jueves, 31 de diciembre de 2020

D.E.P.

 


 y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 


Descansa En Paz.


adeus Xoaquin.

Un forte apreta, neste adeus que marca a natureza.

Que Deus che siga levando por todas as festas,


Xoaquin de Amorin,

Xan das Bolas, foi como o coñecin.

Eu era un neno, e ti xa durmias na víspera da Guía no palleiro.

Toda unha vida indo de festa en festa,

tocando a armónica diante da orquesta.


Boa persoa, desas que encaixan unha broma.

Con caixiñas de tabaco, dispostas como nos xogo dos bolos, diante do palco, Xoaquin por un viño apostando.

-”aquel que tire mais que min, pagolle un viño, sinon mo paga el a min.”

gañara ou perdera, el sempre bebía unha fecha de viño, pola patroa da festa.


o achegarse para votar un baile.

Cantas risas e sobresaltos,

cando alí os rapaces dábamos os últimos saltos.


Cantos alegres momentos ao redor dos ultimos compases da orquesta,

cantas historias nos acompañan na nosa memoria.


Si, podo asegurar que nin existiu nin existira persoa neste mundo, que percorrera tanta festa popular, dente o Alivio en Tomiño, hasta as Dores en Guillarei, alí estaba de vispera preparando a ofrenda do viño no altar.

Alí estaba para levantar o animo popular.


Deus, teno cerca de ti. Diante da banda de musica, en todos os pasaruas que a Santo deboto se che ofreza.


Adeus amigo Xoaquin,,, e que Deus te teña no millor festin.


martes, 22 de diciembre de 2020

a Romeria das Angustias 2020

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Fai seis millóns de anos, fai presencia o humano.

Fai quinientos mil anos, empeza a pensalo.

Fai cincuenta mil anos, empeza a expresalo.

Fai dez mil anos, empeza a entendelo.

Fai dous mil anos, se cree fillo (en exclusiva) de Deus.

Hoxe, seguimos sin entender, pero insistimos.

A historia das ideas, na singularidade do pensamento humano.

Dotados dunha mente simbólica, capaz de interpretar o mundo que nos rodea. Máxicas e místicas realidades da tribu humana.

“hace mucho, mucho tiempo. Cuando el mundo aun era un niño...”, Las palabras sagradas, el tótem que guía a las almas.


05-07-2020. primeiro domingo de xulio cando son as 08:00horas, dende meu escritorio. En breve collo a Kico Carballo e imos ao monte Aloia, para montar o equipo de música para as misas das Angustias. Que sexa un bo día e aprobeitado en calqueiraun dos seus términos que a vida determina.

cando fora por san Xulian pedirame si o subia a el mais o equipo hasta o Aloia, e agora por Angustias presenteime eu voluntario, pois gustarame o día que pasei.

Kico carballo é locutor da RMT, os sábados e os domingos pola mañas. E a veces fai de ameno pinchadiscos con música de baile para o fin dalgunha festa pequena. (non mo vaian compara como a orquesta Paris de Noia) el é algo de andar por casa.

 


Cando pola romería de San Xulian, que cuadra cada 27 de enero, chegamos a o alto, a noite pechada empezaba a clarear. Aquela cancilla pesada de ferro que daba paso ao recinto da pequena capela estaba pechada, kico foi chamar a Sebastian para que lle abrira a porta, fora este quen avisara a kico para que montara o equipo de son. Sebastian, xerente dun pequeno bar restaurante que esta alí cerca, gran entusiasta e protector do entorno, el fora quen promovera a recolección para mercar unha campana nova para a capilla, pois a outra a roubaran o ano pasado.

Facia frio e estaba mormallardo, esa forma de chover, que pouco a pouco vaiseche metendo no corpo, eu fun para o coche e gardei por eles a que chegaran. Ainda non acabara de facer o pitillo e xa viñan de volta, metin o coche hasta a porta da capilla, a mesa de son colocamola ao lado do altar, e un altavoz ao seu carón, o outro altavoz o colocamos fora, para que os devotos que non entraban na capela poideran escoitar a homilía. Xa tiñamos o equipo montado, e para enchufalo tiñamos que acceder a sacristía, o dia despertaba gris e cargado de humidade, dentro da igrexia movianse as sombras tras a luz dun par de cirios roxos, ea penumbra o cubria casi todo. Kico deixarame as chaves para que abrira a porta da sacristia, e ali estaba eu, cún manoxo variado de chaves intentando abrir a porta, sin atinar ben no burato, cando escoito vir unha voz enerxica de muller que se acerca.

-oigan ustedes!!!, oigan ustedes!!!, ¿que hacen aquí??

-eu medio agouchado, que estaba intentando atinar en meter a chave no medio daquela oscuridade, xiro un pouco a cabeza ea contra luz miro aquelas sombras cos brazos abrertos e con cara de poucos amigos.

-oigan ustedes ¿que hacen aquí?, dixo unha delas gritando co esperitu encolerizado.

Eu, cas chaves na man, quedei mirado para elas na misma posición en que estaba, que parecia o jorobado de Notre Dame, e quedeime quietiño, non fora ser o caso, e dixenlle – intentando abrir a porta, non miras -.

aquela cara parecía que ia estoupar, hasta na oscuridade do pequeño templo reflexaba un cor vermello, cando falou Kico -estamos colocando o equipo de son. -

-a bueno, dixo enton, baixandolle esa inflamación, que para min, lle ia a dar algo.

Eran axudantes do clero, que viñan para os preparativos antes do oficio. E non deveron estar avisados que estabamos nos alí, e nos confundiran con uns ladros. Sempre nesta vida hai confusións. E alguns alporizanse cando non comprenden a escena que a vida lles pon diante,

Din aberto a porta que da a sacristia, ca axuda da tecnoloxia, cunha lirterna que ten incorporado o telemovel. Luces que facilitan o camiño vida.

