y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
“... e Atentos quedaron a “Radio” nosos amigos,
escoitando o “máxico” aparello.
atentos ao debate dos candidatos.” Escoitaban a Radio Municipal
de Tuiy, o Luns 20 de Maio do 2019, sendo as 21:00 horas.
A historia ven do "debate parte 1ª".
E Nada mais acabar o debate, dixo Sancho un pouco abatido,
-Deus nos colla confesados, e nos salve destes
desgraciados. Porque so pensan no aparcadoiro para estacionar os carros, e no
turismo, poñendo por fora o pueblo “bonito”, e non ven as necesidades que
realmente estan a pasar as xentes.
-ten fe amigo Sancho, ten fe, por que nin deus naceu
sabido, e as sociedades avanzan moi lentamente.
-fe en Deus teño, pero o que é nestes, nin esperanza,
pois todos seus argumentos vanse polas ramas. E non falan de garantir o
alimento a todo animal que porte pensamentos.
-paciencia, que a evolución do pensamento é lenta. e si
ti xa chegaches a esas entendederas, seguro que coma ti, haberá moitas mais
conciencias.
-si iso si, que é a fe que teño, pero é que ainda non
escoito debate algun, e menos dos que gobernar pretenden, este concello, de
como han de sobrevivir os individuos nas sociedades modernas.
-pero a vida é mais que iso, Sancho. A vida é cultura, musica,
cine, teatro.
-xa xa, a musica das miñas tripas, e a loita diaria para
ir conseguindo para mantelas tranquilas. E iso, non se arranxa nin con
urbanismo, nin con turismo, nin de buscando sitio onde aparcar os “Turismos”. Que
todo axuda, de acordo, pero iso non é garantía de nada. E no falar, todo e
populismos. E mentres a eles llas dean, aos demais que os parta un raio.
-non te alporices Sancho, que non é tan grande o agravio,
pois o fan como millor saben.
-pois xa podían aprender, centellas, e que deixen esa filosofía
de vida donde se perden no decoro, e no “eu fixen”, “eu fixen”, “eu fixen”. E ninguén
fala de como repartir as perdices.
E Na primeira pregunta que lle fixeron, ¿cal é o principal
problema de Tuiy,?
Eu refaríame a pregunta, ¿cal é o principal problema das
xentes de Tuiy?
E so por un matiz, que Tuiy e un “continente” e as xentes
un “contenido”.
E o problema esta dentro das casas, dentro das xentes. Quizás
algúns vivan holgadamente, e que lle aproveite. Pero outras muitas xentes, as
pasan putas, literalmente, para ir tirando no seu día a día. Que si os hai que duplican
os traballos, un de semana e outro de fin de semana, por que sinon non
alcanzan. Os hai que traballan a tres euros a hora, por que si non teñen nin
para morrer de pena. E os hai que hasta fan cola nos centros de axuda. (e algúns,
hasta se meten políticos, sin ter conciencia do que a Política representa).
Tamen os hai que non traballan por que non queren, pero
os mais non teñen onde venderse. E vendo o avance tecnolóxico, nin hai, nin se
espera traballo honrado. E cada vez é mais escravo.
Eo problema mais grade da xente é de como se han de gañar
a vida, nos, nosos fillos, nosos netos. E como
E para solucionalo, observemos a sociedade no seu
conxunto, e poderemos ver que ten capacidade mais que sobrada para producir o
suficiente.
Somos quen de meter nunha granxa de polos 100.000, e nun
mes e pouco, podemos sacrificalos con cerca de dous kilos cada un. Somos quen
de crear invernadoiros, e producir alimentos suficientes, como para que ninguén
lle falte no presente. Somos como Sociedade, capaces diso e de moito mais.
E si somos como humanidade capaces de producir, mais
facil, habendo, sera repartir.
Miña proposta seria unha Tarxeta Básica de Alimentación, para
todos, sin discriminación. co mínimo e imprescindible para vivir. Cal é ese mínimo? , a debatir.
Para financialo, todos os impostos do sector da alimentación,
cobrámosllos en especies, e nos mesmos supermercados, cando o retiran os cidadáns.
E para completar a “Dieta”, comprámoslle aos “nosos produtores” os porcentaxes
restantes.
Si temos que deixar de arranxar os xardins, deixamolos,
pero o prato sempre de comida enriba da mesa. Si teño que aparcar no quinto
carallo, aparco, pero a comida no prato.
Si non o facemos
por nos, fagámolo polos nosos fillos, polos nosos netos.
-bueno Sancho, dixo Don Quijote, xa son horas de voltar
ao libro, ao descanso dos xustos. Hasta que noutra lectura nos chamen para unha
nova ventura.
- pero mira que me dixeron que vai haber outro debate dos
candidatos, na Ser Baixo Minho, dixo Sancho, e podemos quedar a escoitalo un
pouquiño.
-non vale a pena sancho, pois sempre estan dcindo o mismo
e da mesma forma, e xa estou canso de tanta demagoxia. Imos la, que xan son
horas de descansar. Que o tempo nos dirá, todo aquilo que queiramos escoitar.
E ala foron osos amigos de volta para o libro, foron para
aquela fonda, onde Don Quijote, imaxinou castillo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario