viernes, 30 de marzo de 2018

La semana santa a juicio.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Y Subido en la carabana que le lleva por su destino. Pasa el tiempo intentando expresar el sentimiento,  y en un ir y venir, la sociedad va descriviendo sus pensamientos.
Dice, el actor del reparto, que todo lo aprendido le sirve para ver mejor el sentido de porque esta vivo.

-no olvideis la esperanza, que con el tiempo alcanza la consecución de vuestros sueños. Poder en ello todo vuestro empeño y puliendo las espinas, disfrutar de vuestro tiempo.
Seamos un movimiento de pensamiento, creemos escuelas de arte, en el camino de un mejor entendimiento. Entendamonos como pueblo.
Como individuos interactuamos con el medio, en el medio al cual pertenecemos.

Estamos mejor que nunca en capacidad de comunicación. Somos un mundo que crea y piensa, somos materia consciente de la naturaleza.  Avancemos en la percepción de lo que somos. Sin perder de vista a los grades maestros del pensamiento, que día a día estan surguiendo.

“somos historias” y de todas aprendemos.

-estaba muerto su espiritu, y en la representación esta el sentido.
Actos previos, domingo de ramos, el burro portando al hijo del espiritu santo.

Semana de pasión, flojos a la hora de comercializar la razón. Experiencias religiosas con un notado caracter político. De fondas conviccións ideoloxicas.

En el huerto de los olivos, traicionan su espiritu.
Y Por el camino del calvario van los turoperadores, con sus alcaldes y concejales de turismo, en busca de viajero perdido.
-vean, disfruten como le insultan por el camino, vean como arrastra los maderos, ese que se cree el Dios divino. Esos que se creen dioses de los sueños.

Folletin de información, para ver os actos representativos.
Y en procesión de los gentiles, caminos que llevan los pasos al “sermon del encuentro”.
Maria Magdalena esta en medio, el amor prohibido por el pueblo.

Una tribu de espectadores, injuriando en todo momento cualquier texto.

“La semana santa crea empleo”,
bienaventurados los que llegan a trabajar de camareros. Pues ellos saldran del infierno del paro y entraran en el purgatorio del trabajo exclavo.
Y volveran al infierno, cuando acabe el espectáculo.

Desperto despues de un largo letargo. Todo lo había vivido, todas y cada una de las historias que le transmitierón. Cuentos y fabulas de los pensamientos.
Y despues de lavarse las manos como Pilatos, cogio la cruz a cuestas y subio por el calvario. Así es la condición del humano.

 Querer censurar la información, es como querer ponerle puertas al campo para que el viento no sople tanto. Si esa información es valiosa para la naturaleza que la porta, si no es hoy, sera mañana el día que salga a la luz.
Secuestros de una moral que nos estamos imponiendo.
La tribu de los justicieros, todos y cada uno de nuestros pensamientos.

Y en el ojo del uracan, hacen realidad nuestros sueños.
Jugando con las palabras a traves de los medios. Con flexivilidad a la hora de operar la metafísica, acelerando los procesos cognitivos de los sujetos.

Todo son ventajas en la teologia de los que gobiernan. Sermones que se escuchan encima de cualquier altar.
“el valor de las ideas para moldear la sociedad”.
Promover el debate social, para garantizar lo elemental.
Convencidos de que se pode acadar unha boa formula.

“la historia esta dentro de nosotros”, en nuestros pensamientos. Aventuras y desventuras que llegan a nuestro conocimiento.

Todo es imaginación, acto de “Pasión”.
El sol de la primavera va despertando a la naturaleza, un sinfin de aromas se cruzan por nuestras narices, el reflejo de la luz tras chocar con las gotas de agua, pintan de colores cada rincon del alma.

-lagrimas eternas en una santa semana, que recuerda el sufrimiento en defensa de una  idea. De una idea que es capaz de mover los cimientos de las tradiciones que la sociedad de seguido se crea.
Recuerdos de macabros acontecimientos, en la busca del juicio parcial, tortura y muerte a los reos. Dios salve a los incrédulos. Nada fuimos, nada seremos. Solo el presente es lo que tenemos.

