de lo conocido.


El Oráculo desgranando la razón se observa al fondo.

Exponiendo minuciosamente todo el talento guardado en el consciente de los humanos. todo esta allí, para disipar las dudas a cualquier pregunta que planteemos.


<< Verba autem nea non praeteribunt >>

<< Veritas Domin manet in aeternum >>

<< Tu autem idem ipse es, anni tui non deficient >>



entre las zarzas escondido,

se encuentra el fruto prohibido.

Sabor amargo de lo desconocido.


Sublime, o pensamento que nos define.


O carnaval permanente das redes sociais.


-o “instinto animal”, levamos a deixar gardada toda “nosa memoria”.

Un sinfin de datos, esparcidos polas nuves dos informáticos.


Murmuramos nas letrinas das redes sociais,

ca bífida lingua de “esquerdas” e “dereitas” soltando as barbaridades,

sin a mais mínima reflexión das partes.


Catro son os que arman escandalo,

sendo mais pesados que unha vaca en brazos.


Cuiden seu vocabulario.



E co humor propio do capricho.

Pregoan algúns misteriosos milagros,

que en maravilla e abundantes, lisonjean suas partes.


Outros mal falantes, describen os horrores das outras artes.



Os hai tamen, “que ricos en boas palabras”, e sin mais animo que compartir aquilo que mais lles entusiasma. Nos enseñan o millor que a vida nos garda.


Tamen hai artistas de distintas cores, sóns e emocións.

Cánticos cheos de pensamentos oníricos que arrastran os sentidos.



Fantásticos!!

pues “el tiempo a todos nos alcanza y a todos nos iguala”.

La vida es un juego donde elegimos ser influenciados por el saber. El saber relacionarse con los demas, el saber relacionarse con uno mismo, el saberse consciente en el presente.



¿por que retroceden as “Democracias” no conxunto do mundo?.

Pois as democracias non son un todo absoluto, e a libertade hai que defendela a cada minuto. Eternamente, sin cair na melancolía de calquer pasado. Pois este sempre sera doutro xeito recordado.


¿por que os “Pobos”, agachan a cabeza ante as dictaduras que entran?

¿que facer, si as circunstancias se prestan?.

“eu perdono algunhas veces, Deus perdona sempre e a natureza nunca.”



- - -

















no camiño interior que nos leva polas almas do pasado, recordo vivo da conexión divina entre humanos. cargados de maxia, que nos fai sentir parte inseparable deste mundo que nos rodea.

Confianza e fe,


na Galiça, acollemos a os celtas, e estes integráronse da millor maneira. Logo acollemos a os romanos, pois traian unha boa organización e alguns bos inventos.

Logo viñeron os suevos, os vandalos e os alanos, ainda que como os outros, roubaran en moitos pueblos, tamen os acollemos.

Logo acollemos a os godos, a os visigodos, e a todos cantos se acercaban por este pobo.

Eo pobo Galaico observando o acontecido, collendo o millor de cada “Tribu”, consigue que todos acaben facendo usos e costumes do noso entorno.

-unha copa de viño, acompañada dun amigo.

E Si chega outra “tribu” cunha millor proposición, non dudaremos en adaptarnos a ocasión.



Na historia da terra donde vivo,

hai lugares que merece a pena coñecer,

lendas e mitos que reconfortan o espiritu.

Riqueza cultural do medio rural.




Historias que poñen e quitan “señoríos” según o poder establecido.

La turba, la masa enfurecida accediendo al bastión de la cultura.


Tiempos aquellos de asedios constantes,

de innobles señores, que batallan por sus posiciones.



alimentando a alma, cos desexos de conseguilo.



Si centramos a estratexia nos “novos empregos”, fallarenos antes de concretar os supostos,

a izquierda?. Cando o reloxo xira a contra “norma”.

O paro?. Un concepto humano.

A deuda?. Unha pública conciencia.

O fracaso?. Iso que a natureza deixa de lado.

As portas xiratorias?. Un invento para que non escape o frío en inverno.

O dedo?. Guiado polo concepto que temos de nos mesmos.

O pais?. O viño que se dí, de aquí.



A economía de subsistencia nas sociedades modernas.

