jueves, 30 de junio de 2016

Xespir (shakespeare) se aleja de Europa,


y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:

Dime si fuistes tu, un amante un soñador,
Donde el amor se comparte con todo Dios.
Dime si al partir queda el recuerdo de los dos.

Xespir (shakespeare) se aleja de Europa,
Melancólica sombra del amor que no brota.
El ego en su mas algido remordimiento,
Yo soy, por que quiero.

Oh! Mi fiel patria,
Que en su disgusto alcanza,
Lo mas simple de la causa.

Independientes en el amor,
Narciso en su mejor composición.

-oh, Sancho amigo, el burro y el pollino.
En su “Corte”, como en ningún sitio.

Un melodrama que compartimos en la cama.

Xa teño ao meu cuñado ingles buscando a nacionalidade escocesa. Para que éstes se independicen e logo seguir pertencendo a comunidade europea.
Pero sempre hay celosos presidentes de gobiernos que dicen;
Si te vas, no vuelvas, pues mi desdicha es eterna.

No seamos hipócritas, en el interior de lo que nos toca.
Salvaguardando los intereses de la pelota,
Axfisiando la realidad de las cosas.
Libres en la moralidad, obtusas en la sociedad.

Tribus indigenas de fantasticas naciones,
Ilusiones de no depender de las sensaciones.

Xespir se va de Europa,
Con el drama en la composición de su obra.
Julieta la amada, la Europa callada.
No le hace caso y le toca las pelotas.
El ingles despechado, se independiza y se cierra en su cuarto.

“Tiemble despues de reir”.
O ría antes de empezar a llorar.
Por que la vida que esta al pasar,
Y no es mas que el estar.

Que seas feliz en tu nueva libertad.

Pero la independencia solo puede ser soledad.

miércoles, 29 de junio de 2016

Si encajan nuestras vidas


y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:

Si encajan nuestras vidas,
Que se deslicen en las aguas mansas hasta la desenbocadura de nuestros días.

En busca de la Diosa, de la madre hermosa.
La importancia del silencio,
La reflexión del momento,
Aprender a evadirse de todo sentimiento.

Un proceso continuo, un cambio en la vida de los individuos.

Agobios que tiene la vida,
Esperanza a la hora de partida,
Experimentos de lo insólito,
Magos del decoro,
Estampa triste de lo que fuisteis.
Teatro de la vida.

La espera eterna a que se resuelva el dilema,
Presencia del sistema,
Ética de cualquier poema.

El perdon y la confesión de uno mismo.
Hechando la culpa a los demas del realismo.

Lo institucionalizado y lo creado, sin agobios, día a día bixando as temperaturas nos comportamentos ante a vida.

-empiezas tu o empiezo yo, sin perdernos, sorprendiendonos de lo nuestro.

En esta noche estrellada donde hay una confusión enorme,
Y en medio de esa confusión intento encontrarte.

Y si encajan nuestras vidas,
Que se deslicen en las aguas mansas hasta la desenbocadura de nuestros días.

Un saudo e bos días.



martes, 28 de junio de 2016

A mi amante,


y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:

-un canto a alegria,
-un canto a cada novo día,
-Un canto a vida.

A mi amante,
A mi amada,
A mi libreta que siempre me acompaña.

En el palacio de las cortes,
En el reino de los dioses, todo son pasiones.
Adaptación al mundo que esta cambiando a una velocidad de escandalo.

--
La pluralidad y la diversidad en las incertidumbres del lugar.
Os digo todo lo que yo entiendo, decizme vos si estoy en lo cierto. En todo no lo pretendo, pero en una pequeña parte por lo menos.
Lo ageno de la puesta en escena, la comunicación de la bestia, el sacro santo poder de la divina providencia.
En Tuiy mi ciudad, se divide por su forma de expresión, hablar sin ton ni son, siendo capaces de crear opinión. 

domingo, 26 de junio de 2016

Cuanto tiempo hace?, que no caminas por la calle.


y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:

Bom día, soleado como eu fai tempo que non via.

Es esencial estrar organizados y con los tiempos calculados,
para que la vida sea de nuestro agrado.

Cuando veo en sua mirada,
me pierdo en su alma,
Dulce esperanza.

Cada uno con sus quejas, cada uno con sus metas.

Cuanto tiempo hace?, que no caminas por la calle.
Levantando la mirada obserbando la manada.

