y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
A privatización dos aparcamentos públicos. polo político
de turno.
En cada rua un parquimetro, en cada esquina roubándonos
con prevaricación e alebosia. Dende a avenida da Concordia hasta a avenida de
Portugal. Dende a calle Colón hasta as calles dá baixo.
E logo xa os miro prohibindo todos os “parkings-leiras”
das asociacións de festas. E todos a pagar, hora a hora, si queremos aparcar.
Eo negocio padre, para a empresa concesionaria de tan
grande desastre.
Ou como Tudenses o impedimos. Ou a xente acabara indo
solo para os tramites imprescindibles, buscando outros lugares mais accesibles.
(areas comerciales que dan mais facilidades).
Logo os comerciantes porán o grito no ceo, !que quedan
sin empleo!.
Entón o político de turno renunciara a zona azul, tendo
que pagar unha indemnización, cuantiosa e sabrosa, por tan turbio asunto.
Sacando dos fondos do erario publico.
-¿quen paga?.
-Xan pueblo.
-¿quen é o pueblo?.
-ti, eu, e todos os demais que vivimos nel.
Sexamos conscientes como sociedade Tudense, e non
permitamos que vendan o noso pobo aos pudientes, e inda por riba co noso cartos.
A privatización pondo como escusa unha millor
ordenación.
Xuntémonos para decirlle que así non.
Fagamos forza nos medios para que se debata a cuestión.
Esta en xogo o futuro de Tuiy ea sua población.
Tuiy, la ciudad elegida. Sueño de una alegoría.
En cada instante y condición, con toda la sinceridad por
delante. Rompamos las barreras sociales.
Saber admitir las verdades, aunque no comprendamos sus
ideales.
Magia, fantasia y realidad en un espectáculo sin más.
Tuiy mi ciudad.
“La Política es esencialmente mediatica”.
-la luguria que desprenden sus ojos, refleja una guerra
intensa en sus cabezas. Romanticos sueños, encuentros imaginarios de los
actores de reparto.
Y al de la triste compostura, le salio un diablillo rojo en la oreja
derecha, y un angelito blanco en la oreja izquierda.
El liberal, que puede pactar con el mismo Satan y al mismo tiempo tener una
relación intima con el Mesias, (el de las diez reglas para alcanzar la gracia
plena del poder que desean.).
-el angelito susurrando que vallan todos juntitos, en apariencia, pues
forman parte del gobierno que sustentan.
-el diablillo rojo replicandole que las obscenidades solo sean en los
bacanales, esas fiestas carnales ocultas al gran publico. En cualquier parador
de turno.
Y el rechinar de dientes que sea para aquellos que no esten contentos, con
lo que la política les dea.
Poca gracia, que sin meritocracia acceden al poder.
Y sin saber por donde tirar, “jugando con la libertad de expresión”, luchan
por su condición. Con unha profunda visión, dentro dunha habitación pechada e
sin luz.
Y quedaran para la gloria de la historia, en aquella ciudad de un reino
soñado, donde cada uno acomoda su culo en la mejor poltrona que el acuerdo
programático le ha dado.
No hai nada sin lucha.
Derecho comparado con profundidad necesaria, adelantando el reloj de la
historia.
Fortalezcamos el papel de las personas, de los individuos, que indefensos y
desnudos aparecen en este mundo. Todos somos tivios, en el nacer del espiritu.
Y dependemos de las percepciones que del mundo tenemos.
Ni idea, ni los unos ni los otros. Y todos conforman lo que somos.
Pensamientos que saben a poco. Queriendo cada día comprender más lo que
somos.
Y volvamos al día a día, volvamos a la Política. Responsables en la
organización de una sociedad que se siente y se mima.
Hagamos un poco de memoria, somos nuestra historia.
Y las sociedades se transforman segun comprendamos las cosas.
Aunque se colapsen un poco los caminos, que los alimentos lleguen a su
destino.
-bueno, si a malloria dos Tuiyensen estan dispostos a venderse. Quedemos
todos na casa, e que nos secuestren.
e para rematar unha reflexión.
Non será un pouco gafe este novo alcalde?. Porque cousa
que fai, cheira a desastre.
No hay comentarios:
Publicar un comentario