lunes, 25 de noviembre de 2019

estado anacional


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Quero un estado anacional, (aconfesional, que ven sendo o mismo).
Quero un estado fora de todo culto,
cheo de nacións e reinos que viven xuntos.



Un Estado anacional.- e aquel que non se xunta e non recoñece a ningunha Nación en concreto, ainda que poida ter acordos, (colavorativos e axuda economica principalmente), con certas institucións nacionalistas. Un estado, é a organización dun territorio dado. E un “estado anacional” non é exactamente un estado sin nación, sinon un estado con moitas nacións. (e todas teran que porse dacordo, ).

E cada un, que sexa devoto de quen queira.
Nacionalista.- sentimento de pertenza a grupo, en usos e costumes.
Eu da nación Galega, Sempre, pois foi donde mamei o frío da primaveira.

A Deus no meu corazón, xunto co Nacionalismo.
Recoñecendo a toda Nación, baixo o estado de calquer condición.
Baixo o estado europeo,
baixo o estado español,
baixo o estado galego,
baixo o estado de Tuiy meu pueblo.
Baixo o estado do mundo enteiro. (xa chegara co tempo).


-e me tomaran por “ereje”, por decir o que digo. Pero na evolución das Sociedades, as humanidades foron adaptando seu sentido.
Alá polos principios, Deus eo Faraón eran o mismo. Logo mais tarde, reies e obispos usaban os mesmos vestidos.
Non deixemos que agora entren os nacionalismos, a facer o mismo.

A Deus o que e de Deus,
a os estados o que é dos estados”
e as nacións o que é das nacións.
Xuntos pero non revoltos, que parece que somos tontos.


Y los “Varones” se rasgaran sus vestiduras purpuras. señalando a sus “escrituras sagradas”, como testamento de lo que fueron. Constitucionalistas de un texto muerto.


Vamos señores vamos, piensen un poco la forma de organizarnos.
Pues somos pensamientos, que nos vamos adaptando.

viernes, 15 de noviembre de 2019

A economia cuántica


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Pinceladas de Deus, cas mans da humanidade, donde todos somos parte. Concretando ideas, con expresións graficas.
A traves das palabras, chegaremos a comprender nosa alma.

A realidade outra vez superando os limites do raciocinio,
xogando co espazo-tempo ea relatividade do momento, xogando co pensamento.

A economía cuántica. Que dende cerca, se comporta doutra maneira.


Dereito e historia,
macabra memoria,
estados e nacións,
xentes de toda condición.

Esixencias sociais,
pensamento e intelixencia natural.

Entropía, todo é tempo nesta vida.
A natureza da luz, buscando outro orden, consciente do seu presente.

Y por casualidad, fui consciente de mi realidad, alejada del principio de conservación, evolucionando segun la opinión.
E na busqueda, esta a diversión.

O efecto cuántico, na realidade do pensamento.
Eu son o que aprendo.
E no medio da Sociedade, eu son un mais, na realidade das partes.



-”aumenta a pobreza sebera, e ter un traballo xa non sirve para salir da miseria.” un 18 por cento da poboación, e aumentando ano a ano.
¿que esta facendo o goberno de Tuiy meu pueblo, para evitalo?.
Para correxir esa enfermedade mortal da sociedade.
Fagan algo, antes que a “metastasis dos fanatismos” alcancen o poder establecido. Logo sufriremos mais para conseguilo. Non deixemos que de novo a barbarie faga sufrir a humanidade.

Miña recomendación, é a de sempre, o reparto do basico para o pesente, T.B.A., Tarxeta Basica de Alimentación.


Entregarse ao destino, e que este obre o milagre.
Puntualmente, superando o raciocinio do presente.

Útopias, dicen algunos. Pues no ven mas allá de su mundo.


A mente humana esta constantemente enfrentandose ao reto de eliminar o sufriento, ¿por que sinon toda a organización dos pueblos?.