Siempre con la cabeza baja,
con la mirada puesta en su “Face”.
Cada uno con su traje,
Cada uno con su linaje,
Cada uno un personaje.

Cuanto tiempo hace?, que no caminas por la calle.
Levantando la mirada obserbando la manada.

Cada uno en su mundo,
Cada uno en su culto,
Cada uno en su culo.

Cuanto tiempo hace?, que no caminas por la calle.
Levantando la manada obserbando la mirada.

Todos con su arte,
Todos con su parte,
Todos en sus detalles.

Cuanto tiempo hace?, que no caminas por la calle.
Obserbando la mirada Levantando la manada

Cada uno en su faena,
Cada uno con su dilema,
Cada uno en su cabeza,
Cada uno con su belleza.

Cuanto tiempo hace?, que no caminas por la calle.
Levantando la mirada obserbando la manada.

Cada uno con su pasage,
que le lleva a alguna parte.
Casi todos lo tienen claro,
Las acciones que van tomando,
En su vida, en sus actos,
Todo por su ser. Por su querer.

Cada uno con sus miedos,
Cada uno con sus recuerdos,
Cada uno con sus tiempos.

Cuanto tiempo hace?, que no caminas por la calle.
Levantando la mirada obserbando la manada.



Cuanto tiempo hace?,

jueves, 23 de junio de 2016

O Espazo Tempo. A realidade do momento. O pensamento.



y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad: na sua terceira libreta que a limpo esta a pasar.

O Espazo Tempo.
A realidade do momento.
O pensamento.


A Orixen do Kaos.
A Gran Explosión universal.

Trisquel/triskel

As ondas gravitatorias do fondo cósmico.


--
A lenda da creación do universo.
As ondas gravitatorias son pensamentos que se moven a traves dos tempos.
A lenda que contou un vello e que escoitou un neno.

-somos un todo, compartimos unha natureza, procedemos do mesmo orixen, con diferentes matices. Escomenzou decindo o mestre dos aprendices, todas as tardes nos xuntabamos a combersar sobre o que as lendas dicen, na quel bar de pueblo xunto a cidade invisible.

--

Corria o ano 3017 dende que nacera Cristo. Mil anos antes foi cando aconteceu o Gran Asolamento, chegando as augas a cubrir un 95% da superficie do planeta. A isla donde viviamos no archipielago de Gallaecia, estaba dominada polo templo catedralicio dende o outeiro. Logo era unha barullenta de tellados, con pequenos canales por donde pasavan os humanos. Ruas estreitas de pedra, subidas e baixadas entre tuneles que dan paso as distintas partes da cidade.



No bar de aldea donde se xuntavan os mais dibersos persoaxes do entorno, donde a sua especialidade era o caracol, preparado das mais devirsas salsas que se poideran imaxinar, o caracol era a base de alimentación daquela illa, Tuiy cos seus mais diversos alcumes, coñecidas por alguns, como a Cidade Divina, ou Tuiy a Elexida. Por todos aqueles acontecementos que pasaran mi anos antes de escribir estas lineas. Eu son Anselmo, un “rapaz de aldea” como decia fai moitos anos un compañeiro de pensamento.

Empecemos por el final, para llegar a los principios.
Don Gregorio o abade do templo, é o guardian dos secretos, dos textos.
é o libreiro do archivo contemporáneo con historias do pasado.


--
Siempre el genio tiene un puto de loco. Se tiene que sentir el elegido, para alcanzar el sublime contenido. Un pacto milagroso para la cultura del homo.

18-01-2016 as 17:00h

Me presento ante todo como un ingenuo.

Tiempo, todo es tiempo. En la forma y en el deseo.

Mientras la supervivencia del individuo dependa de ellos mismos, seguira creciendo la desigualdad entre nosotros mismos.
¡a debate! El sobrivivir como individuo en la sociedad actual.

Unha riqueza virtual, do poderoso vil metal. Valores desta sociedade.
As18:00

--
Pertenecemos al privilegio de los sueños, materia dotada de pensamientos conscientes y coherentes.
Pertenecemos al mundo de los sueños, llenos de magicos descubrimientos.
Somos pensamientos.

Y aunque la duda nos lleva a creer que no tenemos conceptos, seguimos buscando respuestas a los hechos.
Pecados de la carne, impuros pensamientos.