Con capacidade de producción, garantindo un “minimo” a pobación.


“ a millor medicina?. Unha boa alimentación.

Fonte de toda condición.


“fonte pura, donde beberemos a realidade sin mezcla.”

o pobo famélico de boas palabras que axiten sua alma.





De celebración en celebración, pasamos o tempo confabulando.

Creando na nosa imaxinación, gloriosos actos.


Ao redor da candea, revoloteaba unha luciérnaga.

Medidas de gracia, para quen alcanza.



Medio século, un nada.

E seguimos sendo uns nenos, na maravillosa aventura da vida.

Compartindo momentos, construindo noso propio intelecto.


No camiño, rituais que reconfortan o espititu.

Nese camiñar a traves do tempo,

nese camiñar polo universo.




Que non sepan como, non os convirte en culpables do que somos.

A vida cambia día a día, hora a hora. E nin uns, nin outros, acertan cas recetas (obsoletas), para que non teñan miseria no seu “pobo”. Ou país, ou familia, ou ou ou … .


na casa daquel home, ninguen pasa fome.





martes, 25 de mayo de 2021

o camiño de Santiago

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

o camiño de Santiago é como o cauce dun Gran rio, donde os peregrinos son as gotas de auga que conforman o caudaloso camiño.

En tempos do Xacobeo, hai enchentas que regan as aldeas aledañas,

creando novos afluentes, novos lugares por donde peregrina a xente.

Un Xubileo eterno no presente do noso consciente.


Peregrinando por Gallaecia,

Terra Santa en cada recuncho que un pisa.

Peregrinando por cada parroquia,

por cada capela, por cada lugar sagrado da nosa terra.


Das mans de Eu Pelayo un canteiro, mais das miñas mans que ese día funlle de pinche, é ese peregrino que marca o camiño. (o peregrino que esta na foto).


e ao mirar cara o destino que un quer alcanzar,

“peregrino son tus huellas el camino y nada más”

“Peregrino non hai camiño, faise camiño o andar” .



domingo, 16 de mayo de 2021

Pepe o Sastre


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Pepe o Sastre.

Pepiño para os amigos.


Sendo pequeño toda unha vida,

un dos grandes que coñecin.


-Paciencia e constancia.

E se a burra se pon terca, como ao touro bravo, corda larga. Xa se cansara de facer o parvo.


Gústanme esas amistades que sempre teñen agochado algo para refrescas a gorxa.

Gústame ese animo alegre, que comparte cos presentes.

Eu era un neno cando o coñecin, de camiño a escola, alí no cruceiro do monte donde tiña súa pequena sastrería, E un rincón cheo de golosinas.

Que co cheiro, alimentaba noso desexo de comelas.


-tamen os domingos pola tarde diante da igrexia da guía, donde nos reuniamos os rapaces dos barrios mais cercanos, aparecía pepe co seu Seat 124 e abrindo de capo, surtíanos de toda unha variedade de golosinas.


E hai sigue.

Don Jose é un deses homes que comprometidos ca causa, que non deixa de levar o “avituallamiento” necesario para o almorzo dos que estan traballando no entorno.


Home de boa fe, parrandeiro por natureza.

Sastre e carpinteiro, que enseguida che monta un “meco” para festexar calquer evento.


Un saudo compañeiro.


 

sábado, 15 de mayo de 2021

vapores inestables


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Vapores inestables


os que celebran mais a derrota das ideas dos “outros”, que a victorias das suas, é porque estan faltos de ideas.

Os que lamentran mais victoria das ideas dos “outros”, que a derrota das súas, é porque están faltos de ideas.

E tanto uns como outros, reflexionan pouco.


vapores inestables,

corrientes de pensamientos “inefables”.

que se creen en la posesión de la verdad absoluta.

Y no dejan espacio para la duda.


¿que es la vida?, si para ella no tenemos preguntas.


Confundimos ideas tras as pancartas que conteñen “proclamas”.

Sicopatías extrañas.

Axitando a idea forza viral que satisfaga nosas ansias de venganza.


Ruidosos e enfurecidos ante a incomprensión do mundo no que vivimos.