Conectamos e probamos os equipos, as sancristanas deixaran unhas flores e se foron, kico axustando a mesa de son, dime que probe o micro que esta no púlpito de oradores,

-hola si, un dous tres provando.

-mais mais, fala mais - dime Kico -.

enton eu levantando os brazos comenzo a decir – queridos irmans, estamos hoxe aquí todos xuntos para escoitar a palabra de Deus neste mundo, e na voz de quen así o crea, obra o milagro de quen a el se acerca -. Niso miro que alguen se achega dende o fondo da capela, e quedome calado, non fora ser que foran as sancristanas, xa antes nos rillaran as orellas e agora non tiña ganas de aturalas, quedeime quieto Esperando que alguen dixera algo.

- vos días- dixo Manolo do Pilar, que xa se facia visible. - Das un bo predicador. E con esa voz, meus musculos se relaxaron.

-non, que meu repertorio non da para tanto. Dixenlle eu, E ti veis cedo para visitar o santo.

-vin dar unha volta, - decianos Manolo – andamos con preparativos no refuxio dos celtas, que todos os anos mandamoslle un bo cocido.

-con este tempiño, ben que presta – dixenlle tremendo e frotando as mans cun pouco co frio-.

-logo si queres pasade a tomar un viño.

-unha boa opción, dixenlle, non o dudes, por alí estaremos ...



-agora falta provar o micro do altar e imos desayunar, dixome Kico.

-si hola, un dous tres probando, si si, hola si.

- xa vale, e agora un pouco de música. Dixo Kico.

Saimos cara o restaurante cando soaba nos altavoces a muiñeira de Chantada.


Metidos no medio dun frondoso bosque, Os murros que rodean o recinto da capilla con forma rectangular duns cen metros de ancho por uns trescentos de longo, non son de moita altura e de verde musgo estan cubertos, así como sobre as ramas curbadas das arbores, metenos nun maxico mundo de Fadas. 

 


Nada mais entrar xa notabas o calor da estufa redonda de leña que por sitios estaba ao roxo vivo. Quentar un pouco as mans e os fuciños, e retirarse un pouco para non queimarse. Naquela mesa, unha taza de viño e un trozo de tortilla recien feitiña, para chuparse os detos, unha tortilla casi tan boa, como a que fan no bar pancho ao caron da igrexia da guiá.


-Telmo, Telmo, vamos, - despertoume kico dos meus pensamentos – veña que van ser xa as oito e media.

-Vou vou, dixenlle.

A veces cando me poño a escribir, perdo a concepción do tempo, por iso poño alarmas no telefono para que me avise de que teño que mudar o “chip”. Ainda non tocara a alarma que puxera para as oito e media, que era hora que quedara con Kico o día anterior.


Aparquei o coche diante do portal, e xa salia kico cun dos altavoces na man.

Kico vive frente o eido donde eu levo pasando a maior parte da miña vida.

O sol da mañan xa relucía con todo seu resplandor,

-imos ter millor día que en San Xulian. Deciame Kico.

-todos os días son bos, chova ou faga vento. - Decialle eu – pero mais agradables para pasear, seguro.


Aquí estamos no alto do Aloia, eu sentado nun banco de pedra diante da capilla despois de montar o equipo, esta Kico carballo provando o sonido.

A capilla das Angustias, era a mesma capilla con devoción a San Xulian.

Esta vez tivemos que montar o equipo fora, pois as autoridades Sanitarias puxeran normas de estricto cumplimento, para controlar a Pandemia que nestes momentos esta asolando a humanidade enteira.


un cura colocando na cancilla pesada de ferro, un cartel de aforo para unhas 250 persoas. A Primeira Romeria das Angustias, tras o primer confinamento polo COVID19. Todos os presentes con tapa fuciños, e mantendo unha distancia de seguridade para que non se transmitira o virus.


Están rematando de montar o altar campestre diante da capilla, Kico poñendo os sons do día, Charangas e música de romería. A xente vaise achegando dispostos a venerar a santa, e pedir algún milagro, si cuadra. A maioria son coñecidos de vista, algúns veciños que nos saudamos cando nos cruzamos, sabes que uns son de tal parroquia, ou de tal familia, e pouco mais pode un saber das suas vidas.

Xa apunto de comezar a primeira misa do día. Sobre sesenta persoas estamos presentes, nin unha septima parte da xente que por san Xulian baixo os paraugas aquí estaba. Xunto a entrada do recinto, un da organización do evento esta votando xel desinfectante nas mans de todo cristo. E estes entran ao lugar sagrado labandose as mans como Poncio Pilatos, que os espiritus e os virus non fagan de nos estragos.


- “Xuntos como irmans, membros dunha igrexia ...” - comeza a cantar o cura… xuntos pero non reboltos, soanme os pensamentos de fondo.



E según trascurre o ritual

-”os que queiran comulgar que pasen pola dereita, e mantendo a distancia reglamentaria de seguridade, saian pola izquierda” - decia o cura dende o altar. E un tras outro pasou algunha xente a comulgar.


Venme ao recordo de cando era cativo e ia eu convencido de que aquela ostia rexeneraba eu espiritu, pouco me durou aquela convicción, e ainda que deixei xa fai moito tempo de comulgar con rodas de muiño. Satisfeito estou de percorrer ese camiño. Son rituales que os agarran a uns ideales, uns ideales que ben pensados, calman os males da alma.


Rematada a escenificación, e despois de que o cura dixera “podedes ir en calma” entrou Alberto en escena a ler un poema. Un poema a virxen das angustias, un poema de unión entre todas as divinidades que no monte sagrado estaban alí presentes.



despois de tomar unha cervexa no bar do Aloia, fun dar uhna volta hasta gran cruz que dende o alto mira ao sur.