--
Se alejaba el barco de la isla donde pase mi infancia, cojiamos rumbo a lo concido por la historia, no estavamos seguros de que al llegar fuera tal cual nos la habian contado. Intentavamos retroceder mil años en el tiempo, a traves de las ondas gravitatorias. Caer en ellas podia ser un infierno, te podrias estas moviendo en el tiempo, sin retorno al presente de cualquier momento. Sin análises, sin praxis.

--
Lo genérico, el hilo conductor de los hechos. Cada uno con sus pensamientos. No todos, por supuesto.

-tenia en sus manos los manuscritos del mesías profano, el advenimiento de los años. Toda unha xoia historica, nel se relatava a Orixe do Caos, e era o que nos servia de guia para entrar no tempo desexado.

--
Antes de emprender a viaxe no tempo, entramos nunha capsula virtual donde recreaban o pasado partindo da información que del atoparón. Sabian a ciencia certa que un 99% era imaxinado. Pero so con ese 1% eran quen de recompor o pasado.

¿que fue de nuestro pasado, si de él no tenemos constancia en ningun lado?
¿que fue de nuestro futuro, si de él no tenemos imaginación más que para ver nuestro culo?
Y si este nos hecha un pedo, nos quedamos oliendo a cerdo.

--
-¿y mañana que sere?
Un hazmerreir del porvenir. Un grito desesperado de lo mas profundo de mi espiritu sagrado.
Las formas, las normas, las condiciones impuestas.
Y mañana sere uno mas que englosara la lista de los muertos, ilustres o no, ya sin sueños.
El despertar del nuevo día lejos no ha de estar, pues amanecio hace breves momentos.
¿hasta donde podemos jugar con nuestros pensamientos?

As 22:32h. Deixamolo que mañan traballamos.

--
19-01-2016.- as 05:48h

Bos dias.
Llevados por el deseo, renegando de los sueños. A primera vista los recuerdos.

A primeira.
Fiero cando teña que ser fiero, manso en todos os conceptos tratados.
Nos sentimos parte, ideoloxía de las artes, sobrivivir al disgusto es aparte.

Las ideas no surgen de la nada.
Sino se siembra con palabras, ni se abona con reflexión, no florece la solución.
Y estar callados no solucina nada.

--
Subditos, Reyes y moribundos, desauciados del nuevo mundo. Siempre es la misma historia, avivar las conciencias para que avance la ciencia. economia civica de la conciencia.

Una vez tuve un sueño, y aun sigo soñando. Que sea verosimil y pausible, eso ya es otro canto.
Una paradoja, que marca la linea roja, en el desacato a la norma.
La idea territorial de España, es una ilusión del alma. Integración de las fuerzas en el arte de las palabras.

--
Imaginable sobre el papel, el primer paso de cualquier placer.
½ chourizo+queixo.
½ asado + queixo.
Cuando el viaje se hace grato, es corto el tiempo, un valor positivo de los nuevos conceptos.

--
19-01-2016 as 16:08
En tiempos de cambio, lo mejor es ir adaptandonos mas allá de nuestro presente.

Hay una vida mas complaciente,
siempre podemos seguir contando con el futuro, por que siempre estara ahí,
a lo menos mientras seamos conscientes.

Las ideas forman parte del pasado, pues sin este no surgirian.
Un crucero a la edad de hielo, charlas para un mundo moderno.
Un elogio a la útopia, con el glamur de una leyenda compartida.
Un clasico en el emocionante camino de la vida.

--
-por supuesto que se trata de una lucha entre Teologías,
pues así es la vida, creernos lo que somos cada día.
Una mirada a lo extraño de las palabras, algo elemental en la comprensión de toda Alma.
Conectarse con los demas en el entorno natural, superfluos mitos de la realidad.

En la difuminada linea que separa la realidad de la ficción,
es donde reside la esperanza de un mundo mejor.

--
“el Placer de vivir en Paz con nuestra imagen”
El hecho transcendente de que otros compartan tu personaje.
Tecnicas en el aprendizaje, creado un futuro entre todas las partes.
Romantico y emociomante, el tiempo que nos queda por delante.

“dejadme contaros una historia; la historia de una idea, la de una idea que me enamoro desde que di con ella.”
“voluntad de acuerdo”, predisposición al entendimiento, maximo esfuerzo para el dialogo.

