A realidade física é unha, a realidade cognitiva é outra

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Tui é ese espazo físico onde vivo.

Tuiy é ese espazo mental onde me movo.

E ambos conforman miña realidade. Unha realidade que no meu consciente, coincide con parte da xente que vive no mesmo presente.

E seguimos querendo comprender cada detalle do pensamento que nos trae.

E seguimos, amigo Sancho, seguimos camiñando. Buscando ese coñecemento practico da nosa consciencia.

Ea “incógnita da Sociedade”, sigue sendo clave.

¿para que carallo fixo a natureza animais que pensan?.

Partindo da nada, para alcanzar un todo.

A adaptación da humanidade a o mundo que o rodea, ven dada pola imaxinación que esta teña. E non son exclusivas dunha soa conciencia.

Teño fe, no esforzo da materia inerte cara a súa organización. Pois así aconteceu dende a “gran explosión”. Poñéndonos a todos en orbita.

Por muito que se empeñen os sufridores en gritar:

- “¡¡que se pare el mundo, que aqui queremos bajar!!””. Vai ser que non.

Pírricos raciocinios lo de algunos, que dan al azar, todo lo que acontece a este mundo.

Pírricos conocimientos del universo, pensando que ellos, son lo primero.

Separando condiciones y razones, sintiendo miedo en sus propios pensamientos.

“A realidade física é unha, a realidade cognitiva é outra”,

E ambas conforman a natureza.  Ao alcance de eruditos, e ignorantes.

“escoitamos, comprendemos, dialogamos.”

E si non nos pomos de acordo, cada un por seu lado.

o espiritu puro da ciencia, o coñecer a nosa conciencia.

-hai erros de calculo, que poden levar ao traste todo a traballo dunha vida.

Para eses que o intentaron, e na precipitación fracasaron.

E despois desa “cura de humildade”, por inocentes e inconscientes.

“hemos de comprender que vale mas un intento, aunque sea torpe y emparte fracaso, que no intentarlo siquiera.”  Alexis Carrel.

Seguide adiante, con Templanza e paciencia, con ideas concretas.

Eu mais que un “modelo de cidade”,

o que quero é un “Modelo de Sociedade”.

-poderedes conseguir que o departamento de urbanismo funcione como un reloxo Suízo. Poderedes ter o mais coidado casco histórico, de todos cantos se fixeron.

Poderemos ter os paseos mais fermosos a veira do Minho. Poderedes enchernos de turistas. Pero sin non asentamos a sociedade garantindo o básico, todo sera como un castelo de naipes, que con unha simple brisa, embarullará toda convivencia humana.

Mercaderes, meros mercaderes,

Palacios llenos de placeres,

Y sin hacer los deberes.

-¿que venden meu filliño?

-nada aboa, venden fume metido nun pincho.

 As malezas que teñen na cabeza, camiños e fontes, da súa natureza.

 E no medio desta toda faladuría, o “Social” quedou un pouco de lado, pena dos gobernados.

Sigamos o xogo dos todo poderosos, ca “barra de medir”, de Tuiy meu pobo.

Con la retorica de los demonios mas malvados,

Con las injurias de los amigos mas amargos.

Con los insultos de sus propios discursos.

Personajes que no alcanzan, a comprender bien su mundo.

E Si pomos a lupa, vese unha realidade distinta.