Pasei por diante da cancilla que da capilla, e alí donde por San Xulian estaba cheo de rosquilleiras, e varios tenderetes vendendo velas e exvotos, agora solo habia un tenderete con exvotos. os exvotos son figuras de cera de partes do corpo humano que se lle ofrece ao santo, para que lle alivie o mal que lle ven dado. A pandemia fixo estragos, e xa non se vende tanto.

 


 

Quedei mirando de lonxe o refuxio celta, donde tamen por San Xulian tiñan unha boa festa.

Cando chegabamos a tomar o viño que nos ofrecera Manolo, estavan entrando as olas do cocido no refuxio, de baixo dun pequeño cuberto que ten diante da porta, unha mesa cun xamon enriba, e barios pratos con queixos variados, alí estaba a maior parte da “flor e da nata” da cidade de Tuiy, …

alí estaba o alcalde Enrique Cabaleiro,

alí estaba o presidente da cámara do comercio,

alí estaba o presidente da cámara de Valença.

alí estaban diversos representantes da corporación,

políticos do monton.

alí estaba cholas, e algúns veciños mais.

alí tamen estaba J.M. Rosada, ese chaval que coincidimos uns meses facendo a mili no cabo Fradera.

-ti tamen por aquí, dixome,

-a min invitaronme a un viño, e aquí estou obediente,

- branco ou tinto,

-tinto,

a parte da copa de viño, trouxome un cacho de chourizo, que sacaran do cocido para por uns pinchos, estaba de vicio.

as conversas rebosaban alegría entre os grupos de xentes que alí habia, ambiente de romeria e de amigos, entre diplomacia política.


Cando fun recuncar, pareime a falar con “ñolas”, un deses persoaxes que sempre esta enterado de todo cotarro. Un deses que se move con facilidade dunha opción politia a outra.



capitulo dous:

en que quedou a Romeria das Angustias 2020



Estes, os politicos locais, sempre se fan ver en toda festa e romería que poida haber na contorna, si é a festa dos burros e fariñeiros do río trimes, alí estan, si é a festa en honor a santa Madalena, non falta carneiro sobre a mesa. E así unh tras outros van en busca de votos como devotos de calquer ideoloxia que se presta...


 

viernes, 18 de diciembre de 2020

Quero Tuiy.

 


 cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

quero Tuiy.


Tuiy,

tu amor es magia y alegría.

Es reír cada día,

es vivir con pasión.

Es tener ilusión.


Quero Tuiy, creyendo en los sueños.

Disfrutando el momento,


Quero Tuiy, ese Tuiy que comparte vida.

Quero ese Tuiy que se comunica no seu día a día.


Quero Tuiy no local, o quero como ese pobo pequeño,

donde uns polos outros, todos nos coñecemos.

Quero ese valor, que une sentimentos.


Quero Tuiy, como unha gran familia capaz,

de que a ninguen lle falte alimento.

Exquisita emoción, que saciaría el hambre del alma y del cuerpo.


Quero un Tuiy honesto, en todo “comercio”.

Covertindo as aventuras e desventuras en experiencias, sin temor a miseria cando unha Pandemia fai que teñamos que pechar a “Tenda”.


Quero Tuiy,

quero un Tuiy que non sufra polas “perdidas”,

mais alá das necesidades que nos sacan da miseria.


Tuiy, pequeña divinidad protectora,

a la que cantan los mas felices servidores.


una sonrisa al cruzarse fugazmente nuestras miradas,

una sonrisa que llena de alegría todas nuestras almas.

Una sonrisa que deja al descubierto,

el paraíso que lleva dentro.


Su sonrisa me cautivo y pude entrar en su cielo.

Como Beatriz iluminada por los sueños de Dante,

la ciudad engalanada por navidad,

me acerque a ella, y juntos compartimos la Gloria

de todo lo que llevamos dentro.

En el placer de lo puesto,

lo nuestro.

Que alcanza la satisfacción de los hechos.


eu quero Tuiy, con todas e cada unha das peculiaridades que atesora.

Eu quero a Tuiy, capaz de salvaguardar a todas as persoas.


Feliz navidade. E teñamos fe, de que viran tempos millores.


lunes, 7 de diciembre de 2020

“non paro de pensalo”.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

“non paro de pensalo”.

Nunha das imaxes, sae en pleno confinamento unha familia facendose un “selfi”. No patrón para clasificar a Sociedade, seria unha familia de clase media baixa. Na outra foto, en pleno confinamento, aparece unha familia rascando os “petos” baleiros, sin nada para levar a barriga.

¿cantos habrá?, e actuando individualmente, xamais se solucionara.

Ainda que teñamos unha bondade tan grande como a Nai Teresa de Calcuta.

¿que precisa a humanidade?

¿que precisa para que unha parte de nos, non pase calamidades?

¿cal é a solución a estes males?


É como unha obsesión que teño xa dende fai anos. E con este “parón”, peor se nos pon.

Pero eu penso que hai esperanza, pois como Sociedade temos a capacidade de organizarnos millor.

non paro de pensalo.

E non é cuestión de ter ou non ter diñeiro no peto. Si non de ter o básico para vivir sin moito sufrimento.

la renta mínima, que sea en especies.

Estamos en un proceso historico en transito cara otra relidad. y como sociedad tenemos que dar el paso. Garantizando el alimento a todos y cada uno de los individuos. centremonos en las bitaminas y proteinas necesarias, y la forma para que lleguen a todas las personas.

Necesitamos una pronta recuperación de la confianza, sabiendo que a nadie le falta.

Tenemos la necesidad de consensuar un acuerdo de minimos, para que sobrevivan los individuos.

