y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Cando a miña capacidade de expresión non alcanza a suficiente razón, ea miña mente precisa comunicación, “colgo” unha foto “elocuente”, e espero os comentarios das Xentes.
con lectura entretenida,
Para que en libre debate falemos das Artes.
Esas que sin precio aviso, mudan nosas conciencias e nosa consciencia. Como Sociedade, como humanidade.
E no leve susurro percibido, sigo na procura do meu obxetivo.
“ ser capaz de convencer a os que ostentan o poder, da necesidade de Garantir o Básico a todo individuo.”
si, falamos de Política,
do Arte de comunicarse entre as xentes,
nas mais amplias e diversas labores humanas.
Primeiro intento da novela que meus miolos me estan propoñendo.
Dependera dos comentarios, si sigo ou a aparto. Para seguir buscando ese “Fío” donde expoñer todo canto miña mente dicta.
Nota: (ir a ultima paxina.)
A divina cidade.
Tuiy no imaxinario da humanidade.
Cando eran as 12:00 horas do Miercoles 29 de Decembro do 2021, estando eu sentado a tomar unha bifana no bar do “Feirón” en Valença do Minho. Día cuberto de nuves con febles chuvias de vez encando, en cada recuncho un murmullo vivo das xantes que buscan mercar ou vender algo, baixo un manto de toldos entrelazados perfectamente para que non chova debaixo, os ferros donde descansa toda súa firmeza, fortemente fixados con cordas e trinquetes que van ou veñen de todos os lados.
Toda unha obra de inxeniería dos feirantes, que montan cada miércoles antes de que o sol desperte e dende que a humanidade anda por estes presentes.
Enton tomo miña libreta e escribo:
“-a miña realidade como humanidade.”
Pouso o bolígrafo, doulle un trago a cervexa, enrolo un pitillo e a mirada vaiseme polo posto ambulante que xusto teño diante. a mirada recorre todo un surtido de tarteiras, sartens, tixeiras, tenedores, cuchillos e un feixe mais de utensilios, ferramentas practicas para uns dos traballos mais divinos. O de convertir o que nos da a Naturaleza en exquisitos alimentos.
O Sentido da vista neses momentos é o que predomina, casi non escoitas esa algarabía que se forma por veces, meus ollos van pasando pouco a pouco dun puesto a outro.
Flores, un carro de flores de diversas cores, verdes roxos violetas amarillos azuis e un largo etcétera. pechas os ollos e inspiras. Creas e recreas mentalmente seus aromas. Ese fragancia a lavanda, ese aroma a romero, esa esencia de gardenias que sempre me cautiva a alma. Abro os ollos e de novo a mirada é a que manda, sigue cruzandose cas xentes que pasan cargadas de ilusinóns, cas mans cheas de bolsas, roupa roupa e mais roupa, de todos os estilos e para todos os gustos. Laranxos, maceiras, pexegueiros, limoeiros, van camiño de ser grandes frutais, nos eidos das casas “señoriais”.
A mirada centrase no posto das aves, pitos de recría, galiñas ponedoras, patos, pavos.
Os paxaros engaiolados, canarios mansos, canarios bravos, periquitos e papagayos. Pintados das mais deliciosas formas, que me levan a concentrarme no seu saltarin baile, e uns e outros se cruzan no delimitado espacio que o presente lles ten marcado. Sobre o pequeño columpio parece que esta cantando, e pouco a pouco comenzo a escoitalo, un cántico suave e limpio, cando os sentidos da vista e dos oidos coincidiron náquel fermoso paxariño.
E de repente desperta o sentido do oido con todo seu alcance,
Os murmullos incesantes das xentes invaden meus tímpanos,
e a vista desaparece por completo deixandome prácticamente cego, e todo ao meu redor comenza a formar unha paixase sonora que inundaba todo meu sentir.
-un cachorro tres bifanas tres super bock e unha cola. Pide a rapaza que atende as mesas do pequeño bar de feira, a os que estan no remolque donde esta montada a cociña e as neveras da bebida.
E difícil de descodificar todos eses sonidos xuntos, volvin a intentar escoitar o paxariño, e xa non fun capaz de disfrutar dos seus encantos. Neses momentos xa tiña todos os sentidos equilibrados, e situaban-me no entorno do mercado.
Xentes que veñen das comarcas limítrofes, deducialo polos acentos a hora de comunicarse entre eles.
Si algunha gota de auga cae, as xentes acollense baixo ese manto de toldos que facendo grandes pasillos cubertos, cubren todo tipo de xenero, Eu pido unha cervexa mais e pecho a libreta, queria saborear a cerveza eo momento sin ter que deixar constancia de todo canto se me cruza polo pensamento.
