Los peregrinos y su fuerza interior.
deseos que se materializan en el pensamiento.
Los secretos del mundo, Creando de la nada todo un sueño,
en la dirección que el destino marca a través de los tiempos.
-unha das “Realidades”, que marcan os peregrinos nesta miña
cidade de Tuiy.
Contaba me un compañeiro, un amigo, no bar Pancho tomando un
chupito.
-”A xente confundese”, queixabase por todas esas cagadas que tiña
no medio do campo.
-sera o no teu campo, mais nos dos demais. Dixenlle eu.
-non, contestoume, pois os outros campos estan sin traballar, cheos
de silvas e matorral.
Que decir dese amigo, que cuida ese campo con todo mimo. Que disfruta
entre eses frutales que plantou sendo un mozo, entre esa viña
cuidada, envexa de todo fillo de veciño.
-”e o que mais me arrebenta, repiteme el, son todas esas cagadas
dos animais de duas patas, que nin se paran a tapalas”,
enton eu fixenme en situación, como peregrino que ten un apretón.
E escomencei a pensar en alto.
-toca o despertador e ainda non fixo presencia o sol, logo de
aliviar a bexiga, un breve aseo, para despois desayunar uns de eses
“copiosos alimentos” para afrontar a “dura” xornada.
Posto en pe, e cas mochilas as costas, comeza a única e derradeira
étapa do día, e xa de camiño baixando a “Rúa nova”, as tripas
empezan a ruxir,
parece que a dixestión esta a pedir sitio cunha evacuación. E
prosiguen o camiño, empezando a buscar un aliviadero para súa
presión interna. O traxecto hasta San Bartolome percorre entre casas
do medievo e colexios, donde alguns “super necesitados” deixan
rastro, adiantando o inevitable.
Os mais, prosiguen o camiño cavilando as venturas que tendran, nese
despertar matutino, con todo o tempo do mundo, para disfrutar do
entorno. Van falando, e as tripas siguen rosmando. Torcen a dereita
cara a igrexia. E apuran o paso os mais necesitados,
-esta e igrexa románica, deteivos a observala gritan os mais
retrasados, pero a necesidade non os deixa, e siguen co camiño como
embruxados, baixan ao caron da igrexia que non teñen tempo nin para
ver pa ela, e nada mais pasar a fonte e os labadeiros escomenzan os
campos, “non é un bo sito”, pois impenetrable faise a natureza,
e xa cando ao fondo divisan un campo lobrego, cas nalgas apretadas
para que nada saia antes den tempo, corren como se fosen tras eles o
demo, valga a repugnancia, e nada mais toparse debaixo das viñas,
baixan os pantalons, e alivian a forza interior. ainas duras e
baldas, de distintos cores e formas,
merda de todas partes do mundo, xuntanse nunha misma parcela.
-¿podra verse o probema, que o home ten na sua finca, como un
problema de saude publica?, algo penso que si, pois tanta merda
xunta, pode ser un foco de infección para quen alivia alí seu
interior.
¿como solucionalo?, iso as autoridades teran que miralo.
Si queren ideas, que avisen, que eu mandolle un feixe delas.