Con la misma “tarjeta de la Seguridad Social”, poder en el supermercado coger el

pan, mas todo lo “necesario” para no perder la “dignidad”.

Como “individuos”, tenemos que poner puntos a un acuerdo de minimos, para que a nadie le falte lo básico.

Punto uno: 1/2 kilo de pan a semana.

Punto dos: 2 Litros de leche a la semana.

Punto tres: 1 Litro de aceite al mes.

Punto cuatro: 1 kilo de patatas a la semana.

Punto cinco: 1/2 m3 de agua al mes.

Punto seis:

Punto siete: etc. etc. etc.

que en ninguna mesa falte el alimento que nos sutenta.

Para financiarlo, todos los impuestos del sector de la alimentación que se cobren en especies, y directamente del supermercado para el “Pueblo”.

Y luego con todos eses millones que llegan de Europa, comprar la parte de producción que nos falte, para cubrir toda la población.

Repartiendo el alimento:

primero; a nadie le faltara el sustento.

segundo: el sector del campo saldra reforzado.

Tercero; sera un pequeño cambio del sistema para no depender tanto del dinero. Aunque este siga siendo un buen invento.

el reto esta en reactivar o sistema, sin que nadie se quede en la miseria.

Temos que ser constantes e pertinentes, hasta conseguir o obxetivo.

Tenemos que ser una sola Sociedad con la capacidad de alimentar as partes.

Cambiemos esta ralidade por outra millor, y que la semilla de la confianza brote en las almas nobles.

Non paro de pensalo. As realidades amargas dos que estan ao noso lado.

Non deixo de soñalo. As posibilidades que ten a Sociedade para evitalo.

Paciencia paciencia paciencia, e con insistencia, hasta que se aplique unha boa receta.

Como en fuente ovejuna, todos a una.


Compartamos hasta que llegue a los oidos de la “administración competente”.

Intentemoslo por el bien de todos. Igual funciona.

busquemos voluntarios, para que con su eco, se consiga desarrollar y poner en marcha un nuevo sistema que garantice los bienes de primera necesidad, para todo individuo que vida.


jueves, 19 de noviembre de 2020

El efecto teatral en la política municipal.


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

somos biolóxicamente materia pensante.

Somo física e química nún experimento constante.

¿somos conscientes que somos parte?

Parte inseparable dun todo, como arte.


El efecto teatral en la política municipal.

El drama de la moral, en medio de la locura institucional.


Inútiles son los esfuerzos por atribuir a tal o cual, la unidad de pensamiento.

Cuando todos formamos parte del mimos cuento.

La moral son normas no escritas, que nos ayudan a respetarnos como victimas.

 

Las colas del hambre. Hieren la moral de las partes.

No nos quedemos con la nostalgia de un tiempo que nunca fue.

No seamos ese “populacho”, esa hez de la población, que soliviantados por nuestra estupidez y Exacerbados por la moral que nos autoimponemos, cargamos contra todo movimiento de pensamiento. buscado una victima, culpabilizando al “anti-cristo” en la moral de uno mismo, al vernos reflejados en otros individuos. porque esa razón que nos lleva a buscar culpables, no nos deja tiempo para pensar en soluciones para nuestros males.

Repasemos cada titular que llega a nuestro pensamiento.

Las colas del hambre. Sociedades incapaces de alcanzar la seguridad de las partes.

-la ansiedad esta entrando en cada rincón de nuestro cuerpo. Aunque estén llenos los bancos de alimento.

Despois das feridas pola parálisis, as primeiras reaccións: Pequenos circulos comenzan a dar gritos. la libertad atenazada por la necesidad los empuja. Aburguesados, el proletariado grita en el cuarto de al lado. e tímidamente os movimentos sociais buscan un cambio institucional. Hosteleiros e comerciantes protestan polo que se lles ven enriba. Sin portavoces, sin voces que aporten medidas para que súas vidas non acaben en desgracia.

El ejemplo social es burdo, y la meritocracia manipula la voluntad de las mentes que no tienen claro su realidad ante los demás.

La angustia atenaza al individuo en su casa, y a través de la pequeña ventana del móvil, observa un mundo cercano en imágenes, distante de sus realidades.

Y La lucha colectiva esta esperando a alguna “Alma en pena” que se eleve como punta de flecha. Capaz de romper todo aquello que los desespera.

La satírica en la “Meritocracia” nos lleva a una sociedad fantasma, incapaz de organizarse para no sentir la vida como una lucha continua. Donde en cada paso, La falta de “la meritocracia del Colectivo” para avanzar, nos lleva al abismo de no saberse uno mismo.

un matiz material.

el sistema se tambalea, pues no es garante de una vida placentera.

En el papel de los individuos en la sociología del colectivo, ¿como provocar al amigo? Y que reflexione sin ironía lo vivido.

Para a primavera se espera a floración do sistema, sumando disciplinas ante os retos dunha sociedade que se quere ver segura hasta no mais minimo detalle. Con un sentido de futuro halagüeño, con el deseo de que vengas mejores tiempos.


El deseo por el deseo, placer intenso de lo nuestro.

Una burbuja, donde metemos todas nuestras dudas.

Infinidade de camiños temos para ir expresando o que sabemos, para que en toda obra, ou razón a que nos aferramos, sexa digna de ser transmitida.

O futuro é o camiño, e non hai maneira de separalo do noso destino, sexa este calquer “circulo” no que se atope noso consciente.

Y esperamos un golpe de suerte, capaz de modificar el rumbo de los acontecimientos, el encaje de los “estereotipos” en la sociedad donde vivo.

Tiene la naturaleza la necesidad de contemplarse bella, hermosa en cualquier dimensión que su mente le otorga.

Que las distancias astronómicas, se comprendan como distancias atómicas en el consciente de las personas.

