Memoria
viva da mileneria cidade de Tuiy.
Martes
23 de Maio do 20023, cando son as 18:31 horas, dende meu escritorio
en Peteiras Guillarei. Xa todo preparado para escoitar o debate dos
“alcaldables” que retransmite a Radio Municipal de Tuiy.
Atento
estarei, a ver si aprendo algo novo. Ainda que o debate sea mais
pesado co plomo.
Antes
ainda vou a cortar unhas silvas xunto ao canizo-galiñeiro, que xa o
camiño se fai estreito.
Xa de
volta, intentarei que me sorprendan.
Modelo
de cidade?
Eu
prefiero un modelo de sociedade, que nos axudara millor a adaptarnos
as adversidades.
Unha
sociedade que asegure o básico a todos seus veciños.
Unha
sociedade que paz a seus espiritus.
Bla,
bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla,
Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, ...
-Turismo,
un espellismo que alguns teñen,
de que
van a alimentar a todo o individuo.
-”o
xenuino camiño de santiago”.
-o que
ten un, na punta do carallo.
¿que
é o camiño?
Un
lugar de paso, donde os peregrinos buscan seu ocaso.
Peregrinos
perdidos no eido do onírico
Peregrinos
que veñen salvar o comercio local.
E
veñen e van ao redor da mesma idea como peregrinos sin destino fixo.
Retroalimentandose
no peregrinar dos individuos.
-deporte,
como habito saudabe.
“mentras
corro non asubio”. E que os espazos, non sexan sufridos.
A
cultura dun pobo, espallada polo entorno.
Por
terra mar e aire, nas parroquias con platillo e bombo.
Espacios
colaborativos entre individuos.
Trafico.
Todos
andando, e a aparcar ao quinto carallo.
¿Lonxe
de que?.
Servicios
sociais, e a necesidade de que todos os veciños teñan pan.
Un
pacto con todos, para alimentar o que somos.
-”de
queixon de madeira de pino”, e alá, sera noso destino.
Mentres,
recrear todos os mundos posibles na mente.
¿para
que?, para disfrutar do presente.
Crerse
parte dun todo, vais mais alá dunha simple neurona, vai mais alá
dun grupo, dun grupo de persoas. Tendo a posibilidade de ser
consciente eternamente.
Somos
grupos de neuronas eternamente no mesmo presente, cun pasado
acumulado dende o principio dos tempos, e un futuro soñado
individualmente.
-o
Estado do Bo estar,
O
estado do bo ser,
o
estado do placer.
Campan
as súas anchas os mais arrimados ao poder.
E ao
meu parecer, perden a visión do conxunto, da unidade que conforma a
humanidade.
Si,
Estados si. Donde a organización do territorio, sexa apacible para
todos que que viven alí.
A
seguiridade do Veciño é a Seguridade dun mismo.
Eu non
quero un alcalde que goberne a cidade.
Eu
quero un alcalde que organice a sociedade.
Eu
quero un alcalde que atenda as necesidades, as mais básicas con
prioridade.
Si, eu
quero un alcalde que pense cada detalle.
Eu
quero un alcalde que sepa interpretar as partes.
Eu
quero un alcalde como nai recien parida, no cuidado da sua
ciudadania.
Eu
quero un alcalde amante de primeiro día, con todas cantas almas no
seu “estado” vivan.
Quero
un alcalde que nos cuide e nos mima,
para
que ninguen pase fame na familia.
-bioloxicamente
é mais importante o Alimento que a Cultura.
Mentalmente,
teño miñas dudas.
¿que
é a Cultura?
Dun
pobo, dun grupo, dun individuo.
¿que
é a Cultura?.
Cultura,
reino da duda.
Cultivar
a mente, abonala con boas letras, regala con agarimosas palabras.
A
disrupción Socioloxica, cando un simple cambio, modifica
sustancialmente o pensamento humano.
Racistas
son as Mentes, temerosas do seu presente.
Entre
o todo eo nada, hai unha delgada linea que os separa.