-¿como hay mendigos en la calle? ¿acaso no son hijos del mismo espiritu? ¿acaso el señor de la hacienda no es digno?
No comprenden que son ellos mismos, aunque el mallor sufrimiento lo lleven otros.
Explicar y entender la historia, nos hace comprender lo que somos, para tener un presente con mejores obciones de planificar un futuro decente.

--
-Política y Publicidad.

19-01-2016 as 18:05h
Imos repartir as circulares para a asamblea xeral da comunidades de montes de Randufe, barrio Cota de Gaio. Unha forma de colaborar ca sociedade, ainda que sexa so repartindo circulares, e aproveitando soliacizamos.
Mientras halla gente que pierda en la vida, no hay nadie en la sociedad que gane.


--
O ben común forma parte dun.

El origen de las especies, un cambio en las condiciones de la materia que nos precede.

“San Sebastian”, o que pide pan.

--
Inyectemos un poco de morbo al asunto, para que enganche al más moribundo.
La búsqueda egocéntrica que tenemos todas las personas, la creatividad de su memoria.
Manuscritos cargados de emociones e inspiraciones, repletos de idealismos, necesitados de ideas reales.

¿por que?.
--
Una pregunta inicial en el pensamiento universal, un penqueño milagro del animal.
“ideas que merecen ser desiminadas” .
“una visión refrescante y audaz para desatar el cambio global”.

Provocar la pasión de las almas, interactuar con una causa.
El evangelio se sigue escribiendo día a día, desde el principio de los tiempos.
Creencias populares que agrupan pensamientos, la teología de los sueños.
Cada un de nos, somos ciencia e cultura. Cada un de nos, ten a súa postura.

--
Mil anos de historia vivindo da millor forma. Transmitindo el espíritu de todo un pueblo.

“la cuarta revolución industrial”, una mas de las innumerables revolucines de la sociedad. Cambian conceptos, aparecen nuevos lazos maternos.

La Gran Explosión de datos, información en particulas, conectividad de los pensamientos individualistas. Internet a vista.


--
La confianza.
Esa desgraciada, que deja libre la esperanza que camina descalza
Nada es correcto, poca definición en los hechos.

El suelo económico inestable, si esta apollado en el dinero, la supervivencia del individuo ajeno.

Un gobierno fuerte sobre un contexto debil. O asentamos la seguridad individual, o nos mordemos los unos a los otros, por un trozo de pan.

--
Una garantia en la dignidad del día a día. Una sutil comunicación política. Analisis de una cultura y sus matices.

Populismos en la sociedad democratica, batida por la desgracia de una crisis tan larga. Establecer nuevos conceptos, que el mundo cambio.¿o es que no lo vemos?.

--
Retiemblan en la mente, las ondas gravitatorias del presente.

Bos días 21-01-2016 as 12:47.

As 14:32.

Publico y notorio, políticas sociales de los homos.

La responsabilidad del dialogo,
se reparte por igual entre Dios y el Diablo.
Ambos tienen mucho que ganar,
si acuerdan conquistar al Espiritu Santo.

--
½ de chourizo queso.
½ de zorza queso.
½ de beicon lomo queso.

“donde estas carita de azucena” no dejes que el amor se muera.

Si tropezamos unha vez, é para aprender. Si tropezamos dúas veces, é para saber.
Si tropezamos mais, é que somos parvos.

--
No levantaba la mirada perdida de la pequeña pantalla, y si la levantaba, era para expresar su mala mañana.

Unha nova forma de reescribir a historia, incompleta polo desexo da memoria.
Un código ético que se conforma con la ilusión de lo estético.
La corrección política de los hechos. El deseo de formar gobierno.

Un punto de equilibrio entre valores y riqueza. Un punto de encuentro en la alimentación de la bestia, la humanidad como un solo cuerpo.

El pensamiento común,
La conciencia colectiva.
El arte de ver la vida.

A dualidade das persoas.
Unha parte común unha parte soa.
Ideas cara a dentro, paradigna de un cambio de concepto.

Non o dudemos, entremos no xogo que configura nosos recordos.

--
“mil anos de historia” a Eurocidade como plataforma.
Sobre el templo, el cielo iluminando en el río su reflejo.
Camiños de ferro que unen sentidos,
Cores vivos, luces no minho.

Un pequeno recuncho na iberica provincia, cruce de camiños nos mais variados pensamentos divinos.
Non te miro vella amiga,, non te miro cuberta de púrpura e mirra. Tuiy a Divina.