¿cuanto nos separa la realidad que percibimos, de la naturaleza de los seres vivos?. Si Somos biológicamente lo mismo.

Distraídos cada uno en las tareas de adaptación, que la vida nos va poniendo delante, pasamos los días. Y según la esperanza que depositamos en esos trabajos, así sera la vida de agradecida.

Sigo teniendo fe en la evolución de las especies, pues con ilusión, cualquier juego de niños nos convierte en… algo divino.

somos biolóxicamente materia pensante.

Somo física e química nún experimento constante.

¿somos conscientes que somos parte?

Parte inseparable dun todo, como arte.

 

lunes, 9 de noviembre de 2020

E si pode ser?

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

E si pode ser?


-esta vida, que siendo maravillosa en la esencia de las cosas. Es cruel, cuando no se sabe que hacer bien.


E si pode ser, ben. E si non pode ser, ben tamen. Ainda que teñamos que coller un camiño mais longo, pero non desistiremos, hasta alcanzar os obxetivo que nos pomos.


Teño que ser capaz de centrarme, e pasiño a pasiño ir encaixando os elementos. Tantos son os detalles que pola miña mente pasan, que me miro superado e non avanzo un carallo.


Non sei, nin quero saber. Pero a idea arrastra todo meu ser.

E a veces hai que deixarse arrastrar polas circunstancias, sobre todo cando estas son do noso agrado. Ainda que non sepamos ben hacia donde vamos. E pouco a pouco sei que valdra a pena, intentar expresar en publico o que un pensa.


Dichosos los que en su conciencia sienten la paz eterna, en medio de as luces y sombras que cubren todo obra.


La de vueltas que da la vida, en el juego del azar que nos determina.

Recapitulemos todo cuanto nos creemos. como simples pensamientos que transmiten conocimientos.

A veces cando un se desvía un chisco do “camiño preestablecido, atopa lugares que reconfortan o espiritu.


O fago por min, para a satisfacción da miña mente, para sentir o presente.


Na miña cabeza ronda a supervivencia, eu, como parte da sociedade.

E miña alma non esta tranquila, mentres non sexamos capaces como sociedade, de garantir un “mínimo” a todo individuo.

E seguirei buscando, como sociedade, a formula para achegar o “necesario” para unha vida digna a todos e cada un dos nosos veciños, sin preguntarlle si teñen ou non teñen posibles, para sair da miseria que viven.

Como expoñer a “idea”? para que quede na conciencia de quen governa. E esta sexa quen de marcar ben as prioridades.

Tarxeta Basica de Alimentación.

Nuca foi facil, dende que teño coñecemento, e nunca estivo mais fácil que nestes momentos. (pola experiencia acumulada a través das ciencias.)


¿quieres ser rico?, pues no te aferres en aumentar tus bienes, y ayuda a quien a tu alcance tienes.


Voluntarios por un soño.

que ninguen pase fame neste povo.

Con fe, para adatarse ao entorno.



¿que nos une a os demais?

Acaso unha comercialización dos nosos actos. Como dicen alguns economistas. Compra e venta para o necesario para a vida.


Saude e economía, duas caras da mesma moneda.

Enerxía, é o que precisa a vida, en toda forma que un conciba.

E un se plantea, cal é o valor real do sistema.


O equilibrio esta en proporcionar un “mínimo” a cada individuo,

si preciso mil proteínas, que sexan estas as que cheguen a todas miñas células.


E Chegados ao punto do lóxico raciocinio na bioloxía dos hominidos.

Pasamos a outra dimensión do entendemento, donde temos outro concepto de nos mesmos. Fiel reflexo dos nosos pensamentos, que ataviados no corpo dun mono, reflexionamos o que somos. Todo intento e bo, para ir comprendendo.


Andamos todos como moscas a o redor dunha idea, buscandolle as esencias que manteñan a nosa coexistencia. A idea misma de ser conscientes dun mismo mais alá do individualismos.

Moscas a o redor de ideas eternas que tras a dixestión, abonan a nosa consciencia.


domingo, 8 de noviembre de 2020

A can flaco, todo son pulgas.


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

A can flaco, todo son pulgas.


E cal é a causa? do murmullo consciente dunha sociedade que se mira ausente. E que nos medios de comunicación plasma toda súa opinión.


Miles e miles de palabras querendonos levar hasta o interior da súa alma, da noticia que en titulares resaltan. El gran grupo social de la farándula.

Eu son un de tantos que solo nos quedamos cos titulares, pois o tempo que teño non é eterno e non son capaz de ver todos os detalles.


Falamos falamos falamos e nunca nos cansamos.

Que si invirten, que si aproban, que si venden calquer idea que se lles pasa pola cachola. Dulces e salados presentan os platos, discursos opacos.


Sensacionalistas fotos, con comentarios caprichosos.

Herramientas útiles para la gestión de su opinión.

Sentimientos de pertenencia a grupo a través de la burlona y ácida critica hacia otras personas. “pues no ignoro cuán mal hablan de la estulticia incluso los mas estultos”. Esos sabios tontos, que buscan en los otros lo que ellos no tienen en su decoro.


Felicitaciones agradecidas, cuando el tiempo uno año a año cuenta.

Videos emocionales, que hacen en nosotros experiencias de vida.

fotos antiguas que nos hacen sentir la longevidad de la misma.


Un recuerdo del ayer, aunque fuera en la Patagonia y en tiempos en que a un la historia de la humanidad no diera comienzo, nos hace sentir eternos.

Por eso los “Arqueólogos” oficiales u oficiosos, sienten la vida como una única experiencia, hasta allá donde alcance su ciencia.


Sin principio nin fin, a vida que eu elexin, ca maravillosa idea de ser parte do mundo que me rodea.


