miércoles, 29 de mayo de 2019

A realidade física é unha, a realidade cognitiva é outra


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Tui é ese espazo físico onde vivo.
Tuiy é ese espazo mental onde me movo.
E ambos conforman miña realidade. Unha realidade que no meu consciente, coincide con parte da xente que vive no mesmo presente.
E seguimos querendo comprender cada detalle do pensamento que nos trae.
E seguimos, amigo Sancho, seguimos camiñando. Buscando ese coñecemento practico da nosa consciencia.
Ea “incógnita da Sociedade”, sigue sendo clave.
¿para que carallo fixo a natureza animais que pensan?.

Partindo da nada, para alcanzar un todo.

A adaptación da humanidade a o mundo que o rodea, ven dada pola imaxinación que esta teña. E non son exclusivas dunha soa conciencia.

Teño fe, no esforzo da materia inerte cara a súa organización. Pois así aconteceu dende a “gran explosión”. Poñéndonos a todos en orbita.

Por muito que se empeñen os sufridores en gritar:
- “¡¡que se pare el mundo, que aqui queremos bajar!!””. Vai ser que non.

Pírricos raciocinios lo de algunos, que dan al azar, todo lo que acontece a este mundo.
Pírricos conocimientos del universo, pensando que ellos, son lo primero.
Separando condiciones y razones, sintiendo miedo en sus propios pensamientos.

“A realidade física é unha, a realidade cognitiva é outra”,
E ambas conforman a natureza.  Ao alcance de eruditos, e ignorantes.

“escoitamos, comprendemos, dialogamos.”
E si non nos pomos de acordo, cada un por seu lado.
o espiritu puro da ciencia, o coñecer a nosa conciencia.


-hai erros de calculo, que poden levar ao traste todo a traballo dunha vida.
Para eses que o intentaron, e na precipitación fracasaron.
E despois desa “cura de humildade”, por inocentes e inconscientes.


“hemos de comprender que vale mas un intento, aunque sea torpe y emparte fracaso, que no intentarlo siquiera.”  Alexis Carrel.


Seguide adiante, con Templanza e paciencia, con ideas concretas.






Eu mais que un “modelo de cidade”,
o que quero é un “Modelo de Sociedade”.
-poderedes conseguir que o departamento de urbanismo funcione como un reloxo Suízo. Poderedes ter o mais coidado casco histórico, de todos cantos se fixeron.
Poderemos ter os paseos mais fermosos a veira do Minho. Poderedes enchernos de turistas. Pero sin non asentamos a sociedade garantindo o básico, todo sera como un castelo de naipes, que con unha simple brisa, embarullará toda convivencia humana.

Mercaderes, meros mercaderes,
Palacios llenos de placeres,
Y sin hacer los deberes.

-¿que venden meu filliño?
-nada aboa, venden fume metido nun pincho.

 As malezas que teñen na cabeza, camiños e fontes, da súa natureza.
 E no medio desta toda faladuría, o “Social” quedou un pouco de lado, pena dos gobernados.

Sigamos o xogo dos todo poderosos, ca “barra de medir”, de Tuiy meu pobo.

Con la retorica de los demonios mas malvados,
Con las injurias de los amigos mas amargos.
Con los insultos de sus propios discursos.
Personajes que no alcanzan, a comprender bien su mundo.


E Si pomos a lupa, vese unha realidade distinta.


lunes, 27 de mayo de 2019

Xuntos polo bo camiño


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


en hora boa, a todos eses, por conseguir o mando da "tropa", e xuntos vaiamos polo bo camiño, para que non lle falte alimento a ningún fillo de veciño, ca dignidade de ser un mesmo.
E agora que o concelleiro de “Abastos”, faga ben seu traballo. Sendo quen de garantir o básico e necesario a cada individuo.

Xuntos polo bo camiño,
Con fe, para adaptarse ao entorno.

jueves, 23 de mayo de 2019

Sus manos


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Sus manos trazaban las figuras de sus sueños, 
pincelaban cada recuerdo buscando la expresión de sus sentimientos, 
queriendo alcanzar el tacto con el divino pensamiento.

