y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Sin Efemérides de fronteiras estériles.
Un pacto.
Tuiy como anfiteatro.
Celebremos “O Pacto de Tuiy”. Donde todas as forzas sociais,
políticas e demais, asinaran a garantía do básico para cada un dos seus concidadáns.
Sexamos quen de adiantarnos aos tempos.
Celebremos esa efeméride, que nun futuro será presente.
Disputa eterna do pensamento que nos leva.
Celebremos o Pacto, onde a razón faga presenza no acto.
Celebremos o Pacto, onde a humanidade da un gran paso.
Un Pacto para alimentar o que somos,
Un Pacto onde un forma parte de todos, e onde todos
forman arte dun.
Un Pacto de Tuiy, que modificara a historia do pensamento
común.
“Tuiy con ideas claras”
“Ti decides”
“Tuiy decide”
“Tuiy en positivo”
“Tuiy ten futuro”
A min o que me preocupa é a “supervivencia dos individuos
nas Sociedade modernas”.
E non escoito nada a “política que fala”.
¿algún dos candidatos ten algunha proposta?
Eu a de sempre: Tarxeta
Basica de Alimentación.
Xa sei que non é fácil, convencervos, pero é a base onde hanse
de asentar as novas sociedades. Cubrindo as basicas necesidades de todos e cada
un dos seus habitantes.
Dende as parroquias, queremos unha Política Humanistas,
que pense mais nas xentes que nas “pistas”.
E Nada escoito sobre a “supervivencia dos individuos nas
sociedades modernas”.
Os avances tecnolóxicos que fan aumentar a “productividade”,
faran que non todos poidamos sobrevivir dun traballo “digno”, escravizando noso
espiritu.
¿de que van vivir nosos fillos?, nese futuro inminente.
(espero que sexan mais finos)
“Ca capacidade de produción das sociedades modernas, non
é cuestión de “racionamiento”. Si non de “Razonamientos, capaces de garantir o
basico Alimento, a cada individuo das novas sociedades.
Non confundamos os terminos, que Ben organizados os
recursos, ainda nos ha de sobrar para o entretenemento.”
Si, bueno, estaben, que busquemos os turistas, turistas
turistas turistas turistas, e busquemos subvencións que a repañota nos votan
dende Europa.
Pero digámoslle a Europa, que nosas necesidades son
outras.
Esten atentos, e preparense os candidatos, xogemos o
absurdo na organización social.
.
Merda pa min, merda pa min, merda pa min.
Como di un irman meu, cando non da ca “idea” para
expresalo millor.
A ver “Burricáns”, (expresión cariñosa que define aos mellores
amigos do home, o burro mailo can”, senón pregúntenlle a quen ten ese animal.)
A ver burricáns, a sociedade ten capacidade para
producir. ¿non si?.
O único que temos é que repartir o básico, para que ninguén
sufra o innecesario.
Pensemos e razoemos.
Xa ca mesma tarxeta da seguridade social, aparte de poder
sacar as pastillas na farmacia, poidamos sacar o alimento nos supermercados.
Collamos a todo o sector da alimentación, e seus impostos
llos cobramos en especies, e directamente para as xentes. E como este
porcentaxe é insuficiente, merquémoslle o porcentaxe que nos falte. E si nos
sobra, podedes facer todos os paseos que vos saian de dentro.
Y siguen caminando perdidos por un tiempo que no es el
suyo, y observan detenidamente el mundo que les rodea, dejandose llevar por su
naturaleza.
-mira Sancho, lla le andan cerca. Ya no sera privilegio
conseguir el alimento.
-nunca es tarde si la dicha es buena, y aunque por mucho
madrugar, no amanece mas temprano, pero Dios le echa una mano.
-ya estas amigo Sancho, con esos refranes que siempre van
a pelo. Dijo Don Quijote, y siguio diciendo. No son invenciones mias, sino de
los sueños, de esos sueños que se van acrecentando a lo largo del tiempo. Esos sueños
que la humanidad va creando en cualquier pueblo. Que seria del hombre sin su
imaginación, y aunque erradas muchas, siempre aparecen algunas de buen corazón.
-mi señor, dijo Sancho, por ventura la tomo, como aquel que
aficionado a los cromos, los guarda y los mima a su antojo, buscandole un buen
acomodo. O como aquel otro que va por curiosa a las paginas de cualquier libro
a leer en busca de un mundo distinto.
-del futuro, podemos predicir casi todo, mas para ello es
menester usas el imaginario,
o Sancho, no te vallas por los cerros de ubeda y pon
atención a lo que te digo.
Las ideas parten de la nada a ser lo que el destino le
tuviera marcado. Y si de cien ideas tontas y absurda encuentras una buena, date
por buen provecho, la reflexión que hallas hecho.
a esaxeración na creación.
-somos libres e na presión social, se escraviza a nosa
moral. Domesticados por otros seres humanos de mentes a priori mais brillantes.
Deslumbrandonos cos seus grandes discursos.
Que mal falan as xentes, dos seus pasados dos seus
presentes.
O debate político vai escorado cara ao ornato ea
composición física da cidade.
Torestas torestas toresta. Eos camiños da vida.
El cambio social va leeeeeeennnnntoooooooooo, lento lento
lento.
Poñamos boa bondade, para o cambio que se ha de precisare.
Xa sei que non é fácil, convencervos, pero é a base onde hanse
de asentar as novas sociedades.
No hay comentarios:
Publicar un comentario