--
Un avión de papel, un corazón  y un reloj. Mil años de historia sobre el paraiso natural. Tuiy y su obra inmortal.
Ocres, azuis verdes e brancos cores, unha paisaxe de mil amores.

--
A illa das mil e unha historias, as pedras que conforman a maxica forma.
Patrimonio cultural, patrimonio universal.

Refuxio do poder establecido, cañoneras do destino.
“seculos de memoria compartida”, fronteira preestablecida, xardíns da propia vida.
“miradoiros privilexiados sobre o río”, augas mansas dos veciños, fonte do espírito, requeza cosustancial do Minho.

--
Unha proeza do animal, paso continuado dos peregrinos.
“Atalayas historicas” sobre as augas do minho.
Servidumbre do entorno coñecido.

A máxica concepción das fronteiras, cando enfrentamos calquer camiño.
Os ferros entrelazados que salvan o minho, deixa un sabor dulce na inxenieria do hominido.

--
As portas, xenericas formas.
Unha terra de lendas, unha terra de orquestas.

½ de calamares.
As 12:27 do 22-01-2016
A columna vertebral dunha terra meiga, donde repousan os restos de Prisciliano, ese vispo que a igrexia denostou, por deixar ao seu Deus de lado.

--
O mundo literario da isla de Tuiy, miña cidade.
Todo parecido ca realidade é pura casualidade.
O único fío condutor é a causalidade,
o momento e a oportunidade.

As 14:30
Cierran fronteras, se esperan tormentas, Europa se ahoga en su propia conciencia, un reto en el valor de la ética.

--
Una sonrisa a la vida. Pretenden concienciar del presente con el dialogo ausente.
Dos apuntes; reflexionar el concepto, elegir bien el método.

--
Pra conseguir o obxetivo, non dudarei en usar a Dios si fai falta. Pero a priori quixera que o entenderandes como unha das posibles obcions que nos ofrece a natureza. Correxir a desnutrición de quen porta pensamentos na sua cabeza.
Falo do home como especie, falo da humanidade sin mais ca simple individualidade.

--
Desbloquear la salida en la gobernación de la isla. Los electos representantes que se decidan.
La supervivencia del individuo en el punto de mira, conseguir un reparto de lo esencial para la vida, un basico sustento na bioloxia dos elementos.

--
A todo o sector da alimentación lles cobramos en especies, e facemos un reparto decente.

Depois dun tempo no medio das ondas gravitatorias do universo, perdeu toda noción do espazo-tempo.
Cado unha forza sacudiuno metendo a proa do barco cara o río, a tormenta non cesaba, os raios caian na cúpula do barco, ese desplazavan como raices querendo absorber todos os matices.




Con fotoxop. Modificar a isla para que pareza un barco con cupua de cristal.

--
Fomos adentándonos polo río, atrás deixamos a fortaleza que defende o espiritu.
Segun remontabamos as augas faciase todo mais coñecido, como si acabaramos de partir fai un pouquiño. Fomos en busca da illa do pasado,e no presente seguimos estando.
Pasamos por debaixo da ponte que une as fortalezas de goian cas da cabra que teñen no monte, e seguimos río arriba ata a cidade dividida. Tuiy- Valença, separadas pola salvaxe natureza, o Minho como guardian da beleza.

--
Pasamos a ponte moderna, tecnoloxicamente mais complexa, esteticamente non comenta. Xa divisando a ponte vella, entrelazada ferrallada, un “Ito” cando foi levantada. Unha xoia para o sentimento do progreso humano. somos o que soñamos.
Atracamos o barco no pantalan do club nautico, unha vista unica do patrimonio historico. Unha enchenta de aire que me fai elevar ata o mais grande, unha gaivota deixando as suas artes, merda por todas partes. Sempre hay de que queixarse.
Recollemos toda a información, todos os manuscritos metidos en caixas. E marchei decidido a pasar a limpo todo aquilo que nesa aventura fun escribindo.
A primeira vista non notaba ningún cambio, todo estaba tal cual antes de partir no San Telmo, cara a miragre de desplazarse no tempo. (San Telmo, asi se chamava o barco donde partimos cara a illa do coñecemento.)
De camiño a o piso, observando coma sempre o entorno e a vida que de el depende, decateime de que a xente non mira de frente.