Que levanten las manos los que tengan algo que decir,
para que mejore un poco más el mundo.
Que las levanten en todas direcciones como ramas de un árbol, 
captando la luz que ilumine sus actos.

No dejéis que se escapen entre los dedos los sueños.

Gracias por ler e comentar,


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Gracias por ler e comentar, que diso se trata, en entrar a debate, de como se han de organizar as sociedades, (a lo menos por miña parte).
A realidade o é todo, e o slogan e unha simple definición do que poden ser as “Políticas” para organizarse na sociedade.
E o meu slogan é: “con fe, para adaptarse ao entorno”. E non dudo que todo pode ser un conto.

Decidir, o que é decidir, pouco ou nada decidimos, a lo menos no conxunto do universo. Que queiramos ou non, tamen é realidade.

Un gran de mostaza posto nunha balanza, pode co tempo decantar para seu lado o peso.

-ti e Tuiy, ven sendo o mesmo, e que cada un decida no seu adentro.

O que eu pretendo é centrar o debate na “supervivencia dos individuos” na sociedade que dia a dia estamos creando.

E vaiamos por iso, vostede dicía: “e paga cristo”
-A hora de por a comida na mesa, toda a Familia é unha.
E Toda a Sociedade ten que ser unha.
Loxicamente, si comprendemos ben o presente.

-con iso de que paga cristo, venme a recoñecer a capacidade de produción da sociedade.
Agora o debate ten que centrarse no “algoritmo” para que encaixe.
Sabendo que o “Diñeiro” so é un invento dun “valor supuesto”, un gran invento por certo, pero so un simple invento. Por iso para min, ese “algoritmo”, ten que estar composto polas Proteínas, Vitaminas e demais partículas para soster o corpo dos individuos.
e trás outra batalla perdida, seguimos na loita pa encaixar as palabras.
-quen o paga?, quen o paga?.
-pagámolo todos, e sufrimos e recibimos segun o que decidimos.
Loxicamente, que un so non decide nada, pero pode ser semente para un grupo nutrido de “voluntarios por un soño”, e que ninguén pase fame neste pobo, e poidan crear e recrear  ese futuro inminente.
-iso non o dudemos, o de que o paga Cristo, a través do misterio da Santísima Trinidade. O espiritu humano, que para o bo e para o malo, asociase para ir corrixindo os individuais vicios. E a hora de pagar, paga todo Dios, que tamen é cristo.
Teoloxías a un lado, apliquemos a lóxica ao falado. E centremos o debate de como podremos sobrevivir nun futuro, os individuos das novas sociedades. Que queiramos ou non, estemos ou non, ese futuro chegara implacable.

Centremos o debate, “na Supervivencia dos individuos nas sociedades modernas”,
¿como facemos para ter todos, a lo menos como minimo, alimento e abrigo?
Sabendo que o conxunto das Sociedade ten capacidades.
Como seres intelixentes, buscamos sempre a idea que nos encaixe no presente, nese presente que cada un temos na mente. E si temos unha boa altura de miras, seremos quen de encaixar un futuro mais alagüeño.

Estemos atentos, ao que nos di o noso entendemento.

-aquí, paga todo Cristo, e ninguén se escapa ao fisco.
-financiación aparte, si a loxica o fai posible, ¿por que a Sociedade non se abre a novas formas organizativas?. Poden ser coexistentes co libre comercio, non o dudedes.
E nisto, todos os candidatos a alcalde de Tuiy meu pueblo, pasan de puntillas como si non fora con eles a cousa. E logo todos alardean, de que estan pendientes das peticións das xentes. ¿de verdade que realmente credes que o “sistema piramidal” nas sociedades funcionan?. Non sexades ilusos, non sexades obtusos. Ou somos quen de organizarnos, as sociedades, cubrindo o básico, ou esta sociedade tende ao fracaso.
Eu o miro esperanzado, de que a semente plantada nas conciencias, vaia facendo seu traballo. E no debate publico ir encaixando.

