y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Na taberna
ao redor da mesa.
- Escoitaches de que xa estan augurando unha nova crisis mundial, e que imos todos a rebentar?.
- Xa, tal como esta indo a cousa, xa se espera dende fai tempo. Esa “Súper Produción” continua pola supervivencia, levanos a miseria.
Temos
que saber, como Sociedade, articular un bo reparto do necesario e
deixar de aumentar a producción pola nosa supervivencia.
Si
temos que seguir producindo e producindo para sobrevivir, morreremos
todos empachados de tanta “merda”,
de tanto producto que cubra nosos gustos. Miseria dos novos mundos.
Dialogos
cargados de reflexión, y optimistas frente a las predicciones que el
futuro nos depara.
Debate
sobre as partes:
Temos
que dende a Sociedade apaciguar esa ansiedade dos individuos pola
supervivencia do día a día.
Só
é cuestión de voluntade, cas ideas claras para interpretar a
realidade.
Elevemos
el rango de la sapiencia humana.
Si
observamos dende a outra punta do universo, non somos nada.
Si
observamos dende os nosos adentros, o somos todo no pensamento.
-”adelante,
adelante. Sin prisa y sin pausa, para alcanzar a gracia.
A
señal de alarma soaba en todos os oídos da comarca,
A
eurocidade que foi asolagada polos liberais despois da “Gran
Depresión Social”, a xente afogándose na miseria dos pudientes.
Mendigaban polas institucións na procura dunha axuda, e ao sumo,
dabanlle credito que o cargaban nas costas das demais xentes do
pueblo.
A
miseria deixase ver, entre eses rostro coñecidos, xa nunca foron mui
alagüeños, pero parece que “os mirou o demo”, miseria de
pueblo, incapaz de articular unha medida que amortigüe tan grande
desgracia.
Y
Ocultos tras sus mascaras, bailan como garzas queriento alzar vuelo.
Parecen absurdos pensamientos, que ajitando sus miedos, chapucean en
los charcos de sus sueños.
Ea
“Disonancia cognitiva colectiva”, “o auto engaño creando unha
realidade mais acorde aos seus gustos”.
As
realidades universales, licuadas en dogmas sociales.
“
a vida
breve, poesia por quen escreve”.
100
desempleados son los agraciados.
Tuiy
como campo de batalla, na loita pola supervivencia.
Asfixiados
en su pobre condición de asalariados, pasan las almas en pena por
los mas dibersos “chiringuitos”, en busca de un trabajo digno.
Y
Misero espiritu, que en la consagración de lo suyo, emite veredicto.
¡Culpables!,
culpables por no conocer las “Artes”, tecnicas de aprendizaje de
los sistemas actuales.
Un
silencio atronador, cubria todo el expectro Político. Nadie se hacia
cargo del que no era capaz de conseguirlo.
con
lo sencillo que seria, que ganas de complicarse la vida.
Y
la sociedad se mueve al son de los tiempos.
La
imagen de un sueño, todos comiento del mismo puchero.
“efecto
útil, e calculo de rendimento”.
O
universo tende a organización,
a
“teoria das cordas”, amarrando a razón.
Tocounos
a loteria de estar vivos,
as
forzas da materia que pensa.
“a
forza do destino”, o soño prohivido.
Dende
o micro-mundo, hasta o macro-universo,
na
dualidade espazo-tempo, somos un insignificante soneto.
O
principio Antrópico,
tocounos
aquí e agora, ser conscientes das cousas.
“somos
el medio a traves del cual el universo se conoce a si mismo”, ainda
que a veces o dudo.
Somos
materia pensante,
somos
pensamientos, puro cuento.
Materia
mineral,
materia
viviente,
materia
pensante.
¿Sin propósito algún?
Sin
espacio nin tempo,
“a
nosa imaxinación, é para unha vida practica”.
Sin
espacio e sin tempo, a idea se desplaza.
Sin
espacio e sin tempo, tanso o pensamento.
Unha
fluctuación cuántica, no raciocinio de quen fala-
La
nada es inestable,
La
nada no existe,
y
todo es nada, en la mente que no se aclara.
Sumidos
en la nada, todo nos alcanza, eternamente seremos o mesmo. Un nada no
macro-universo, un todo no consciente do noso pensamento.
No
medio do micro-universo, o macro-concepto de que nos temos.
-
Si señor Alcalde, si nos observamos dende os confins do universo,
non somos nadie. E si observamos dende os nosos adentros, somos
misterio.
E
a Sociedade?
Que
é a Sociedade?, señor Alcalde.
No hay comentarios:
Publicar un comentario