Entre
o creíble eo increíble, tanso a comprensión do factible.
-dí
que hai barreiras insalvables. ¿cales me pregunto?
Dar de
comer o famento, dar de beber ao sedento?
Acordos
de deuda, en teatros da conciencia.
-”manos
que no dais, que esperais”
silencio,
o
silencio atronador dos corderos,
a
vanagloria dos “sendeiros”
¿donde
imos como Sociedade? Mais alá do cascarón de Tuiy nosa Cidade.
De
festa en festa, e vou porque toca a orquesta.
-De
feiras en feiras, andan os do goberno en tareas titánicas para crear
comercio na praza.
Na
praza publica, como signo de cultura.
O
comercio, como baluarte da boa xestión.
-¡barato
barato! Gritan por todos lados.
e o
cheiro a multitudes os arrastra as festas patronales.
Miradas
inquietas, de todos os que asisten ao acto.
Eu
sentinme decepcionado por un instante, creia que como alcalde, ivas a
coseguir que ningun veciño do concello, lle falte alimento sin ter
que ir a mendigalo a ningun “bo Samaritano”.
foron
excasas miñas explicacións, fara facer entender a importancia da
“Alimentación Xeral Basica”.
Si,
fun un iluso, e sigo sendo, pois a ilusión ainda me acompaña.
Fun
iluso, a dar por feito que as ideas para correxir os desequilibrios
entre os individuos nunha sociedade, foran entendidas.
Reparto
do básico alimento, teoría de que todos xuntos, formamos unha soa
Sociedade.
-no
baile do salón, soaba a ritmo de vals.
Salían
en procesión, todos a rezar.
-CHAT
GPT
-¿como
parar unha inflación galopante dos precios?
-garantindo
o básico alimento.
-queren
gobernar o eido de Tuiy meu pueblo.
E
ainda creendose vencidos, sacan unha campaña como si fosen os deuses
da pampa. Que atan e dasatan a sua media.
Vanaglorianse
polas festas e os paseos, que con pontes como no “Lago dos Cisnes”,
acaban illados no seu estanque dourado.
O
enigma do tempo.
“que
nada se sabe”.
A
gloria intelectual dunha cidade Historica.
A vida
virtual dun pensamento filosófico.
Francisco
Sanchez, como parte.
Tuiy,
ea filosofía das Artes.
Si, e
sabemos que as “solucións” estan nas mans da política. Ea
capacidade que ten ésta, para adaptarse ao entorno cambiente.
Me
extraña que a humanidade dé un paso atrás, e si o dá, é para
coller impulso.
Sei
perfectamente que non é unha útopia, e ainda que nin caso me fagan
meus contemporáneos, o seguiremos intentando.
¿por
que ese instinto de querer axudarnos uns aos outros?
¿ese
instinto o tendran todos os representantes municipais?
¿por
que non reflexionamos un pouquiño mais?
O Tuiy
dos voluntarios.
“sobre
cuestións fundamentais nos separa un abismo”.
E a
alternativa no presente, pasa por súa mente.
Como
nenos pequenos na mentalidade dos seus soños, creando mundos
supostos.
A
polarización do pensamento humano, oprime súa propia existencia.
Simplistas
na difinición dos distintos puntos de vista, con tendencia a buscar
comparativas chismosas, sobre o funcionamento das cousas.
Redes
de neuronas adversarias, rompen a disciplina de grupo, e actuas según
súa cultura.
As
pedras.
As
pedras, os cristais, as xoias, co seu valor esotérico para quen as
teña. Penduradas do peito, traballadas en refinadas formas, como
símbolo do seu sortilexio.
Ea
mente crea seu mundo perfecto, cheo de deidades, donde saciar suas
ansias de gobernar.
-¿quien
les ve?
-¿quien
les mira?
Pedras
cristais xoias, “o ouro que cagou o touro”
o
poder de quen non ten,
o
saberse mortal sin saber,
o
creerse Deus sin ser.
Pedras
cristais xoias, ea vida que nos leva.