Agradecido Sr. Quiroga, de compartir pensamentos, aínda que nalgunhas cousas non teñamos o mismo punto de vista.

miércoles, 22 de mayo de 2019

Grita por la libertad.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Junto a las aguas mandas del río,
los últimos rayos de sol descansan sobre las montañas del país vecino.
El tiempo transcurre en calma, en todo lo percibo.
Ando tras la fórmula matemática que de sentido a mi pensamento.
Ando tras la belleza del momento.

Ando tras la simetría del tiempo.


Tuiy, una ciudad perdida en medio de la ilusión.
Llena de imaginaciones que prometen nuevas formas de vida.
¿no entiendo, mi señor?
Que siendo honrada la casa del pueblo,

Se ajuntan a ella los más ineptos pensamientos.
Esos que piensan y repiensan los mismos proyectos,
Sin tener en cuenta que el tiempo, lleva al cambio de nuevos conocimientos.
Grita por la libertad.
Que no te hagan nunca callar.
La dignidad, esta por encima de todo animal.
No dejéis la ocasión pasar,
Cuando valláis a votar.
En silencio depositad la papeleta de la libertad.
Que no os ahoguen en medio de la ciudad.
Que aun por muy hermosa que sea,
No es sinónimo de libertad.
Por Tuiy, por mi ciudad.

debate parte 2ª


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:



“... e Atentos quedaron a “Radio” nosos amigos, escoitando o “máxico” aparello.
atentos ao debate dos candidatos.” Escoitaban a Radio Municipal de Tuiy, o Luns 20 de Maio do 2019, sendo as 21:00 horas.


A historia ven do "debate parte 1ª".
E Nada mais acabar o debate, dixo Sancho un pouco abatido,
-Deus nos colla confesados, e nos salve destes desgraciados. Porque so pensan no aparcadoiro para estacionar os carros, e no turismo, poñendo por fora o pueblo “bonito”, e non ven as necesidades que realmente estan a pasar as xentes.

-ten fe amigo Sancho, ten fe, por que nin deus naceu sabido, e as sociedades avanzan moi lentamente.
-fe en Deus teño, pero o que é nestes, nin esperanza, pois todos seus argumentos vanse polas ramas. E non falan de garantir o alimento a todo animal que porte pensamentos.

-paciencia, que a evolución do pensamento é lenta. e si ti xa chegaches a esas entendederas, seguro que coma ti, haberá moitas mais conciencias.
-si iso si, que é a fe que teño, pero é que ainda non escoito debate algun, e menos dos que gobernar pretenden, este concello, de como han de sobrevivir os individuos nas sociedades modernas.
-pero a vida é mais que iso, Sancho. A vida é cultura, musica, cine, teatro.
-xa xa, a musica das miñas tripas, e a loita diaria para ir conseguindo para mantelas tranquilas. E iso, non se arranxa nin con urbanismo, nin con turismo, nin de buscando sitio onde aparcar os “Turismos”. Que todo axuda, de acordo, pero iso non é garantía de nada. E no falar, todo e populismos. E mentres a eles llas dean, aos demais que os parta un raio.

-non te alporices Sancho, que non é tan grande o agravio, pois o fan como millor saben.
-pois xa podían aprender, centellas, e que deixen esa filosofía de vida donde se perden no decoro, e no “eu fixen”, “eu fixen”, “eu fixen”. E ninguén fala de como repartir as perdices.

E Na primeira pregunta que lle fixeron, ¿cal é o principal problema de Tuiy,?
Eu refaríame a pregunta, ¿cal é o principal problema das xentes de Tuiy?
E so por un matiz, que Tuiy e un “continente” e as xentes un “contenido”.
E o problema esta dentro das casas, dentro das xentes. Quizás algúns vivan holgadamente, e que lle aproveite. Pero outras muitas xentes, as pasan putas, literalmente, para ir tirando no seu día a día. Que si os hai que duplican os traballos, un de semana e outro de fin de semana, por que sinon non alcanzan. Os hai que traballan a tres euros a hora, por que si non teñen nin para morrer de pena. E os hai que hasta fan cola nos centros de axuda. (e algúns, hasta se meten políticos, sin ter conciencia do que a Política representa).
Tamen os hai que non traballan por que non queren, pero os mais non teñen onde venderse. E vendo o avance tecnolóxico, nin hai, nin se espera traballo honrado. E cada vez é mais escravo.

Eo problema mais grade da xente é de como se han de gañar a vida, nos, nosos fillos, nosos netos. E como
E para solucionalo, observemos a sociedade no seu conxunto, e poderemos ver que ten capacidade mais que sobrada para producir o suficiente.  
Somos quen de meter nunha granxa de polos 100.000, e nun mes e pouco, podemos sacrificalos con cerca de dous kilos cada un. Somos quen de crear invernadoiros, e producir alimentos suficientes, como para que ninguén lle falte no presente. Somos como Sociedade, capaces diso e de moito mais.
E si somos como humanidade capaces de producir, mais facil, habendo, sera repartir.
Miña proposta seria unha Tarxeta Básica de Alimentación, para todos, sin discriminación. co mínimo e imprescindible para vivir.  Cal é ese mínimo? , a debatir.
Para financialo, todos os impostos do sector da alimentación, cobrámosllos en especies, e nos mesmos supermercados, cando o retiran os cidadáns. E para completar a “Dieta”, comprámoslle aos “nosos produtores” os porcentaxes restantes.
Si temos que deixar de arranxar os xardins, deixamolos, pero o prato sempre de comida enriba da mesa. Si teño que aparcar no quinto carallo, aparco, pero a comida no prato.

 Si non o facemos por nos, fagámolo polos nosos fillos, polos nosos netos.

-bueno Sancho, dixo Don Quijote, xa son horas de voltar ao libro, ao descanso dos xustos. Hasta que noutra lectura nos chamen para unha nova ventura.
- pero mira que me dixeron que vai haber outro debate dos candidatos, na Ser Baixo Minho, dixo Sancho, e podemos quedar a escoitalo un pouquiño.
-non vale a pena sancho, pois sempre estan dcindo o mismo e da mesma forma, e xa estou canso de tanta demagoxia. Imos la, que xan son horas de descansar. Que o tempo nos dirá, todo aquilo que queiramos escoitar.

E ala foron osos amigos de volta para o libro, foron para aquela fonda, onde Don Quijote, imaxinou castillo.

lunes, 20 de mayo de 2019

debate parte 1ª


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Chegaban nosos amigos da aventura dos “poéticos soños”, e antes de voltar as entrañas do libro, quedou don Quijote pasmado escoitando unha dulce canción.
-escoita Sancho, que mil demos me leven si naquel moble esta presa esa doncela que esta cantando.

-deus non o queira meu señor, que escoitei de viva voz, que ese aparello chamase “radio”, e que un, dende a outra parte do mundo, nos pode aquí estar falando.

-dende logo Sancho, non me crees o acontecido na “cueva de Montesinos”, e me veis a decir que dende Australia nos poden estar falando. Imos aló que quero liberala do seu meigallo.

-sonche cousas das tecnloxias, e dos avances da humanidade, dixo Sancho.
E acercandose parou a canción, e puderon escoitar que decian:
“luns vinte de maio as vinte e unha horas, gran debate na Radio Municipal de Tuiy”.
Estando presentes os seis candidatos a alcaldía da cidade”.

-Bateran y rebateran dos asuntos mais cruciais para vida, dixo Sancho, ou iso se lles espera.
-Sancho, dixo don Quijote, como seres “intelixentes” buscamos sempre a idea que nos encaixe no presente. E con un pouco de altura de miras, a sociedade a de ser quen, de crear e recrear un futuro mais halagüeño.
Escoitemos Sancho, escoitemos atentos, a iso que a eses candidatos lle saen de dentro, sempre podremos aprender algo, ainda que sexa o que non debemos.


Escoitemos atentos ao que dicen, e no camiño, estemos atentos as ideas, as palabras que saen das súas cabezas e expresemos todo aquilo que dicte noso sentido.

e Atentos quedaron a “Radio” nosos amigos, escoitando o “máxico” aparello.
atentos ao debate dos candidatos.
  

viernes, 17 de mayo de 2019

Poéticos soños


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Poéticos soños.
Cultura viva dos pobos.