Que simple seriamos,

si fiamos todo a unha soa causa,

a un só motivo na confrontación das masas.

E sempre entra millor unha “proclama”, que un desenrolado programa.

E Todo ven dado polo que uns é outros imos falando.


¿por qué?

¿por qué ese odio desenfrenado de lo otro?

¿por qué esas comparaciones odiosas que definen lo propio?

¿por qué nos lleva ese pensamiento a los extremos opuestos?

Sintiendo en nosotros todos los desenfrenados egos.


Parecen agraciados con el don de la comprensión,

y agravidos ante cualquier “símbolo”,

en una simple visión, definen todo su mundo.


¿por qué un símbolo acoge a tantos adeptos? ¿tantos ineptos?

¿por que en una bandera, entienden una lucha contra el sistema?

¿por qué y para qué? Tanta injuria callejera.


El arte escénico de las partes,

la puesta en escena de la realidad que nos lleva.


El pensarse siempre enrabietados,

los hace sufrir demasiado, llegando a querer su propio fracaso.


Vapores inestables.


“teatro, la vida es puro teatro”

igual que en el escenario, todo es relato.

Sabores amargos, que algunos tienen, al querer ser algo.

Dulces los sabores de lo soñado, que algunos tienen” al observarlo.


-¡Yo fui la Victima!, gritan en su foro interno.

Y al exteriorizarlo,

enarbolan sus Instintos Mas Básicos.

El individual concepto que tienen de si mismos,

los lleva por ese camino de confrontación,

incapaces se sentir lo divino.

La grata experiencia del consciente colectivo.


Non me gusta esas loitas viscerales na conciencia dos mortales.

Cargando con palabras envenenadas seus discursos,

pois a mais minima, Unha chispa ea tomar polo cú “todo canto Marta fiou”.


No xa, si ao final quen vai ter a culpa, é o “Oxixeno”, por entrar nesa “atmósfera” de vapores inestables.



jueves, 6 de mayo de 2021

Non me gusta non.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Non me gusta non.

Que rompan o silencio do Pai Minho.


Non me gusta que veñan romper o silencio das tranquilas augas do Minho.

E todo por “divertimento”.

Non me gusta a “velocidade”, con que deterioramos o medio.


Silencio do Minho.

Un minuto de silencio polos animaliños.


Deberíamos como sociedade, non só deixar de patrocinalo,

sinon de prohibilo.

De prohibir todo desenfreno, camuflado como “deporte” punteiro.

Vergoña dos gobernos.


¿o evento non esta na Rede Natura?

¿e ésta, permite estas locuras?


Non me gusta, non.

Por muito “elenco”, que teña a atracción de circo.

Non me gusta, non.

Poñen en “Estrés” o entorno donde vivo.


Imaxinadevos por un momento,

que se rompe o silencio.


¿Imaxidades a eses “animais” do rio,

sin escapatoria para fuxir. o que van sufrir?



E pondo o grito no ceo,

Suplicando por un infernal treboento.

Cragado de furacanados ventos.

E se suspenda o evento.


E sobre nós caindo lostregos,

aturuxos desesperados dos monstruos.

Que compiten por destruir o entorno.


Non me gusta non,

unha humanidade incapaz de correxilo.


pra qué?

¿Pra qué a adrenalina os faga sentir mais vivos?

¿para pasar un momento divertido?


Un saudo.

E perdón, si algun se sentiu ofendido.

Eu perdoareille polo ruido, cando sean capaces de sentirse parte das augas que profanan sin sentido.


Non me gusta non.

Que rompan o silencio do Pai Minho.




sábado, 1 de mayo de 2021

os “Maios”,

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

os Maios,


para que non entren os burros.

Dicen os mais entendidos no asunto.


Un “cántico alegre” de benvida, no rexurdir do noso consciente.


Para sentir este mundo,

dicen os profetas mais profundos.


Para que non entren as meigas,

dicen os que non teñen conciencia.


Para que non entren en “Nós” os “Maios”,

os perezosos cansancios que atinxen ao noso animo.


No laberinto eterno que temos de nos mesmos,

unha idea “pagana”, que chega ao presente dos nosos tempos.