y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad: na sua terceira libreta que a limpo esta a pasar.
O Espazo Tempo.
A
realidade do momento.
O
pensamento.
A Orixen
do Kaos.
A Gran
Explosión universal.
Trisquel/triskel
As ondas
gravitatorias do fondo cósmico.
--
A lenda
da creación do universo.
As ondas
gravitatorias son pensamentos que se moven a traves dos tempos.
A lenda
que contou un vello e que escoitou un neno.
-somos
un todo, compartimos unha natureza, procedemos do mesmo orixen, con diferentes
matices. Escomenzou decindo o mestre dos aprendices, todas as tardes nos
xuntabamos a combersar sobre o que as lendas dicen, na quel bar de pueblo xunto
a cidade invisible.
--
Corria o
ano 3017 dende que nacera Cristo. Mil anos antes foi cando aconteceu o Gran
Asolamento, chegando as augas a cubrir un 95% da superficie do planeta. A isla
donde viviamos no archipielago de Gallaecia, estaba dominada polo templo
catedralicio dende o outeiro. Logo era unha barullenta de tellados, con
pequenos canales por donde pasavan os humanos. Ruas estreitas de pedra, subidas
e baixadas entre tuneles que dan paso as distintas partes da cidade.
No bar
de aldea donde se xuntavan os mais dibersos persoaxes do entorno, donde a sua
especialidade era o caracol, preparado das mais devirsas salsas que se poideran
imaxinar, o caracol era a base de alimentación daquela illa, Tuiy cos seus mais
diversos alcumes, coñecidas por alguns, como a Cidade Divina, ou Tuiy a
Elexida. Por todos aqueles acontecementos que pasaran mi anos antes de escribir
estas lineas. Eu son Anselmo, un “rapaz de aldea” como decia fai moitos anos un
compañeiro de pensamento.
Empecemos
por el final, para llegar a los principios.
Don Gregorio
o abade do templo, é o guardian dos secretos, dos textos.
é o
libreiro do archivo contemporáneo con historias do pasado.
--
Siempre
el genio tiene un puto de loco. Se tiene que sentir el elegido, para alcanzar
el sublime contenido. Un pacto milagroso para la cultura del homo.
18-01-2016
as 17:00h
Me
presento ante todo como un ingenuo.
Tiempo,
todo es tiempo. En la forma y en el deseo.
Mientras
la supervivencia del individuo dependa de ellos mismos, seguira creciendo la
desigualdad entre nosotros mismos.
¡a
debate! El sobrivivir como individuo en la sociedad actual.
Unha
riqueza virtual, do poderoso vil metal. Valores desta sociedade.
As18:00
--
Pertenecemos
al privilegio de los sueños, materia dotada de pensamientos conscientes y
coherentes.
Pertenecemos
al mundo de los sueños, llenos de magicos descubrimientos.
Somos
pensamientos.
Y aunque
la duda nos lleva a creer que no tenemos conceptos, seguimos buscando
respuestas a los hechos.
Pecados
de la carne, impuros pensamientos.
--
Se alejaba
el barco de la isla donde pase mi infancia, cojiamos rumbo a lo concido por la
historia, no estavamos seguros de que al llegar fuera tal cual nos la habian
contado. Intentavamos retroceder mil años en el tiempo, a traves de las ondas
gravitatorias. Caer en ellas podia ser un infierno, te podrias estas moviendo
en el tiempo, sin retorno al presente de cualquier momento. Sin análises, sin
praxis.
--
Lo
genérico, el hilo conductor de los hechos. Cada uno con sus pensamientos. No
todos, por supuesto.
-tenia
en sus manos los manuscritos del mesías profano, el advenimiento de los años.
Toda unha xoia historica, nel se relatava a Orixe do Caos, e era o que nos
servia de guia para entrar no tempo desexado.
--
Antes de
emprender a viaxe no tempo, entramos nunha capsula virtual donde recreaban o
pasado partindo da información que del atoparón. Sabian a ciencia certa que un
99% era imaxinado. Pero so con ese 1% eran quen de recompor o pasado.
¿que fue
de nuestro pasado, si de él no tenemos constancia en ningun lado?
¿que fue
de nuestro futuro, si de él no tenemos imaginación más que para ver nuestro
culo?
Y si
este nos hecha un pedo, nos quedamos oliendo a cerdo.
--
-¿y
mañana que sere?