Deliberaciones del sistema en poemas, sueños que nos esperan.

Playas inmensas de aguas y arenas, que llevan a los espíritus desde la insignificancia al poder de ver la belleza.


Cualquier palabra, cualquier imagen. Es valida para meter en los titulares.

Y en la mente perversa y burlona del que no tiene capacidad para la duda, recrea toda su cultura.


O nacionalismo é un sentimento de pertenza a grupo, en usos e costumes. A “enfermedade infantil” é de quen pretende que eses sentimentos que ten, se lle impoña por condición a todos que ao caron del convivan.


-¡feo é o cú da curuxa! O resto é según o pensemos, para ir tirando.


No medio dun maremoto con epicentro nos hospitais de referencia, Todo o mundo se queixa. A segunda ola é mais devastadora e nada queda da sociedade que era.

Abren y cierran plazos a toda ventura, para el que precisa ayuda, pierda el tiempo en medio de la burocracia y se ahogue en su desgracia.

Comenzan a articular as garantías de supervivencia. E siguen no cuartel de mando parcheando con moitos cartos. Que sin mudar a organización, imos todos verlle o cú a curuxa


nesta pandemia, todos somos damnificados, todos os sectores estan tocados, pois a inseguridade ronda por todos lados.

Se esperan tempos de cambio para correxir o que parece inminente. O Virus e a miseria vaise metendo na conciencia das xentes, pensando que a calquer hora, poden chamar a porta.


Non hai tempo para contestar a todas as preguntas, nin temos a necesidede facelo.


La fuerza emocional del débil, reside en la suavidad que responde a la ofensa de cualquier imbécil. Que antepone su relativa verdad, a la libertad de expresar los demas su tambien verdad relativa.


La pereza me puede y soy incapaz de coger las riendas de mis placeres. Los dejo que se vallan y que vengan a su antojo, sin marcarles los tiempos que es menester para sacarle el mejor despojo.


¿que buscar en el viaje de la vida?. Para que esta se mantenga en plena efervescencia. Creando y recreando todo cuando dicte nuestra consciencia.


El buen lienzo, destaca más por los pequeños detalles, que en la inmensidad de las partes.

“son aquellas pequeñas cosas...” las que nos llenan cada momento…

son aquellas pequeñas cosas… las que me hacen sentir parte del medio…

son aquellas pequeñas cosas que llevamos en el recuerdo.


E a vida, é o presente do noso consciente, enriquecido polo aprendido.

Os sentimentos son poderosas formas da natureza, para axudarnos a adaptarnos o entorno.


Sigamos con aplomo, buscando el encaje del homo.



lunes, 2 de noviembre de 2020

el fruto de la vida

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

… Cuando en su mirada pude ver el deseo que arrastra su ser. Vértigo me dio, pero lo tenia que hacer, tenia que adentrarme en su interior, para saber las razones de mi existencia.

La brillante luna llena se asomaba de vez en cuando entre las más oscuras nubes que se desplazaban furiosas dispuestas a descargar toda su rabia por encima de todos cuantos presentes estábamos en aquellas tierras extrañas.

Por veces, según avanzaba, podía ver en medio del camino alguno de sus pensamientos mareándose en bucle, con el goce de no sentirse útiles.


-por la gloria de nuestro pasado, por la gloria de nuestro pasado, por la gloria de nuestro pasado. Repetían constantemente sin percatarse del paso del tiempo, como caídos a los infiernos donde Dante observaba fenómenos parecidos.

A veces la luz de la luna me deja ver un maravilloso paisaje en calma. Donde la naturaleza de nuestra alma hace el disfrute de alcanzar el nirvana. Aunque a veces, sea en medio del ajetreo de nuestros sueños.


Somos el fruto de la vida, con un paladar intenso que es el que nos determina. Así nos gusten los distintos sabores, Somos alegres o amargos, dulces o agrios, picantes o insípidos, salados o rancios, ricos o pobres en el espíritu que guarda todas las experiencias de la vida.

Eso es lo que somos, fruto de nuestra experiencia...



viernes, 30 de octubre de 2020

Peregrinos na feira de Melóns e Cabazas da Eurocidade Tui-Valença

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Peregrinos na feira de Melóns e Cabazas da Eurocidade Tui-Valença

Tras as causalidades que a vida nos vai pondo diante. Como os elementos precisos para crear vida, os que xuntos ao redor do PanchoCultural van conformando as sinerxias no medio dunha atmósfera favorable, para desembocar nun torrente de creación nunca xamais visto.

a idea da Feira de Melóns e Cabazas da Eurocidade Tui-Valença xurdiu nas circunstancias que a vida vainos pondo diante. Corria o mes de setembro do 2019 e estaba meu irman o canteiro arranxando a igrexia de Vila de Suso, en santa maría de Oia, nun lugar de encanto, como muitos que polo baixo Miño estan espallados. Ese día funlle votar unha man, e como o chollo non era moito, só colocou sobre a pila bautismal un dintel para soportar a san xoan bautista sobre as augar bautizando a ao espiritu santo. A media mañan xa remataramos, e como tiñamos que pòla tarde estar co cura, para pasarlle a factura. Fomos a dar unha volta hasta o “chiringito” do noso amigo e artista Xavier Garrido.

 

Alí falamos, alí comemos, alí bebemos, alí reimos, alí compartimos bos momentos. E nunha desas, no medio de todos eses artiluxios de arte que ten no chiringuito para venderlle a os turistas e veciños, vin unhas cabaciñas secas, como as que popularizaron a marca dos peregrinos, que poñian a cinco euros. O chiringuito, esta na Pedra Rubia, no concello de Oia por onde promocionan unha ruta mais para ir camiñando hasta Compostela, o camiño portugues pola costa, rutas comerciales de la nueva era, digan lo que digan los fieles a cualquier idea.