Me duele la critica de los que por sus condiciones no pueden.
Me duele la critica de los que estuvieron y no comprenden los tiempos que vienen.
Me duele, me duele el llanto amargo de esos que critican tanto.
Cultura de una época de dulzura, que sin ellos, todo seria un infierno.

y al calor de las llamas, los diablos danzan.

No medio do escenario unha gran fogueira, donde o que arde son as “malas lenguas”, que sin soporte sustancial de razón, consúmense, polo que puido ser e non foi.
Cultura viva dun pobo, donde día a día nos retratamos en cada comentario que pomos.

Y Piensa el Diablo, que todos son del mismo ideario.
Y Piensa Dios, que todos son la misma condición. y ambos tienen razón.

Presentaronse los candidatos buscando afines a su causa, y sin definición de la misma, a ciegas depositan en ellos la confianza.

A mis candidatos les pido ante todo, decoro. Donde la expresión de lo puesto, no le haga parecer un mono.

-poseido polo mais poderoso espiritu, entra en escena “El descabellado Caballero”.  Los vientos uracanados se suceden y avivan las llamas de la hoguera. Se escuchan “gemires” de la conciencia, y todos se echan por tierra.

-“quiero construir una OPERA, en medio del selvatico mundo.” Y El descabellado Caballero quedo en silencio.
Y El silencio tambien se hace en el escenario. Tan solo se escuchan las almas combustionando, crujiento unas con otras. En escena entra “Virgilio” acompañado de “Dante”.
Y a la pregunta de “¿quienes eramos y como venimos a parar aquí?”, respondio una alma de aquellas que combustiona maldiciones y creencias.
-yo estoi aquí por que jure y perjure sin contrastar nada, todo lo di, por acto de Fé.


“la Poesía a la altura de la Filosofia”.
La poesía a la altura de la Política.
¿que es la vida? Sin la rima.
Que es la conciencia? Sin la ciencia.
Que es la palabra? Sin verso que la guarda.

Que no nos falte el alimento, ni en el espiritu, ni en el cuerpo.
Nunca perdamos la esperanza, con fé, para adaptar la sociedad al entorno que alcanza.
Y No es la “nobleza” de cada uno, sino del conjunto.
Es bueno saber bien quienes somos, para poder aplicar las politicas pertinentes.
Y el “ideal” esta para servirnos de guia.

Non busques enemigos, pensamentos distraidos.
Seamos “lucidos” en los acuerdos “interpersonales”.

Empujandose y a trompicones, entran tres en el escenario. Venian discutiendo sobre el ideario de nuestro tiempo, donde uno decia.
-valgame Dios su señoria, no veis que la realidad es pura fantasia, representada desde cualquier ideologia, donde todos y nunguno tiene razón. Y Montan su decorado donde tienen tribuna para sus sermones.

-¿y que importancia tiene saber quienes somos y que hacemos aquí?, como sociedad que somos. Decia un daqueles tres.
-non serei eu que lle diga a ninguen o que é a vida. Pero a importancia que ten que o sepan os que gobernan, non ma cave a menor duda. eu penso que é fundamental para organizarnos mellor como sociedade.
-el poder esta en los hablantes, en las emociones, mas que en las realidades.

El ¿por que y el como?, eso solo es cuestion de estudiarlo pun poco.

-todo son conjeturas, todo son dudas.

-“me llena de orgullo y satisfacción”, que vuesas excelencias  debatan una solución posible. Dijo El descabellado caballero. del querer al poder, esta el saber. Y aun con el conocimiento es dificil de creer.
-¿cual de todas obciones, es la que nos lleva de la mejor manera?
Una moción de confianza, al pensamiento que alcanza.

-¿cuanto vale la libertad de esos que se queman en la hoguera?,
si sus pensamientos no se enteran.

-nada ni nadie es culpable de sus palabras, grandes y pequeñas todas ardiendo.
Y en el discurso de sus desgracias, se “independizan” de sus miedos.

