jueves, 3 de septiembre de 2020

A critica do pensamento.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

A critica do pensamento.


“la critica de la ética”

la ética critica de la estética y el arte de la filosofía moderna.


Unha ola de pensamento glovalizado, eleva a idiotez hasta a altura do Sagrado. A critica desacerbada, saca toda a razón ao que fala.


Xa sei, xa sei, que no seu conxunto a Sociedade, e eu como parte, fáltanos unha fervura. Ainda non chegamos a madurez dunha Sociedade Culta.


E Necesitados andamos de ídolos, para derribar-los.

E canto mais grande sexan, mais satisfacción dara a nosa pírrica conciencia.


-¡Bajarlos del paraíso y crucificarlos.! Resuenan en el vacío de algunos pensamientos.


E mais alá da lóxica razón, pode haber outra realidade. Como a razón da lóxica, que ocupa a mentalidade de quen non ten mais capacidade.


Hasta la más grande de las aberraciones forman parte de nuestro pasado. Soy la humanidad que se esta repensando.


Respondamos aos de mais, como queremos que nos respondan,

aprendendo as razóns das súas posturas, comprendendo que ao millor, forman parte doutra cultura.


O privilexio do coñecemento, esta no fondo do oceano.

E eu xa non dudo, de que é imposible de sabelo todo.


distintas formas de ver a vida.


¿quien no? en su locura fue feliz. Como en aquellos tiempos de la niñez.

¿quien esta corriendo venturas y desventuras, sin reparar en los fracasos que ha de tener?.

“de poeta y de loco,

todos tenemos un poco.”


-ser atrevidos es de locos!. Exclamo la prudencia.

-de locos es quedarse callado por tener miedo a cometer “pecado”, dijo la paciencia. Y solo peca, el que se atreve, lo intenta todo hasta alcanzar lo que desea.

Atreverse a sentir, a compartir mientras estemos aquí.

Atreverse a compartir esforzos, a compartir ideas para que a vida sexa mais levadeira.


Nunca foi facil, desde que teño coñecemento, e nunca estivo tan fácil como nestes momentos. T.B.A.

Pero que lentos son os movementos Sociais. Que lenta é a Sociedade para adaptarse a nova relidade.

Se me atascan os pensamentos, na espera de acontecementos.


Concentremos inxenios, para que a creación aflore por doquier.



 

 

martes, 1 de septiembre de 2020

o Rei desnudo pasa por Tuiy

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

o Rei desnudo pasa por Tuiy

solo ve, lo que le ponen delante, los que le tienen agarrado por las partes.


Las viejas fortalezas, ya solo quedan para visitas turísticas.

Las Sociedades cambian, y nosotros con ellas.


Traen a Tuiy “estandartes”vivos, esclavos de un régimen antiguo.


Co obxetivo de facer presencia en todo o territorio, o poder que ostentan as “cámaras” representativas dos pobos.


Deixade que veña a Tuiy, meu Pobo. Que sera recibido con todos os honores, que as xentes consideren nese momento, e habrá de todo. Esperemos que non cheguen a os extremos dos malos modos.


Como “paleontologo”, é unha oportunidade única de ver no presente o comportamento primitivo do xénero homo.


Ao Rei, ao meu Rei. Ao Rei das Españas, (ainda que mais aló do Padornelo, sexa terra conquistada).

Que veña, que veña e que disfrute da estancia.



Unidos e coordinados, cún obxetivo claro. O de “Alimentar” o espíritu humano. (en cuerpo y alma). T.B.A.


“El Jardín de los Dioses” esta presente en nuestra mente.

E de seguido o estamos reconstruindo en sintonía co entorno que nos rodea.

A loita continua, ea vida se sigue conxugando con verbas de esperanza.

Esta de “moda” ser solidario, entregando o alimento a os necesitados. A “moda” do bo samaritano. A vergoña da Sociedade, por non saber millor organizarse.


Para nos, para todos nos, que dun xeto ou outro formamos a Sociedade que somos. Meditemos a luz dos bos pensamentos, para calmar nosas “Ansias” de organizar o mundo, dacordo a os conceptos que temos.

Deixemos tranquilos aos “deuses” do “comercio”, e compartamos o Básico, para alimentar a nosa existencia.


Ser conscientes dos “traballos” do día a día, como Sociedade, para manter un minimo de calidade de vida.

E unha vez satisfeito polo traballo feito, así se derrua o imperio e eu no medio.

“Pueden, por que creen que pueden”

podemos, por que así o queremos.



O privilexio do coñecemento, esta no fondo do oceano.

E eu xa nos dudo, de que é imposible sabelo todo.


No fondo me da pena, ese “choca mans” de todo que se cree “autoridade”.

Me da pena esa escravitude mental, de non facer o que che peta.

E seguir o protocolo que marca a realeza.


Me da pena esa escravitude mental, que lle impomos como sociedade.

Marcandolle a axenda, hasta para evacuar polas pudorosas partes.


Son “marionetas”, son “floreros”, son “iconos vivos”, herencia dun pasado, donde algúns ainda non pasaron.


si si, xa sei de onde vimos. E tamen sei hasta donde podemos chegar,

e créanme, que ben organizados, millores seran os honores.


viva Eu,

Viva o Rei,

viva todo fillo de veciño, sin ter que ir pedir ao auspicio.