Y en la resurrección que cada día hacemos de nuestra memoria, radica la esencia de la historia. Vida que cada uno se sueña, segun las circunstancias que le llevan.

No existen los demonios, solo hai gente que los crea y llevan sobre ellos todos los males de la naturaleza. Temen al mal, porque no dan visto el camino del bien, aunque esta en el mismo sitio. Todo en el mismo pensamiento onírico.

La semana santa a juicio. Con el ceredicto de que se repitan los mismos oficios. Representaciones de las divinas emociones.



martes, 27 de marzo de 2018

Ramas no parque publico.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Rarezas de Tuiy miña cidade.

Ramas no parque publico.
Bueno, tan pouco é tan lamentable. Pois como neno pequeno eu recordo de xogar no atrio da Guia, con todas as polas despois da poda, facendo cabañas, e sentindo e disfrutando como si fosemos castores. E iso facíaseme divertido.

Pero si, un pouco de neglixencia hai. Daquela, eramos nos, que nos mandaban coller as ramas para facer arllóns, e demorabamos a recollida no tempo. Xogando en vez de facer o traballo, aínda que cada dia levabamos un brazado. Agora sera parecido, que os responsables esten xogando a outro cometido. Ea o millor non se creen castores, e si toupeiras, metendose cas responsabilidades debaixo da terra.

Pepe Gotera e Otilio, como responsable Rompetechos, que non se entera dende que accedeu ao goberno.


¡Repartan juego señores, repartan juego!.  En la politica de Tuiy mi pueblo.
Xogemos cas cartas que temos.
Eo obxetivo do xogo, (se presupón) ea unha millor organización social como pueblo.


Dezasete cartas voca arriba, unha por cada concejal electo. Oito paus son os que conforman a unión das ideas da cidadanía. Todos os paus teñen cartas gardadas, algunhas coñecidas, outras que seran sorpresa no seu día.
Hai cartas que teñen o don da ubicuidade, e son capaces de ter o color do pau que mais se lle amañe.

Nestes momentos triunfa o amarelo, a flor do toxo. como as, rompetechos. como sota o seu fiel escudero, o que se mantén sempre en silenco, afogado nos seus tempos.
E abducido polos  cantos de paxaros que lle rondan a cabeza con acordos programáticos,  e Para alcanzar o bastón de mando, censuraron ao goberno que nese momento estava triunfando. Apollado  con catro cartas de cor azul, os que ban  a “Rueda”, mais duas de vira chaquetas, que neste momento parece que son de cor laranxa, ainda que a azul a teñen tamen na maleta, conando tamen ca que se puxo a chaqueta azul ainda sin sacar a anterior, que non a quere deixar ainda que lla pidan.


E despois dun segundo cambio de cartas, estra no equipo azul unha figura da antiga Política,  a cal, o as que triúnfa, o veta no seu goberno. 
Paranormal, o grupo que lle da a maioría para conformar goberno, sendo os promotores, xogando ca ilusión dun neno que sempre quixo ser alcalde, para acto seguido, e sin escrúpulos. Deixalo en entre dito.

Pena, no fondo me da pena.

El juego de astucias al limite, los tiempos estipulados de cualquier gobierno.
se ajustan los presupuestos, todo preparado para satisfacer sus egos.

-desmarcase Prada na aprobación dos presupostos do goberno, aparece Andres por interes desmarcándose tamen, ainda que el foi un dos que confeccionou o presuposto. Isto deixa desconcertados a todos. Ao Alcalde debeulle de quedar unha cara de parvo, que polo tono de voz que se escoitaba pola radio, mirábase afectado.

-una experiencia mística, mas allá de todo artista.
“estraños en el gobierno” ni dentro ni fuera, y se mueven segun sople el viento de la opinión política del momento.