Quixera facer un chamemento ao pensamento que se cala, un chamamento as xentes do pueblo.
Busquemos afrontar supervivencia dos individuos, dende conxunto, dende a Sociedade, sabendo que todos somos parte.

Apuntemos maneras,

sensaciones,
ilusiones,
emociones,
pasiones,
y en ese orden ante la vida.


A confianza e clave, para sentir que se avanza.

La humanidad no nació aprendida, y se tiene que ir sabiendo en su día a día. Razonemos como un solo elemento.
Si se quere, podese.

martes, 12 de noviembre de 2019

Na taberna ao redor da mesa.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Na taberna ao redor da mesa.
  • Escoitaches de que xa estan augurando unha nova crisis mundial, e que imos todos a rebentar?.
  • Xa, tal como esta indo a cousa, xa se espera dende fai tempo. Esa “Súper Produción” continua pola supervivencia, levanos a miseria.
Temos que saber, como Sociedade, articular un bo reparto do necesario e deixar de aumentar a producción pola nosa supervivencia.
Si temos que seguir producindo e producindo para sobrevivir, morreremos todos empachados de tanta “merda”, de tanto producto que cubra nosos gustos. Miseria dos novos mundos.
Dialogos cargados de reflexión, y optimistas frente a las predicciones que el futuro nos depara.
Debate sobre as partes:
Temos que dende a Sociedade apaciguar esa ansiedade dos individuos pola supervivencia do día a día.
Só é cuestión de voluntade, cas ideas claras para interpretar a realidade.
Elevemos el rango de la sapiencia humana.
Si observamos dende a outra punta do universo, non somos nada.
Si observamos dende os nosos adentros, o somos todo no pensamento.
-”adelante, adelante. Sin prisa y sin pausa, para alcanzar a gracia.

A señal de alarma soaba en todos os oídos da comarca,
A eurocidade que foi asolagada polos liberais despois da “Gran Depresión Social”, a xente afogándose na miseria dos pudientes. Mendigaban polas institucións na procura dunha axuda, e ao sumo, dabanlle credito que o cargaban nas costas das demais xentes do pueblo.
A miseria deixase ver, entre eses rostro coñecidos, xa nunca foron mui alagüeños, pero parece que “os mirou o demo”, miseria de pueblo, incapaz de articular unha medida que amortigüe tan grande desgracia.

Y Ocultos tras sus mascaras, bailan como garzas queriento alzar vuelo. Parecen absurdos pensamientos, que ajitando sus miedos, chapucean en los charcos de sus sueños.
Ea “Disonancia cognitiva colectiva”, “o auto engaño creando unha realidade mais acorde aos seus gustos”.
As realidades universales, licuadas en dogmas sociales.
a vida breve, poesia por quen escreve”.

100 desempleados son los agraciados.
Tuiy como campo de batalla, na loita pola supervivencia.
Asfixiados en su pobre condición de asalariados, pasan las almas en pena por los mas dibersos “chiringuitos”, en busca de un trabajo digno.
Y Misero espiritu, que en la consagración de lo suyo, emite veredicto.
¡Culpables!, culpables por no conocer las “Artes”, tecnicas de aprendizaje de los sistemas actuales.

Un silencio atronador, cubria todo el expectro Político. Nadie se hacia cargo del que no era capaz de conseguirlo.
con lo sencillo que seria, que ganas de complicarse la vida.

Y la sociedad se mueve al son de los tiempos.
La imagen de un sueño, todos comiento del mismo puchero.
efecto útil, e calculo de rendimento”.

O universo tende a organización,
a “teoria das cordas”, amarrando a razón.
Tocounos a loteria de estar vivos,
as forzas da materia que pensa.

a forza do destino”, o soño prohivido.
Dende o micro-mundo, hasta o macro-universo,
na dualidade espazo-tempo, somos un insignificante soneto.

O principio Antrópico,
tocounos aquí e agora, ser conscientes das cousas.
somos el medio a traves del cual el universo se conoce a si mismo”, ainda que a veces o dudo.
Somos materia pensante,
somos pensamientos, puro cuento.

