viernes, 10 de mayo de 2019

elucubraciones


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


A miña visión do futuro de Tuiy.

Agraciados cun posto.
Sumidos na loita pola supervivencia dos seus corpos.
Escravos do sistema, lei de quen goberna.

Llegaron nuestros amigos a un lugar donde se hacen adivinaciones.
Tocados por el don de la divina gracia, caminan perdidos por un tiempo que no es el suyo, y observan detenidamente el mundo que les rodea, dejándose llevar por su naturaleza.

-mira Sancho, nuevas venturas donde pasar un bo momento.
 Uno de esos libros de andantes candidatos, intentando seducir al publico.

-será una elucubración de un loco,
-como todos un poco, Sancho, como todos un poco.
soñadores, todos, en su justo punto. Pues sin soñadores no avanza el mundo.
Los hay que sueñan con alcanzar las puertas del Olimpo, los hay que se conforman con encontrar una sonrisa en medio de cualquier libro. Pero soñar es digno.

-doctos en letras, muchos, aunque cortos en el análisis de las ideas. E ao mais estilo da traxicomedia, falan como si estivesen en posesión da pedra filosofal.
“sufren en sus carnes las injurias, que sus pensamientos crean y recrean según sus gustos, y pocos son los que se pasan de la ralla, para la parte buena me refiero, aportando ideas e ingenio, para una mejor convivencia en el pueblo.

-“considera y rumia las palabras que te salgan de la boca”, Sancho.
-de rumialas xa estou canso, o que preciso é falalas, a lo menos, para desafogar miña alma.Expresar para chagar a algo.
-pues busca la idea ciega, que te ilumine el camino, y que esta marque tu delirio, Al alcance de cualquier razón,capaz de encajar en cualquier ideología.

Invierten tiempo y esfuerzo, en razonar causas, aunque no perdidas, si insípidas en la organización social. Otros se pasan siete pueblos y siempre andan perdidos en sus argumentos. Se sonríen entre el agravio y las amenazas que perciben y en imaginario, cargan y descargan cuanto ralla en su ideario.

“Ocurrentisimus cum Laude”

Que ilusa es la mente humana, que a la mínima nos engaña, nos abre las puertas de la esperanza, y en cada pagina nada se alcanza.



-bueno es, amigo Sancho, dixo don Quijote, que todos aquellos que se presentan candidatos, dieran su visión de los tiempos venideros. Por que así, aunque estos pensamientos no reflejen la realidad de los hechos, vinen a hacer un intento a comprendernos.
ver, prever e prover para que a vida de todos e cada un dos veciños, non sufra mais do devido.

-ver o futuro, dixo Sancho, non é cousa de meigas nin de conxuros.   Se non de ciencia e dunha boa conciencia.
                                                                                                         
-libres mi señor, lo que se dice libres, no somos, si estamos presos por el hambre.
-ese orgullo de pertenza, a manada ou grupo, amigo Sancho, e o que nos libera do individuo, conformando unha ente social, de calquer tipo.
-mi señor, no es el orgullo, sino las peripecias que ha de pasar uno para hacerse con el sustento de los suyos.
Y digo yo, si todos somos uno y uno lo somos todo, orgullo seria, que a nadie le faltara lo suyo.

-xa xa, xa sei por onde ves, que solo pensas en encher o bandullo. Pero nunca na súa historia as Sociedades o tiveron tan fácil para organizarse, esa metódica agrupación de coñecemento chamado “ciencia” é unha ferramenta sublime para vivir na tranquilidade.

-cuestionemos los limites de nuestros sueños, y busquemos las causas que nos unen al entorno donde nos movemos.

-hablan en tal términos mi señor, dijo Sancho, que aun siendo bien de entendederas, no aportan mas que el piar del pollo que le falta alimento.
Si mi señor, siguió diciendo, yo soy uno dellos, que aun siendo “acomodado”, temo por contagiarme del que esta al lado.
Y ya siento el aliento agotado.

-llegara tarde mal y arrastro, pero llegara amigo Sancho. Los hombres de bien están en todas partes, aunque sus entendederas no alcancen. Tu explicalo bien, con todo detalle, que el raciocinio, hará que la cosa avance.

-pero yo no soy predicador, ni caballero andante, sino mentecato, que a lo sumo, voy alcanzando día a día el mendrugo. Y para mi no fueron hechas las grandes cortes, que de burro a rey, yo me confundiera. Porque ni uno ni otro se preocupa de su hacienda.
-que locuras decís, que aun siendo sentidas, pueden causar heridas.
-no creo mi señor, pues el burro no tiene razonamiento y nada le importa lo que yo diga. Y rey, teniéndolo, sabrá que todo esto forma parte del mismo cuento. Y no recibirá ofensa, por tal supuesto.
-para que?,
-pàra que descanse un poco mi pensamiento.
-







Eu queria ver unha visión humanista, e ao sumo, o que miro é arranxo da finca.
aunque todos los sueños son productivos, para que broten ideas en cualquier circulo.

Partindo da nada, o somos todo, no consciente dos nosos soños.
E si o soñar se queda en nada, nada seremos ao principo do novo final.
Os humanos somos de un adoctrinamento lento, eo noso aprendizaxe non se entende sin a superstición,
 por iso de adiviñar o futuro.


Agora en serio: eu penso que nun futuro a sociedade sera quen, de garantir o basico para a vida, a todos e cada un dos individuos que a comforman. A supervivencia deixa de ser individual a pasar a ser colectiva. o sector da alimentación sera clave, pois centrara todas as tecnoloxías, para garantir unha boa ecoloxía.

Cosámoslle unhas alas aos corazóns, e comezaremos o vuelo.
  
Votemos por aqueles que nos garanticen o sustento.

No hay comentarios:

Publicar un comentario