Un
hazmerreir del porvenir. Un grito desesperado de lo mas profundo de mi espiritu
sagrado.
Las
formas, las normas, las condiciones impuestas.
Y mañana
sere uno mas que englosara la lista de los muertos, ilustres o no, ya sin
sueños.
El
despertar del nuevo día lejos no ha de estar, pues amanecio hace breves
momentos.
¿hasta
donde podemos jugar con nuestros pensamientos?
As
22:32h. Deixamolo que mañan traballamos.
--
19-01-2016.-
as 05:48h
Bos
dias.
Llevados
por el deseo, renegando de los sueños. A primera vista los recuerdos.
A
primeira.
Fiero cando
teña que ser fiero, manso en todos os conceptos tratados.
Nos
sentimos parte, ideoloxía de las artes, sobrivivir al disgusto es aparte.
Las
ideas no surgen de la nada.
Sino se
siembra con palabras, ni se abona con reflexión, no florece la solución.
Y estar
callados no solucina nada.
--
Subditos,
Reyes y moribundos, desauciados del nuevo mundo. Siempre es la misma historia,
avivar las conciencias para que avance la ciencia. economia civica de la
conciencia.
Una vez
tuve un sueño, y aun sigo soñando. Que sea verosimil y pausible, eso ya es otro
canto.
Una
paradoja, que marca la linea roja, en el desacato a la norma.
La idea
territorial de España, es una ilusión del alma. Integración de las fuerzas en
el arte de las palabras.
--
Imaginable
sobre el papel, el primer paso de cualquier placer.
½
chourizo+queixo.
½ asado
+ queixo.
Cuando
el viaje se hace grato, es corto el tiempo, un valor positivo de los nuevos
conceptos.
--
19-01-2016
as 16:08
En
tiempos de cambio, lo mejor es ir adaptandonos mas allá de nuestro presente.
Hay una
vida mas complaciente,
siempre
podemos seguir contando con el futuro, por que siempre estara ahí,
a lo
menos mientras seamos conscientes.
Las
ideas forman parte del pasado, pues sin este no surgirian.
Un
crucero a la edad de hielo, charlas para un mundo moderno.
Un
elogio a la útopia, con el glamur de una leyenda compartida.
Un
clasico en el emocionante camino de la vida.
--
-por
supuesto que se trata de una lucha entre Teologías,
pues así
es la vida, creernos lo que somos cada día.
Una
mirada a lo extraño de las palabras, algo elemental en la comprensión de toda
Alma.
Conectarse
con los demas en el entorno natural, superfluos mitos de la realidad.
En la
difuminada linea que separa la realidad de la ficción,
es donde
reside la esperanza de un mundo mejor.
--
“el
Placer de vivir en Paz con nuestra imagen”
El hecho
transcendente de que otros compartan tu personaje.
Tecnicas
en el aprendizaje, creado un futuro entre todas las partes.
Romantico
y emociomante, el tiempo que nos queda por delante.
“dejadme
contaros una historia; la historia de una idea, la de una idea que me enamoro
desde que di con ella.”
“voluntad
de acuerdo”, predisposición al entendimiento, maximo esfuerzo para el dialogo.
-¿como
hay mendigos en la calle? ¿acaso no son hijos del mismo espiritu? ¿acaso el
señor de la hacienda no es digno?
No
comprenden que son ellos mismos, aunque el mallor sufrimiento lo lleven otros.
Explicar
y entender la historia, nos hace comprender lo que somos, para tener un
presente con mejores obciones de planificar un futuro decente.
--
-Política
y Publicidad.
19-01-2016
as 18:05h
Imos
repartir as circulares para a asamblea xeral da comunidades de montes de
Randufe, barrio Cota de Gaio. Unha forma de colaborar ca sociedade, ainda que
sexa so repartindo circulares, e aproveitando soliacizamos.
Mientras
halla gente que pierda en la vida, no hay nadie en la sociedad que gane.
--
O ben
común forma parte dun.
El
origen de las especies, un cambio en las condiciones de la materia que nos
precede.
“San
Sebastian”, o que pide pan.
--
Inyectemos
un poco de morbo al asunto, para que enganche al más moribundo.
La
búsqueda egocéntrica que tenemos todas las personas, la creatividad de su
memoria.
Manuscritos
cargados de emociones e inspiraciones, repletos de idealismos, necesitados de
ideas reales.