-a cinco euros? - pregunteille -

-si - dixome Xavier Garrido -

-e a canto che salen? - pregunteille -

- a dous euros e medio cada unha - contestoume-

-e vendes algunha? - seguinlle preguntando -

-si xa levo tres caixas - seguiume contestando -

-carallo! - exclamei - pois si por este “novo camiño a compostela” que pasan ainda poucos peregrinos, vendeches tres caixas. Que non venderán? Todos eses chiringos que estan estratéxicamente situados no “ caudaloso vello camiño portugues” que pasa por Tuiy. - seguin decindolle - imos ter que provar a plantalas e secalas, logo pasar por todo chiringuito a comercializalas.

E seguimos falando dos peregrinos que pasaban no camiño, seguimos falando do noso peregrinar para ir tirando, e falavamos da sociedade, ea millor forma de organizarse. O canteiro despredicaba contra toda oligarquía establecida, e nada lle valia. Xavier mais poético, apostaba por un cambio mais espiritual, e eu co pragmatismo que me caracteriza, buscaba o encaixe evolutivo da Sociedade en defensa do individuo. Que con un simple reparto do básico, asegurabase que ninguen pasara fame.

Xa chegavan os primeiros peregrinos, e Xavier Garrido foi atendelos, pois a mais do chiringuito, ao caron ten un albergue que el atende.

Eu e meu irman Pelayo, fomos hasta igrexia de Vila de Suso. Que o cura xa mandara unha mensaxe de que estaba de camiño. Mentres o mestre canteiro arreglaba contas co “mestre espiritual”, eu contemplaba dende o alto do campanario a caida do sol sobre o Atlántico. A luz do día tornabase vermella cubrindo todo o entorno que me rodea. O sol xa estaba nese punto, donde os ultimos raios de luz quedan ocultos. Cando meu irman Pelayo chamou por min, que xa remataran e que marchavamos para a casa.




e xa de volta polo bar Pancho, topeime a Carlos Picho e paramos tomar algo.

Alí falamos, alí bebemos, alí cenamos, alí reimos, alí compartimos bos momentos. Outro deses lugares con encanto, donde as conversas vannos axudando.

O Picho é un amigo, un compañeiro de viaxe nesta aventura de estar vivos. Un deses xenios que de vez en cando ten a natureza a xentileza de deixarnolo, Ainda que a veces ten días que se lle cruzan de mais as ideas e é malo de aturar para quen non ten paciencia. e ainda así con paciencia, ai que deixalo para que el só domine a besta, ese xavali que no seu interior parece reconfortalo. Bo rapaz, que é o que importa.

A min na cabeza rondabame as cabazas a cinco euros que vira no chiringuito de Xavier Garrido, e conteille ao picho todo o acontecido.

-ti que sempre che gustou o traballo do campo, - dixenlle – temos que plantar e secar cabaciñas, para venderllas a todo peregrino que pase por Tuiy. Que pode axudarnos na nosa paupérrima economía.

O Picho xa se emocionou, e empezou a recrear un futuro ao redor das cabaciñas. Como neno cando descubre un movo mundo, foi descrivindo con detalle todo, Que si a forma de plantalas, que si a forma de secalas, que si a forma de abonalas, que si a forma de presentalas e un sinfin de formas e ideas mais, que parecian factibles si detrás esta a constancia.

Ao redor do Bar Pancho donde xa levamos un tempo xeitoso intentando reactivalo, facendo concertos alternativos ca estimable axuda dos meus sobriños e alguns veciños, Creando o cine clube Maruja, facendo exposicións de artistas locais, que hai un feixe deles. facendo un mapa cos elementos mais salientables de varias parroquias e hasta xa estan en marcha os proxectos do museo do rural galedo, e do museo da prehistoria,M.Ledo. Tendo xa unha maqueta da cuenca do Minho cos petroglifos mais representativos de cada concello.

E no medio de todo iso, de todo ese movemento, de todas esas xentes, que eu o englobo nun so elemento “Pancho Cultural”, o redor desa idea xurde toda a cración que nos leva. E así foi:

por esa altura do tempo, e a punto de retirar a exposición dos canteiros Arxinas, rondavame na cabeza que expor, pois ainda que tiña varias proposicións en mente, quedei a mirar para o Picho e dixenlle:

- ti este ano plantaches calabazas?

- plantei, e un feixe delas, que si chas traio todas para aquí encheche o bar.

- iso mismo era o que eu estaba pensando. e si facemos unha exposición? - Pregunteille -

quedou mirando para min e dixome,

- antes de “santos”, que así ainda vendo algunha para o Samain.

E así foi, os dias eran contados e xa ao dia seguinte empezou a traer todos eses melons e cabazas que tiña prantados. En poucos días, no bar Pancho xa casi non se collia, con toda a colleita reunida. E así rezaba a propaganda:



as mais maravillosas, as mais máxicas,

e as mais practicas cabazas do Reino.


Na Primeira Feira de melóns e cabazas da eurocidade Tuiy Valença.


Na do Pancho,

Vinte e un dia antes da noite das bruxas,

na noite de defuntos, vispera de santos.


Inauguración o sábado 12 de Octubre, e peche o 1 de Novembro.


Festas relacionadas ca colleita, dando gracias

a todos nosos antepasados pola axuda que prestan.


Cabazas de todo tipo,

cabazas de peregrinos,

cabazas para manter a auga fresca.

Cabazas para “maracas”,


Na inauguración, faranse xogos de adivinación, contaranse historias de medo e nos comunicaremos.


Calabazas, calabacins e pepinillos.

Decorativos e comestibles,

grandes e pequenos,

para disfrutalos simplemente con velos.