La suavidad con que nos la meten, depende de la “baselina” que usen sus señorias.
-vamos vamos, desafien a la conciencia que los oprime. Suelten todas los abjetivos que tengan, para que sea mas grande la hogera.
Y en escena entra el que gobierna.


Que bonito calendario sacou a Eurocidade.
Xa temos un “albun mais de fotos” para que presuman as autoridades.
Que bonito e que juapo pueblo, ainda que o “bonito de norte” non chegue a puerto.

O calendario, un mais do diario.
Xa non sabemos donde poñer tanto “folletín” publicitario.
Os armarios xa estan cheos, e da pena sacrificalos a fogueira.
Todos ese libros de “Caballerias”, hicieron perder la cordura de quien promociona la cultura. y pedantes arden en la hogera, exponiendolo como “lo más de lo más” para vender su ciudad.


Reflesionemos, sobre los sueños que tenemos.
Porque los necesitamos.
-destribución gratuita do alimento que se necesita.
El arte del comer, la necesidad de saber.

-repitamos la misma locura de antes,
una y otra vez hasta que sea asimilado por el inconsciente.
Repitamos el “ritual”, por que nos da tranquilidad espiritual.

Aficionados a leer, pocos.
Y que reflexionen sobre lo leido, menos.
El finguir poetico de nuestro tiempo.

Esa representación teatral, con esos dramaturgos buscando los oportunos votos.
Fingidores de lo impropio.

“paje embutido en harapos del triunfo que otros tubieron”
De Fernando Pessoa en “El Poeta es un Fingidor”.

“Sabré, principe mendigo, coger, con la buena gente, entre el ondear del trigo, la amapola inteligente” F.Pessoa.

Quien, quienes son los que se atreven.?

A estudiar la idea, meditarla. Y si es de su gusto. Compartirla como si fuese suya.

Disfruten, disfruten De la Cultura viva de las partes.
De los Poeticos sueños. Disfruten de sus tiempos.



jueves, 16 de mayo de 2019

o carro da compra


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


“llenar el carro no debe ser un privilegio”.
¿que me dice ese cabaleiro?,
o que a priori parece millor posicionado para alcanzar o bastón de mando.

E si hai outro cabaleiro que se vexa en posesión do tan prezado bastón.
¿que me dice desta cuestión?. (pero decídeme como tedes pensado facer)

Entre aqueles candidatos que me contesten, acerten ou non acerten, para un deles ira meu voto. O día 26 de Maio.
E sinon, voto en branco.

miércoles, 15 de mayo de 2019

Recortes de un tiempo venidero.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Recortes de un tiempo venidero.
Palabras palabras palabras.



Estan nosos amigos cas tixeiras as costas, recortando ideas duns e doutras. E so se diferencian nos colores, vivos e soeces colores, que imprimen condicións, simples conclusións.

-se me fai que casi todos dicen o mesmo, dixo Sancho nun intento por comprendelos.
 E ninguen vai mais alá do previsto, seguiu decindo.
-so os de bo corazón son dignos, dixo don quijote entre suspiros, e como estes habelos ainos en todos lados, apelemos ao seu espiritu, e que voten.
Que Voten voten voten, e non deixen de votar hasta chegar ao final.
Votemos por nos, polas nosas ideas,
Votemos por todo aquilo que queremos,
Votemos por nos mesmos,
Votemos como Sociedade que conforma o pensamento.
Votemos a eses, que nos saen de dentro.
e non deixemos de votar hasta chegar ao final.
Votemos, e tanto na ascensión como descenso, reflexionemos, reflexionemos sobre a Sociedade que queremos.
-eu votaria meu señor, a aquel que comprenda que a primeira necesidade que as xentes se lle presenta, e ter un trozo de pan enriba da mesa.
-mudemos as triviais políticas, por Políticas fundamentais.
 Eu non o miro dificil, pois todos temos capacidade de razoar o posible.
Un pequeno vento de ventura, e alzara vuelo, non o dues Sancho, que la humanidad va corriguiendo segun va aprendiendo. E dalle tempo ao tempo.