¿por
que?.
--
Una
pregunta inicial en el pensamiento universal, un penqueño milagro del animal.
“ideas
que merecen ser desiminadas” .
“una
visión refrescante y audaz para desatar el cambio global”.
Provocar
la pasión de las almas, interactuar con una causa.
El
evangelio se sigue escribiendo día a día, desde el principio de los tiempos.
Creencias
populares que agrupan pensamientos, la teología de los sueños.
Cada un
de nos, somos ciencia e cultura. Cada un de nos, ten a súa postura.
--
Mil anos
de historia vivindo da millor forma. Transmitindo el espíritu de todo un
pueblo.
“la
cuarta revolución industrial”, una mas de las innumerables revolucines de la
sociedad. Cambian conceptos, aparecen nuevos lazos maternos.
La Gran
Explosión de datos, información en particulas, conectividad de los pensamientos
individualistas. Internet a vista.
--
La
confianza.
Esa
desgraciada, que deja libre la esperanza que camina descalza
Nada es
correcto, poca definición en los hechos.
El suelo
económico inestable, si esta apollado en el dinero, la supervivencia del
individuo ajeno.
Un
gobierno fuerte sobre un contexto debil. O asentamos la seguridad individual, o
nos mordemos los unos a los otros, por un trozo de pan.
--
Una
garantia en la dignidad del día a día. Una sutil comunicación política.
Analisis de una cultura y sus matices.
Populismos
en la sociedad democratica, batida por la desgracia de una crisis tan larga.
Establecer nuevos conceptos, que el mundo cambio.¿o es que no lo vemos?.
--
Retiemblan
en la mente, las ondas gravitatorias del presente.
Bos días
21-01-2016 as 12:47.
As
14:32.
Publico
y notorio, políticas sociales de los homos.
La responsabilidad
del dialogo,
se
reparte por igual entre Dios y el Diablo.
Ambos
tienen mucho que ganar,
si
acuerdan conquistar al Espiritu Santo.
--
½ de
chourizo queso.
½ de
zorza queso.
½ de
beicon lomo queso.
“donde
estas carita de azucena” no dejes que el amor se muera.
Si
tropezamos unha vez, é para aprender. Si tropezamos dúas veces, é para saber.
Si
tropezamos mais, é que somos parvos.
--
No
levantaba la mirada perdida de la pequeña pantalla, y si la levantaba, era para
expresar su mala mañana.
Unha
nova forma de reescribir a historia, incompleta polo desexo da memoria.
Un
código ético que se conforma con la ilusión de lo estético.
La
corrección política de los hechos. El deseo de formar gobierno.
Un punto
de equilibrio entre valores y riqueza. Un punto de encuentro en la alimentación
de la bestia, la humanidad como un solo cuerpo.
El
pensamiento común,
La
conciencia colectiva.
El arte
de ver la vida.
A
dualidade das persoas.
Unha
parte común unha parte soa.
Ideas
cara a dentro, paradigna de un cambio de concepto.
Non o
dudemos, entremos no xogo que configura nosos recordos.
--
“mil
anos de historia” a Eurocidade como plataforma.
Sobre el
templo, el cielo iluminando en el río su reflejo.
Camiños
de ferro que unen sentidos,
Cores
vivos, luces no minho.
Un
pequeno recuncho na iberica provincia, cruce de camiños nos mais variados
pensamentos divinos.
Non te
miro vella amiga,, non te miro cuberta de púrpura e mirra. Tuiy a Divina.
--
Un avión
de papel, un corazón y un reloj. Mil
años de historia sobre el paraiso natural. Tuiy y su obra inmortal.
Ocres,
azuis verdes e brancos cores, unha paisaxe de mil amores.
--
A illa
das mil e unha historias, as pedras que conforman a maxica forma.
Patrimonio
cultural, patrimonio universal.
Refuxio
do poder establecido, cañoneras do destino.
“seculos
de memoria compartida”, fronteira preestablecida, xardíns da propia vida.
“miradoiros
privilexiados sobre o río”, augas mansas dos veciños, fonte do espírito,
requeza cosustancial do Minho.
--
Unha
proeza do animal, paso continuado dos peregrinos.
“Atalayas
historicas” sobre as augas do minho.
Servidumbre
do entorno coñecido.
A máxica
concepción das fronteiras, cando enfrentamos calquer camiño.
