domingo, 30 de mayo de 2021

alimentando a alma

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

referente a os “bancos de alimentos”,


éstes, como fiel reflexo da impotencia ou incompetencia Política, para evitar a miseria que nos rodea.


Estas noticias créanme sentimentos enfrentados, alegres e enfoscados. grato pola colaboración a os necesitados. Triste, por non ser quen “como sociedade”, de garantir o “básico”, sin ter que ir mendigar a ningun lado.


Prexuicios absurdos, en contextos abstractos.


xuntarse con amigos,

para que en placenteras tareas do día a día, melloremos o mundo que nos rodea.

Consumamos esos placeres que a vida nos pon diante,

saboreando todos e cada un dos seus matices,

gocemos da rareza que é a vida.

Disfrutando en todo momento

do consciente pensamento.

E así, alcanzar a tranquilidade da nosa alma.


Todos somos necesarios nálgun sentido,

apoiemos aquilo que poida ser bo para o colectivo.


Los abrazos que se desean,

están cargados de los Dones que uno lleva.

Y con solo pensarlo,

se desencadena en nuestro interior una satisfacción plena.

Si los deseos son de ética buena


Gustame ese “alento do mar”,

que eleva o animo de quen esta a escoitar.

Gustame a música que me fai soñar.


Como pequenas divinidades protectoras,

representadas en cada nota que dan.


Facendo Chegar aos nosos oidos

os sons do paraiso-



Xoves 24 de decembro do 2020 cando son as 11:00 horas, na terraza do bar pancho eu só. Despois de bastante tempo sin ler prensa en papel, voulle dar un repaso a os titular do Atlántico Diario. Eo primer titular hacia donde se me van os ollos reza así:

“o déficit público se quintuplica en España hasta octubre ao chegar ao 7,14% do PIB.”.

- deudas eternas que serán saciadas cando San Xoan baixe o dedo, penso eu.

“manteñen o rumbo”, comezan as vacunas. A batalla pola liberación das almas, désas almas perdidas que estan pechadas nas suas casas todos os dias dende que se decretou a pandemia.

Un aplauso a “Xela Arias”, por todo o legado que nos deixou do seu pensamento humano. As letras Galegas fanlle o merecido homenaxe.




Como peregrino incansable.

buscando la razón,

sin nunca alcanzarle.


Viendo la luz siempre al final del túnel,

cruzando el prisma de sus costumbres,

iluminando de sentido cada rincón de lo conocido.


El Oráculo desgranando la razón se observa al fondo.

Exponiendo minuciosamente todo el talento guardado en el consciente de los humanos. todo esta allí, para disipar las dudas a cualquier pregunta que planteemos.


<< Verba autem nea non praeteribunt >>

<< Veritas Domin manet in aeternum >>

<< Tu autem idem ipse es, anni tui non deficient >>



entre las zarzas escondido,

se encuentra el fruto prohibido.

Sabor amargo de lo desconocido.


Sublime, o pensamento que nos define.


O carnaval permanente das redes sociais.


-o “instinto animal”, levamos a deixar gardada toda “nosa memoria”.

Un sinfin de datos, esparcidos polas nuves dos informáticos.


Murmuramos nas letrinas das redes sociais,

ca bífida lingua de “esquerdas” e “dereitas” soltando as barbaridades,

sin a mais mínima reflexión das partes.


Catro son os que arman escandalo,

sendo mais pesados que unha vaca en brazos.


Cuiden seu vocabulario.



E co humor propio do capricho.

Pregoan algúns misteriosos milagros,

que en maravilla e abundantes, lisonjean suas partes.


Outros mal falantes, describen os horrores das outras artes.



Os hai tamen, “que ricos en boas palabras”, e sin mais animo que compartir aquilo que mais lles entusiasma. Nos enseñan o millor que a vida nos garda.


Tamen hai artistas de distintas cores, sóns e emocións.

Cánticos cheos de pensamentos oníricos que arrastran os sentidos.



Fantásticos!!

pues “el tiempo a todos nos alcanza y a todos nos iguala”.

La vida es un juego donde elegimos ser influenciados por el saber. El saber relacionarse con los demas, el saber relacionarse con uno mismo, el saberse consciente en el presente.



¿por que retroceden as “Democracias” no conxunto do mundo?.

Pois as democracias non son un todo absoluto, e a libertade hai que defendela a cada minuto. Eternamente, sin cair na melancolía de calquer pasado. Pois este sempre sera doutro xeito recordado.


¿por que os “Pobos”, agachan a cabeza ante as dictaduras que entran?

¿que facer, si as circunstancias se prestan?.

“eu perdono algunhas veces, Deus perdona sempre e a natureza nunca.”



- - -

















no camiño interior que nos leva polas almas do pasado, recordo vivo da conexión divina entre humanos. cargados de maxia, que nos fai sentir parte inseparable deste mundo que nos rodea.

Confianza e fe,


na Galiça, acollemos a os celtas, e estes integráronse da millor maneira. Logo acollemos a os romanos, pois traian unha boa organización e alguns bos inventos.

Logo viñeron os suevos, os vandalos e os alanos, ainda que como os outros, roubaran en moitos pueblos, tamen os acollemos.

Logo acollemos a os godos, a os visigodos, e a todos cantos se acercaban por este pobo.

Eo pobo Galaico observando o acontecido, collendo o millor de cada “Tribu”, consigue que todos acaben facendo usos e costumes do noso entorno.

-unha copa de viño, acompañada dun amigo.

E Si chega outra “tribu” cunha millor proposición, non dudaremos en adaptarnos a ocasión.



Na historia da terra donde vivo,

hai lugares que merece a pena coñecer,

lendas e mitos que reconfortan o espiritu.

Riqueza cultural do medio rural.




Historias que poñen e quitan “señoríos” según o poder establecido.

La turba, la masa enfurecida accediendo al bastión de la cultura.


Tiempos aquellos de asedios constantes,

de innobles señores, que batallan por sus posiciones.



alimentando a alma, cos desexos de conseguilo.



Si centramos a estratexia nos “novos empregos”, fallarenos antes de concretar os supostos,

a izquierda?. Cando o reloxo xira a contra “norma”.

O paro?. Un concepto humano.

A deuda?. Unha pública conciencia.

O fracaso?. Iso que a natureza deixa de lado.

As portas xiratorias?. Un invento para que non escape o frío en inverno.

O dedo?. Guiado polo concepto que temos de nos mesmos.

O pais?. O viño que se dí, de aquí.



A economía de subsistencia nas sociedades modernas.

Con capacidade de producción, garantindo un “minimo” a pobación.


“ a millor medicina?. Unha boa alimentación.

Fonte de toda condición.


“fonte pura, donde beberemos a realidade sin mezcla.”

o pobo famélico de boas palabras que axiten sua alma.





De celebración en celebración, pasamos o tempo confabulando.

Creando na nosa imaxinación, gloriosos actos.


Ao redor da candea, revoloteaba unha luciérnaga.

Medidas de gracia, para quen alcanza.



Medio século, un nada.

E seguimos sendo uns nenos, na maravillosa aventura da vida.

Compartindo momentos, construindo noso propio intelecto.


No camiño, rituais que reconfortan o espititu.

Nese camiñar a traves do tempo,

nese camiñar polo universo.




Que non sepan como, non os convirte en culpables do que somos.

A vida cambia día a día, hora a hora. E nin uns, nin outros, acertan cas recetas (obsoletas), para que non teñan miseria no seu “pobo”. Ou país, ou familia, ou ou ou … .


na casa daquel home, ninguen pasa fome.





No hay comentarios:

Publicar un comentario