Materia mineral,
materia viviente,
materia pensante.

¿Sin propósito algún?

Sin espacio nin tempo,
a nosa imaxinación, é para unha vida practica”.
Sin espacio e sin tempo, a idea se desplaza.

Sin espacio e sin tempo, tanso o pensamento.
Unha fluctuación cuántica, no raciocinio de quen fala-

La nada es inestable,
La nada no existe,
y todo es nada, en la mente que no se aclara.
Sumidos en la nada, todo nos alcanza, eternamente seremos o mesmo. Un nada no macro-universo, un todo no consciente do noso pensamento.

No medio do micro-universo, o macro-concepto de que nos temos.
- Si señor Alcalde, si nos observamos dende os confins do universo, non somos nadie. E si observamos dende os nosos adentros, somos misterio.
E a Sociedade?
Que é a Sociedade?, señor Alcalde.


jueves, 7 de noviembre de 2019

Tuiy, delicias do xardin.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Tuiy, delicias do xardin.

No “Xardin das Delicias” estase convertindo Tuiy miña cidade.
A cidade cuberta por un áurea de apariencia.
-foto foto foto, parecen recien casados en sesión de fotos.
Pero son concejales de Tuiy miña cidade.
Alcaldes de vias e obras,
alcaldes de xardins e rotondas,
alcaldes ornamentales incapaces de garantir as basicas necesidades.
Y Padecen la asintomatica enfermedad del “Pavo Real”, en la seduccion del electorado.
-yo fui, yo fui, el que en la foto Sali. Y poco mas tienen que decir.

Ábremos de coñecer de Tuiy, hasta súas entrañas.

humanizar, que palabra mais rara, cando esta define o arranxo da praza.
humanización con rotonda no cruce de Capon.
750.000 € para que o peregrino quéde contento.
A sub-delegación do goberno, alcanza o sublime encuentro.
Un “Lavado de cara” da Sociedade a cal pertenzo. Miseria por non comprendelo.

-traballan, traballan, traballan pra que a xente teña lecer, para que poidan disfrutar da “Cultura Popular” do poder que esta a gobernar.
¿cuanto más de necesario es la música que el alimento?
Para min igual de necesario, un sin o outro non funciona.

Plantan flores en cada esquina, de alegres cores que enchen de delicia suas vidas.
Tuiy, maquillada como unha “Heisa” para que os turistas a vexan.
Pero o tempo pasa inmisericorde, deixando atrás toda beleza.
Desbroces, desbroces, desbroces, a “Politica baseada nos desbroces”.

E logo esa manía de querer “combater o paro”, cando a tecnoloxía nos vai eliminando.
Eu pensei que avanzaramos algo, pero polo que vexo, pouco ou nada cambiou dende enton.

Gobernos de pandereta e festa, que promocionan nas redes, toda xuntanza das xentes.
Un numeroso elenco aparecio en medio de la plaza. La autoridades publicas representaban el ritual de la ofrenda a los dioses.

-yo fui, yo fui, el que estubo allí !
Y pasan los días, y pasan los meses, y pasan los años, y no logran encajar el espiritu humano.




En le tablero de Tuiy mi ciudad, se juega con la realidad.
O xogo consiste en asentar as bases sociais, das presentes sociedades.

Intentarei repasar todo o acontecido, para saber onde se perdeu a “Humanización”, esa que tendía a unión.

Ficcionada ou non, todo é un falar por non estar calados.


Desfile de modelos pola ponte “bella”,
A realidade convertida en ficción de pasarela.
Soan as teclas, definen sua grandeza.
E camiñan sobre as augas da apariencia.
Sons que chegan a miña cabeza.

A ponte internacional recombertia en pasarela municipal,
Arte efimero tras un marco incomparable, salvo co paraiso,
Tuiy se define como destino turistico.

Ainda recordo aquelas historias que me contaba miña abuela, cando cruzar a ponte, era un intento mais de sair da miseria.......