Enton escoitase un gran grito, e tras un sobresalto todos nos xiramos a un unísono. Un de aqueles pequenos “charcos” enriba dos toldos, movido polos suaves ventos, deu cair sobre a cabeza dunha señora.
E tras o silencio inicial, e comprobar que non habia mais mal que ter que cambiarse para non ter esa roupa mollada enriba. Rexurde o murmullo ao redor dos infortunios. O bo rato que estiben alí sentado, non caiu do ceo ningun charco mais, e os murmullos dos infortunios se van.
Saudas a un que outro coñecido, pois dende fai cincuenta anos que que ando por estes lugares, formando parte da flora e da fauna deste paisaxe.
Sigo dandolle voltas a cabeza de como encaixar toda a “novela” do futuro que me espera, e venseme ao pensamento a obra da “Divina Comedia”. e si Dante se fixo acompañar do Gran Poeta, ¿por qué non apoiarme eu tamen en algúns dos grandes das letras?.
Levantei a cabeza, e alí estaba sentado diante miña, Dante Alighieri, na misma mesa no bar do feiron en Valença.
Despois dunha vida subindo e baixando montañas, e tras fuxir das garras dos depredadores que o acechaban, que a un pelo de mosca estiveron de comelo. Miravase alegre, como cando un esta satisfeito polo traballo feito.
-Non o dudes, pois todos aqueles pensamentos que deixamos escritos, dixome como si estivera lendo miñas elucubraciones, son para alimentar aos espíritus que os lean e así resucitar unha vez mais no consciente que este presente.
Si, sabia perfectamente que era fruto da miña imaxinación, pero alí estaba sonreinte, como si fose eu un recordo que lle gustaba. E a min valiame como punto de apoio, mara mover as ide@s que levo dentro.
-a donde vas?, e por que reclamas miña compañía? Dixome Dante.
-non sei donde vou, contesteille, E preciso que alguen me acompañe, porque levo anos dandolle volta a os miolos, eu eu solo non dou feito, e todo para alcanzar o obxetivo que me marquei, E metido nesa realidade que sinto, fago o esforzo por conseguilo, e nada alcanza a tranquilidade do meu espiritu.
E pensei en ti, como antes pensara noutros. E nas cirscunstancias prescisas, aparece algun para darme seu apoio.
-pois desfaite da pereza, deciame dante, que é o peor m al que ten a natureza. e comeza a andar, que a algun lado as de chegar.
- ¿e en que punto do espacio-tempo enton empezo obra?, pregunteille a Dante.
-Aquí e agora, contestoume sin vacilar un instante.
E así empeza esta historia:
nun pequeño outerio que esta situado xeográficamente nun cruce estratéxico, ao caron das cuencas dos rios Louro e Minho. erguense as fortalezas da “Cidade de Tuiy” sobre un gran santuario da antigüedade.
no noroeste da península ibérica, nun territorio que abarca todo ao norte do río Douro hasta o océano atlántico e o mar cantábrico. Coñecido dende tempos inmemoriais como “Gallaecia”. Tuiy ocupa o centro, entre Bracara Augusta e Lucus augusta en tempos da cultura romana. un lugar de comercio, de intercambios culturales, e de intrigas institucionais. Como xeografico tamen xogaba un papel de centro Político entre os do norte e os do sur. Entre os do oeste ou este.
Todo comeza cunha conversa. Primeiro “nace” no interior de todo individuo, e despois si interesa e cuadra, compartimos a conversa hasta cos paxaros si fai falta.
Si, quizás conversando en voz alta, tamen é unha comunicación interior.
Neste ensaio non pretendo describir unha realidade inmutable, ante os ollos de quen sabe. E sí unha realidade efímera, para quen non ten ollos para mirarse.
Vou falar en primeira persoa.
Quero sentir únha experiencia única, observando cada trozo da Historia como parte da miña propia memoria.
E quero facelo de maneira que a o releer, me sinta satisfeito polo traballo feito.
No Fin do Espacio-Tempo nos encontraremos.
-un “futuro novelado”?, como si fose de queixon de madeira de pino.
Pareceme dificil de conseguilo, dixenlle a Dante, no medio da algarabía que se forma ao redor do bar de feira donde estabamos sentados.
-Primeiro teis que Saber ben definir o entorno, para comprender ben túa historia. Deciame dante no profundo da miña memoria.
