y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Al otro lado del escenario, un mundo imaginario. Donde lo
otra hora aprendido, no alcanza comprender lo allí ocurrido.
Sábado 13 de xaneiro do 2018.
Escóitanse rumores de cambio no pensamento dos humanos.
Son as 20 horas e 11 minutos, vou cambiarme que vou ir a
unha reunión co Alcalde. Vou ir a unha reunión donde vai a presentarnos aos
nosos representantes, donde vai a presentarnos o noso enlace, ese enlace
directo con alcaldía. Imos ver como transcurre o día. Logo intentarei facer un resumen do que ali
aconteza, e publicareino como a min me apeteza. Salvo orden directa da miña
cabeza.
Cuantas aberraciones se hicieron en nombre de la
justicia. Y aun seguimos nombrándola para resarcir nuestras ansias de critica,
tras la incomprensión que arrastramos de la vida.
Quero saber os protocolos de actuación, eo baremo para
fixar prioridades.
Xa listo para asistir a presentación do enlace sindical.
¡Ui! Perdón, que os liberais non teñen sindicatos. Iremos entón a presentación
do que lle susurrara ao oido ao alcalde para que se fagan as cousas que piden
os veciños. Miremos o que nos depara a reunión, cando son as 20:48n horas.
Dende o Bar Pancho, no barrio da guia, Randufe. Tuiy.
Un viaje por los sueños, por esos sueños que cada un de
nosotros llevamos dentro, un viaje por el mundo real nuestro pueblo. Un viaje
que nos lleva al presente de un futuro incierto.
Escomenza a presentación, nove ponentes aparecen en
escea. (o goberno de Tuiy como reprensentantes do pensamento común).
Esta falando o alcalde presidente. ¿as vacas son de donde
nacen ou de donde pacen?, alusións a identidade dun representante.
Presentan aos membros. “muito e ben, non hai quen”. Xa o
decía miña abuela.
Favores de acústica. Parabéns e felicitacións, e aínda
non comezaron a rodar.
Un marxen de cen días Sr.
Alcalde, un marxen de cen días para darse auto-alabanzas.
Felicitacións e demais lisonjas para a ocasión, hasta
donde seu pensamento alcanza.
E aínda sin demostrar razón.
Necesidades, moitas e moi diversas.
A min o que me preocupa son os sufrimentos que ten moita
xente da que convive ao noso redor, ese sufrimento pola supervivencia do día a
día. E moitos queixanse da incomprensión que ten a administración.
E nisto, prosigue o alcalde presidente emulando a John .F.
Kennedy.
“non vos preguntedes o que pode facer o concello pola
parroquia de Randufe, preguntarvos o que pode facer a parroquia de Randufe polo
concello”.
E quedeime con cara de incrédulo, como si me quixeran
tomas o pelo.
Interpretaciones de discursos, de quienes no tienen
capacidad para ello.
E prosigue dicindo o Sr. Alcalde: “as pistas e puntos de luz siguen sendo
importantes na aldea”. Asfalto e farolas, e sin ruborizarse polo que esta a
decir.
e logo nos veñen con duas novedades, (donde chegaremos ao
orgasmo, polo que interpretei.)
unha e que queren poñernos unha antena no Aloia para
darnos cobertura. Dice, “para conectarnos al mundo”. Para que la señal de
internet nos entre hasta por el culo. Cubrir un area do Baixo Minho, e que é casi
mais importante cas pistas. internet a vista.
Parece un vendedor de tecnoloxía, mais que un alcalde de
pueblo explicando seu proxecto.
A outra novedade, e que queren facer un catalogo de
patrimonio da parroquia. Co fácil que seria axuntar información a Patrimonio dependente da
Xunta, estes deben pensar que inventaron a jaseosa.
Bens de interese patrimonial, catalogo de promoción
cultural.
Venta do goberno actual.
Unha cartografía histórica, nuestro pasado en la carta
gráfica de nuestra memoria.
E nos veñen tamen a decir, que non colguemos fotos de
desperfectos, que eses non son medios e afean ao goberno. Hasta a algún viulle
a nostalxia de esa paxina de Facebook T.R.P. .
No fondo, si non se enteran é por que non queren. Salvo que
non teñan capacidade suficiente. Que aínda que sea triste, é o que transmiten.
Rematou a reunión, sin pena nin gloria.
Chegando a conclusión, de que todo foi un paripe, unha
posta en escea.
Unha parodia do poder, sin saber mui ben o que han de
facer.
Y al despertarme cada mañana siento que el mundo modifica
su rumbo, y en su consciente, comprende la dependencia de las partes.
Y al estar en estos lugares, nestas reunións
Politico-Sociales, me devuelven a la realidad del presente. Y cada uno
asumiendo el papel que el destino le tiene.
Ministros de lo mismo, charlatanes de un todo sin
sentido....(yo el primero).
Falou das necesidades de que todos teñan internet, e non
falou das necesidades que temos todos de comer. Iso non debe ser con eles, se
centran nas necesidades do entorno (necesarias, por suposto), e olvidanse do elemental para a vida. A
supervivencia animal, que como sociedade non ten garantida a todo individuo, ca
dignidade de non ter que ir a pedilo.
Todo un grupo de goberno, representantes do superfluo.
Lo siento, eu devo de ser doutro tempo, non sei de cal,
pero eu a estes non os entendo.
Suena de fondo los acordes del himno de la alegría,
Beethoven y Miguel Ríos marcando los sueños de los individuos.
Y no somos nada, esa nada que conforma un todo. Y somos
todo, ese todo que conforma la esencia de lo que somos.
Y todo se queda en silencio, haciendo un ruido atronador
en el pensamiento.
Somos todo y nada a mismo tiempo.
Mañana veremos, lo que hoy solo es un sueño.
Fin de un mundo imaginario, al otro lado del escenario.
“ahora si que si”
Si porque lo deseo.
Si porque quiero.
Si porque lo siento.
Describir en parodias lo que acontece en Tuiy mi pueblo.
Que no se me enfaden los personajes, y atiendan bien el
mensaje.
No hay comentarios:
Publicar un comentario