Os
ferros entrelazados que salvan o minho, deixa un sabor dulce na inxenieria do
hominido.
--
As
portas, xenericas formas.
Unha
terra de lendas, unha terra de orquestas.
½ de
calamares.
As 12:27
do 22-01-2016
A
columna vertebral dunha terra meiga, donde repousan os restos de Prisciliano,
ese vispo que a igrexia denostou, por deixar ao seu Deus de lado.
--
O mundo
literario da isla de Tuiy, miña cidade.
Todo
parecido ca realidade é pura casualidade.
O único
fío condutor é a causalidade,
o
momento e a oportunidade.
As 14:30
Cierran
fronteras, se esperan tormentas, Europa se ahoga en su propia conciencia, un
reto en el valor de la ética.
--
Una
sonrisa a la vida. Pretenden concienciar del presente con el dialogo ausente.
Dos
apuntes; reflexionar el concepto, elegir bien el método.
--
Pra
conseguir o obxetivo, non dudarei en usar a Dios si fai falta. Pero a priori
quixera que o entenderandes como unha das posibles obcions que nos ofrece a
natureza. Correxir a desnutrición de quen porta pensamentos na sua cabeza.
Falo do
home como especie, falo da humanidade sin mais ca simple individualidade.
--
Desbloquear
la salida en la gobernación de la isla. Los electos representantes que se
decidan.
La
supervivencia del individuo en el punto de mira, conseguir un reparto de lo
esencial para la vida, un basico sustento na bioloxia dos elementos.
--
A todo o
sector da alimentación lles cobramos en especies, e facemos un reparto decente.
Depois
dun tempo no medio das ondas gravitatorias do universo, perdeu toda noción do
espazo-tempo.
Cado
unha forza sacudiuno metendo a proa do barco cara o río, a tormenta non cesaba,
os raios caian na cúpula do barco, ese desplazavan como raices querendo
absorber todos os matices.
Con
fotoxop. Modificar a isla para que pareza un barco con cupua de cristal.
--
Fomos adentándonos
polo río, atrás deixamos a fortaleza que defende o espiritu.
Segun
remontabamos as augas faciase todo mais coñecido, como si acabaramos de partir
fai un pouquiño. Fomos en busca da illa do pasado,e no presente seguimos
estando.
Pasamos
por debaixo da ponte que une as fortalezas de goian cas da cabra que teñen no
monte, e seguimos río arriba ata a cidade dividida. Tuiy- Valença, separadas pola
salvaxe natureza, o Minho como guardian da beleza.
--
Pasamos
a ponte moderna, tecnoloxicamente mais complexa, esteticamente non comenta. Xa
divisando a ponte vella, entrelazada ferrallada, un “Ito” cando foi levantada.
Unha xoia para o sentimento do progreso humano. somos o que soñamos.
Atracamos
o barco no pantalan do club nautico, unha vista unica do patrimonio historico.
Unha enchenta de aire que me fai elevar ata o mais grande, unha gaivota
deixando as suas artes, merda por todas partes. Sempre hay de que queixarse.
Recollemos
toda a información, todos os manuscritos metidos en caixas. E marchei decidido
a pasar a limpo todo aquilo que nesa aventura fun escribindo.
A
primeira vista non notaba ningún cambio, todo estaba tal cual antes de partir
no San Telmo, cara a miragre de desplazarse no tempo. (San Telmo, asi se
chamava o barco donde partimos cara a illa do coñecemento.)
De
camiño a o piso, observando coma sempre o entorno e a vida que de el depende,
decateime de que a xente non mira de frente.
--
Te
paras, unha dúas tres catro cinco seis sete veces sete, entón empezan a saudar,
dubidosos como temerosos de falar. Importante, sempre con un sorriso de antemán.
O xeo
rompeu, entón é cando podes empeza a entablar pequenos diálogos, pequenas
conversas con outros pensamentos, noutras butacas do tempo.
Rebuscas
na historia, na que che foi entrando na memoria por unha ou por outra cousa,
con ou sin forma abstracta. Enton déixaste ir, e non paras de decir todo canto
pasa por ti. Bueno, todo non, sempre hay
algo que queda no tinteiro.
--
Grandes
escritores de grandes obras, la ciencia y sus normas.
El
Caballero de la Triste Figura comienza de nuevo su andadura. Con referencia a
la primera parte, la puesta en escena de la Política y las artes.