 Viajando en la mochila de los sueños de otros, recordando lo que somos. Un baile de sentimientos que alcanzan la euforia del momento.
Ea bombo e platillo anuncias as festas mais “callegeras”, rueiras para os puristas da lingua.
Anuncian as festas do patrono de Tuiy meu pobo.
Fogetes de sete estralos, e bombas de palenque para celebralo.
Efeméride dun soño, San Telmo como misterioso fío condutor do que sonos.
E esperando que se repita o milagre, que non me queimen cos comentarios.

Arte escenico del que se atreve a comunicar su presente.
Sentimientos de pertenencia a grupo.
Cualquier nación que se preste, es unidad de quien así se piense.
La organización de una sociedad en el animal que siente y crea ilusiones en su cabeza.

Y dejan sobre la mesa, todo cuanto su capacidad les deja, incapaces de formar equipo, salvo para pesentar mocion de censura al anterior, que mal que bien, mejor tenian la comunicación.

¿en que estaran pensando?
¿cual sera la sociedad que llevan en su ideario?.
Todo son incongruencias entre lo que dicen y lo que expresan.

Meros egos personales, en defensa de sus posiciones sociales.
No son capaces de ver lo complejo de las sociedades.

Lo mio, meros enredos personales, en la busqueda de un encaje en el complejo mundo de los sueños.


Domingo 25 de marzo do ano en curso. Cando son as 14:45 horas.
Conmemorase os 132 anos da inauguración da ponte internacional que une España e Portugal nas localidades de Tuiy e Valença.

Polo tarde fan uns actos lúdicos festivos, recordando aquel logro. Que axudou a unión dos pobos. Sairán gaiteiros dunha e doutra parte da ponte, xuntaranse no medio, e agradeceran aos presentes, para seguir facendo o esforzo de unir a xente. Con esa simboloxía que desprende a ponte.

Irei a observar con tranquilidade.
iran alcaldes, iran concejales, iran persoas de todas artes.
Iran as autoridades, corpos e forzas de seguridade, polo ben da sociedade.

-bueno, multitudinario o evento non foi. Estaban os gaiteiros cos seus familiares, estaban tamen os politicos de turno, eos fisgóns de calquer medio de comunicación.

O día esta entre nubarróns e un sol que quece por momentos, prevenido levei un paraugas, ainda que ao final non fixo falta.  Sentado a tomar unha cervexa no bar mais preto da fronteira. Unha taberna-bar-supermercado de principos do século pasado. Con esa esencia de como si se parara no tempo. Ainda tiñan un de eses expositores de casetes. En unha foto antigua en grande do puente. E esa señora amable que me serviu e que estaba conxuntada da mesma época.

Entre que sempre chego para “poñer as sillas”, como se suele decir vulgarmente, eos retrasos que suele acontecer nestes casos, repetin cervexa. Para logo acercarme a contemplar a escena. Un acto sinxelo, para sacar fotos para os medíos.

Paguei, e dirixinme cara a ponte. Nun recuncho contra a porta que esta debaixo da vía do tren na parte española. Estaban os gaiteiros co alcalde no medio, esperando o momento. Eu funme pola parte peonil da dereita, e pareime a obsevar as Fortalezas de Valença. Simbolo dunha época.

Fun observando o acto, toda esa representación dos actores de reparto. Estaba o alcalde, Padin, eo seu fiel escudero, o concejal de cultura de Tuiy mi pueblo. Estaba tamen o concejal da eurocidade, ainda que estivera un pouco distante para non salir na foto co alcalde. Estaba tamen o concejal que esta en terra denadie, membro dun dos partidos que esta no goberno e repudiado polo alcalde do pueblo.  Logo estaban os demais, que sirven para facer vulto. tamen faltaban outros muitos. E salvo os da oposición ao goberno que operan dende dentro do mesmo, por alí non apareceu nin o “Tato”, que suele estar en casi tódolos actos.
Funme deixando ir no camiñar contemplativo, sin perder de vista que formamos parte do entorno. Por debaixo e sobre as augas do Minho, pasa unha barca con tres persoas pescando a caña.
Pola parte peonil da izquierda, cara a Portugal, van todos os que interveñen no acto.
Soas gaitas ao son do antiguo reino dirixíndose cara ao centro. Ao mesmo tempo estarán vido os acordeóns dende Portugal polo lado dereito, para xuntarse no medio.

