miércoles, 24 de marzo de 2021

Juaquin resucitou

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Resucitou Xoaquin de Amorin, Xan das bolas, como o coñecin.

Si, si Jesucristo pudo, por que non ia el poder tamén resucitar?.

Un deses homes de boa fé, que sempre se recordan con cariño.


Cando de neno eu empezaba a ser consciente desta vida que nos leva, xa durmia Xoaquin no cuberto enriba da herva na vispera das festas da nosa Señora da Guia, e así un ano tras outra hasta u “outro día”.


Fai uns meses chegara a os meus oidos, que morrera, e na pena que en min produxo, escribinlle unha necrolóxica. Que así como a sentin, publiqueina sin meditación previa.

Sorpresa a miña, cando en comentarios na publicación que fixera, confirmabanme que non morrera.


Que facer?, pedir disculpas?, por si en alguen lle xurdiu a pena polo que eu dixera.

-deixemos correr e que sexa o que Deus queira, pensei para min.

E así foi como resucitou “Xoaquin das Chivas”.


-”ti cando escoites que morreu o Juaquin das Chivas, é que morrin eu. Porque Juaquins hai moitos, ademais eu nunca morro. Defiame Juaquin antes de sacar enta foto diante do bar.


-un apreta Juaquin, e alá donte te leve teu espiritu, que che deixe seguir tomando tua copa de licor café cún amigo.


Un apreta, e disculpas pola confusión...


 

jueves, 18 de marzo de 2021

peregrinos e visitantes,


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

peregrinos e visitantes,

acollense na carcere vella, presos polo sistema,

buscando refuxios que alivien suas penas.


Que tristes deven de estar os peregrinos e viaxantes,

para saciar a fame de experiencias.

pois procuran o inolvidable.

Neses instantes que recluidos nas “celdas” dos discordantes,

apelan a liberdade.

Metamorfosis dun bicho con cirrosis.


Libres e veraces, ante o pensamento que nos trae,

soños eternos das “clases”.

Buscando el todo en la nada,

buscando la nada en el todo.

E no mismo “algoritmo”, o que somos.


Hay que saber tantas cosas y callarse tantas veces, para encontrar el camino correcto. Que se me hace casi imposible seguir caminando, si no planteo preguntas sobre a que altura del camino me encuentro, y así determinar cuan lejos queda el destino.


Todos temos pretensións de explicar e organizar racionalmente o mundo.

E todos, dun ou doutro xeito, van encaixando na realidade do noso mundo “interno”, metido no mais profundo pensamento.



viernes, 12 de marzo de 2021

Los idus de Marzo.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Los idus de Marzo.


Sueños que dan satisfacción a lo propio.

Sueños eróticos.


Estúpidos diálogos, cesados y humillados.

Consejeros de matices redactados.


Sorpresas mascullas en la deriva de la estrategia que como sociedad nos afecta.


De nuevo los “jardines de Versalles están floreciendo”.

Mientras en sus calles, el pueblo esta sufriendo.


-“los idus de marzo han llegado”.

-”si, paro aún no han acabado”.


Oh, Capitan, mi Capitan !!

nuestro azaroso viaje no ha terminado,

el fin, es seguir soñando.


Un estallido social esta empezando a brotar.

El despertar de los ineptos,

en la ejecución de los sueños.

Faraónicos templos,

para los placeres de los gobiernos.


-que a “sociedade civil” teña que organizarse en “O.N.G.s”para repartir o básico a “familias” da comunidade, e os “gobernos establecidos” estén imaxinando “pontes” sobre o Minho para o lecer do “paseo”, di o pouco que estan conectados co día a día dos seus “conciudadanos”.


E xa non e fame que poidamos pasar, si non o absurdo que e engalanar os altares, sin antes comulgar ca Carne.


“¡Cuidarvos dos idus de marzo!”

usando o sentido común, ante as realidades da poboación.


Con fé, para adaptarse ao entorno.

Voluntarios por un soño,

e que ninguen pase fame neste pobo.



lunes, 1 de marzo de 2021

no camiño

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

no camiño interior que nos leva polas almas do pasado,

recordo vivo da conexión divina entre humanos.

cargados de maxia, que nos fai sentir parte inseparable deste mundo que nos rodea.

Confianza e fe. Para seguir dando pasos na integración do Ser.


Na historia da terra donde vivo,

hai lugares que merece a pena coñecer,

lendas e mitos que reconfortan o espiritu.

Riqueza cultural do medio rural.


Ao redor da candea, revoloteaba unha luciérnaga.

Medidas de gracia, para quen alcanza.


No camiño, rituais que reconfortan o espititu.

Nese camiñar a traves do tempo,

nese camiñar polo universo.


Lo divino y lo humano van de la mano,

y el pensamiento matemático,

no difiere del poeta enamorado.

Galiça


 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

na Galiça, acollemos a os celtas, e estes integráronse da millor maneira. Logo acollemos a os romanos, pois traian unha boa organización e alguns bos inventos. Pasamos de muiños reticulares, a muiños rotacionales.

Logo viñeron os suevos, os vandalos e os alanos. ainda que como os outros, roubaran en moitos pueblos, tamen os acollemos.

Logo acollemos a os godos, a os visigodos, e a todos cantos se acercaban por este recuncho do mundo.

Eo pobo Galaico observando o acontecido, collendo o millor de cada “Tribu”, consigue que todos acaben facendo usos e costumes do noso entorno.

-unha copa de viño, acompañada dun amigo.

E Si chega outra “tribu” cunha millor proposición, non dudaremos en adaptarnos a ocasión.