En esta
segunda parte le cambian el escualido caballo por un percheron mal adaptado, Procedimientos
de un estado. Y a su compañia no caminava su fiel escudero, sino un triste
caballero, que no alcanza a comprender sus miedos.
--
-nun
lugar do Tuiy imaxinario, vivian nuestros amigos de los que hablo.
o da
triste figura, sempre querendolle poñer a guinda ao comentario. Sempre que
Procedemento non este ao seu lado, Procedemento chamavase o cabalo, o mostrenco
para ser mais exactos.
O triste
caballero é unha parte do pueblo, eses que repiten as mismas historias sin
mellorar a lenguaxe e as formas.
Escomencemos
pois este segundo intento para conseguir o obxetivo que pretendo. T.B.A.
--
Las
sonrisas del destino.
Unha
roda que xira sola. Non perdamos o tempo.
Imaxinación
+ ilusión = futuro.
A bola
do mundo, soportada polo bulgo.
Non hay
nada mais escurridizo co tempo.
--
Unha
secuencia grabada dun tempo pasado.
Hunha
historia que a min ma habian contado.
A orixen
do tempo, remontando tres mil anos.
Vivimos
en un segundo en comparación ca eternidade.
¿cual es
el origen del tiempo?
¿cuando
se paro el pensamiento?
En el
Big-Bam,en el Gran Estruendo Inicial, cuando colisionaron los conocimientos.
--
Un eco
de las teorias,
una
tesis de la fisica cuantica,
en
sonidos perdidos del alma.
“la
persistencia de la memoria”
Diluidas
cada una en su historia.
Subrealista
en la fisica.
Real en
el pensamiento que nos toca.
--
Miño, excelencia
do ecoturismo, economía dun destino.
O Xardín
do Edén, invadido polos hominidos na procura do seu espíritu.
-que
veñan, que invadan as nosas conciencias, serviles conceptos que nos tentan.
Unha
paisaxe cultural que se forma co pensamento.
Unha
maneira de recaudar diñeiro.
--
-en vez
de estar tratando de encaixar, cos recursos que temos, cubrir as necesidades da
población. Estes Políticos dedicanse a vender o Bonito e Juapos que somos neste
Tuiy meu pueblo.
-comerciantes,
puros comerciantes, ¡a! E encargados de obras ramplantes.
Un
enclave único, xa recoñecido dende os tempos de Omero. “a Atlantida” sumerxida
no noso recordo.
Observade
a configuración que tiñan os Griegos
clasicos da Isla da Atlantida. E comparadeos cos petroglifos circulares que
temos por estes lares.
--
Foto de
Ledo.
--
E aqui
estamos de novo, afogandonos cos nosos contratempos.
“Estudios
Eurorrexionais Galicia-Norte de Portugal”.
A
Gallaecia dun futuro provisional.
Tuiy
presenta un novo expectaculo, excelencias de lo sacro.
Turoperadores
con destinos opacos.
Definamos
en dos lineas lo que estoy contando:
-Tuiy é
imaxinario.
-a
realidade é a que estamos soñando.
Un
eslogan.
Vir a
Tuiy e ilusionarvos por algo.
--
Estamos
no Baixo Minho. Área metropolitana, Faro de Vigo.
Sábado,
23 de enero do 2016. Px.17. cando son as 12:00 estando nado Pancho.
El mundo
de ayer penetra a través de una frecuencia con transfondo emocinal, as ondas
gravitatorias do fondo universal.
--
-necesito
voluntarios para pasar a limpo todo isto que escribo. Aos voluntarios doulle a
oportunidade de contradecir o que eu digo, porque a suma de pensamentos é o que
difine ao individuo.
Algúns
son tan simplóns, que ainda con carreira son ridículos.
Na xusta
medida intentarei que “luza a normalidade na victoria como a tranquilidade na
derrota.”
No
discutamos, hablemos como humanos.
--
As 16:51
Despertando
dos seus soños o fogar de Breogan.
Mitica e
laxandaria lenda, do poder espiritual.
Imos ata
Vigo, a muller eos fillos, de compras, empezan a mudar as plumas nos comercios
de moda. Eu e mais meu sogro imos visitar ao tio da muller, que en desgracia
sigue no Alvaro Cunqueiro.
Que sexa
agradable a tarde, e que se despexen dudas insalvables.