Na fronteira xurisdicional do momento. repartíronse parabéns para ámbolos pueblos.
Cantaron fados, E unidos nun cordial saludo, soou o “Queixume dos Pinos”, para que os rumorosos escoiten que o “Fogar de Breogán” vai mais ala de calquer fronteira, física ou moral.
Naquel paso lateral peonil da ponte de ferro, que non debe de ter mais que un metro de ancho, estaban o alcalde exuberante, ao seu lado o de cultura, cinco persoas mais atrás un pouco escondido estaba o concejal da eurocidade, querendo ver, sin ser visto.
Eo nisto chega Prada, e a altura de Andres, nin se miran nin a cara, repeléronse como se fosen imas  dos mismo signo. Se cruzan, e prada sacando fotos, acercase hasta o medio. O alcalde nada mais velo de réollo, ergueu a cabeza como si fora un galo defendendo seu posto.
A distancia entre un e outro non seria mais que dous palmos, en nin un ni o outro se saludaron. ¿en que estarian pensando?.

Despois dun par de pezas (de musica), a moza que repartiu as postais conmemorativas,
Invitounos a todos que foramos hacia a parte portuguesa, que alí había mais sitio, e seguirían un pouco mais cos actos institucionais.
A xente que estabamos alí aglutinada, uns dez ou once pares de zapatos, comezamos a andar despacio. Os da dereita facian o mismo, pero nos como eramos menos, fomos un pouco mais rapido e chegamos antes, eu intentando pasar un pouco desapercibido, ainda que complicado para catro pelajatos que estabamos. Vai chegando o alcalde co resto das autoridades, e se poñen debaixo do cartel para sacar a foto de rigor ca bandeira da eurocidade, ( e “no son todos los que estan, ni estan todos los que son”).
o estraño, e que o concejal da mesma eurocidade, quedara atras de todo o grupo que viña, tuberon que ser os compañeiros de Portugal que o chamaron, que el non viña, nin o alcalde o queria, e meteuse a queitar a foto, con cara de poucos devotos.

Un par de de fados, catro palabras, e ao son das gaiotas foron pola alfandega arriba, a tomar un pincho, se lles presupoñía. Eu ali deixeinos, entre outros, a Padin, a Prada e a Andres en menos de dez metro, e intentando que entre eles non se cruzaran as vistas. Nin esa simple comunicación de unha mirada fugaz, teñan medo de entrar en pélea, os Tres gallitos, revolucionando o galiñeiro. (esta parte de simboloxía no é de unidade,). Pero foi representada, mais menos como eu me imaxinaba.  

Collin polo lado dereito da ponte, e observado a Tuiy de fondo, fume ca musica a outra parte.

Pasaría de simple anécdota, ese incomunicación entre os políticos dunha corporación, si non fose son parte do mesmo goberno, que accederon a el facendo unha moción de censura. Eo peor de todo e que argumentaban o mal rollo que habia no anterior goberno

Menos mal que todo o protocolo do evento correu a cargo dos amigos de Valença, que salvo esa apreciación que tiven eu, o resto quedou nun sinxelo e emotivo acto.

La mascara de un mito. Compleja metamorfosis de una realidad que nos escoje.
Seductora y apasionada, en las facetas que la vida alcanza.
Con paciencia para afrontarla.

Recollamos as ramas do parque publico, e fagamos uns bos arxóns, que nos agarren ben os tomates. Poderemos sacar unha boa colleita, nas próximas colleitas.

miércoles, 14 de marzo de 2018

A privatización dos aparcamentos públicos.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


A privatización dos aparcamentos públicos. polo político de turno.