Río Miño” como marca, estigma do que vende a súa alma.
Unha identidade dunha terra, que para sobrevivir ofrecen turismo, gastronomia, deporte, “cultura” y mucho más de lo que podais llegar a imaginar.

¿en que sociedade vivo?. Que non ve a realidade da sua necesidade.
-basada en soños “cen por cen reais”,
merda de políticas locales, que non encaixan a cubrir as básicas necesidades.


Deixemos atras a ignominia que percorre todas e cada unha das nosas vidas. E centremos o xogo na partida.


Porque si conseguimos procesar un bo “Algoritmo”. Seremos quen de garantir o minimo para cada individuo.

Perdon, si alguen se sentiu ofendido.
Pero é que xa non sei como decirvolo.

miércoles, 6 de noviembre de 2019

os camiños do apóstolo


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 
os camiños do apostolo a pleno no meu concello de Tuiy.

En la plaza publica,
sobre el pulpito de oradores,
se encontraban los señores.
Os “camiños dos ovos de ouro” a disputa.

Choran a historia que lle arrebata a memoria.
E contra os camiños da costa:
camiño verídico”, se escoita,
semi-invento”, de tempos modernos.
mana economico”, dos gobernos.

E todo para dar “prioridade”, ao camiño portugues que pasa pola cidade..

Eu alucino.
o que dan unhas reliquias, e iso que estan basadas sobre unha mentira. Pois o corpo que alí esta enterrado, é de “Prisciliano”.


Unha reflexión profunda tocante os Camiños que levan os peregrinos.
Tuiy, como capital de todos os sentidos.

-pasen, que pasen polo meu pobo, que quero comercializar un pouco.
-Pasen, que pasen pola miña cidade, que queremos que nos maten a fame.
a maldición dos comúns”
Camiños, e as ofertas dos poderes publicos.

Os de Tuiy, xa se me parecen a ese veciño de Porriño, que dun día para outro, desviaronlle a ruta do Santo apostolo pola veira do Louro.
(ainda que pasara por medio do poligono, era a “tradicional ruta” que levaban os peregrinos)
E este pondo o grito no ceo, (o concello, o veciño) non queren que rompan a tradición, que xoga ao seu favor.
Mercaderes de reliquias, suplicando a Deus, que traia “turistas”.
Por muito que “recen” (na etimoloxia da palabra) dese xeito, non alcanzaran o contento.


E pensando friamente na supervivencia con un minimo de decencia,
non hai xeito na organización que nos prestan.

Representantes de la publica “opinión”.
Camiños do Santo, cunha transcendencia economica de escandalo.

Vendemos camiños,
vendemos sendeiros,
vendemos pementos.

Plans “directorios” para que corra o cartiño,
Camiños do “turista-peregrino”, Tuiy como destino.

perjuicios, prejuicios.
-”en Tuiy, esta o nacemento do camiño historico a compostela”
e todo para verse veneficiados das promocións dos camiños “Santos”, e que pasen os peregrinos e deixen os cartos.

Merda pa min, merda pa min, merda pa min.
E siguen pensando en facer dinamismo para crear empleo.
Escravos dos novos tempos.
non busco culpables, busco solucións”, eu tamen.


-Santiago Santiago, queremos un trato preferente na propaganda extratexica do camiño que pasa pola do meu veciño.

Cuestion de intereses creados.
Eo negocio que salta,
para cruzar a os peregrinos en lancha,
que hasta Tuiy alcanzan,
como os “Viquingos”, en tempos de “Maria Castaña”.
O “Publico peregrino”, que compra o millor destino.

-”a donde vas vicente?
-a donde va la gente”.
Eo camiño de Santiago sigue enchendo os albergues.
Crecendo como “bacterias” nun bo “cultivo”. E culturalmente, andan andan andan, para liberan a mente, e nada alcanzan.
Ainda que non fagan nada, os peregrinos seguiran pasando.
Pois as creencias son mais fortes que calquer “plan directorio”, que estedes “maquinando”.

