Memoria viva da mileneria cidade de Tuiy.
Martes 23 de Maio do 20023, cando son as 18:31 horas, dende meu escritorio en Peteiras Guillarei. Xa todo preparado para escoitar o debate dos “alcaldables” que retransmite a Radio Municipal de Tuiy.
Atento estarei, a ver si aprendo algo novo. Ainda que o debate sea mais pesado co plomo.
Antes ainda vou a cortar unhas silvas xunto ao canizo-galiñeiro, que xa o camiño se fai estreito.
Xa de volta, intentarei que me sorprendan.
Modelo de cidade?
Eu prefiero un modelo de sociedade, que nos axudara millor a adaptarnos as adversidades.
Unha sociedade que asegure o básico a todos seus veciños.
Unha sociedade que paz a seus espiritus.
Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, ...
-Turismo, un espellismo que alguns teñen,
de que van a alimentar a todo o individuo.
-”o xenuino camiño de santiago”.
-o que ten un, na punta do carallo.
¿que é o camiño?
Un lugar de paso, donde os peregrinos buscan seu ocaso.
Peregrinos perdidos no eido do onírico
Peregrinos que veñen salvar o comercio local.
E veñen e van ao redor da mesma idea como peregrinos sin destino fixo.
Retroalimentandose no peregrinar dos individuos.
-deporte, como habito saudabe.
“mentras corro non asubio”. E que os espazos, non sexan sufridos.
A cultura dun pobo, espallada polo entorno.
Por terra mar e aire, nas parroquias con platillo e bombo.
Espacios colaborativos entre individuos.
Trafico.
Todos andando, e a aparcar ao quinto carallo.
¿Lonxe de que?.
Servicios sociais, e a necesidade de que todos os veciños teñan pan.
Un pacto con todos, para alimentar o que somos.
-”de queixon de madeira de pino”, e alá, sera noso destino.
Mentres, recrear todos os mundos posibles na mente.
¿para que?, para disfrutar do presente.
Crerse parte dun todo, vais mais alá dunha simple neurona, vai mais alá dun grupo, dun grupo de persoas. Tendo a posibilidade de ser consciente eternamente.
Somos grupos de neuronas eternamente no mesmo presente, cun pasado acumulado dende o principio dos tempos, e un futuro soñado individualmente.
-o Estado do Bo estar,
O estado do bo ser,
o estado do placer.
Campan as súas anchas os mais arrimados ao poder.
E ao meu parecer, perden a visión do conxunto, da unidade que conforma a humanidade.
Si, Estados si. Donde a organización do territorio, sexa apacible para todos que que viven alí.
A seguiridade do Veciño é a Seguridade dun mismo.
Eu non quero un alcalde que goberne a cidade.
Eu quero un alcalde que organice a sociedade.
Eu quero un alcalde que atenda as necesidades, as mais básicas con prioridade.
Si, eu quero un alcalde que pense cada detalle.
Eu quero un alcalde que sepa interpretar as partes.
Eu quero un alcalde como nai recien parida, no cuidado da sua ciudadania.
Eu quero un alcalde amante de primeiro día, con todas cantas almas no seu “estado” vivan.
Quero un alcalde que nos cuide e nos mima,
para que ninguen pase fame na familia.
-bioloxicamente é mais importante o Alimento que a Cultura.
Mentalmente, teño miñas dudas.
¿que é a Cultura?
Dun pobo, dun grupo, dun individuo.
¿que é a Cultura?.
Cultura, reino da duda.
Cultivar a mente, abonala con boas letras, regala con agarimosas palabras.
A disrupción Socioloxica, cando un simple cambio, modifica sustancialmente o pensamento humano.
Racistas son as Mentes, temerosas do seu presente.
Entre o todo eo nada, hai unha delgada linea que os separa.
Entre o creíble eo increíble, tanso a comprensión do factible.
-dí que hai barreiras insalvables. ¿cales me pregunto?
Dar de comer o famento, dar de beber ao sedento?
Acordos de deuda, en teatros da conciencia.
-”manos que no dais, que esperais”
silencio,
o silencio atronador dos corderos,
a vanagloria dos “sendeiros”
¿donde imos como Sociedade? Mais alá do cascarón de Tuiy nosa Cidade.
De festa en festa, e vou porque toca a orquesta.
-De feiras en feiras, andan os do goberno en tareas titánicas para crear comercio na praza.
Na praza publica, como signo de cultura.
O comercio, como baluarte da boa xestión.
-¡barato barato! Gritan por todos lados.
e o cheiro a multitudes os arrastra as festas patronales.
Miradas inquietas, de todos os que asisten ao acto.
Eu sentinme decepcionado por un instante, creia que como alcalde, ivas a coseguir que ningun veciño do concello, lle falte alimento sin ter que ir a mendigalo a ningun “bo Samaritano”.
foron excasas miñas explicacións, fara facer entender a importancia da “Alimentación Xeral Basica”.
Si, fun un iluso, e sigo sendo, pois a ilusión ainda me acompaña.
Fun iluso, a dar por feito que as ideas para correxir os desequilibrios entre os individuos nunha sociedade, foran entendidas.
Reparto do básico alimento, teoría de que todos xuntos, formamos unha soa Sociedade.
-no baile do salón, soaba a ritmo de vals.
Salían en procesión, todos a rezar.
-CHAT GPT
-¿como parar unha inflación galopante dos precios?
-garantindo o básico alimento.
-queren gobernar o eido de Tuiy meu pueblo.
E ainda creendose vencidos, sacan unha campaña como si fosen os deuses da pampa. Que atan e dasatan a sua media.
Vanaglorianse polas festas e os paseos, que con pontes como no “Lago dos Cisnes”, acaban illados no seu estanque dourado.
O enigma do tempo.
“que nada se sabe”.
A gloria intelectual dunha cidade Historica.
A vida virtual dun pensamento filosófico.
Francisco Sanchez, como parte.
Tuiy, ea filosofía das Artes.
Si, e sabemos que as “solucións” estan nas mans da política. Ea capacidade que ten ésta, para adaptarse ao entorno cambiente.
Me extraña que a humanidade dé un paso atrás, e si o dá, é para coller impulso.
Sei perfectamente que non é unha útopia, e ainda que nin caso me fagan meus contemporáneos, o seguiremos intentando.
¿por que ese instinto de querer axudarnos uns aos outros?
¿ese instinto o tendran todos os representantes municipais?
¿por que non reflexionamos un pouquiño mais?
O Tuiy dos voluntarios.
“sobre cuestións fundamentais nos separa un abismo”.
E a alternativa no presente, pasa por súa mente.
Como nenos pequenos na mentalidade dos seus soños, creando mundos supostos.
A polarización do pensamento humano, oprime súa propia existencia.
Simplistas na difinición dos distintos puntos de vista, con tendencia a buscar comparativas chismosas, sobre o funcionamento das cousas.
Redes de neuronas adversarias, rompen a disciplina de grupo, e actuas según súa cultura.
As pedras.
As pedras, os cristais, as xoias, co seu valor esotérico para quen as teña. Penduradas do peito, traballadas en refinadas formas, como símbolo do seu sortilexio.
Ea mente crea seu mundo perfecto, cheo de deidades, donde saciar suas ansias de gobernar.
-¿quien les ve?
-¿quien les mira?
Pedras cristais xoias, “o ouro que cagou o touro”
o poder de quen non ten,
o saberse mortal sin saber,
o creerse Deus sin ser.
Pedras cristais xoias, ea vida que nos leva.
No hay comentarios:
Publicar un comentario