--
Te paras, unha dúas tres catro cinco seis sete veces sete, entón empezan a saudar, dubidosos como temerosos de falar. Importante, sempre con un sorriso de antemán.
O xeo rompeu, entón é cando podes empeza a entablar pequenos diálogos, pequenas conversas con outros pensamentos, noutras butacas do tempo.
Rebuscas na historia, na que che foi entrando na memoria por unha ou por outra cousa, con ou sin forma abstracta. Enton déixaste ir, e non paras de decir todo canto pasa  por ti. Bueno, todo non, sempre hay algo que queda no tinteiro.

--
Grandes escritores de grandes obras, la ciencia y sus normas.

El Caballero de la Triste Figura comienza de nuevo su andadura. Con referencia a la primera parte, la puesta en escena de la Política y las artes.
En esta segunda parte le cambian el escualido caballo por un percheron mal adaptado, Procedimientos de un estado. Y a su compañia no caminava su fiel escudero, sino un triste caballero, que no alcanza a comprender sus miedos.

--
-nun lugar do Tuiy imaxinario, vivian nuestros amigos de los que hablo.
o da triste figura, sempre querendolle poñer a guinda ao comentario. Sempre que Procedemento non este ao seu lado, Procedemento chamavase o cabalo, o mostrenco para ser mais exactos.
O triste caballero é unha parte do pueblo, eses que repiten as mismas historias sin mellorar a lenguaxe e as formas.

Escomencemos pois este segundo intento para conseguir o obxetivo que pretendo. T.B.A.


--
Las sonrisas del destino.

Unha roda que xira sola. Non perdamos o tempo.
Imaxinación + ilusión = futuro.

A bola do mundo, soportada polo bulgo.

Non hay nada mais escurridizo co tempo.

--
Unha secuencia grabada dun tempo pasado.
Hunha historia que a min ma habian contado.
A orixen do tempo, remontando tres mil anos.

Vivimos en un segundo en comparación ca eternidade.
¿cual es el origen del tiempo?
¿cuando se paro el pensamiento?
En el Big-Bam,en el Gran Estruendo Inicial, cuando colisionaron los conocimientos.

--
Un eco de las teorias,
una tesis de la fisica cuantica,
en sonidos perdidos del alma.
“la persistencia de la memoria”
Diluidas cada una en su historia.

Subrealista en la fisica.
Real en el pensamiento que nos toca.
--
Miño, excelencia do ecoturismo, economía dun destino.
O Xardín do Edén, invadido polos hominidos na procura do seu espíritu.
-que veñan, que invadan as nosas conciencias, serviles conceptos que nos tentan.
Unha paisaxe cultural que se forma co pensamento.
Unha maneira de recaudar diñeiro.

--
-en vez de estar tratando de encaixar, cos recursos que temos, cubrir as necesidades da población. Estes Políticos dedicanse a vender o Bonito e Juapos que somos neste Tuiy meu pueblo.
-comerciantes, puros comerciantes, ¡a! E encargados de obras ramplantes.

Un enclave único, xa recoñecido dende os tempos de Omero. “a Atlantida” sumerxida no noso recordo.
Observade a configuración  que tiñan os Griegos clasicos da Isla da Atlantida. E comparadeos cos petroglifos circulares que temos por estes lares.
--
Foto de Ledo.

--
E aqui estamos de novo, afogandonos cos nosos contratempos.
“Estudios Eurorrexionais Galicia-Norte de Portugal”.
A Gallaecia dun futuro provisional.

Tuiy presenta un novo expectaculo, excelencias de lo sacro.
Turoperadores con destinos opacos.

Definamos en dos lineas lo que estoy contando:
-Tuiy é imaxinario.
-a realidade é a que estamos soñando.

Un eslogan.
Vir a Tuiy e ilusionarvos por algo.

--
Estamos no Baixo Minho. Área metropolitana, Faro de Vigo.
Sábado, 23 de enero do 2016. Px.17. cando son as 12:00 estando nado Pancho.

El mundo de ayer penetra a través de una frecuencia con transfondo emocinal, as ondas gravitatorias do fondo universal.

--
-necesito voluntarios para pasar a limpo todo isto que escribo. Aos voluntarios doulle a oportunidade de contradecir o que eu digo, porque a suma de pensamentos é o que difine ao individuo.
Algúns son tan simplóns, que ainda con carreira son ridículos.

Na xusta medida intentarei que “luza a normalidade na victoria como a tranquilidade na derrota.”
No discutamos, hablemos como humanos.