Degustación de chuas de melón,

calabacin a plancha, e as mais variadas ensaladas.


Calabacins rellenos e pepinillos con sal e limón, como guarnición.


e hasta unha boa queimada, usando un melón como recipiente, na preparación da maxica augardente.

Exposición e venta.

non a perdas.

Nado Pancho, no epicentro, donde sempre esta pasando algo.”




o sabado 12 de octubre, xa estaba todo preparado para inauguración, Gabriel sobre as tablas do escenario facia os ultimos axustes de sonido, un veciño, un amigo que ca sua voz anima o espiritu. Picho estaba diante del preparando unha cabaza para facer a queimada.

Cas luces apagadas, e ao mesmo tempo que comenza a arder a augardente, escoitase o conxuro: “mouchos, coruxas, sapos e bruxas. Demos trasgos e diaños, espiritus das nevoadas veigas... ”. E deu comenzo a primeira feira de melons e cabazas da eurocidade Tui-Valença. Da cociña do bar saia unha crema de cabaza, que quentaba a barriga na noite fresca, as chulas de cabaza que preparara miña cuñada Juana, facian lamer os dedos como gato cando esta en modo aseo.



Mais tarde, cando o sagrado brevaxe da queimada xa baixara polas nosas gorxas, sentados esta vez na mesa redonda da churrasqueira,

falabamos nas posibilidades que podia ter a feira, - quedan preciosas, que maravilla, a min gustanme todas - , eran comentarios que escoitavas de cotio das xentes que se acercaban polo bar.


-parece que ten boa acollida, - decialle eu a o Picho – os comentarios que se escoitan son agradecidos. A ver si da polo menos para gastos.

-algo a de dar, - deciame picho – ainda que para comer a xente non ten costume, para adornar e para os pais que queren enseñarlle as suas crias a tradición de facer mascaras cas cabazas a noite de Samain. Algunha hadese vender.

-para o ano, repetimos, ti que crees? - decialle eu ao picho.

-si, e eu vou ver si dou conseguido que me presten alguns campos de regadio e para o ano encho todo o barrio de cabazas.

-bueo, non corras moito que igual caes.


E así seguiu a aventura.


Xa estaba decaido o inverno, e picho empezaba a carretar esterco, un par de leiras en Paramos, un par de de leiras na veiga do Louro e Guillarei, un par de leiras en Randufe, e todo o abono que tiña nas cortes lle era pouco. E cas patatas do cedo, empezou a plantar “cocos”, outro nome que lle poñia Picho as cabazas. E casi de repente, sin que a primavera ainda non se fixera patente, miramonos nas nosas casas confinados. Un virus de “familia real”, o coronavirus. Un virus que ainda sigue estando presente no noso día a día, e que ten trazas de que si ou si, vai mudar a nosa forma de vida.


Os días pasaban no medio da incertidume, esa paralización total dunha sociedade que basa toda súa economía no comercio, facianos pensar que habia que plantar mais verzas cás de costume. E de vez en cando que falaba co Picho por telefono, sufría o rapaz por non poder ir regar os cabazos, pois a pandemia seguia sin dar tregua. E xa cando as autoridades competentes empezaron a deixar ir a xente aos campos, o picho dava pinchos de alegría, alí o miravas todos os días, si non era nunha leira era noutra, pero sempre cos pes na terra, regando de pé todas suas hortas.

A primavera pasou, chogou o vran e con el un prolongado tempo seco, e así o Picho non deixou de regar en ningun momento. Bendita constancia, que o desexo alcanza.



Despois dese primeiro confinamento, as autoridades empezaron a deixar libre movemento, cas precaucións que temos que tomar en cada momento.

Eu pola miña parte, durante todo ese tempo, dediqueime a arranxar todo o eido e os cubertos para albergar tal cantidade de cucurbitáceas. O aido do Pancho, onde se vai ubicar o museo do rural galego.

E xa nas portas do outono empezouse a colleita do froito que tiña a ramada seca, Picho e seu fiel cuñado Telmo, non deixavan de traer viaxes de cabazas na pequeña furgoneta aberta con grua que o picho ten dende a época que traballaba de encargado en Barreras.


Según como colocabamos as cabazar enriba do canizo, sobre o muro, sobre o pilon do pozo, sobre andamios e en todo sitio que encontraramos, ivamos sacando fotos e compartindo con compañeiros e amigos. As reaccións todas eran de agrado,.

 


 


un día falando con Boo, un compañerio que vive na parroquia de ares, e que é un deses rapaces que lle gusta e ve necesario estar en todos eses movementos socias que axudan a veciñanza, saltoume nos miolos a idea de facer competicios entre parroquias da comarca, para dar mais visivilidade a cabaza.

E con cada cabaza que colocabas, un feixe de ideas vulian pola cabeza.

Que si concurso de quen ten a cabaza mais grande, ou mais bonita, ou o que ten mais cabazas, todo un mundo de concursos ao redor das cucurbitáceas.

Que cada veciño expoña alá onde lle cuadre, en bares en restaurantes en centros culturales, e entre todos xuntos facer que se popularice o consumo das cabazas. E así crear unha economía ao redor da cabaza, que sirva para ir tirando no noso día a día.


Este ano decidimos facer a feira das cabazas todo o mes de octubre, para o ano comenzara en octubre e hasta que as cabazas duren.


Este ano na inauguración non faltou castañas nin queimada, ainda que foran poucas barrigas que as degustaran, pois a pandemia obriganos a manter as distancias. 

 


 

Esperemos para o ano que milloren as circunstancia e se suman mais almas a este pequeno proxecto.


As ideas quedan ahí, metidas en todos os miolos que leeron este pequeño esbozo. Esperemos que broten en terra fértil, e que para o ano teñamos calabazas en todas as casas.