Eu sigo cas miñas crenzas. Alcanzables, pola sua simpleza.
¿como ten Tuiy que afrontar o futuro?
Alimentando a todo o mundo.
Vale a pena dedicarlle tempo. E pensar un pouco de como facelo.


¿sabeis por que la hormigas tienen exito como “colonia”?
Porque se comportan como una sola.









O Kaos como orixen de calquer cambio.


-que entren en colapso as teorias da filosofia política antigua.
E que renoven as creencia do home.


martes, 5 de noviembre de 2019

Los oradores hacian gargaras


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:



en “Pleno”, se juntaron todos alrededor del juego, para la gobernación de Tuiy meu pueblo.

A debate: doce puntos na orden do día.

Los oradores hacian gargaras antes de las intervenciones, y así como empezaban, salian por sus bocas las mas terribles palabras, la transformación de la vida cotidiana, pasa por arreglar la plaza.

Unir los puntos, levantar pasiones, crear ilusiones.

E que me colguen o “San Benito”, si non comulgo cos seus credos.
Xa vendran outros co tempo, que encaixen as creencias que teño.



un beso de alegria, que transmita lo bueno de la vida.

Tacticas cortoplacistas de las palabras.
Siempre estan desencantados,
meros conceptos de los tertulianos. (de cualquier medio).
Y todos en competición,
a ver quien dice la más grande estupidez.
Una corriente bisceral, una corriente intestinal.

Un reto. En la estratejia para alcanzar mi sueño. buscando entre los indecisos, la racionalidad de los listos.

-sóbre o tapete, exparcidas estaban as cartas. Boca arriba todas e cada unha das xogadas.
As cartas, estan cortadas mais ou nemos polo mismo pensar.

O “publico”, as recolle, as embaraxa, e en pública votación “honrada”, depositan entre os elexidos a confianza.

Y casi en el “circulo de la lujuria”, en el purgatorio de los sueños rotos. Los hijos de lo absurdo, juegan a ciegas.

Dende a mais absoluta oscuridade,
La erótica de poder, seduciendo al saber.
Buscando el “Oraculo” para que responda de sus actos.
Mientras por el camino por donde pasan los peregrinos, muriendo de hambre las gentes, que con cara de suplica venden un recuerdo,un momento, un sueño.

É a nosa naturaleza que nos empuxa e nos leva,
é unha copia burla e burlona, dunha idea iracional das persoas.

Y en las causalidades de la obra, esta a loita dos pensamentos por comprendelo.
Las verdades se esconden tras las vergüenzas de los humanos, y cuando estas vergüenzas atacan la dignidad humana. Salta el macabro expectaculo, las verdades se hacen ciencias, derramando sangre por la supervivencia.

En el aire............
la palabra.

Este es nuestro mundo, y cada uno camina por su culto.
Ya tienen la confianza de los “suyos”, y tratan de convencer a los otros, los que desequilibran la balanza hacia nosotros.

Conxurados todos os creacionistas de que nada existia sin a divina gracia dos evolucionistas.

E me sigue rondando na cabeza, ese encaixe que ten que dar a Naturaleza, esa evolución da Sociedade como unha soa peza.
En condicións de entender, comprender, valorar. Formas de colavoración conxugando cada acción.

A capacidade de comunicación levanos por bo camiño.
Por bo camiño, a comunidade que protexe ao individuo.

Preparemos os sentidos para poder captar os mais fermosos sonidos.
Melodias que veñen e van, apuntalando sempre o mesmo obxetivo,
chegar a cubrir o basico e necesario para o corpo eo espiritu.

Sigamos con la brillante intriga. La que acompaña al consciente en los sueños que cada uno tiene.

Todo se conjura a nuestros pies, y la secuencia de nuestra vida va encajando todo a medida.

Un xogo de suma cero,
un xogo de resta cero,
un xogo de division cero,
un xogo de multiplicación cero.

en fisica cuántica, cando dous obxetos se xuntan, recoñecense eternamente”.
A nivel microscopico o razoamento loxico perde todo seu sentido.” A materia comportase doutro xeito, mais alá da racionalodade do pensamento.
As verdades son relativas, e segun o punto de vista con que se miran, as verdades, poden ser mentiras.