--
As 16:51
Despertando dos seus soños o fogar de Breogan.
Mitica e laxandaria lenda, do poder espiritual.

Imos ata Vigo, a muller eos fillos, de compras, empezan a mudar as plumas nos comercios de moda. Eu e mais meu sogro imos visitar ao tio da muller, que en desgracia sigue no Alvaro Cunqueiro.

Que sexa agradable a tarde, e que se despexen dudas insalvables.

--
-bos días, cando son as 09:48 do 24-01-2016.
Hoxe imos de excursión toda a familia hasta Vilanova de Cervaira, imos coller o tren a estación de Valença. E baixaremos pegadiños ao minho. Que sexa proveitoso o día. Unha luz brillante ao fondo do vagón, atraendo todas as miradas, unha ilusión que cada quen ten na sua alma.



--
El arte de la seducción en el lenguaje, el arte de la expresión en el pensamiento.
El arte del conocimiento.
Se cruzaron nuestras miradas a lo lejos, como queriendo no ser vistas, se llevan nuestros recuerdos al no encontrar nuestros reflejos. Y aun asi, la sigo queriendo.

--
El eco de la palabra.
El eco del verbo que habla.
El eco.

-una sola gota de buen pensamieto, es capaz de producir un sunami en los conceptos para producir un rebuelto de emociones y sentimientos buenos.
Nada tiene un principio.
Nada tiene un fin.
Dejemos que la alegria inunde nuestro cuerpo.

El protocolo sirve para que allá donde esteis, no desentoneis.

--
Remata o día de reflexión e ainda non teño claro cal é a obción.

--
25-01-2016 as 09:33h

Non serei eu que no diga.
E non quixera que asi se cumplira.
Pero o desexo no amor, non é mais que un acto reflexo da pasión.
O desexo, o amor dun reflexo, unha escapada cara adiante sin ter en conta a quen arrastren.
Que che vaia ben a vida, e que sexas feliz día a día.

--

--
La vida siempre esta apretando sino es por uno es por outro lado.
Yo a mis cuarenta y tantos enamorado de la vida y ella de un amigo que se fue acercando.
Culpa mia por dejarla de lado.
Que sea feliz allí donde este su corazon y su paso.

--
Fun hoxe a buscar o ordenador, pero me dixeron que non valia apena arranxalo pois xa ten moitos anos e joderase a placa base.
Apreciei un novo e teño que xuntar 300 € para empezar a pasalo a limpo.
Para ir poñendo en orden meus pensamentos e ir reconstruindo uns contextos.
Estou ordenando as libretas, e pasando a limpo as ideas.
--

A dificultade que temos e a realidade no momento
Como analizamos os tempos?

Si pomos como patrón os anos, agradables e extraños.
Si pomos como patrón os segundos, efímeras vivencias esenciais.
Si pomos como patrón os seculos, bienvenidos a las humanidades y las artes, ellas traeran el progreso.

¿en que patrón de tiempo colocamos el sufrimiento?
¿con que tiempo analizamos los sentimientos?
“al amor es de locos, yo por vos y vos por otro”

--
“amantes poderosos de la historia”, memoria de los dueños del deseo a lo largo de todos los tiempos.
Romeo y Julieta, representado en estos tiempos.
En busca del tiempo perdido, su juventud y su destino.

Sobrivivir al Kaos, una simbologia que explica el comportamiento iracional de todo animal.

No todos somos iguales y contribuir a que mejoren, es cosa de sonrreir a caudales. Pobres animales.


--
Un triste final, de una melodia celestial. “la alegria permanente es una útopia” asi es la vida.
El amor eterno, una fantasia a lo menos tocante a mi recuerdo. Siempre hay que estar alimentandolo para que no pierda su efecto.

--
Un acercamiento entre las personas.
“¡no temais, seguid hablado, no guardeis silencio! Porque  estaremos entre vosotros y nadie os atacara ni os hara daño” (hechos 18:9b-10a)

“! levántaros y brillad, porque vuestra luz está aquí, y la gloria del pensamiento se eleva entre vosotros!”
 (isaias 60:1)

¿como se gobierna?
--
1º tener conciencia de que la humanidad es un solo elemento.
2º tener paciencia para encajar todos los terminos.

--
“donde el miño se hace a la mar”
Dende las aguas del río quedan en libertad.
Donde la soledad te da tranquilidad.