--
-bos
días, cando son as 09:48 do 24-01-2016.
Hoxe
imos de excursión toda a familia hasta Vilanova de Cervaira, imos coller o tren
a estación de Valença. E baixaremos pegadiños ao minho. Que sexa proveitoso o
día. Unha luz brillante ao fondo do vagón, atraendo todas as miradas, unha
ilusión que cada quen ten na sua alma.
--
El arte
de la seducción en el lenguaje, el arte de la expresión en el pensamiento.
El arte
del conocimiento.
Se
cruzaron nuestras miradas a lo lejos, como queriendo no ser vistas, se llevan
nuestros recuerdos al no encontrar nuestros reflejos. Y aun asi, la sigo
queriendo.
--
El eco
de la palabra.
El eco
del verbo que habla.
El eco.
-una
sola gota de buen pensamieto, es capaz de producir un sunami en los conceptos
para producir un rebuelto de emociones y sentimientos buenos.
Nada
tiene un principio.
Nada
tiene un fin.
Dejemos
que la alegria inunde nuestro cuerpo.
El
protocolo sirve para que allá donde esteis, no desentoneis.
--
Remata o
día de reflexión e ainda non teño claro cal é a obción.
--
25-01-2016
as 09:33h
Non
serei eu que no diga.
E non
quixera que asi se cumplira.
Pero o
desexo no amor, non é mais que un acto reflexo da pasión.
O
desexo, o amor dun reflexo, unha escapada cara adiante sin ter en conta a quen
arrastren.
Que che
vaia ben a vida, e que sexas feliz día a día.
--
--
La vida
siempre esta apretando sino es por uno es por outro lado.
Yo a mis
cuarenta y tantos enamorado de la vida y ella de un amigo que se fue acercando.
Culpa
mia por dejarla de lado.
Que sea
feliz allí donde este su corazon y su paso.
--
Fun hoxe
a buscar o ordenador, pero me dixeron que non valia apena arranxalo pois xa ten
moitos anos e joderase a placa base.
Apreciei
un novo e teño que xuntar 300 € para empezar a pasalo a limpo.
Para ir
poñendo en orden meus pensamentos e ir reconstruindo uns contextos.
Estou
ordenando as libretas, e pasando a limpo as ideas.
--
A
dificultade que temos e a realidade no momento
Como
analizamos os tempos?
Si pomos
como patrón os anos, agradables e extraños.
Si pomos
como patrón os segundos, efímeras vivencias esenciais.
Si pomos
como patrón os seculos, bienvenidos a las humanidades y las artes, ellas
traeran el progreso.
¿en que
patrón de tiempo colocamos el sufrimiento?
¿con que
tiempo analizamos los sentimientos?
“al amor
es de locos, yo por vos y vos por otro”
--
“amantes
poderosos de la historia”, memoria de los dueños del deseo a lo largo de todos
los tiempos.
Romeo y
Julieta, representado en estos tiempos.
En busca
del tiempo perdido, su juventud y su destino.
Sobrivivir
al Kaos, una simbologia que explica el comportamiento iracional de todo animal.
No todos
somos iguales y contribuir a que mejoren, es cosa de sonrreir a caudales.
Pobres animales.
--
Un
triste final, de una melodia celestial. “la alegria permanente es una útopia”
asi es la vida.
El amor
eterno, una fantasia a lo menos tocante a mi recuerdo. Siempre hay que estar
alimentandolo para que no pierda su efecto.
--
Un
acercamiento entre las personas.
“¡no
temais, seguid hablado, no guardeis silencio! Porque estaremos entre vosotros y nadie os atacara
ni os hara daño” (hechos 18:9b-10a)
“!
levántaros y brillad, porque vuestra luz está aquí, y la gloria del pensamiento
se eleva entre vosotros!”
(isaias 60:1)
¿como se
gobierna?
--
1º tener
conciencia de que la humanidad es un solo elemento.
2º tener
paciencia para encajar todos los terminos.
--
“donde
el miño se hace a la mar”
Dende
las aguas del río quedan en libertad.
Donde la
soledad te da tranquilidad.
“donde
el miño se hace a la mar”
Donde
sus aguas dulces no van más allá.
Donde la
libertad se llama soledad.
As 20:15
--
Patrocinadores
de emociones, mercadeo del sentimiento, hora punta del recuerdo.