En cada rua un parquimetro, en cada esquina roubándonos con prevaricación e alebosia. Dende a avenida da Concordia hasta a avenida de Portugal. Dende a calle Colón hasta as calles dá baixo.
E logo xa os miro prohibindo todos os “parkings-leiras” das asociacións de festas. E todos a pagar, hora a hora, si queremos aparcar.
Eo negocio padre, para a empresa concesionaria de tan grande desastre.

Ou como Tudenses o impedimos. Ou a xente acabara indo solo para os tramites imprescindibles, buscando outros lugares mais accesibles. (areas comerciales que dan mais facilidades).
Logo os comerciantes porán o grito no ceo, !que quedan sin empleo!.
Entón o político de turno renunciara a zona azul, tendo que pagar unha indemnización, cuantiosa e sabrosa, por tan turbio asunto. Sacando dos fondos do erario publico.

-¿quen paga?.
-Xan pueblo.
-¿quen é o pueblo?.
-ti, eu, e todos os demais que vivimos nel.

Sexamos conscientes como sociedade Tudense, e non permitamos que vendan o noso pobo aos pudientes, e inda por riba co noso cartos.

  A privatización pondo como escusa unha millor ordenación.
Xuntémonos para decirlle que así non.
Fagamos forza nos medios para que se debata a cuestión. Esta en xogo o futuro de Tuiy ea sua población.


Tuiy, la ciudad elegida. Sueño de una alegoría.
En cada instante y condición, con toda la sinceridad por delante. Rompamos las barreras sociales.
Saber admitir las verdades, aunque no comprendamos sus ideales.

Magia, fantasia y realidad en un espectáculo sin más.
Tuiy mi ciudad.


“La Política es esencialmente mediatica”.
-la luguria que desprenden sus ojos, refleja una guerra intensa en sus cabezas. Romanticos sueños, encuentros imaginarios de los actores de reparto.

Y al de la triste compostura, le salio un diablillo rojo en la oreja derecha, y un angelito blanco en la oreja izquierda.
El liberal, que puede pactar con el mismo Satan y al mismo tiempo tener una relación intima con el Mesias, (el de las diez reglas para alcanzar la gracia plena del poder que desean.).
-el angelito susurrando que vallan todos juntitos, en apariencia, pues forman parte del gobierno que sustentan.
-el diablillo rojo replicandole que las obscenidades solo sean en los bacanales, esas fiestas carnales ocultas al gran publico. En cualquier parador de turno.
Y el rechinar de dientes que sea para aquellos que no esten contentos, con lo que la política les dea.
Poca gracia, que sin meritocracia acceden al poder.
Y sin saber por donde tirar, “jugando con la libertad de expresión”, luchan por su condición. Con unha profunda visión, dentro dunha habitación pechada e sin luz.

Y quedaran para la gloria de la historia, en aquella ciudad de un reino soñado, donde cada uno acomoda su culo en la mejor poltrona que el acuerdo programático le ha dado.

No hai nada sin lucha.
Derecho comparado con profundidad necesaria, adelantando el reloj de la historia.
Fortalezcamos el papel de las personas, de los individuos, que indefensos y desnudos aparecen en este mundo. Todos somos tivios, en el nacer del espiritu. Y dependemos de las percepciones que del mundo tenemos.

Ni idea, ni los unos ni los otros. Y todos conforman lo que somos.
Pensamientos que saben a poco. Queriendo cada día comprender más lo que somos.

Y volvamos al día a día, volvamos a la Política. Responsables en la organización de una sociedad que se siente y se mima.

Hagamos un poco de memoria, somos nuestra historia.
Y las sociedades se transforman segun comprendamos las cosas.
Aunque se colapsen un poco los caminos, que los alimentos lleguen a su destino.

