y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
non, non me gustan as formas deses animais que votan “mexadas plásticas” para marcar o territorio e non perderse nos carreiros da vida por onde han de pasar.
O oculto é infinito. Temeroso no seu conxunto, para aqueles que buscan ininterrumpidamente os placeres deste mundo.
E seguro, que ao acabar a prova deportiva, recolleron todas e cada unha das banderitas. Pois niso, son cívicos. Pero como non poden entrar na “cadena alimentaria”, esas “mexadas” acaban en descontrolados* basureiros atrapadas.
Non, non me gusta o plástico.
E son loables a organización destes eventos, que manteñen as relacións sociais entre os amantes do deporte “Trail”. Pero con un pouco de sentidiño, a hora de interactuar co medio que os rodea, sexa cal sexa a festa que cada un teña.
Para a proxima que sexan “mexadas de papel”, que entra no ciclo natural da vida, e solo nos sitos de confusión, para minimizar o impacto medio ambiental. E nos ira millor no “deporte colectivo” para “mimetizar” co entorno donde vivimos.
