y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Rarezas de Tuiy miña cidade.
Ramas no parque publico.
Bueno, tan pouco é tan lamentable. Pois como neno pequeno
eu recordo de xogar no atrio da Guia, con todas as polas despois da poda,
facendo cabañas, e sentindo e disfrutando como si fosemos castores. E iso facíaseme
divertido.
Pero si, un pouco de neglixencia hai. Daquela, eramos
nos, que nos mandaban coller as ramas para facer arllóns, e demorabamos a
recollida no tempo. Xogando en vez de facer o traballo, aínda que cada dia
levabamos un brazado. Agora sera parecido, que os responsables esten xogando a
outro cometido. Ea o millor non se creen castores, e si toupeiras, metendose
cas responsabilidades debaixo da terra.
Pepe Gotera e Otilio, como responsable Rompetechos, que
non se entera dende que accedeu ao goberno.
¡Repartan juego señores, repartan juego!. En la politica de Tuiy mi pueblo.
Xogemos cas cartas que temos.
Eo obxetivo do xogo, (se presupón) ea unha millor organización
social como pueblo.
Dezasete cartas voca arriba, unha por cada concejal
electo. Oito paus son os que conforman a unión das ideas da cidadanía. Todos os
paus teñen cartas gardadas, algunhas coñecidas, outras que seran sorpresa no
seu día.
Hai cartas que teñen o don da ubicuidade, e son capaces
de ter o color do pau que mais se lle amañe.
Nestes momentos triunfa o amarelo, a flor do toxo. como
as, rompetechos. como sota o seu fiel escudero, o que se mantén sempre en
silenco, afogado nos seus tempos.
E abducido polos cantos
de paxaros que lle rondan a cabeza con acordos programáticos, e Para alcanzar o bastón de mando, censuraron
ao goberno que nese momento estava triunfando. Apollado con catro cartas de cor azul, os que ban a “Rueda”, mais duas de vira chaquetas, que
neste momento parece que son de cor laranxa, ainda que a azul a teñen tamen na maleta,
conando tamen ca que se puxo a chaqueta azul ainda sin sacar a anterior, que
non a quere deixar ainda que lla pidan.
E despois dun segundo cambio de cartas, estra no equipo
azul unha figura da antiga Política, a
cal, o as que triúnfa, o veta no seu goberno.
Paranormal, o grupo que lle da a maioría para conformar
goberno, sendo os promotores, xogando ca ilusión dun neno que sempre quixo ser
alcalde, para acto seguido, e sin escrúpulos. Deixalo en entre dito.
Pena, no fondo me da pena.
El juego de astucias al limite, los tiempos estipulados
de cualquier gobierno.
se ajustan los presupuestos, todo preparado para
satisfacer sus egos.
-desmarcase Prada na aprobación dos presupostos do
goberno, aparece Andres por interes desmarcándose tamen, ainda que el foi un
dos que confeccionou o presuposto. Isto deixa desconcertados a todos. Ao
Alcalde debeulle de quedar unha cara de parvo, que polo tono de voz que se
escoitaba pola radio, mirábase afectado.
-una experiencia mística, mas allá de todo artista.
“estraños en el gobierno” ni dentro ni fuera, y se mueven
segun sople el viento de la opinión política del momento.
Viajando en la
mochila de los sueños de otros, recordando lo que somos. Un baile de
sentimientos que alcanzan la euforia del momento.
Ea bombo e platillo anuncias as festas mais “callegeras”,
rueiras para os puristas da lingua.
Anuncian as festas do patrono de Tuiy meu pobo.
Fogetes de sete estralos, e bombas de palenque para
celebralo.
Efeméride dun soño, San Telmo como misterioso fío
condutor do que sonos.
E esperando que se repita o milagre, que non me queimen
cos comentarios.
Arte escenico del que se atreve a comunicar su presente.
Sentimientos de pertenencia a grupo.
Cualquier nación que se preste, es unidad de quien así se
piense.
La organización de una sociedad en el animal que siente y
crea ilusiones en su cabeza.
Y dejan sobre la mesa, todo cuanto su capacidad les deja,
incapaces de formar equipo, salvo para pesentar mocion de censura al anterior,
que mal que bien, mejor tenian la comunicación.
¿en que estaran pensando?
¿cual sera la sociedad que llevan en su ideario?.
Todo son incongruencias entre lo que dicen y lo que
expresan.
Meros egos personales, en defensa de sus posiciones
sociales.
No son capaces de ver lo complejo de las sociedades.
Lo mio, meros enredos personales, en la busqueda de un
encaje en el complejo mundo de los sueños.
Domingo 25 de marzo do ano en curso. Cando son as 14:45
horas.
Conmemorase os 132 anos da inauguración da ponte
internacional que une España e Portugal nas localidades de Tuiy e Valença.
Polo tarde fan uns actos lúdicos festivos, recordando
aquel logro. Que axudou a unión dos pobos. Sairán gaiteiros dunha e doutra
parte da ponte, xuntaranse no medio, e agradeceran aos presentes, para seguir
facendo o esforzo de unir a xente. Con esa simboloxía que desprende a ponte.
Irei a observar con tranquilidade.
iran alcaldes, iran concejales, iran persoas de todas
artes.
Iran as autoridades, corpos e forzas de seguridade, polo
ben da sociedade.
-bueno, multitudinario o evento non foi. Estaban os
gaiteiros cos seus familiares, estaban tamen os politicos de turno, eos fisgóns
de calquer medio de comunicación.