“donde el miño se hace a la mar”
Donde sus aguas dulces no van más allá.
Donde la libertad se llama soledad.
As 20:15

--
Patrocinadores de emociones, mercadeo del sentimiento, hora punta del recuerdo.
Quizas el amor solo sea un sueño, una pesadilla en medio de los acontecimientos.
Pesimista, me siento pesimista el lo nuestro.

--
26-01-2016 as 05:55h
Listos para escomenzar unha nova xornada.
2-1/2 pechuga + queixo.
½ calamares.

--
¿de verdade vale a pena seguir dandolle a volta a cabeza para solucionar os temas?
¿pa qué? Para que seguir buscando maneiras para explicar as cousas.

Mantened la mente abierta, para que entre la sabiduria en nuestra conciencia.
Si mirais más allá, podreis ver lo ignorado que se esta disipando.
Un canto a la vida, un canto al amor soñado.

--
“no juzqueis el día por la cosecha que habeis recogido, sino por la semilla que habeis plantado.”
Un pensamiento simbolico, unha expresión das emocións.

A supervivencia do individuo, nunha sociedade de vicio.

Foguetes de luces, que cada un ten no seu ombligo.

--
“es la cultura del miedo la que nos dice que no estamos tan mal”
“la isla de Alice”????
Rompiendo con el universo del que estamos aconstumbrados. Si se puede pensar, es posible que pueda pasar.

Le desaparecierón todas las sensaciones de los miedos, tan pronto cruzo los origenes del tiempo. En donde pudo ver el pensamiento del ayer y un anticipo del mañana.
Lo dificil y complejo que resulta de entender, se disuelve como cubito de hielo en un café.
Llegando a ser la misma esencia del presente.
(se presupone que el café esta caliente), (la mente).

--
Unha “escena de cambio”,
unha implicación no contexto humano.
incognitas que ofrece el “paraiso”,
La tardanza en comprenderse uno mismo.
Con sus virtudes, flaquezas, dudas y errores.
Testigos de una generación de Dioses.

Si en mi cabeza se solucina. ¿que impora lo que digan las otras personas?.
Quiero tener la certeza de seguir disfrutando de la memoria.

--
Ello me lleva a salir a folte en medio de los charcos que te pone la vida.
El alma en pena del verdadero encanto de la historia, es constantemente oprimido por el que alcanza la victoria.
Salvar al Rey, mover pieza en la organización para que los cuerpos que portan pensamientos, no mueran desnutridos por no tener que llevarse a la voca, con dignidad, como si uno tubiera necesidad.

--
Estes dias andan en combersacións tacticas de opinións e demais artimañas para comformar un goberno para o Estado Español, a ninguen escoito a solución.
 No escoito por ningun lado como vai ser a supervivencia do individuo, nunha sociedade tecnoloxica que día a día menos man de Obra precisa.
¡Non vamos a sobrevivir todos do traballo honrado?

La obsesión. Perder la noción del tiempo.

--
Lo que se va perdiendo en la vida por la obsesiva motivación de una alegoría.
Firmes y seguros para llegar a comprender el paradigma de la vida.
combatir los encasillamientos, los pensamientos que no se moldean a los tiempos.

Reclamemos la responsavilidad del Estado, en la supervivencia de los individuos que la han formado.
Reclamemos al Rey Felipe, que comprenda lo que hablo.

--
“Venres de Foliada, preparados para a farándula”
En Tomiño cheira a antroido, o goberno cociña chourizo e cacheira de porco.
Orellas doces, filloas de sangre arrevatada na matanza da carne.
Revolvendo con cevola para que non coagule, o espiritu da porca amamantadora.

Poñamos as caretas para espantar as meigas,
Poñamos as ideas en riva da mesa, para espantar os malos espiritus de quen goberna.

--
Tarde noite, “Venres de Foliada”, viva o rei viva a patria, viva a cultura que nos atrapa.

--
26-01-2016- as 20:00h
A cración do mundo ao reves, somos para non ser.
Do pasado, solo o que logramos aprender.
Tradición do espiritu encuberto, tralos disfraces do tempo.

A millor obción e volver ata donde estan os nosos primeiros recordos, ese rapaz asustado no medio da noite. Humedecendo o sorriso cas lagrimas que lle saen do corazón.
E este conto aquí se acabou, chin pon.


Cando son as 10:50h do 05-04-2016. Na rua San Telmo. Na cidade que se parou no tempo.