Quizas
el amor solo sea un sueño, una pesadilla en medio de los acontecimientos.
Pesimista,
me siento pesimista el lo nuestro.
--
26-01-2016
as 05:55h
Listos
para escomenzar unha nova xornada.
2-1/2
pechuga + queixo.
½ calamares.
--
¿de
verdade vale a pena seguir dandolle a volta a cabeza para solucionar os temas?
¿pa qué?
Para que seguir buscando maneiras para explicar as cousas.
Mantened
la mente abierta, para que entre la sabiduria en nuestra conciencia.
Si
mirais más allá, podreis ver lo ignorado que se esta disipando.
Un canto
a la vida, un canto al amor soñado.
--
“no
juzqueis el día por la cosecha que habeis recogido, sino por la semilla que
habeis plantado.”
Un
pensamiento simbolico, unha expresión das emocións.
A
supervivencia do individuo, nunha sociedade de vicio.
Foguetes
de luces, que cada un ten no seu ombligo.
--
“es la
cultura del miedo la que nos dice que no estamos tan mal”
“la isla
de Alice”????
Rompiendo
con el universo del que estamos aconstumbrados. Si se puede pensar, es posible
que pueda pasar.
Le
desaparecierón todas las sensaciones de los miedos, tan pronto cruzo los
origenes del tiempo. En donde pudo ver el pensamiento del ayer y un anticipo
del mañana.
Lo
dificil y complejo que resulta de entender, se disuelve como cubito de hielo en
un café.
Llegando
a ser la misma esencia del presente.
(se
presupone que el café esta caliente), (la mente).
--
Unha
“escena de cambio”,
unha
implicación no contexto humano.
incognitas
que ofrece el “paraiso”,
La
tardanza en comprenderse uno mismo.
Con sus
virtudes, flaquezas, dudas y errores.
Testigos
de una generación de Dioses.
Si en mi
cabeza se solucina. ¿que impora lo que digan las otras personas?.
Quiero
tener la certeza de seguir disfrutando de la memoria.
--
Ello me
lleva a salir a folte en medio de los charcos que te pone la vida.
El alma
en pena del verdadero encanto de la historia, es constantemente oprimido por el
que alcanza la victoria.
Salvar
al Rey, mover pieza en la organización para que los cuerpos que portan
pensamientos, no mueran desnutridos por no tener que llevarse a la voca, con
dignidad, como si uno tubiera necesidad.
--
Estes
dias andan en combersacións tacticas de opinións e demais artimañas para
comformar un goberno para o Estado Español, a ninguen escoito a solución.
No escoito por ningun lado como vai ser a
supervivencia do individuo, nunha sociedade tecnoloxica que día a día menos man
de Obra precisa.
¡Non
vamos a sobrevivir todos do traballo honrado?
La
obsesión. Perder la noción del tiempo.
--
Lo que
se va perdiendo en la vida por la obsesiva motivación de una alegoría.
Firmes y
seguros para llegar a comprender el paradigma de la vida.
combatir
los encasillamientos, los pensamientos que no se moldean a los tiempos.
Reclamemos
la responsavilidad del Estado, en la supervivencia de los individuos que la han
formado.
Reclamemos
al Rey Felipe, que comprenda lo que hablo.
--
“Venres
de Foliada, preparados para a farándula”
En
Tomiño cheira a antroido, o goberno cociña chourizo e cacheira de porco.
Orellas
doces, filloas de sangre arrevatada na matanza da carne.
Revolvendo
con cevola para que non coagule, o espiritu da porca amamantadora.
Poñamos
as caretas para espantar as meigas,
Poñamos
as ideas en riva da mesa, para espantar os malos espiritus de quen goberna.
--
Tarde
noite, “Venres de Foliada”, viva o rei viva a patria, viva a cultura que nos
atrapa.
--
26-01-2016-
as 20:00h
A
cración do mundo ao reves, somos para non ser.
Do
pasado, solo o que logramos aprender.
Tradición
do espiritu encuberto, tralos disfraces do tempo.
A millor
obción e volver ata donde estan os nosos primeiros recordos, ese rapaz asustado
no medio da noite. Humedecendo o sorriso cas lagrimas que lle saen do corazón.
E este
conto aquí se acabou, chin pon.
Cando
son as 10:50h do 05-04-2016. Na rua San Telmo. Na cidade que se parou no tempo.