y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
A miña visión do futuro de Tuiy.
Agraciados cun posto.
Sumidos na loita pola supervivencia dos seus corpos.
Escravos do sistema, lei de quen goberna.
Llegaron nuestros amigos a un lugar donde se hacen
adivinaciones.
Tocados por el don de la divina gracia, caminan perdidos
por un tiempo que no es el suyo, y observan detenidamente el mundo que les
rodea, dejándose llevar por su naturaleza.
-mira Sancho, nuevas venturas donde pasar un bo momento.
Uno de esos libros
de andantes candidatos, intentando seducir al publico.
-será una elucubración de un loco,
-como todos un poco, Sancho, como todos un poco.
soñadores, todos, en su justo punto. Pues sin soñadores
no avanza el mundo.
Los hay que sueñan con alcanzar las puertas del Olimpo,
los hay que se conforman con encontrar una sonrisa en medio de cualquier libro.
Pero soñar es digno.
-doctos en letras, muchos, aunque cortos en el análisis
de las ideas. E ao mais estilo da traxicomedia, falan como si estivesen en
posesión da pedra filosofal.
“sufren en sus carnes las injurias, que sus pensamientos
crean y recrean según sus gustos, y pocos son los que se pasan de la ralla,
para la parte buena me refiero, aportando ideas e ingenio, para una mejor convivencia
en el pueblo.
-“considera y rumia las palabras que te salgan de la
boca”, Sancho.
-de rumialas xa estou canso, o que preciso é falalas, a
lo menos, para desafogar miña alma.Expresar para chagar a algo.
-pues busca la idea ciega, que te ilumine el camino, y
que esta marque tu delirio, Al alcance de cualquier razón,capaz de encajar en
cualquier ideología.
Invierten tiempo y esfuerzo, en razonar causas, aunque no
perdidas, si insípidas en la organización social. Otros se pasan siete pueblos
y siempre andan perdidos en sus argumentos. Se sonríen entre el agravio y las
amenazas que perciben y en imaginario, cargan y descargan cuanto ralla en su ideario.
“Ocurrentisimus cum Laude”
Que ilusa es la mente humana, que a la mínima nos engaña,
nos abre las puertas de la esperanza, y en cada pagina nada se alcanza.
-bueno es, amigo Sancho, dixo don Quijote, que todos
aquellos que se presentan candidatos, dieran su visión de los tiempos
venideros. Por que así, aunque estos pensamientos no reflejen la realidad de los
hechos, vinen a hacer un intento a comprendernos.
ver, prever e prover para que a vida de todos e cada un
dos veciños, non sufra mais do devido.
-ver o futuro, dixo Sancho, non é cousa de meigas nin de
conxuros. Se non de ciencia e dunha boa conciencia.
-libres mi señor, lo que se dice libres, no somos, si
estamos presos por el hambre.
-ese orgullo de pertenza, a manada ou grupo, amigo
Sancho, e o que nos libera do individuo, conformando unha ente social, de
calquer tipo.
-mi señor, no es el orgullo, sino las peripecias que ha
de pasar uno para hacerse con el sustento de los suyos.
Y digo yo, si todos somos uno y uno lo somos todo,
orgullo seria, que a nadie le faltara lo suyo.
-xa xa, xa sei por onde ves, que solo pensas en encher o
bandullo. Pero nunca na súa historia as Sociedades o tiveron tan fácil para
organizarse, esa metódica agrupación de coñecemento chamado “ciencia” é unha
ferramenta sublime para vivir na tranquilidade.
-cuestionemos los limites de nuestros sueños, y busquemos
las causas que nos unen al entorno donde nos movemos.
-hablan en tal términos mi señor, dijo Sancho, que aun
siendo bien de entendederas, no aportan mas que el piar del pollo que le falta
alimento.
Si mi señor, siguió diciendo, yo soy uno dellos, que aun
siendo “acomodado”, temo por contagiarme del que esta al lado.
Y ya siento el aliento agotado.
-llegara tarde mal y arrastro, pero llegara amigo Sancho.
Los hombres de bien están en todas partes, aunque sus entendederas no alcancen.
Tu explicalo bien, con todo detalle, que el raciocinio, hará que la cosa
avance.
-pero yo no soy predicador, ni caballero andante, sino
mentecato, que a lo sumo, voy alcanzando día a día el mendrugo. Y para mi no
fueron hechas las grandes cortes, que de burro a rey, yo me confundiera. Porque
ni uno ni otro se preocupa de su hacienda.
-que locuras decís, que aun siendo sentidas, pueden
causar heridas.
-no creo mi señor, pues el burro no tiene razonamiento y
nada le importa lo que yo diga. Y rey, teniéndolo, sabrá que todo esto forma
parte del mismo cuento. Y no recibirá ofensa, por tal supuesto.
-para que?,
-pàra que descanse un poco mi pensamiento.
-
Eu queria ver unha visión humanista, e ao sumo, o que
miro é arranxo da finca.
aunque todos los sueños son productivos, para que broten
ideas en cualquier circulo.
Partindo da nada, o somos todo, no consciente dos nosos
soños.
E si o soñar se queda en nada, nada seremos ao principo
do novo final.
Os humanos somos de un adoctrinamento lento, eo noso
aprendizaxe non se entende sin a superstición,
Agora en serio: eu penso que nun futuro a sociedade sera
quen, de garantir o basico para a vida, a todos e cada un dos individuos que a
comforman. A supervivencia deixa de ser individual a pasar a ser colectiva. o
sector da alimentación sera clave, pois centrara todas as tecnoloxías, para
garantir unha boa ecoloxía.
Cosámoslle unhas alas aos corazóns, e comezaremos o
vuelo.
Votemos por aqueles que nos garanticen o sustento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario