Ramas no parque publico.

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Rarezas de Tuiy miña cidade.

Ramas no parque publico.

Bueno, tan pouco é tan lamentable. Pois como neno pequeno eu recordo de xogar no atrio da Guia, con todas as polas despois da poda, facendo cabañas, e sentindo e disfrutando como si fosemos castores. E iso facíaseme divertido.

Pero si, un pouco de neglixencia hai. Daquela, eramos nos, que nos mandaban coller as ramas para facer arllóns, e demorabamos a recollida no tempo. Xogando en vez de facer o traballo, aínda que cada dia levabamos un brazado. Agora sera parecido, que os responsables esten xogando a outro cometido. Ea o millor non se creen castores, e si toupeiras, metendose cas responsabilidades debaixo da terra.

Pepe Gotera e Otilio, como responsable Rompetechos, que non se entera dende que accedeu ao goberno.

¡Repartan juego señores, repartan juego!.  En la politica de Tuiy mi pueblo.

Xogemos cas cartas que temos.

Eo obxetivo do xogo, (se presupón) ea unha millor organización social como pueblo.

Dezasete cartas voca arriba, unha por cada concejal electo. Oito paus son os que conforman a unión das ideas da cidadanía. Todos os paus teñen cartas gardadas, algunhas coñecidas, outras que seran sorpresa no seu día.

Hai cartas que teñen o don da ubicuidade, e son capaces de ter o color do pau que mais se lle amañe.

Nestes momentos triunfa o amarelo, a flor do toxo. como as, rompetechos. como sota o seu fiel escudero, o que se mantén sempre en silenco, afogado nos seus tempos.

E abducido polos  cantos de paxaros que lle rondan a cabeza con acordos programáticos,  e Para alcanzar o bastón de mando, censuraron ao goberno que nese momento estava triunfando. Apollado  con catro cartas de cor azul, os que ban  a “Rueda”, mais duas de vira chaquetas, que neste momento parece que son de cor laranxa, ainda que a azul a teñen tamen na maleta, conando tamen ca que se puxo a chaqueta azul ainda sin sacar a anterior, que non a quere deixar ainda que lla pidan.

E despois dun segundo cambio de cartas, estra no equipo azul unha figura da antiga Política,  a cal, o as que triúnfa, o veta no seu goberno. 

Paranormal, o grupo que lle da a maioría para conformar goberno, sendo os promotores, xogando ca ilusión dun neno que sempre quixo ser alcalde, para acto seguido, e sin escrúpulos. Deixalo en entre dito.

Pena, no fondo me da pena.

El juego de astucias al limite, los tiempos estipulados de cualquier gobierno.

se ajustan los presupuestos, todo preparado para satisfacer sus egos.

-desmarcase Prada na aprobación dos presupostos do goberno, aparece Andres por interes desmarcándose tamen, ainda que el foi un dos que confeccionou o presuposto. Isto deixa desconcertados a todos. Ao Alcalde debeulle de quedar unha cara de parvo, que polo tono de voz que se escoitaba pola radio, mirábase afectado.

-una experiencia mística, mas allá de todo artista.

“estraños en el gobierno” ni dentro ni fuera, y se mueven segun sople el viento de la opinión política del momento.

 Viajando en la mochila de los sueños de otros, recordando lo que somos. Un baile de sentimientos que alcanzan la euforia del momento.

Ea bombo e platillo anuncias as festas mais “callegeras”, rueiras para os puristas da lingua.

Anuncian as festas do patrono de Tuiy meu pobo.

Fogetes de sete estralos, e bombas de palenque para celebralo.

Efeméride dun soño, San Telmo como misterioso fío condutor do que sonos.

E esperando que se repita o milagre, que non me queimen cos comentarios.

Arte escenico del que se atreve a comunicar su presente.

Sentimientos de pertenencia a grupo.

Cualquier nación que se preste, es unidad de quien así se piense.

La organización de una sociedad en el animal que siente y crea ilusiones en su cabeza.

Y dejan sobre la mesa, todo cuanto su capacidad les deja, incapaces de formar equipo, salvo para pesentar mocion de censura al anterior, que mal que bien, mejor tenian la comunicación.

¿en que estaran pensando?

¿cual sera la sociedad que llevan en su ideario?.

Todo son incongruencias entre lo que dicen y lo que expresan.

Meros egos personales, en defensa de sus posiciones sociales.

No son capaces de ver lo complejo de las sociedades.

Lo mio, meros enredos personales, en la busqueda de un encaje en el complejo mundo de los sueños.

Domingo 25 de marzo do ano en curso. Cando son as 14:45 horas.

Conmemorase os 132 anos da inauguración da ponte internacional que une España e Portugal nas localidades de Tuiy e Valença.

Polo tarde fan uns actos lúdicos festivos, recordando aquel logro. Que axudou a unión dos pobos. Sairán gaiteiros dunha e doutra parte da ponte, xuntaranse no medio, e agradeceran aos presentes, para seguir facendo o esforzo de unir a xente. Con esa simboloxía que desprende a ponte.

Irei a observar con tranquilidade.

iran alcaldes, iran concejales, iran persoas de todas artes.

Iran as autoridades, corpos e forzas de seguridade, polo ben da sociedade.

-bueno, multitudinario o evento non foi. Estaban os gaiteiros cos seus familiares, estaban tamen os politicos de turno, eos fisgóns de calquer medio de comunicación.

O día esta entre nubarróns e un sol que quece por momentos, prevenido levei un paraugas, ainda que ao final non fixo falta.  Sentado a tomar unha cervexa no bar mais preto da fronteira. Unha taberna-bar-supermercado de principos do século pasado. Con esa esencia de como si se parara no tempo. Ainda tiñan un de eses expositores de casetes. En unha foto antigua en grande do puente. E esa señora amable que me serviu e que estaba conxuntada da mesma época.

Entre que sempre chego para “poñer as sillas”, como se suele decir vulgarmente, eos retrasos que suele acontecer nestes casos, repetin cervexa. Para logo acercarme a contemplar a escena. Un acto sinxelo, para sacar fotos para os medíos.

Paguei, e dirixinme cara a ponte. Nun recuncho contra a porta que esta debaixo da vía do tren na parte española. Estaban os gaiteiros co alcalde no medio, esperando o momento. Eu funme pola parte peonil da dereita, e pareime a obsevar as Fortalezas de Valença. Simbolo dunha época.

Fun observando o acto, toda esa representación dos actores de reparto. Estaba o alcalde, Padin, eo seu fiel escudero, o concejal de cultura de Tuiy mi pueblo. Estaba tamen o concejal da eurocidade, ainda que estivera un pouco distante para non salir na foto co alcalde. Estaba tamen o concejal que esta en terra denadie, membro dun dos partidos que esta no goberno e repudiado polo alcalde do pueblo.  Logo estaban os demais, que sirven para facer vulto. tamen faltaban outros muitos. E salvo os da oposición ao goberno que operan dende dentro do mesmo, por alí non apareceu nin o “Tato”, que suele estar en casi tódolos actos.

Funme deixando ir no camiñar contemplativo, sin perder de vista que formamos parte do entorno. Por debaixo e sobre as augas do Minho, pasa unha barca con tres persoas pescando a caña.

Pola parte peonil da izquierda, cara a Portugal, van todos os que interveñen no acto.

Soas gaitas ao son do antiguo reino dirixíndose cara ao centro. Ao mesmo tempo estarán vido os acordeóns dende Portugal polo lado dereito, para xuntarse no medio.

Na fronteira xurisdicional do momento. repartíronse parabéns para ámbolos pueblos.

Cantaron fados, E unidos nun cordial saludo, soou o “Queixume dos Pinos”, para que os rumorosos escoiten que o “Fogar de Breogán” vai mais ala de calquer fronteira, física ou moral.

Naquel paso lateral peonil da ponte de ferro, que non debe de ter mais que un metro de ancho, estaban o alcalde exuberante, ao seu lado o de cultura, cinco persoas mais atrás un pouco escondido estaba o concejal da eurocidade, querendo ver, sin ser visto.

Eo nisto chega Prada, e a altura de Andres, nin se miran nin a cara, repeléronse como se fosen imas  dos mismo signo. Se cruzan, e prada sacando fotos, acercase hasta o medio. O alcalde nada mais velo de réollo, ergueu a cabeza como si fora un galo defendendo seu posto.

A distancia entre un e outro non seria mais que dous palmos, en nin un ni o outro se saludaron. ¿en que estarian pensando?.

Despois dun par de pezas (de musica), a moza que repartiu as postais conmemorativas,

Invitounos a todos que foramos hacia a parte portuguesa, que alí había mais sitio, e seguirían un pouco mais cos actos institucionais.

A xente que estabamos alí aglutinada, uns dez ou once pares de zapatos, comezamos a andar despacio. Os da dereita facian o mismo, pero nos como eramos menos, fomos un pouco mais rapido e chegamos antes, eu intentando pasar un pouco desapercibido, ainda que complicado para catro pelajatos que estabamos. Vai chegando o alcalde co resto das autoridades, e se poñen debaixo do cartel para sacar a foto de rigor ca bandeira da eurocidade, ( e “no son todos los que estan, ni estan todos los que son”).

o estraño, e que o concejal da mesma eurocidade, quedara atras de todo o grupo que viña, tuberon que ser os compañeiros de Portugal que o chamaron, que el non viña, nin o alcalde o queria, e meteuse a queitar a foto, con cara de poucos devotos.

Un par de de fados, catro palabras, e ao son das gaiotas foron pola alfandega arriba, a tomar un pincho, se lles presupoñía. Eu ali deixeinos, entre outros, a Padin, a Prada e a Andres en menos de dez metro, e intentando que entre eles non se cruzaran as vistas. Nin esa simple comunicación de unha mirada fugaz, teñan medo de entrar en pélea, os Tres gallitos, revolucionando o galiñeiro. (esta parte de simboloxía no é de unidade,). Pero foi representada, mais menos como eu me imaxinaba.  

Collin polo lado dereito da ponte, e observado a Tuiy de fondo, fume ca musica a outra parte.

Pasaría de simple anécdota, ese incomunicación entre os políticos dunha corporación, si non fose son parte do mesmo goberno, que accederon a el facendo unha moción de censura. Eo peor de todo e que argumentaban o mal rollo que habia no anterior goberno

Menos mal que todo o protocolo do evento correu a cargo dos amigos de Valença, que salvo esa apreciación que tiven eu, o resto quedou nun sinxelo e emotivo acto.

La mascara de un mito. Compleja metamorfosis de una realidad que nos escoje.

Seductora y apasionada, en las facetas que la vida alcanza.

Con paciencia para afrontarla.

Recollamos as ramas do parque publico, e fagamos uns bos arxóns, que nos agarren ben os tomates. Poderemos sacar unha boa colleita, nas próximas colleitas.