y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Xogos dunha infancia pasada.
-¿hai luz? ( a grito pelado)
- e claridade cando fure. (escoitábase dende o outro
lado).
E salia o gardián cruzando o circulo máxico.
E comezaba o xogo. Un xogo de nenos ao redor da igrexia
da guia.
Un xogo que viña dende o paleolítico. Transmitido de
xeración en xeración hasta os nosos dias. Un xogo de adestramento na loita
contra os elementos. Un ritual máxico de unión cos astros.
Cos rapaces que estabamos, faciamos dous equipos. Como
minimo tiñamos que ser tres por equipo.
Dos que apandaban, todos menos un quedaban sentados
enriba dunha pedra facendo un circulo e mirando cara o centro. O que quedaba
fora, era o “guardian” do “circulo máxico”.
A misión do equipo dos que non apandaban, era que un
deles tiña que cruzar o circulo maxico, estando todos seus compañeiros detras
de cada un dos que apandaban. O
“guardian” tiña que darlle “pita” a calquera un dos equipo contrario, que
estaban a salvo so detrás dos que estaban sentados, tendo as mans nos ombros e
de puntillas e totalmente calados. Si lograba darlle a un, a xogada remataba e
cambiábanse os equipos. O “guardian” tiña que ir rotando en cada xogada.
O xogo era un xogo puro de estratexia, escollíanse aos compañeiros
de xogo despois dun “pedra, papel, tixeira”. Para que as forzas foran mais
equilibradas.
no atrio nos xuntabamos mais de vinte rapaces de
distintas edades, un xogo que se facía ao anoitecer. As pedras estaban en
circulo xunto a oliveira, frente ao templo, no atrio do barrio da guia. Era
unha noite de luar, calurosa de vran, Eu
era un mingurrias ao lado dos demais rapaces, era a primeira vez que me
deixaban xogar. Nos non apandabamos, e fomos escondernos por detrás de igrexa, alí
xuntos estudiabamos as estratexias, os mais forte do grupo, tiñan que axudar ao
mais débil a chegar.
ao lado miña agarrándome da man o Alfonso pinzas eo Marcos
o chuvias, si eu tería seis anos, eles terían uns dezasete ou dezaoito. Eu era
a peza mais débil, o “guardian tiñame en mente,
e levábanme en “volandas” por todas partes, eu tiña que estar calado, e
agacharme segun eles me ian levando. Os demais do equipo facendo acercamentos
de engaño ao circulo, intentando chamar a atención do “guardian.
Nos agachados polo
xardin da casa do cura. Cando escoitamos berrando “xa vos atopou” “xa vos
atopou”. Dun pincho salta o pinzas eo chuvias de enriba do muro, e eu agarrado
das suas mans levame tras eles. Meus pes non pisaban chan, e xa casi ia en
horizontal. Pola izquierda apareceu correndo o Copena, que era o “guardian” do
circulo máxico. E en pleno vuelo que eu levaba, deron un xiro de noventa
grados, neses momentos resbaloume a man do que por dentro quedaba, e alá vou eu
a rebolos polo aire, caindo por aquelas laxes que no atrio había. (para min
acabouseme a partida). Bueno , para apandar sentado tamén valía.