-bueno, si a malloria dos Tuiyensen estan dispostos a venderse. Quedemos todos na casa, e que nos secuestren.

e para rematar unha reflexión.
Non será un pouco gafe este novo alcalde?. Porque cousa que fai, cheira a desastre.


viernes, 9 de marzo de 2018

La naturaleza piensa y sueña.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


La naturaleza piensa y sueña.
En medio, la realidad camuflada, conscientes de nuestra propia mente.

Yo soy una composición de lo elemental, un pensamiento aislado con capacidad de comunicar. La naturaleza y el poder de pensarse como tal.

Fagamos unha viaxe ao futuro, pechemos os ollos e situémonos no Tuiy de quinientos anos mais adiante. Donde a organización social e quen de garantir o básico para a vida a todos os individuos. (xa vai sendo horas de asentar as bases.).

Identificado lo que me ha de llevar de la mano. Una pausa para afrontarlo.
(                                           ).
Sin duda, vivir es sentir. Sentir lo que uno piensa sin mas vueltas de tuerca.

Todos tenemos aficiones donde nuestros tiempos transcurren en agradables condiciones. Sintamos las emociones.

¿por que piensa la naturaleza?, divina o no, en toda su grandeza.

-la lujuria que desprende sus ojos, refleja una guerra intensa en su cabeza. Románticos sueños, encuentros imaginarios de los actores de reparto.

Lo que transmitimos, perdura. Todo lo demás se quedara en el olvido.

Así paso los días de mi vida, saboreandolos hasta que el paladar me lo impida. Luego los iremos dejando.
Con calma para soportar las alegrías del día a día que brotan por todas partes.
con calma para que los dulces se deshagan lentamente y poder sacarle todos los matices, en el paladar de la mente.
Mi alma tiene calma para reírse con tiempo de la vida y sacarle en cada esquina la sencillez del que camina.
Con calma para discernir entre lo blanco y lo negro, en medio de una paleta de colores con infinidad de opiniones.
Cojamos los colores vivos y alegres. Pintemos nuestro presente. Credenciales que animan las partes.

A luz que alumbra os sentidos, rompendo o mito dunha sociedade paupérrima, formando parte da coexistencia ca naturaleza, creando un mito para sua creencia.

- la lentitud de los tiempos, en la comprensión de los hechos.
- lo mas rapido posible, gritan nuestros deseos.

Las sociedades y las conductas que nos preocupan.
Una transmisión moral que aflige a todo animal. La supervivencia en el día a día, fuera de toda supremacía para conseguir alimentar a la bestia. (la sociedad que no se comporta como individuo). Todos el mismo objetivo, la tranquilidad del espíritu vivo.

Un mundo donde a información é todo un, pensando no ben común, donde os avances melloran a convivencia entre as partes. Con unha xestión eficaz no básico e no elemental.

Con La volatilidad de los valores en los sueños.
Crear lazos de amistad, domesticar al ser humano.

Todo sale según lo pensado, y nada sale según lo previsto. El inconsciente marca el destino, y a ciegas, me arrastro por todo aquello que aun no he vivido.

“la vanidad de los sueños”, cuando no se llega a comprendernos.
Transmisión de ideas y opiniones que alcanzan razones.
Fue aquel socorrido argumento, lo que lo llevo a definir sus tiempos.
Actividades para el cuerpo y para el intelecto.

“los colores del alma”, pinceladas que te acarician la mirada.
La ciencia en manos de la humanidad.
La ciencia de las humanidades, vencer la ignorancia de las partes.
En el mundo en el que vivimos. Revolución de los poderosos sentidos.

¿por que siente la naturaleza?, a través de quien piensa?.

Implacable pasa el tiempo, sueño eterno del momento. Efímero pensamiento.

-y la vida es esto, aquello y lo otro. El sentir mas allá de lo individual. El sentir como uno, el todo que nos rodea. Sentir la sociedad que somos. Sentir a través de los otros-

¿cual es el consciente de nuestro pasado?¿cual es el pasado de nuestro consciente?.
Acaso no somos todo aquello que nuestros sentidos captan en el medio,?.
¿y el consciente puede ser transmitido?.