- xa, e si son capaz de describir o entorno onde vivo, logo esta a creación de “persoeir@s”, e que enlacen ca realidade do momento .difícil tarea para mantela no tempo,
-usa as “caricaturas”, das xentes “reales” que conviven cas nosas realidades deciame Dante sin inmutarse.
-non sera difícil, esperemos que non se piquen.
-e para ir ao futuro que un desexa, Dante dixome, que o primeiro que temos que facer é ir hasta o pasado mais remoto e remontar o curso da historia, camiñando e aprendendo a mirar fora como si fose noso interior e sentir que o noso interior forma tamen parte do exterior.
é como a “física cuántica das partículas”, si te paras a mirar, só podrás estar nun so lugar. Agora si deixas fluir todo canto eventualmente te chega, dixome Dante – podras aprender a mirar a luz que nos rodea, día a día e alá donde nos atopemos en cada momento.
A simultaneidade de todo o imaxinable, a “teoría dos pensamentos elementales”
A filosofía da ciencia, é unha aptitude ante a vida, que nos leva polo camiño das alegrías.
Apoiate o mais posible no coñecemento das ciencias, e deixa que o instinto te leve por donde queira.
-ver a “atmósfera” da realidade que desprende un abanico de cores emocionentes. Ainda que algúns se empeñen en escurecer ca sua forma de proceder.
E alá fomos, Dante e eu na procura do que somos.
E cando os dinosaurios non pasaron a ser mais que unhas galiñas, e a humanidade empezou a soñarse.
-primeiro situémonos no espacio, dime Dante, nese espacio mais cercano e que podemos sentir sin ter medo a equivocarnos. empeza describindo o territorio por donde te moves, para logo irte situando no tempo que queiras.
-pecho os ollos, e fago un exercicio de imaxinación:
sentado sobre un penedo cara o sur, baixo un “obelisco” do tempo dos “cristianos”, observo a os meus pes un río destellante como serpe plateada que aparece e desaparece ante a mirada.
No medio da mais absoluta oscuridade e baixo o ceo estrellado sin luna. Os primeiros raios de sol tornaba ese negro profundo nunha variedade de grises que durou segundos.
E Baixo os azuis do ceo, despertaban todos os “verdes” elementos.
A luz do amanecer dun día primaveral, vai deixando ver toda a “policromía” que a vista alcanzaba, e vai deixando un sabor dulce na alma que soñaba.
A alegria de vivir, un soño que é compartir.
Tuiy dende o mirador da cruz no Aloia cara o Sur, unha comunicación visual de todo o val. Paseo ca mirada por todo como expectador privilexiado, contemplado o entorno como un maravilloso día de festa, donde se engalanan hasta as “xestas”, de amarillos colores no medio dún mando exuberante cheo de matices verdes,
é unha fonte de gozo, para quen con amor contempla cada recuncho do que somos.
Unha sonrisa recorre cada rostro que se comunica co entorno, e imaxínaste en pleno vuelo de condor observando palmo a palmo todo o territorio, toco cos dedos a luz que reflexa os cumios nevados da “peneda xures”, pasando polo alto de “gargamala, ao caron de “Pé de Mula” un santuario dende que fixeron presencia os primitivos humanos. Cruzo polo monte faro, que xusto teño enfrente, que ilumina a todos cantos se achegan ao alto. Paseo ca mirada dun a outro lado, explorando activamente todo canto estou observando. Busco cada detalle que esta pasando.
Un paxaro atravesa planeando.
o río Minho que baixa dende as montañas e que no medio do val recolle as augas do río Louro, prosigue hasta desembocar no Océano Atlántico uns kilometros mais abaixo,
ao caron do monte Tegra.
ao suroeste, ao caron da desenvocadura do Minho, no alto da montaña sagrada do Tegra, unha poboación que controla unha parte da costa eo acceso ao rio minho navegable, porta de entrada da Atlántida.
Temos que ter enconta, que cando a humanidade comezou a surcar os mares, dende Tuiy era mais facil chegar ao mediterráneo por mar, que pasar o “Padornelo”. E iso pasou hasta que inventamos os carros a vapor.
Con un clima paradisíaco, donde en inverno son poucos os dias que baixan de 0ºC e no vran son poucos que suben de 33ºC, algunha vez que outra castigada con algun que outro temporal, que suelen pasar sin facer moito mal, e que deixa ricas augas que dan para regar todas as terras que se queiran cultivar.