O día esta entre nubarróns e un sol que quece por momentos,
prevenido levei un paraugas, ainda que ao final non fixo falta. Sentado a tomar unha cervexa no bar mais
preto da fronteira. Unha taberna-bar-supermercado de principos do século
pasado. Con esa esencia de como si se parara no tempo. Ainda tiñan un de eses
expositores de casetes. En unha foto antigua en grande do puente. E esa señora
amable que me serviu e que estaba conxuntada da mesma época.
Entre que sempre chego para “poñer as sillas”, como se
suele decir vulgarmente, eos retrasos que suele acontecer nestes casos, repetin
cervexa. Para logo acercarme a contemplar a escena. Un acto sinxelo, para sacar
fotos para os medíos.
Paguei, e dirixinme cara a ponte. Nun recuncho contra a
porta que esta debaixo da vía do tren na parte española. Estaban os gaiteiros
co alcalde no medio, esperando o momento. Eu funme pola parte peonil da
dereita, e pareime a obsevar as Fortalezas de Valença. Simbolo dunha época.
Fun observando o acto, toda esa representación dos
actores de reparto. Estaba o alcalde, Padin, eo seu fiel escudero, o concejal
de cultura de Tuiy mi pueblo. Estaba tamen o concejal da eurocidade, ainda que
estivera un pouco distante para non salir na foto co alcalde. Estaba tamen o
concejal que esta en terra denadie, membro dun dos partidos que esta no goberno
e repudiado polo alcalde do pueblo. Logo
estaban os demais, que sirven para facer vulto. tamen faltaban outros muitos. E
salvo os da oposición ao goberno que operan dende dentro do mesmo, por alí non
apareceu nin o “Tato”, que suele estar en casi tódolos actos.
Funme deixando ir no camiñar contemplativo, sin perder de
vista que formamos parte do entorno. Por debaixo e sobre as augas do Minho,
pasa unha barca con tres persoas pescando a caña.
Pola parte peonil da izquierda, cara a Portugal, van
todos os que interveñen no acto.
Soas gaitas ao son do antiguo reino dirixíndose cara ao
centro. Ao mesmo tempo estarán vido os acordeóns dende Portugal polo lado
dereito, para xuntarse no medio.
Na fronteira xurisdicional do momento. repartíronse parabéns
para ámbolos pueblos.
Cantaron fados, E unidos nun cordial saludo, soou o
“Queixume dos Pinos”, para que os rumorosos escoiten que o “Fogar de Breogán”
vai mais ala de calquer fronteira, física ou moral.
Naquel paso lateral peonil da ponte de ferro, que non
debe de ter mais que un metro de ancho, estaban o alcalde exuberante, ao seu
lado o de cultura, cinco persoas mais atrás un pouco escondido estaba o
concejal da eurocidade, querendo ver, sin ser visto.
Eo nisto chega Prada, e a altura de Andres, nin se miran
nin a cara, repeléronse como se fosen imas
dos mismo signo. Se cruzan, e prada sacando fotos, acercase hasta o
medio. O alcalde nada mais velo de réollo, ergueu a cabeza como si fora un galo
defendendo seu posto.
A distancia entre un e outro non seria mais que dous
palmos, en nin un ni o outro se saludaron. ¿en que estarian pensando?.
Despois dun par de pezas (de musica), a moza que repartiu
as postais conmemorativas,
Invitounos a todos que foramos hacia a parte portuguesa,
que alí había mais sitio, e seguirían un pouco mais cos actos institucionais.
A xente que estabamos alí aglutinada, uns dez ou once
pares de zapatos, comezamos a andar despacio. Os da dereita facian o mismo,
pero nos como eramos menos, fomos un pouco mais rapido e chegamos antes, eu
intentando pasar un pouco desapercibido, ainda que complicado para catro
pelajatos que estabamos. Vai chegando o alcalde co resto das autoridades, e se
poñen debaixo do cartel para sacar a foto de rigor ca bandeira da eurocidade, (
e “no son todos los que estan, ni estan todos los que son”).
o estraño, e que o concejal da mesma eurocidade, quedara
atras de todo o grupo que viña, tuberon que ser os compañeiros de Portugal que
o chamaron, que el non viña, nin o alcalde o queria, e meteuse a queitar a
foto, con cara de poucos devotos.
Un par de de fados, catro palabras, e ao son das gaiotas
foron pola alfandega arriba, a tomar un pincho, se lles presupoñía. Eu ali
deixeinos, entre outros, a Padin, a Prada e a Andres en menos de dez metro, e
intentando que entre eles non se cruzaran as vistas. Nin esa simple
comunicación de unha mirada fugaz, teñan medo de entrar en pélea, os Tres
gallitos, revolucionando o galiñeiro. (esta parte de simboloxía no é de
unidade,). Pero foi representada, mais menos como eu me imaxinaba.
Collin polo lado dereito da ponte, e observado a Tuiy de
fondo, fume ca musica a outra parte.
Pasaría de simple anécdota, ese incomunicación entre os políticos
dunha corporación, si non fose son parte do mesmo goberno, que accederon a el
facendo unha moción de censura. Eo peor de todo e que argumentaban o mal rollo
que habia no anterior goberno
Menos mal que todo o protocolo do evento correu a cargo
dos amigos de Valença, que salvo esa apreciación que tiven eu, o resto quedou
nun sinxelo e emotivo acto.
La mascara de un mito. Compleja metamorfosis de una
realidad que nos escoje.
Seductora y apasionada, en las facetas que la vida
alcanza.
Con paciencia para afrontarla.
Recollamos as ramas do parque publico, e fagamos uns bos
arxóns, que nos agarren ben os tomates. Poderemos sacar unha boa colleita, nas
próximas colleitas.