Apariencias aparte, todo son expresión de arte.


E no maravilloso mundo que nos rodea, na evolución do consciente humano, todo apunta para entendernos con nos mesmos, alcanzando a comprensión dun todo, mais alá do simple concepto de individuo.




Pasen vostedes, e opinen sobre o leido.

lunes, 4 de noviembre de 2019

“Concilios” parroquiales de Tuiy miña cidade.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Concilios” parroquiales de Tuiy miña cidade.


Mui oportunamente reunidos por el “espiritu divino”, con razón de tratar distintos asuntos de los vecinos, xuntouse o alcalde Tuiy, acompañado co retos do equipo de goberno, dispostos a escoitar a o “pueblo”.

Ao chegar saudaron.
- << Dominus sit vobiscum >>
- << Et cum spiritu tuo >>, contestaron os presentes.

Acto primero.- en la “reorganización del pueblo”.
A obra é a misma, con distintos personaxes.


-Xa andan de novo as “autoridades políticas” de Tuiy meu pobo, percorrendo as “parroquias”, para facerse ver un pouco.
O alcalde e os deais menbros do goberno de turno, facendo unha “turne” polas aldeas para que lle rindan culto.


-que non home que non, que so queren coñecer as necesidades das xentes, que eles non son capaces de ver. Dixo alguen que pasaba por alí.

Propositos:
non caiamos na desesperación, si non somos capaces de logralo.

El culto a los lideres de cualquier partido,
infelices delirios de reinos perdidos,
impetus de ira de los incomprendidos,
que “obscureciendo hasta las luces de la razón”, se ahogan en su condición.




Veñen a preguntar aos veciños, si teñen limpos os camiños, “operasión limpiesa que Tuiy leva impresa”.
Veñen preguntar polas “marquesinas” e polas “follas” que indecoran as farolas.

¿realmente, para que vides as parroquias?
¿É que non tedes información suficiente? E desde o “sillon” do voso despacho, non sodes capaces de ver o “sufrimento das xentes”?.
¿non esta funcionando esa “ferramenta” que ia ser a repañocha, donde por medios dixitales vos avisavan de todas partes?

-me parece hasta unha falta de consideración.
Ou non sabedes, por exemplo, que a autovia fai demasiado ruido. Que a min, sinceramente, ainda que me moleste, me importa un bledo.

O que si teño medo, e de como gañarme o sustento, no meu día a día, a parte de escravizar o corpo e a alma. Como en casi todas as casas dos veciños. Non?. Pero iso non o mirades nin vos importa, pa que?,

¿de verdade que tedes que ir as parroquias para saber o que precisan, ? ¿pero vos non tiñandes uns plans “maravillos” nos programas electorales?. vos nos tomades por tontos, ¿non si?. E poida que algo teñades de razón, pois sodes o fiel reflejo do que somos.

Nada, nada avanzou o pensamento “colectivo” dende enton,
pasan os anos, pasan as corporacións, e siguen facendo as mismas infructuosas reunións. E uns trans outros, cargados de “comcupiscencia”, por iso a necesidade de facerse ver polas aldeas,


Reflexionemos como “aldeanos” dun mundo glovalizado.
E centremonos na “garantia do necesario”, a todo pensamento Humano.

eu penso que por avisar non é, e como Sociedade nos temos que entender.
Acaso non sabedes, por exemplo, Sr. Alcalde, que non hai sitios axeitados para os peons cando se queren acercar a “Jran Capital de Tuiy” dende a maioria das parroquias. E non teñen que ser “aceras” sinon simples sendeiros que nos achegan. (alguns teñen que pasar sorteando coches nos enlaces da autovia), ou non o sabía?

Si, iso é o que necesitamos nas parroquias, sendeiros ben definidos, que nos leven polo “bo camiño”. Garantindo o necesario, sir ter a necesidade de que ir a pedilo, mendigando polos camiños.