-yo como pensamiento consciente de la naturaleza.
-Yo como materia que piensa.

La naturaleza piensa y sueña.
Pero non esquecer que a naturaleza ainda non madurou de todo a sua cabeza.
Eu como parte, terei que seguir comprendendo.

Para Mi adaptación en todo su concepto, la evolución de la naturaleza que piensa en la organización.
Avancemos, no queda otro remedio. Somos pensamientos que suman conceptos.

Agendas de una humanidad, de una naturaleza que piensa e interpreta. Una sociedad que sueña.
Mas allá de fetiches y demás símbolos, cargados de ídolos de las mas diversas aventuras.
Luchemos con palabras entrelazadas, sacando lo mejor de cada individual pensamiento.
Alcancemos en la suma, la razón como pueblo.

No tengamos miedo a los cambios, pues más interesantes serán los momentos, acogiendo un mayor conocimiento.
Nuestra forma de entender la vida, nuestra forma de utilizar el tiempo.
El arte en el punto de mira, la funcionalidad como punto de partida.
Pensamientos que buscan los limites del razonamiento.


Arte escénico de los sentimientos, herencias de otra época, apariencias de sueños eternos.
Recuerdos de una naturaleza que piensa y sueña.

-se que es difícil de imaginar, se que esta fuera de toda realidad como materia.
Pero pienso, y en la creación paso mi tiempo. Soy como un pequeño Dios, que disfruta de sus inventos. Y aunque estos no lleguen mas lejos que un suspiro en lo eterno, es suficiente para sentirme satisfecho. Como pensamiento, por supuesto.

Y en ese camino, me gustaría ver la unión de una sociedad consciente de su presente. Capaz de organizarse suficientemente para que todos y cada uno de sus individuos tengan alimento suficiente para el cuerpo y la mente.

sembremos con buenas palabras los campos del espíritu,
brotaran sentimientos cargados de cánticos líricos.
Recojamos con amor sus dulces frutos, saciemos con emociones nuestros minutos.

... como “grano de mostaza” plantemos nuestros sueños. Aunque pequeños en la eternidad del tiempo, podrán llegar a formar parte de una gran corriente de pensamiento.
“la locura fuera de control”, como dice la canción.

Camiños da vida que nos levan polas aventuras mais diversas.
Caminos de la ciencia.
La ciencia de las humanidades, Las humanidades demostrando sus cualidades.

Adaptarse, intentarlo sin resignarse.
Apostas e pasións  no xogo de sentir a vida.

La inteligencia emocional, el instinto social, la supervivencia animal.
Experiencias que nos enmarcan en un sistema. Creencias que definen maneras.

La Naturaleza piensa y sueña.
Pensemos y soñemos más allá de nuestro individual concepto.
Que vivimos en una isla donde todos y cada uno tenemos una patología cognitiva que nos mantiene con vida. Donde cada uno actúa según su doctrina, cada uno en la tarea que le asigno la vida. ¿cual? La que cada uno mira.

Y al abrir los ojos, observo un mundo bueno. Aunque algunos se empeñen demostrar lo contrario, haciendo un mal pronostico evolutivo, del pensamiento cognitivo.

Unha historia dende a paleontoloxía. Unha historia da natureza que pensa e soña.

Con todo, somos una suma de información genética, y en las artes purificamos el sistema.
Somos una sociedad que se piensa y que se sueña. Depositando su confianza en el sistema, aunque constantemente tengamos que estar reformandolo, según vallamos aprendiendo de los fracasos.

 ......décadas, siglos, milenios. Que las humanidades llevamos aprendiendo.
Avancemos en todos os ámbitos da sociedade. Esa naturaleza que pensa e se sabe.

En medio del arte del silencio.
Todo es una ilusión que apenas alcanza razón, en todo pensamiento.

-no privemos al mundo de los conceptos aprendidos. Que aunque sean equivocados, sirven para ir descartando.

Y no dejen de pensar y soñar. Pues por algún motivo, la evolución así lo quiso.