- Tuiy dende a prehistoria é cruce de camiños formados polas cuencas do río Minho e río Louro, e que vertebra todo o noroeste peninsular, na sua vertiente atlántica, encaixado entre as cadenas de montañas a escasos kilometros, a serra do galiñeiro polo norte, a serra da grova polo oeste, a da peneda ao sur, ……, etc, etc...
todo o territorio esta intercomunicado dende os primeiros asentamentos. Toda esa sucesión de cúmios espallados pola paisaxe, son atalaias naturais que a humanidade venerou dende que empezou a facer presencia por esta terra o uso da razón na sua consciencia.
Atalaias donde con señais de fume, ou “platerias” destellantes, se comunican entre as partes.
todos eses factores, Ríos, val, montañas, fan de Tuiy un paso maior que a ruta da seda. Lugar de intercambio de ideas.
Capitulo 1. toma dous.
descripción do territorio:
Tuiy esta no medio dun pequeno val, un caudaloso río que cruza dende o noreste a sureste rega parte das ribeiras que se alargan uns sete kilometros hasta a falda das monañas mais cercanas, nas que divisas a vexetación e segun se van alexando, unha fermosa silueta das cadeas montañosas que o rodean, para rematar nuns picos nevados lonxanos.
Tuiy dende o principio dos tempos, foi un cruce de camiños que transcurrian ao caron do rio Miño navegable hasta as rutas atlánticas, e o rio Louro navegable un trozo. Seguramente mais dalgun barco fenicio estivo anclado no seu porto, que estaba situado cerca da ponte romana que ainda se conserva hoxe en día.
xunto a desenbocadura do Río Louro no Minho,
erguiase un gran porto comercial, dende que a humanidade usou o inxenio para flotar sobre as augas, hasta a chegada do tren que nos leva pola beira do Miño. O Minho, caudaloso río que ao chegar a os terminos de Tuiy encalma pasan suas augas, con influencia das mareas, pois a desemboca uns kilometros mais abaixo no oceano atlantico, sendo os cauces do río miño e do río Louro, os mais faciles pasos para comunicarse con outras cidades, nun enclave único en toda Gallaecia. lugar feito por grandes riadas, que cada ano asolagaban todas as ribeiras, facendoas terras fertiles. E con mareas vivas cubrias os arrabales e Dende que fixeron os embalses río ariba, as terras son mais pobres en colleitas. Ainda que as casas non se inunden con tanta frecuencia. A daptación da humanidade ao lugar muda ecosistemas. Nin alá nin acá, a hora de enfrentarnos as adversidades que nos impon a natureza.
a comunicación entre as civilizacións, foi e sigue sendo clave no desenrolo do pensamento cognitivo dos hominidos.
a verdade do Verbo, depende de como o conxugue cada individuo.
E a gloria se alcanza, cando somos quen de comprender a gracia.
@S xentes pouco pouco, v@n deix@ndo v@leiro o merc@do, e os comerci@ntes comez@n @ recoller os toldos, primeiro solt@n @ cord@ que est@ @m@rr@d@ @ rod@ d@ furgonet@, que est@ situ@d@ como p@r@ ventos do @ire predomin@nte.
ao sair do mercado, tropeceime con un posto que estaba cheo de “sortilexios”, pequenos amuletos, que reconfortan o espitritu de que nos portan. E quedei prendido dun trikel, sin principio nin fin o que estamos a soñar. un pequeño colgante en forma triangular que penduraba enriba dunha fermosa rama. Non me atrevin a collela, pero sempre a levo no pensamento.
Ese amuleto, reflexa a trinidade da alma de quen o leva xunto ao seu corazón. Pasións pechadas, alegrías desmesuradas, soños de fadas.
-si xa pensas que teis descrito o entorno da obra, dixome Dante, agora comeza cas descripcions dos persoaxes, si as de escribir en primeira persoa, decribe teu persoaxe, con todo xenero de detalle, e que sex importante para a comprensión da obra.
“Nota: (ir a ultima paxina.) “ ven da nota da primeira paxina.
-si hai algun “Mecenas” que este interesado en votarme unha man a publicalo, entraría a formar parta da misma obra. Que como persoaxe, non encaixaria mal en calquera dos compañeiros que me rodea.
Un saudo, e que teñan vostedes boa conciencia, que fara as delicias do seu consciente, entrando en armonía con todo canto nos rodea.
Para sentirse agradecidos polo que nos da a Vida.
Mellorable todo, sin duda, pero iso xa foi dende o principio dos tempos. E moito melloramos dende entón, para estar só a un paso de garantizar unha “Paz relativa”, a todo individuo que viva.
Agora espero paciente os comentarios pertinentes.
Gracias de ante man, porque despois, me é difícil recordar os “fios” rotos.
Voluntarios por un soño,
que ninguen pase fame neste pobo,
con fe, para adaptarse ao entorno.
